ویشکا آسایش از زنان محبوبمه.
خصوصا وقتی روی ویدیویی از خودش حین ساخت‌وساز، SOAD میذاره و به خودش میگه "ویشی". چهره‌ای از زن ایرانی که تا در ایران بود هرگز نمیدیدی...

The cameos oh god the cameos oh god the cast

به هزاران دلیل با AI art مخالفم، توضیحات داخل ویدیو هم که تا حدودی چپ و راستن و نه چندان صحیح؛ اما با توجه به ترکیب اسطوره‌شناسی پارسی و الدن رینگ، حداقل میتونم‌ این رو بگم که احتمالا جالب‌ترین ایده برای خلق تصویر با هوش مصنوعیه که تا به حال دیده‌ام.

کردیت هم نمیدم؛ به دلایل کاملا مبرهن D:

Suppose I'm faking this feeling now
That I'm beaten down
I'm beaten down
I'll stop trying to hold out for more

And if I show you my dark side, will you still hold me tonight?
And if I open my heart to you, show you my weak side, what would you do?

Thought I oughta bare my naked feelings
Thought I oughta tear the curtain down
I held the blade in trembling hands
Prepared to make it, but just then the phone rang
I never had the nerve to make the final cut

میون پیروی‌‌ از درسی که سالیان ساله گرفته‌‌ام؛ که میگه: "اول تجربه هر اثری که از یه کتاب برگرفته شده، سپس خوندن خود کتاب" و تمایل به تجربه چیزی مخالف این روتین همیشگی، گزینه دوم برنده شد. امشب داستان کوتاه "I have no mouth and I must scream" رو پیش از تجربه کردن بازیش خوندم. اگه میشد زمان رو به عقب برگردوند مسلما به روتین همیشگیم می‌چسبیدم. تنها عنصرش که با انتظاری که ازش داشتم تطابق داشت و به ناامیدی ختم نشد، جنون و Gore مطلقش بود و شاید پایانی که اگه هر چیزی جز‌ اون میبود باید به توانایی نویسنده شک میکردی. از هیچ جهت دیگه‌ای راضیم‌ نکرد‌ حتی با وجود شدیدا پتانسیل‌دار بودن موضوع و شخصیت‌های داستان. شاید واقعا نباید از ژانر وحشت–ساینس‌فیکشن پنجاه و هفت سال پیش توقع آن‌چنانی داشت، اما من هنوز در به در دنبال اثری‌ام که با کله‌ام‌ بازی کنه و به در و دیوار بکوبتم. گمونم به بازیش امید بیشتری باشه و امتحانش خواهم کرد. شما هم قانونی که بر حسب دفعات بی‌شمار آزمون و خطا برای خودتون تعیین کردین رو زیر پا نذارین خلاصه.

ساید اینترنتی جالبی داره ولی D:

He withdrew, murmuring to hell with you.
And added, brightly, but then you’re there, aren’t you.

– I have no mouth and I must scream, Harlan Ellison

AM had been as ruthless with its own life as with ours. It was a mark of his personality: it strove for perfection.
Whether it was a matter of killing off unproductive elements in his own world–filling bulk, or perfecting methods for torturing us, AM was as thorough as those who had invented him —now long since gone to dust— could ever have hoped.

– I have no mouth and I must scream, Harlan Ellison