آن کیست؟ ، کز رویِ کَرَم ، با من وفاداری کند؟ ،
بر جایر بدکاری چو من ، یکدم نکوکاری کند؟ ،
اوّل ، به‌بانگِ نای و نی ،،، آرَد به‌دل پیغامِ وی ،
وآنگه ، به‌یک پیمانه مِی ،،، با من وفاداری کند؟ ،
دلبر ، که جان فرسود ازو ،،، کامِ دلم ، نگشود ازو ،
نومید نتوان بود ازو ، باشد که دلداری کند ،
پشمینه‌پوشِ تنگ‌خو ( تندخو - عیب‌جو ) ،،، از عشق ، نشنیده‌ست بو ،
از مستی‌اَش رمزی بگو ،،، تا ، تَرکِ هشیاری کند ،
#حافظ
بر جایر بدکاری چو من ، یکدم نکوکاری کند؟ ،
اوّل ، به‌بانگِ نای و نی ،،، آرَد به‌دل پیغامِ وی ،
وآنگه ، به‌یک پیمانه مِی ،،، با من وفاداری کند؟ ،
دلبر ، که جان فرسود ازو ،،، کامِ دلم ، نگشود ازو ،
نومید نتوان بود ازو ، باشد که دلداری کند ،
پشمینه‌پوشِ تنگ‌خو ( تندخو - عیب‌جو ) ،،، از عشق ، نشنیده‌ست بو ،
از مستی‌اَش رمزی بگو ،،، تا ، تَرکِ هشیاری کند ،
#حافظ
نصیبِ ماست بهشت ، ای خداشناس برو ،
که مستحقّ کرامت ، گناهکارانند ،
تو دستگیر شو ، ای خِضرِ پی‌خجسته ، که من ،
پیاده می‌روم و ، همرهان ، سوارانند ،
نه من بر آن گُلِ عارض ، غزل سرایم و بس ،
که عندلیبِ تو ، از هر طرف هزارانند ،
بیا به میکده و ،،، چهره ، ارغوانی کن ،
مرو به صومعه ،،، کآنجا ، سیاه‌کارانند ،
#حافظ
که مستحقّ کرامت ، گناهکارانند ،
تو دستگیر شو ، ای خِضرِ پی‌خجسته ، که من ،
پیاده می‌روم و ، همرهان ، سوارانند ،
نه من بر آن گُلِ عارض ، غزل سرایم و بس ،
که عندلیبِ تو ، از هر طرف هزارانند ،
بیا به میکده و ،،، چهره ، ارغوانی کن ،
مرو به صومعه ،،، کآنجا ، سیاه‌کارانند ،
#حافظ
بلبل ، اندر ناله و ،،، گُل ، خندۂ خوش می‌زند ،
چون نسوزد دل؟ ،،، که دلبر ، بر ،
وی آتش می‌زند ،
ناخوشی‌ها دیده‌ام ، از زاهدِ پشمینه‌پوش ،
من ، غلامِ مطربم ،،، کابریشمی خوش می‌زند ،
ظاهراً از تیرِ مژگانش حذرکردن ، چه سود؟ ،
زخمِ پنهانم ، به ابروی کمانکش ، می‌زند ،
#حافظ
چون نسوزد دل؟ ،،، که دلبر ، بر ،
وی آتش می‌زند ،
ناخوشی‌ها دیده‌ام ، از زاهدِ پشمینه‌پوش ،
من ، غلامِ مطربم ،،، کابریشمی خوش می‌زند ،
ظاهراً از تیرِ مژگانش حذرکردن ، چه سود؟ ،
زخمِ پنهانم ، به ابروی کمانکش ، می‌زند ،
#حافظ
بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم
مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم
هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت
تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم
#حافظ ⚘
مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم
هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت
تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم
#حافظ ⚘
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت
همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست
همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت
سر تسلیم من و خشت در میکده‌ها
مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت
ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت
نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس
پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت
حافظا روز اجل گر به کف آری جامی
یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت
#حافظ⚘
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت
همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست
همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت
سر تسلیم من و خشت در میکده‌ها
مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت
ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت
نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس
پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت
حافظا روز اجل گر به کف آری جامی
یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت
#حافظ⚘
در نظربازیِ ما ، بی‌خبران حیرانند ،
من چُنینم که نمودم ، دگر ایشان دانند ،
#من_چنینم_که_نمودم_دگر_ایشان_دانند ،
عاقلان ، نقطهٔ پرگارِ وجودند ، ولی ،
عشق داند ، که در این دایره ، سرگردانند ،
جلوه‌گاهِ رخِ او ، دیدهٔ من تنها ، نیست ،
ماه و خورشید ، همین آینه می‌گردانند ،
عهدِ ما ، با لبِ شیرین‌دهنان ، بست خدا ،
ما همه بنده و ،،، این قوم ، خداوندانند ،
مُفلِسانیم و ، هوایِ مِی و مُطرب ، داریم ،
آه ، اگر خرقهٔ پشمین ، به گِرو نَسْتانند ،
وصلِ خورشید ، به شب‌پَرِّهٔ اَعْمی ، نرسد ،
که در آن آینه ، صاحب‌نظران ، حیرانند ،
لافِ عشق و ، گِلِه از یار؟ ،،، زَهی لافِ دروغ ،
عشقبازانِ چُنین ، مستحقِ هجرانند ،
مگرم چشمِ سیاهِ تو ، بیاموزد کار ،
ورنه ، مستوری و مستی ، همه کس نَتْوانند ،
گر ، به نُزهَتگَهِ ارواح ، بَرَد بویِ تو ، باد ،
عقل و جان ، گوهرِ هستی ، به نثار افشانند ،
زاهد ، ار رندیِ حافظ نکند فهم ،،، چه شد؟ ،
دیو ، بُگْریزَد از آن قوم ،،، که قرآن خوانند ،
#دیو_بگریزد_از_آن_قوم_که_قرآن_خوانند ،
گر شوند آگه از اندیشهٔ ما ، مُغبَچِگان ،
بعد از این ، خرقهٔ صوفی ، به گِرو نَسْتانند ،
#حافظ
من چُنینم که نمودم ، دگر ایشان دانند ،
#من_چنینم_که_نمودم_دگر_ایشان_دانند ،
عاقلان ، نقطهٔ پرگارِ وجودند ، ولی ،
عشق داند ، که در این دایره ، سرگردانند ،
جلوه‌گاهِ رخِ او ، دیدهٔ من تنها ، نیست ،
ماه و خورشید ، همین آینه می‌گردانند ،
عهدِ ما ، با لبِ شیرین‌دهنان ، بست خدا ،
ما همه بنده و ،،، این قوم ، خداوندانند ،
مُفلِسانیم و ، هوایِ مِی و مُطرب ، داریم ،
آه ، اگر خرقهٔ پشمین ، به گِرو نَسْتانند ،
وصلِ خورشید ، به شب‌پَرِّهٔ اَعْمی ، نرسد ،
که در آن آینه ، صاحب‌نظران ، حیرانند ،
لافِ عشق و ، گِلِه از یار؟ ،،، زَهی لافِ دروغ ،
عشقبازانِ چُنین ، مستحقِ هجرانند ،
مگرم چشمِ سیاهِ تو ، بیاموزد کار ،
ورنه ، مستوری و مستی ، همه کس نَتْوانند ،
گر ، به نُزهَتگَهِ ارواح ، بَرَد بویِ تو ، باد ،
عقل و جان ، گوهرِ هستی ، به نثار افشانند ،
زاهد ، ار رندیِ حافظ نکند فهم ،،، چه شد؟ ،
دیو ، بُگْریزَد از آن قوم ،،، که قرآن خوانند ،
#دیو_بگریزد_از_آن_قوم_که_قرآن_خوانند ،
گر شوند آگه از اندیشهٔ ما ، مُغبَچِگان ،
بعد از این ، خرقهٔ صوفی ، به گِرو نَسْتانند ،
#حافظ
یغمایِ عقل و دین را ،
بیرون خرام ، سرمست ،
بر سر ،، کلاه ، کج نِه ،
در بَر ،، قبا ، بگردان ،
این زلف را ، بر افشان ،
یعنی ، به رسمِ سنبل ،
گِردِ چمن ،، بُخُوری ،
همچو صبا ، بگردان ،
دوران ، چو می‌نویسد ،
بر عارضت ، خطِ خوش ،
یا رب ، نوشتهٔ بَد ،
از یارِ ما بگردان ،
#حافظ
#یغمایِ عقل و دین را = برای یغما کردن عقل و دین ، برای غارت کردن عقل و دین
بیرون خرام ، سرمست ،
بر سر ،، کلاه ، کج نِه ،
در بَر ،، قبا ، بگردان ،
این زلف را ، بر افشان ،
یعنی ، به رسمِ سنبل ،
گِردِ چمن ،، بُخُوری ،
همچو صبا ، بگردان ،
دوران ، چو می‌نویسد ،
بر عارضت ، خطِ خوش ،
یا رب ، نوشتهٔ بَد ،
از یارِ ما بگردان ،
#حافظ
#یغمایِ عقل و دین را = برای یغما کردن عقل و دین ، برای غارت کردن عقل و دین