دو شب پیش، برای آخرین بار در سکوت به تماشای خفگیم نشستنت رو تماشا کردم. حالا دست خودم رو میگیرم و از اینجا میبرم.
دیگه با فکر به اینکه چطور زمانی که هنوز بال نداشتم، به تعداد پرهای رشد نکرده‌ام و با توقع پرواز از لونه بیرون انداختیم، جای استخون‌های شکسته از سقوط‌های متعددم و جوش‌ خوردن‌های اشتباهشون درد نمیگیره؛ یا حداقل، صدای حبس شدن نفسم از درد رو نخواهی شنید. دیگه ناخودآگاه فراموششون نمیکنم تا دوباره، احمقانه، با امید به اینکه شاید زیر بال و پرِت جایی برای من باشه کلمه‌هام رو قرنی-یک-بار و نیمه‌کاره از زندان دهشتناک مغزم آزاد نمیکنم. دیگه مجبور نخواهی بود چشم‌هات رو روی اشک‌هایی ببندی، در برابر فریادهایی گوش‌هات رو بگیری و خودت رو به سکوت مطلق محکوم کنی. دیگه کسی ازت نخواهد خواست که نگاهش کنی، ببینیش، ببینیش، ببینیش...
تو دیگه هرگز لازم نیست من رو ببینی.
من هم –هر چقدر دردناک– درسم رو گرفته‌ام. بار کشتن قلبی که رویا میبافه، میخنده، آرزو داره و هنوز امید اینکه روزی،‌ جایی، جوری که تموم این بیست‌ و خرده‌ای سال بهش اثبات کردی نامرئی نباشه روی دوشمه. دیگه این قلب رو نمیخوام، این استخون‌های جا به جا جوش خورده رو هم همینطور. تمومش رو میندازم کنار جاده تا خوراک کرکس‌ها شه، دست خودم رو میگیرم و از اینجا میبرم.

And I've never seen a river without dreaming of jumping
Call me lucky and spoiled
I'm selfish and awful
I wake and I want more

این هم از دومین سالگرد، سلام به سومین سال.
باشد که بهتر باهام تا کنه 🪺

Winter stole the light again, the pools of green
Frightened by the sun so wide, a sight I'd never seen
Since I'm blue forevermore, I find it hard to cope
And there's someone out to get me
There's someone out to get me
I'm sure

I am hungry, I have been hungry, I was born hungry.
What do I need?
I am something, I have been something, I was born something.
What could I be?

I am waiting, I have been waiting, I was born waiting, I was born waiting for that something... Just one something...

همین‌قدر دقیق و به‌جا؛ چون چه زمانی بهتر از وقتی که "بعد از ده ساعت حمالی سرکار، توی راه خونه‌ منفجر شده‌تی و جزوه امتحانیت و یخچال خالیت با آغوش باز انتظارت رو میکشن" برای دریافت این پلی‌لیست؟