‍ ‍ وقتی من درد را به ‌صورت دردی #ببینم که مال من است، خودم را در حبابِ شخصیِ رنج #گم می‌کنم و احساس قطع اتصال با زندگی می‌کنم و احساس می‌کنم در رنج خودم #تنها هستم و دارم خفه می‌شوم. اما #ورای داستان شخصیِ رنج ‌کشیدن خودم، من کشف می‌کنم که درد واقعاً درد من نیست، بلکه درد جهانی است، درد #بشریت است. وقتی من پدرم را از دست می‌دهم، اندوهی که #تجربه می‌کنم، اندوه من نیست، بلکه اندوه هر پسری است. من با هر پسری که پدرش را از دست‌داده است و برای هر پسری که پدرش را از دست داده است، #اندوهگین می‌شوم. وقتی شریک زندگی مرا #ترکم می‌کند، من هر کسی می‌شوم که محبوبش را از دست داده است. من در صمیمی‌ترین رشته‌های تجربه‌ی کنونی، کشف می‌کنم که من جهان هستم و خیلی سخت برای نجات آن #تلاش می‌کنم؛ کشف می‌کنم که من مهربانی هستم و سخت تلاش می‌کنم که آن را در جهان جاری کنم؛ کشف می‌کنم که من همان دیگرانی هستم که خیلی شدید #مایلم با آن‌ها در رابطه باشم. در اعماق شخصیت، در وسط دردناک‌ترین و خصوصی‌ترین تجارب، حقیقتِ غیرشخصیِ هستی را #کشف می‌کنم و در آن‌جا من آزاد هستم. بسیاری از استادان معنوی در مورد فرارکردن از امر شخصی و رسیدن به حالت غیرشخصی در آینده #حرف می‌زنند، اما همچنان که در این کتاب خواهیم دید، شخصی و غیرشخصی به‌طور #صمیمانه‌ای باهم یکی هستند و نمی‌توان به این طریق آن‌ها را از هم جدا کرد. جدایی #ریشه‌ی همه‌ی رنج‌ها و تضادها است.

@kheradedaroun