📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📒📖🖌



#شاهنامه_شاهکار_گران‌سنگ_ادب_پارسی:
بخش. (۳۶۶)



اندر ستایش سلطان محمود؛
برگ. ۱۵

خرووشی بر آمد ز ایران سپاه
که بخشایش آورد خوورشید و ماه

بیامد همانگاه گودرز و گیو
چو شیدوش و رستم چو گرگین نیو

همه بووسه دادند پیشش زمین
بسی شاه را خواندند آفرین

وزان رووی ترکان دو دیده براه
که شویده کی آید ز آوردگاه

سواری همی شد بران ریگ نر
برهنه سر و دیده پر خوون و گرم

بیامد به نزدیک افراسیاب
دل از درد خسته دو دیده پر آب

برآورد پووشیده راز از نهفت
همه پیش سالار ترکان بگفت

جهاندار گشت از جهان نا امید
بکند آن چو کافور مووی سپید

بسر بر پراگند ریگ روان
ز لشکر برفت آنک بد پهلوان

رخ شاه ترکان هر آنکس که دید
بر و جامه و دل همه بردرید

چنین گفت با موویه افراسیاب
کزین پس نه آرام جوویم نه خواب

مرا اندرین سووگ یاری کنید
همه تن بتن سووگواری کنید

نه بیند سر تیغ ما را نیام
نه هرگز بووم زین سپس شادکام

ز مردم شمر ار ز دام و دده
دلی کو نباشد بدرد آژده

مبادا بدان دیده در آب و شرم
که از درد ما نیست پر خوون گرم

ازان ماه‌دیدار جنگی سوار
ازان سروبن بر لب جویبار

همی ریخت از دیده خوونین سرشک
ز دردی که درمان نداند پزشک

همه نامداران پاسخ‌گزار
زبان برگشادند بر شهریار

که این دادگر بر تو آسان کناد
بداندیش را دل هراسان کناد

ز ما نیز یک تن نسازد درنگ
شب و رووز بر درد و کین پشنگ

سپه را همه دل خرووشان کنیم
باوردگه بر سر افشان کنیم

ز خسرو نبد پیش ازین کینه چیز
کنوون کینه بر کین بیفزوود نیز

سپه دل شکسته شد از بهر شاه
خرووشان و جووشان همه رزمگاه

چو خوورشید برزد سر از برج گاو
ز هاموون برآمد خرووش چکاو

تبیره برآمد ز هر دو سرای
همان ناله بوق باکرنای

ز گردان شمشیرزن سی هزار
بیاورد جهن از در کارزار

چو خسرو بر آن گوونه بر دیدشان
بفرموود تا قارن کاویان

ز قلب سپاه اندر آمد چو کووه
ازوو گشت جهن دلاور ستووه

سووی راست گستهم نوذر چو گرد
بیامد دمان با درفش نبرد

جهان شد ز گرد سواران بنفش
زمین پرسپاه و هوا پر درفش

بجنبید خسرو ز قلب سپاه
هم افراسیاب اندران رزمگاه

به پیوست جنگی کزان سان نشان
ندادند گردان گردنکشان

بکشتند چندان ز توران سپاه
که دریای خوون گشت آوردگاه

چنین بود تا آسمان تیره گشت
همان چشم جنگاوران خیره گشت

چو پیرووز شد قارن رزم زن
به جهن دلیر اندر آمد شکن

چو بر دامن کووه بنشست ماه
یلان بازگشتند ز آوردگاه

از ایرانیان شاد شد شهریار
که چیره شدند اندران کارزار

همه شب همی جنگ را ساختند
بخواب و بخووردن نپرداختند

چو برزد سر از چنگ خرچنگ هوور
جهان شد پر از جنگ و آهنگ و شوور

سپاه دو لشکر کشیدند صف
همه جنگ را بر لب آورده کف

سپهدار ایران ز پشت سپاه
بشد دوور با کهتری نیک‌خواه

چو لختی بیامد پیاده ببوود
جهان آفرین را فراوان ستوود

بمالید رخ را بران تیره خاک
چنین گفت کای داور داد و پاک

تو دانی کزوو من ستم دیده‌ام
بسی روز بد را پسندیده‌ام

مکافات کن بدکنش را بخوون
تو باشی ستم دیده را رهنموون

وزان جایگه با دلی پر ز غم
پر از کین سر از تخمه زادشم

بیامد خرووشان بقلب سپاه
بسر بر نهاد آن خجسته کلاه

خرووش آمد و ناله‌ی گاودم
دم نای روویین و روویینه خم

وزان رووی لشکر بکردار کووه
برفتند جووشان گرووها گرووه

سپاهی به کردار دریای آب
بقلب اندروون جهن و افراسیاب.


