https://www.instagram.com/p/Bf68GAhBO0w/

عصر یکشنبه، 13 اسفند برنامه دوازدهمین سالگرد #انسان_شناسی_و_فرهنگ در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات با حضور برخی از پیشکسوتان همچون استاد #دکتر_بلوکباشی بزرگوار و جناب آقای #تهامی_نژاد عزیز ، برگزار شد. همچنین رو نمایی از سایت جدید «#تاریخ_فرهنگی_ایران_مدرن». چند روز پیش وقتی یادداشت کیمیاگرانه، شاگردنوازانه و بزرگوارانه دکتر فکوهی برای دعوت جهت شرکت در این برنامه به یادماندنی را با افتخار دریافت کردم- با آن مهربانی جان نوازشان که با "کاوه جان" آغاز می شود- بخاطرم آمد ابتدای دهه هشتاد برایم همینگونه با مهربانی نوشت "کاوه جان مقاله ات را خواندم و..." و بعدها دیدم در سایت #انسان_شناسی_و_فرهنگ لحاظ شد... و وقتی سیاه مشق #مدیریت_منابع_انسانی_پیشرفته ام به چاپ رسید پیش از هر استاد پیشکسوت دیگری در حوزه انسانشناسی با اینکه ایران هم نبودند -برایم نوشت "کاوه جان مقدمه و "فصل ششم کتاب ات را خواندم و..." و آن مقدمه در سایت آمد.
در طول این سالها هر وقت کاری از این معلم پس کسوت همیشه دانش آموز، چاپ شده و یا درس پس دادنی حتی یه شیوه سخنرانی اتفاق افتاده است، آن استاد پیشکسوت با همه گرفتاری ها و دغدغه هایش همچنان از #نخستین بزرگانی بوده که با دقت و حوصله دیده بودش و در اولین دیدار درباره اش گفت و شنیدی جدی و استادانه داشته است.
براستی این #نخستین_بودن از ویژگی های #دکتر_فکوهی است از نگاه به سینما گرفته تا تئاتر و ادبیات و... تا نقد و بررسی آثار و... تا پرداختن به کتاب #انسان_شناسی_یاریگری. شاید به همین خاطر است که نه فقط این معلم کوچک، که استادان پیشکسوت و موسپید کرده نیز در آخرین آثارشان همچون مقاله: #به_راه_بادیه_رفتن، تلاش های جدی و پیشرو #دکتر_فکوهی را در حوزه #انسانشناسی عمیقا می ستایند.
و براستی، در این جلسه چه خوب شد که باز دیداری با آن استاد همیشه ماندگار و دوست داشتنی حوزه انسانشناسی ایران #دکتر_بلوکباشی گرانقدر هم تازه کردم و از دیدارشان‌گویی هزار جان تازه گرفتم، چونان هر بار که می بینمشان چنین است.
دوازده سال از آغاز سایت #انسان_شناسی_و_فرهنگ گذشت و سالهای بس بیش از اینها، از عرق ریزان روح استادان مو سپیده کردهُ این حوزه که تعدادی شان امشب حضور داشتند و تعدادی امکان حضور در این برنامه جذاب را نیافتند. و آه! هنگامی که کلیپ بخش پایانی -به یاد برخی اساتید در گذشتهُ سال رو به پایان، پرداخته بود- پخش شد، از دیده اشک فرو می ریخت و بر زبان بیتی که:
"مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد..." #حافظ

( کاوه فرهادی-۱۳ اسفند ۹۶- در مسیر بازگشت به منزل از پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات )

@kaveh_farhadi

متن سخنرانی آقای #دکتر_بلوک‌باشی

#نوروز در #گذرگاه_تاریخ

نوروز زمان نوگشتن سال و باززایی و تجدید حیات طبیعت در تکرار نوبتی دور کیهانی است. ابوریحان بیرونی نوروز را روز « نوزایی آفرینش» می خواند. ایرانیان و همۀ ملت های سرزمین هایی که در حوزۀ فرهنگ نوروزی زندگی می کنند گردش سال کهنه به سال نو را جشن می گیرند، و نقش و تأثیر تحول نوروز در آغاز یک دور کیهانی تازه را در حیات اجتماعی و اقتصادی خود با رفتارهایی آئینی- نمادین باز می نمایانند.
خاستگاه و پیشینۀ تاریخی نوروز و نخستین جشن های نوروزی برای ما چندان روشن نیست. مدارک و اسناد تاریخی معتبری هم از آن در دست نداریم. برخی جشن نوروز را سنتی کهن و رایج در هزارۀ سوم پیش از میلاد در فرهنگ سرزمین های ایران و بین النهرین دانسته و گفته اند که جشن نوروز همراه با کوچ بومیان نجد ایران به سرزمین بین النهرین به آنجا رفته، یا همزمان در سراسر این منطقه وجود داشته است. برخی دیگر جشن نوروز را یکی از دو جشن بزرگ آریائی ها دانسته اند که در دوران باستان، پیش از تقسیم بندی سال به 4 فصل، در آغاز دو فصل سرما و گرما گرفته می شده است. جشن آغاز گرما زمانی بود که گله ها را از آغل ها به چمنزار می بردند و جشن آغاز سرما هم زمانی بود که گله ها را به آغل ها بازمی گرداندند و توشه برای روزگار زمستان فراهم می کردند.

متن کامل در...
http://www.anthropology.ir/node/22487.html

منبع: کانال اسطوره و فرهنگ عامه

@kaveh_farhadi