هرگاه دانه‌ای در #خاک می‌کاریم، تمامیِ آنچه برای #روئیدن نیاز دارد را فراهم می‌سازیم و سپس به #انتظار می‌مانیم تا #آگاهیِ موجود در حافظه‌ی دانه کار خودش را انجام دهد. دانه می داند چگونه بروید.

لازم نیست #مرتب خاک را کنار بزنیم تا از #رشدِ ریشه به سوی پایین و درونِ خاک، یا از #رشدِ ساقه به سمت بالا و در جهت نور، #مطمئن شویم!
لازم نیست برای #سبز شدن، دانه تحتِ فشار و مجبور به #تقلا باشد!

#آگاهیِ درونیِ ما نیز برای #تحقّقِ آنچه در ذهن داریم، همین‌گونه عمل می‌کند.
وقتی #تصویرِ ذهنی ما کامل شد، با آرامش بقیه‌ی کار را به هستی #واگذار کنیم.
وقتی #خواستِ خود را رها کنیم، همه‌ی آنچه برای به نتیجه رسیدن لازم است، دست به دست هم داده و مسیر برایمان #آشکار می‌گردد و به‌مرور همه‌ی آنچه را که باید انجام دهیم درمی‌یابیم.

همواره آنچه به دست می‌آوریم، #حاصلِ چیزی است که در #ژرف‌ترین سطوحِ ذهنِ خود، تصویر کرده بودیم.

@kheradedaroun

و عشق از این تشخیص #حاصل می‌شود که آن‌چه که شمایید، به‌عنوان #فضای باز، به‌عنوان اقیانوس، همهٔ #موج‌هایی را که ظاهر می‌شوند -همهٔ مناظر و اصوات و بوها و حس‌هایی که ‌اکنون #پدیدار می‌شوند- به‌طور عمیق و بدون شرطی‌شدن #می‌پذیرد.

در آغوش گرفتن کاملِ همه‌ی #موج‌های تجربه، عشقی است که همیشه در جست‌وجویش بوده‌اید.

همه‌چیز از هیچ‌چیزی که شمایید، جدایی‌ناپذیر است. در چشمان شما، همه‌چیز #معشوق است.

@kheradedaroun

‍ در قلب همه #تروماها، احساس وحشتناکی از انزوا، قطع ارتباط، و تنهایی وجود دارد . ترومای خود را تا  هسته ویرانگرش #دنبال کن، ای دوست، به قلب تاریکی آن وارد شو ، و ناگزیر با زخمهای رها شده، درد #حاصل از  دردها روبرو خواهی شد.

رها شده توسط مادر، پدر. فراموش شده و مورد سوء تفاهم همگان .از بهشت رانده و از #الوهیت جدا شده. از زندگی جدا شده.

البته این یک #توهم است.

تو هرگز از کوه ها، جنگل ها، قطرات الماس شبنم صبحگاهی #جدا نبودی. شما هرگز شکسته نشدید، هرگز در هسته خود پوسیده نشدید، هرگز از آن یکی جدا نشدید. همیشه #دوست داشتنی بودی ،قلب وحشتناک تاریکی همیشه قلب زیبای نورانی شما بود، بسیار شکننده، بسیار قدرتمند، دوست داشتنی، بسیار واقعی. در #نهایت دیگران نمی توانند ما را #نجات دهند. هر یک از ما فراخوانده شده ایم تا به تنهایی با خود روبرو شویم، در قلب آسیب خود فرو برویم و در آنجا آرامش و پناهگاهی #پیدا کنیم.

دیگران می توانند دست های لرزان ما را بگیرند اما نمی توانند برای ما #سفر کنند.

هیچ #ناجی خارجی وجود ندارد، و دروغ عشق این است که انسان دیگری - پدر و مادر، شریک زندگی، مرشد یا خدا - می تواند شما را #کامل کند.
نه،
((تمامیت شما در شکستگی شماست. ))

ما نمی‌توانیم همدیگر را #نجات دهیم، اما می‌توانیم با هم گریه کنیم، با هم راه برویم، باهم #وحشت کنیم.

وحشت، شرم، امید و هیبتمان را تقسیم کنیم. با قدم زدن در جنگل درون ،سپیده دمانش ، چشمان ما به هم #می رسند.

من اشتیاق تو را ، شوق و ارزوی خودم میدانم :

(( عشق یک تشخیص است. ))

@kheradedaroun
-