سرای فرزندان ایران.

#داستان‌های_شاهنامه:

شب‌هنگام بهرام برگه و مداد خواست و به دبیر خردمند گفت:
پیمان‌نامه بنویسید که بهرام شاه پیروز سزاوار تاج‌وتخت است و جز راستی نمی‌جوید.
روز دیگر بهرام بر تخت نشست و بزرگان یک‌به‌یک گواهی کردند که بهرام شهریار جهان است و پس از او فرزندانش به پادشاهی می‌رسند.
سپس بهرام گفت:
هرکس که پادشاهی مرا نپذیرفت سه روز وخت دارد تا از ایران برود.
همه بر او آفرین گفتند و دشمنان هم آنجا را رها کردند و پراکنده شدند و به‌سوی روم رفتند.
بندوی همچنان در زندان دربند بود و نزدیک هفتاد روز از زندنی او می‌گذشت و بهرام پرسیاووش را نگهبان او کرده بود.
بندوی در زندان کوشش در فریفتن بهرام سیاووش داشت و می‌گفت:
درست است که اینک بخت از خسرو برگشته است و پیروزی با اوست.
تا دو ماه دیگر سپاهی از روم به ایران تازش می‌کند و تاج‌وتختی برای بهرام نمی‌ماند.
بهرام سیاووش گفت:
اگر شاه به من وخت دهد هرچه بگویی می‌کنم.
پس بندوی سوگند خورد که او در زنهار باشد و پس از بر تخت نشستن خسرو به او جایگاه و بزرگی داده می‌شود.
پورسیاوش گفت:
پس من با شمشیر زهرآگین کار چوبینه را یکسره می‌کنم.
بندوی گفت:
پس مرا از بند آزاد کن تا بر خسرو روشن شود که تو با ما همکاری کرده‌ای.
بامداد بهرام سیاووش به بندوی گفت: امروز چوبینه به بازی چوگان می‌پردازد.
من با پنج تن گفتگو کرده‌ام و آن‌ها را همراه نموده‌ام.
تا دمار از روزگار او درآوریم.
بهرام سیاووش زنی داشت که چشم دیدنش را نداشت،
پیامی برای بهرام چوبینه فرستاد که بهرام سیاووش زیر جامه‌اش زره پوشیده است و نمی‌دانم چه در دل دارد.
بهتر است از او دورباشی.
چوبینه پیام زن را گرفت و در میدان چوگان هرکس به او نزدیک می‌شد دستی به پشتش می‌زد و دریافت هیچ‌کس جز بهرام سیاووش زره نپوشیده است پس به او گفت:
ای بدتر از مار چه کسی در میدان چوگان زره می‌پوشد.؟
این را گفت و شمشیر کشید و او را کشت.
خبر در شهر پیچید که بهرام سیاووش به دست چوبینه کشته‌شده است.
وختی بندوی پیام را شنید جوشن پوشید و با دوستان بهرام سیاووش گریخت.
بهرام چوبینه، مهروی را نگهبان بندوی کرد و به چوبینه پیام دادند که بندوی گریخته است.
بهرام دریافت که این‌ها همه نیرنگ بندوی بوده است و از کشتن بهرام سیاووش پشیمان شد و گفت:
گناه از من بود که از نخست بندوی را نکشتم.
از آن‌سو بندوی با سپاه کمی که داشت به‌سوی روم راهی بود تا اینکه به موسیل ارمنی رسید و از او آب و نان گرفت چون موسیل داستان او را شنید، گفت:
نخست از خسرو آگاه شو سپس راهی شو و بندوی نیز به جستجو در باره خسرو پرداخت.
از آن‌سو خسرو به‌سوی روم راهی بود که به شهر باهله رسید و مردم به پیشوازش آمدند.
در همین وخت پیکی از سوی بهرام آمد و برای بزرگ شهر پیام آورد که:
سپاه من اکنون درراه شهر توست اگر خسرو را دیدی رها مکن.
بزرگ شهر نامه را به خسرو نشان داد و خسرو درجا از آن شهر بیرون شد تا در بیابان به نزدیکی فرات رسید و همه گرسنه و تشنه بودند.
به بیشه‌ای رسیدند که در آنجا کاروان شتری بود.
سالار کاروان به خسرو کرنش کرد و خسرو پرسید:
نامت چیست.؟
او گفت:
من قیس بن حارث هستم که از مصر آمدم.
خسرو گفت:
خوردنی چه داری؟
ما همه گرسنه‌ایم.
مرد تازی گفت:
وایسا تا خوراکی فراهم کنم.
پس یک ماده‌گاو کباب کرد و همه خوردند
و خوابیدند.
وختی‌که برخاستند خسرو پرسید راه چگونه است.؟
مرد گفت:
تا هفتاد فرسنگ کووه و بیابان است اگر بخواهید برای راهتان گوشت و آب فراهم می‌کنم.
خسرو پذیرفت.
درراه کاروان دیگری دید و بازرگانی از آن کاروان نزد خسرو آمد.
خسرو پرسید:
از کجا آمدی؟
بازرگان گفت:
من بازرگانی هستم که از شهر خره اردشیر می‌آیم و نامم مهران ستاد است. بازرگان خوراکی که داشت آورد و خوردند و سپس آب آورد تا شاه دستانش را بشوید و خرادبرزین به پیش دوید و آب را خودش به دست شاه ریخت سپس بازرگان می آورد و بازهم خرادبرزین پپه پیش دوید و خودش می را به شاه داد.
شاه به بازرگان گفت:
اینک راه کدام است؟
تا خره اردشیر چند راه است؟
بازرگان راهنمایی کرد و خسرو به راه افتاد تا به شهرستان جایگاه رسیدند و مردم درهای شهر را بستند.
خسرو و دوستان سه روز پشت در بودند تا روز چهارم کسی را فرستادند و درخواست خوراک کردند و نپذیرفتند.
در همان زمان ابر تیره نمودار شد و باد سختی برخاست و همه شهر دهشت‌زده شدند.
رهبر دینی از خداوند پوزش خواست و مردم به یاری خسرو رفتند و پوزش خواستند.
در آن شهرستان کاخی بود که قیصر ساخته بود،
خسرو سه روز آنجا ماند و به قیصر نامه نوشت و داستان را بازگفت.
روز چهارم خسرو به راه افتاد تا به دیری رسید.
در آنجا راهب ستاره‌شناسی بود که همه از درستی سخنانش سخن می‌گفتند.

🖍بازنویسی و ویرایش به پارسی:
ب‌ه ✍:
#سیــاه_منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅

331 views10:14