📝📝« گسترش اعتراضات صنفی به سوی اعتصاب »


✏️در چند سال گذشته به‌ویژه در نیمه‌ی نخست سال ۱۴۰۳، با گسترش و تنوع گروه‌های معترض روبرو بوده‌ایم. از این میان کارگران و بازنشستگان، پای ثابت گروه‌های معترض هستند. برخی از این گروه‌ها نیز #اعتصاب را برای اعتراض و بیان خواسته‌های خود انتخاب کرده‌اند، مانند: کارگران، معلمان، کشاورزان، پرستاران و کادر درمان، کامیون داران، بازاریان، دانشجویان و زندانیان.
اعتصابات صنفی در جوامع، ابزار مدنی مطالبه‌گری گروه‌های متعدد از سطوح مختلف حاکمیت است که در مرحله‌ی نخست، طرح مطالبات و شکایات آن‌ها نادیده گرفته شده و اینک با صدایی رسا و تغییر موقعیت و ترک محیط کار؛ بار دیگر خواسته‌های خود را با مدیران و سیاست گذاران درمیان می‌گذارند؛ به شرط آن‌که شنیده و دیده شوند.
برچسب زدن به اعتصاب کنندگان به‌عنوان دشمن و برهم زنندگان امنیت و آرامش کشور، ازسوی نیروهای امنیتی و مدیریتی صنوف مذکور، گرچه می‌تواند به معنی حذف موقت و خاتمه‌ی ظاهری و خاموشی مطالبات این گروه‌ها باشد اما از سوی دیگر به باز تولید اعتراضات بصورت‌ها و شیوه‌های گسترده‌تر و عمیق‌تر دیگر رهنمون خواهد شد.
در واقع نظام حکمرانی نباید فراموش کند اعتصابات گروه‌های مختلف می‌تواند در قالب بخشی از یک جنبش اجتماعی بزرگتر، ایفای نقش کند و کارکرد یک کارزار مقاومت مدنی را برعهده گیرد.
🔹در جامعه‌ای امروز ایران و در اوضاع و احوال آشفته‌ی اقتصادی و اجتماعی و سیاسی آن، برخی از پیامدهای نادیده انگاری اعتصابات گروه‌های مختلف و سرکوب و بازداشت اعتصاب کنندگان بجای پاسخ گویی به مطالبات صنفی و شهروندی ایشان را می‌توان چنین خلاصه کرد:
- افزایش نارضایتی از حاکمیت
- افزایش بیگانگی از نظام حکمرانی کشور
- افزایش مهاجرت
- ورود افراد به چرخه‌ی آسیب‌های فردی و اجتماعی
- تشدید چرخه‌ی آسیب‌های فردی و اجتماعی در جامعه
- افزایش خشم عمومی
- افزایش ناامیدی اجتماعی

مطالبه‌ی محوری بیشتر گروه‌های اعتصاب کننده در ایران، اعتراض به بحران و آشفتگی اقتصادی و فقر روزافزون باز می‌گردد:
⬅️ درآمد ناکافی
⬅️ شرایط سخت شغلی در سلامت و بیماری
⬅️ کمبود نیروی کار در برخی مشاغل مانند کادر درمان و آموزش
⬅️ مشکل مسکن
⬅️ مشکلات بیمه
⬅️ مالیات غیر عادلانه
⬅️ شرایط ناهنجار و بی‌ثبات اجتماعی و سیاسی

اگر چه مطالبه‌ی اصلی زندانیان و دانشجویان اعتصاب کننده، اعتراض به عدم رعایت حقوق شهروندی، انسداد سیاسی، احکام اعدام، سرکوب و تبعیض و بی‌عدالتی است و البته هر دوی این محورهای مطالباتی با هم مرتبطند.

🔹 بررسی‌های اعتصابات یک دهه‌ی اخیر نکات مهمی را آشکار کرده و هشدار می‌دهد:
۱- گروه‌های اعتصاب کننده، تنوع بیشتری پیدا کرده‌اند.
۲- تعداد اعتصاب کنندگان، افزایش داشته است.
۳- ترک کار در اعتصاب برخی از این گروه‌ها، قابل توجه و موجب آشفتگی و مشکلات عدیده در جامعه است، پس درخور توجه و رسیدگی است. مانند کامیون داران، پرستاران و کارگران.
۴- اعتراضات برخی گروه‌ها مانند معلمان، بازنشستگان، مجروحان و جانبازان جنگ هشت ساله در قالب اعتصاب یا تحصن و تجمع، لطمات جبران ناپذیری به امید به زندگی، امید به آینده، اعتماد اجتماعی به حاکمیت به‌ویژه در نسل نوجوان و جوان؛ وارد ساخته است.
۵- گروه‌های اعتصاب کننده از یکدیگر حمایت کرده و ممکن است بهم بپیوندند. مانند بیانیه حمایت معلمان، دانشجویان و کامیون داران و رانندگان از اعتصاب پرستاران.
۶- بسیاری از این اعتصابات، بدلیل نادیده انگاری اعتراضات پیشین این گروه‌ها، برطرف نشدن مشکلات صنفی آن‌ها و بی‌توجهی به خواسته هایشان شکل گرفته و می‌گیرد.

✏️اعتصاب گروه‌های مختلف صنفی در دیگر کشورهای جهان نیز سابقه دارد و ابزاری برای بیان خواسته‌های این گروه‌هاست و همان‌طور که اشاره شد می‌تواند به بخشی از جنبش اجتماعی جوامع تبدیل شود. مهم اینجاست که نظام حکمرانی هر کشور که این خواسته ها را ببیند و بشنود، چرخه‌ی هم‌کنشی دولت ـ ملت و پاسداشت حقوق شهروندی مردمانش را در شرایط بهنجار و مناسبی تنظیم خواهد نمود و دچار پیامدهای ناخوشایند و ویرانگر حکمرانی غلط نخواهد شد. 

✍️ فریبا نظری
۳۱ مرداد ۱۴۰۳


#اعتصاب‌ـ‌پرستاران
#نادیده‌انگاری‌ـ‌شکایات
#گسترش_گروه‌های_معترض
#زندگی_معمولی
#مهاجرت
#حکم‌رانی_غلط
#کارزار_مقاومت_مدنی


https://t.me/Sociologyofsocialgroups