🖍بازنویسی و ویرایش به پارسی:
     ب‌ه ✍:
     #سیــاه_ منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📗📖🖌

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📒📖🖌



#شاهنامه_شاهکار_گران‌سنگ_ادب_پارسی:
بخش. (۳۶۷)


اندر ستایش سلطان محمود؛
برگ. ۱۶


چو هر دو سپاه اندر آمد ز جای
تو گفتی که دارد در و دشت پای

سیه شد ز گرد سپاه آفتاب
ز پیکان الماس و پر عقاب

ز بس ناله‌ی بوق و گرد سپاه
ز بانگ سواران در آن رزمگاه

همی آب گشت آهن و کووه و سنگ
به دریا نهنگ و به هاموون پلنگ

زمین پرزجووش و هوا پر خرووش
هژبر ژیان را بدرید گووش

جهان سر بسر گفتی از آهن ست
و گر آسمان بر زمین دشمن ست

بهر جای بر تووده چون کووه کووه
ز گردان و ایران و توران گرووه

همه ریگ آرمان سر و دست و پای
زمین را همی دل برآمد ز جای

همه بوم شد زیر نعل اندروون
چو کرباس آهار داده بخوون

وزان پس دلیران افراسیاب
برفتند بر سان کشتی بر آب

به صندوق پیلان نهادند رووی تیر
کجا ناوک‌انداز بوود اندرووی

حصاری بد از پیل پیش سپاه
برآورده بر قلب و بر بسته راه

ز صندوق پیلان ببارید تیر
برآمد خرووشیدن دار و گیر

برفتند گردان نیزه‌وران
هم از قلب لشکر سپاهی گران

نگه کرد افراسیاب از دو میل
بدان لشکر و جنگ صندوق و پیل

همه ژنده پیلان و لشکر براند
جهان تیره شد روشنایی نماند

خرووشید کای نامداران جنگ
چه دارید بر خویش تن جای تنگ

ممانید بر پیش صندوق و پیل
سپاه ست بیکار بر چند میل

سووی میمنه میسره برکشید
ز قلب و ز صندوق برتر کشید

بفرموود تا جهن رزم آزمای
رود با تگینال لشکر ز جای

برد دو هزار آزمووده سوار
همه نیزه‌دار از در کارزار

بر مسیره شیر جنگی تبرد
بشد تیز با نامداران گرد

چو کیخسرو آن رزم ترکان بدید
که خوورشید گشت از جهان ناپدید

سووی آوه و سمنکنان کرد رووی
که بوودند شیران پرخاشجووی

بفرموود تا بر سووی میسره
بتابند چون آفتاب از بره

برفتند با نامور ده هزار
زره‌دار با گرزه‌ی گاو سار

بشماخ سووری بفرموود شاه
که از نامداران ایران سپاه

گزین کن ز جنگ آوران ده‌هزار
سواران گرد از در کارزار

میان دو صف تیغها بر کشید
مبینید کس را سر اندر کشید

دو لشکر برینسان بر آویختند
چنان شد که گفتی برآمیختند

چکاچاک برخاست از هر دو رووی
ز پرخاش خوون اندر آمد بجووی

چو برخاست گرد از چپ و دست راست
جهاندار خفتان رومی بخواست

بیک سوو کشیدند صندوق پیل
جهان شد بکردار دریای نیل

بجنبید با رستم از قبلگاه
منوشان خوزان لشکر پناه

برآمد خرووشیدن بوق و کووس
بیک دست خسرو سپهدار تووس

بیاراسته کاویانی درفش
همه پهلوانان زرینه کفش

به درد دل از جای برخاستند
چپ شاه لشکر بیاراستند

سووی راستش رستم کینه جوی
زواره برادرش بنهاد رووی

جهاندیده گودرز کشوادگان
بزرگان بسیار و آزادگان

به بوودند بر دست رستم بپای
