There are four wolves inside me:

سه.
یه جایی از داستان در درک و یادگیری این حقیقت که انسانم و نه چیزی کمتر ازش، نه اسباب‌بازی خلق جهان و نه کارگر بی‌درآمد و نه والد فداکار و نه ابزار رایگان ارضای روان بیمار بشر، شکست خوردم. جای اصلاحش قلمم رو شکستم، نابود کردم و همراه با تمام وجود خودم به سیاهی کشیدم. یه جایی از قصه چشم‌هام رو بستم و ندیدم که تحت هر شرایطی نقش اول ماجرا منم؛ شاه پیروز و لشکر مغلوب منم، قربانی و ظالم، خدا و بنده، فرمانده و فرمان‌بر، زندانی و شکنجه‌گر. اما جای باز کردن چشم‌هام حنجره‌ام رو دریدم، صدام رو گذاشتم توی یه جعبه و انداختمش ته اقیانوس؛ که دیگه هرگز به گوش کسی نرسه. اینه که سیاهی رو قابل دسترسی‌ میکنه. میکِشتش همه جا. سیاهی میشه تخت‌خوابت، دفترت، یخچالت، ریه‌های سنگینت، ذهن فراموشکارت و نگاه بی‌سکونت. شیطان اصلی ماجرا تویی و تهش هم یادت میره که روشی‌ جز این برای زندگی وجود داشته. من یادم رفت اما صدای کف اقیانوس هرگز خفه نشد. برای همینه که امروز، با قایق شکسته از طوفان هزارساله‌ام درست همونجام و دنبال جعبه‌ام میگردم. به امید اینکه روزی صدام رو پیدا کنم، من رو ببخشه و به حنجره‌ام برگرده...

:D