تندیس #نهنگ ها هشداری برای آلودگی #اقیانوس ها
تندیس دو نهنگ در میان زباله های #پلاستیکی در شهر #رم هشداری برای آلودگی محیط زیست و اقیانوس ها
#محیط_زیست مان را پاکیزه نگهداریم.




@jolgeshomali

میدان #فردوسی در #ایتالیا!

تندیس #فردوسی حماسه سرای بزرگ #ایرانی که توسط #ابوالحسن_صدیقی از شاگردان #کمال_الملک ساخته شده و در میدان #فردوسی در #ویلا_بورگز
#رم_ایتالیا قرار دارد.


پایگاه ایران دوستان مازندران

@jolgeshomali

‍👈بیست آذر، سالگرد درگذشت استاد تکرار ناشدنی هنر تندیس ایرانی، ابوالحسن صدیقی

✍ دکتر #افشین_جعفرزاده

#ابوالحسن_صدیقی نقاش و پیکرتراش برجستهٔ ایرانی و از هنروران صاحب سبک در استانداردهای جهانی و یکی از بزرگترین شاگردان #کمال_الملک است. گوستینوس آمبروزی مجسمه‌ساز ایتالیایی در دیدار از مجسمهٔ #فردوسی در ویلا بورگز #رم ایتالیا (ساخته ابوالحسن صدیقی) در دفتر یادبود می‌نویسد:
«دنیا بداند، من خالق مجسمهٔ فردوسی را میکل آنژ ثانی شرق شناختم. میکل آنژ بار دیگر در خاور زمین متولد شده‌است.»

شاید چشم‌هایمان بیشتر با آثار ابوالحسن صدیقی آشنا باشد تا گوش‌هایمان با نامش! اما او یکی از مجسمه‌سازان مهم ایران به شمار می‌رود که آثار زیادی به یادگار گذاشته است. استاد صدیقی در راه طراحی چهره مشاهیر ایرانی تلاش‌هایی زیادی انجام داد تا تندیس‌ها و نگاره هایش، بیشترین نزدیکی را با شخص مورد نظر داشته باشد. تندیس های کم مانند صدیقی پس از سالیان زیادی که از آفرینش شان می‌گذرد، همچنان استوار در گوشه‌ و کنارهایی از ایران و جهان ایستاده‌اند و مردم سرزمینشان را می‌نگرند، گویی با صدیقی است که ذهن و جان ما، مشاهیر ایران زمین را می شناسد.

می توان گفت استاد صدیقی همان نوزایی و دیدگاهی را در پیکر تراشی مدرن ایران پایه گذاشت که استادش کمال الملک، در نقاشی ایران مطرح کرد. پیش از کمال الملک ، #نقاشی_ایران در نیمه ی عهد #صفویه گرایش تکنیکی ضعیفی به وسیله ی محمد زمان و برخی دیگر به نقاشی اروپایی پیدا کرد و در این چارچوب به کندی ادامه حیات می داد. اما به دلیل عدم ارتباطات کافی، نقاشی دوران #زندیه و بعد #قاجاریه دوباره چهره ای بومی پیدا کرد و در پی تجارب  داخلی بر آمد.

با بنیاد مدرسه هنری #صنایع_مستظرفه استاد #صدیقی در کنار کمال الملک بود. پس از تبعید کمال الملک جهت تکمیل هنر به #اروپا رفت و سپس به ایران بازگشت. اندوخته او در سفر اروپا آشنایی دقیق با هندسه پیکر تراشی بود. بعدها تدریس را در دانشکده هنر ادامه داد. اما این روند به دلیل میل صدیقی به آفرینش های هنری چندان دوام نیافت.
استاد ۲۰ آذر ۱۳۷۴ در سن ۱۰۱ سالگی درگذشت.

