حکومت #آل_باوند (مازندران) :

بخش سوم
در بخش های پیشین خواندیم که آل باوند ۶۱۰ سال بر بخش هائی از #شمال_ایران فرمانروایی کردن و از سه خانواده خویشاوند:
#کاووسیان
#اسپهبدیه
و
#کین_خواریه بودند که نام آنان در این بخش آورده میشود:



فرمانروايان #اسپهبدان_مازندران شاخه
#کاووسيان (665 تا 1000 ميلادی )

#باو پسر #شاهپور پسر #کاووس
#سهراب پسر #باو
#مهرمردان پسر #سهراب
#سهراب پسر #مهرمردان
#شروين پسر #سهراب
نیاز به یادآوری است که
"#شروين با #وندادهرمزد پدر بزرگ #مازيار همدوره بوده و در سال 783 ميلادی به همراهی هم بر کارگزاران خليفه که مردم از جور و ستم وی شکايت داشتند هجوم برده و بسياری از مسلمانان و کارگزار خليفه را کشتند."
#شهريار پسر #‌‌شروين
#شاپور پسر #شهريار
#قارن پسر #شهريار

"خروج حسن بن يزيد معروف به داعی بر عليه خليفه (250 قمری / 864 ميلادی) و گرايش مردم #تبرستان و #ديلمان به او مهمترين رويداد اين دوره می باشد "
#رستم پسر #قارن
#شروين پسر #رستم
#شهريار پسر #شروين

"#فردوسی پس از بی مهری از جانب سلطان محمود غزنوی به #مازندران نزد #شهريار پناهنده شده و مورد مهر ورزی قرار ميگيرد : "به روايت #نظامی_عروضی 6 ماه در دکان اسمعيل وراقی پدر ازرقی متواری و مخفی ميشود و سپس از آنجا سفر کوتاهی به طوس ميکند و نسخه ای از #شاهنامه را با خود به #تبرستان به دربار #اسپهبد_شهريار از #آل_باوند می برد و در آنجا هجونامه محمود را که می گويند صد بيت بوده است می سازد و در مقدمه #شاهنامه قرار می دهد."

#دارا پسر #رستم
#رستم پسر #شروين
#مرزبان پسر #رستم
" #مرزبان پسر #رستم و برادر #دارا که صاحب #مرزبان_نامه است در اين دوره حاکم #فريم بود. #ابوريحان_بيرونی نيز در گريز از دست #سلطان_محمود در دوره #مجدالدوله_ديلمی به #ری گريخت. پس از مدتی از آنجا رهسپار #تبرستان شد. چندی در نزد وی بود, و کتاب مقاليد علم الهيه را به نام #اسپهبد_مرزبان بن #رستم نوشت, و هم توسط او به دربار شمس المعالی قابوس بن وشمگير زياری (388_403) پيوست .
#شهريار پسر #دارا که آخرین فرمانروای این خانواده در تبرستان است.

دنباله اسپهبدان آل باوند در بخش چهارم


@taporestangilak_ariyaea

۱ بهمن زادروز حکیم ابوالقاسم فردوسی

( زاده ۱ بهمن ۳۱۹ در #توس – درگذشته سال ۳۹۹ توس) #حماسه‌سرای بزرگ، سرایندهٔ #شاهنامه

«ابوالقاسم حسن پورعلی توسی» معروف به #فردوسی در روستای #پاژ، از توابع #طبران_توس در #خراسان دیده به جهان گشود. او که پدرش دهقان بود و ثروت و موقعیت قابل توجهی داشت، از کودکی به کسب علم و دانش پرداخت و به خواندن داستان علاقه‌مند بود.

همان گونه که در زندگی‌نامه #فردوسی آمده است، آغاز زندگی وی هم‌ زمان با جنبش نوزایش در میان #ایرانیان بود که از سده سوم هجری آغاز شده و دنباله و اوج آن به سده چهارم رسید. #فردوسی از همان روزگار کودکی بیننده کوشش‌های مردم پیرامونش برای پاسداری ارزش‌های دیرینه بود و خود نیز در چنان زمانه و زمینه‌ای پا به پای بالندگی جسمی به فرهیختگی رسید و رهرو سخت‌گام همان راه شد.

کودکی و جوانی فردوسی در زمان #سامانیان سپری شد. #شاهان_سامانی از دوستداران ادب #فارسی بودند. آغاز سرودن #شاهنامه را بر پایه #شاهنامه_ابومنصوری از زمان سی سالگی فردوسی می‌دانند، اما با مطالعه زندگی‌نامه فردوسی، می‌توان چنین برداشت کرد که وی در جوانی نیز به سرایندگی می‌پرداخته‌ و چه بسا سرودن داستان‌های شاهنامه را در همان زمان و بر پایه داستان‌های کهنی که در داستان‌های گفتاری مردم جای داشته‌اند، آغاز کرده است. از میان داستان‌های شاهنامه که گمان می‌رود در زمان جوانی وی گفته شده باشد، می‌توان داستان‌های بیژن و منیژه، رستم و اسفندیار، رستم و سهراب، داستان اکوان دیو و داستان سیاوش را نام برد.

#شاهنامه پرآوازه‌ترین سروده #فردوسی و یکی از #بزرگ‌ترین_نوشته‌های_ادبیات_کهن_پارسی است. #شاهنامه، منظومه مفصلی است که از حدود ۶۰ هزار بیت تشکیل شده و دارای ۳ دوره #اساطیری، #پهلوانی و #تاریخی است. #شاهنامه روایت نبرد خوبی و بدی است و پهلوانان، جنگجویان این نبرد دائمی در هستی‌اند. پهلوانانی همچون فریدون، سیاوش، کیخسرو، رستم، گودرز و طوس از این دسته هستند. شخصیت‌های دیگری نیز همچون ضحاک و سلم و تور وجودشان آکنده از شرارت و بدخویی و فساد است.

#فردوسی پس از سرودن نزدیک به بیست سال در تکمیل آن کوشید. این سال‌ها هم‌زمان با برافتادن #سامانیان و برآمدن #سلطان_محمود_غزنوی بود. #فردوسی در سال ۳۹۴ هجری قمری در ۶۵ سالگی بر آن شد که #شاهنامه را به #سلطان_محمود پیشکش کند، و از این‌رو دست به کار ویرایش تازه‌ای از #شاهنامه شد. او در ویرایش دوم، بخش‌های مربوط به پادشاهی #ساسانیان را تکمیل کرد. پایان ویرایش دوم #شاهنامه در سال ۴۰۰ هجری قمری در ۷۱ سالگی او بوده است.

وی #شاهنامه را در شش یا هفت دفتر به دربار #غزنه نزد #سلطان_محمود فرستاد. به گفته خود #فردوسی، سلطان محمود «نکرد اندر این داستانها نگاه» و پاداشی هم برای وی نفرستاد. از این رویداد تا پایان زندگانی، #فردوسی بخش‌های دیگری نیز به #شاهنامه افزود که بیشتر در گله و انتقاد از محمود و تلخ‌ کامی سراینده از اوضاع زمانه بوده‌است. در روزهای پایانی زندگی #فردوسی از سن خود دو بار یاد کرده، و خود را ۸۰ ساله و جای دیگر ۷۶ ساله خوانده است.

وی را در شهر #توس، در باغی که برای خودش بود، به خاک سپردند.
از زمان خاکسپاری #فردوسی، آرامگاه او چندین بار ویران شد. در سال ۱۳۰۲ به دستور #میرزا_عبدالوهاب_خان_شیرازی، والی #خراسان، جایگاه آرامگاه را تعیین کردند و ساختمانی آجری در آنجا ساختند.

پس از تخریب تدریجی این ساختمان، انجمن آثار ملی با تلاش های #محمد_علی_فروغی و #سید_حسن_تقی‌زاده، ساخت آرامگاه فردوسی شد و هزینه این کار از سوی مردم پرداخت شد و بدون بودجه دولتی از ۱۳۰۴ شروع شد، آرامگاهی ساختند که در سال ۱۳۱۳ افتتاح شد. این آرامگاه با نشست در سال ۱۳۴۳ دوباره تخریب و تا سال ۱۳۴۷ بازسازی شد.

#شاهنامه برای همه اقوام ایرانی از #کرد تا #آذری و #لر و #بلوچ و #خراسان و #گیلکی و #مازنی است و همه در این کتاب #اقوام_ایران نامیده شده‌اند.

#یونسکو ی سازمان ملل #شاهنامه_فردوسی را یکی از سه اثر ۷برجسته جهان شناخته است.


با ویرایش از کانال ‎@bargi_az_tarikh


پایگاه ایران دوستان مازندران

@jolgeshomali