تندیس #فردوسی در میدان فردوسی تهران، تندیس #خیام در پارک لاله تهران، تندیس #نادرشاه_افشار در آرامگاه نادرشاه در مشهد، تندیس #سعدی در میدان گلستان شیراز و تندیس و طرح چهره #بوعلی_سینا، تندیس #یعقوب_لیس در زابل سیستان، نقش برجسته روی آرامگاه کمال الملک در نیشابور، مجسمه برنزی #امیر_کبیر در پارک ملت تهران، تندیس بانوی عدالت در دیوار کاخ دادگستری تهران، تندیس #امام_قلی_خان در قشم از کارهای برجستهٔ او هستند.
از @Ir_Azariha

@LoversofIRAN

#رشت شهر زندگی است؛ شهر زنده‌ها


#رشت با #باران مانوس است و با #غذا؛ غذاهایی که آنقدر خوشمزه و متنوع هست که حالا« #یونسکو» را مجاب کرده تا #رشت را به شبکه جهانی شهرهای #خلاق_یونسکو متصل کند و نام #رشت را به عنوان تنها شهر #ایران در زمینه #خوراک شناسی، ثبت جهانی کند.
شهردار #رشت خبرش را داده و گفته است که، #رشت تنها شهر کشور است که در زمینه #خوراک شناسی در #ایران ثبت جهانی شده و در کنار #آدلاید_استرالیا، #بارسلونا از #اسپانیا، #برگن از #نروژ، #بوداپست از #مجارستان، #دیترویت از #امریکا، #لیورپول از #انگلیس، #رم از #ایتالیا، #مونته_ویدئو از #اروگوئه، #سالوادور_برزیل و #سنگاپور، به عضویت شبکه شهرهای خلاق جهان درآمده است.
حتماً باید #رشت بوده باشی تا بفهمی انتخاب #یونسکو، انتخاب دقیقی است. #رشت از معدود شهرهای #ایران است که نه تنها اقلیم اش با خیلی شهرهای دیگر #ایران متفاوت است، که «سبک زندگی» هم در آن بسیار متمایز است.
اصلاً می دانید چیست؟ #رشت شهر زندگی است. شهر زنده ها. انگار شب و روز به هم متصل است توی رشت. وقت شادی ندارد، وقت خواب اصلاً، وقت توی خانه نشستن… همه این ها در هم است توی رشت. قاعده بردار نیست. کافی است یکی از نیمه شب های بارانی و مخملی دلت هوای پیاده روی کند، انگار همه شهر توی خیابان اند تا همراهی ات کنند.


تمام دلخوشی یکی مثل من این است که در روزهای گرم تابستان و روزهای آلوده زمستان، از #تهرانِ صاف و آفتابی که حرکت می کنم، بعد از خروجی شهر #کوهین، شمالی ترین نقطه استان #قزوین، با ابرهایی مواجه شوم که خبر از تغییر اقلیم می دهند؛ بعد از #کوهین اگر ابر نباشد، دل خوش می کنم به خروجی #منجیل جایی که آنجا دیگر حتماً هوا ابری می شود و آسمان تیره و تار. آنجا هم اگر ابری نباشد،
امید آخرم ۵ کیلومتر قبل از #امامزاده_هاشم است، جایی که آنجا دیگر هوا حتماً ابری می شود و ابرها به قدری به زمین مان نزدیک، که می توانی آنها را توی دست بگیری و خنکی اش حالت را جا بیاورد. اصلاً باید توی رشت قدم بزنی؛ باید در بازار ماهی فروشانش راه بروی تا بدانی «هویت» چیست؛ باید در اتاقک های چوبی وسط بازار قدیمی اش، «باقلاقاتق» و «پلو کباب» داغ را تست کنی، ناخنکی به «مرغ ترش» بزنی، «ترش تره» و «انار بیج»اش را مزه مزه کنی و «مرغ فسنجان» و «کویی خورش» اش را امتحان کنی. «میرزا قاسمی» و «آلو مسما» و «واویشکا» هم که جای خود را دارد.
همه اینها را بگذارید بغل باقلا و سیرترشی و سیر تازه و خاویارش. کجا را می شناسید که این همه تنوع غذایی داشته باشد؟ تازه همه اینها به استثنای انواع غذاهای دریایی و خوراک های ماهی ای است که در #رشت به اشکال مختلف طبخ می شوند و سهم زیادی در سفره های #گیلانی ها دارند.


این همه ظرفیت به نظر می رسد مهم ترین پیش شرط است در مبحثی که از آن به «توانمندی جوامع محلی» یاد می شود و می تواند مهمترین عامل برای بهره برداری از این فرصت ویژه برای شهر باران باشد؛ شهری که می تواند و باید که به شهر نمونه گردشگری بویژه در حوزه #گردشگری_غذایی تبدیل شود…

نوشتاری از: #پژمان_موسوی
از کانال شهر باران‌های نقره‌‌ای با کمی ویرایش

پایگاه ایران دوستان مازندران

@jolgeshomali