زرسب و منووشان فرخنده رای

برآمد ز آوردگاه گیر و دار
ندیدند ز آنگوونه کس کارزار

همه ریگ پر خسته و کشته بود
کسی را کجا روز برگشته بود

ز بس کشته بردشت آوردگاه
همی راندند اسب بر کشته گاه

بیابان بکردار جیحون ز خوون
یکی بی سر و دیگری سرنگوون

خرووش سواران و اسبان ز دشت
ز بانگ تبیره همی برگذشت

دل کووه گفتی بدرد همی
زمین با سواران بپرد هیم

سر بی تنان و تن بی سران
چرنگیدن گرزهای گران

درخشیدن خنجر و تیغ تیز
همی جست خوورشید راه گریز

بدست منووچهر بر میمنه
کهیلا که صد شیر بد یک تنه

جرنجاش بر میسره شد تباه
بدست فریبرز کاووس شاه

🖍بازنویسی و ویرایش به پارسی:
     ب‌ه ✍:
     #سیــاه_ منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📗📖🖌

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📒📖🖌



#شاهنامه_شاهکار_گران‌سنگ_ادب_پارسی:
بخش؛ (۳۶۹)


اندر ستایش سلطان محمود؛
برگ. ۱۸


چو بشنید خسرو دوان شد بخاک
نیایش کنان پیش یزدان پاک

همی گفت کای روشن کردگار
جهاندار و بیدار و پروردگار

تو دادی مرا فر و دیهیم و زوور
تو کردی دل و چشم بدخواه کور

ز گیتی ستمکاره را دوور کن
ز بیمش همه ساله رنجوور کن

چو خوورشید زرین سپر برگرفت
شب آن شعر پیرووزه بر سر گرفت

جهاندار بنشست بر تخت عاج
بسر برنهاد آن دلفرووز تاج

نیایش کنان پیش اوو شد سپاه
که جاوید باد این سزاوار گاه

شد این لشکر از خواسته بی‌نیاز
که از لشکر شاه چین ماند باز

همی گفت هر کس که اینت فسووس
که اوو رفت با لشکر و بوق وکوس

شب تیره از دست پرمایگان
بشد نامداران چنین رایگان

بدیشان چنین گفت بیدار شاه
که ای نامداران ایران سپاه

چو دشمن بود شاه را کشته به
گر آواره از جنگ برگشته به

چو پیرووزگر دادمان فرهی
بزرگی و دیهیم شاهنشهی

ز گیتی ستایش مر اوو را کنید
شب آید نیایش مر اوو را کنید

که آن را که خواهد کند شوربخت
یکی بی هنر برنشاند به تخت

ازین کووشش و پرسشت رای نیست
که با داد اوو بنده را پای نیست

به باشم بدین رزمگه پنج رووز
ششم رووز هرمزد گیتی فرووز

براید برانیم ز ایدر سپاه
که اوو کین فزای ست و ما کینه خواه

بدین پنج رووز اندرین رزمگاه
همی کشته جستند ز ایران سپاه

بشستند ایرانیان را ز گرد
سزاوار هر یک یکی دخمه کرد

بفرمود تا پیش اوو شد دبیر
بیاورد قرتاس و مشک و عبیر

نبشتند نامه به کاووس شاه
چنانچون سزا بوود زان رزمگاه

سرنامه کرد از نخست آفرین
ستایش سزای جهان آفرین

دگر گفت شاه جهانبان من
پدروار لرزیده بر جان من

بزرگیش با کووه پیوسته باد
دل بدسگالان اوو خسته باد

رسیدم ز ایران بریگ فرب
سه جنگ گران کرده شد در سه شب

شمار سواران افراسیاب
بیند خردمند هرگز بخواب

بریده چو سیصد سرنامدار
فرستادم اینک بر شهریار

برادر بد و خویش و پیوند اووی
گرامی بزرگان و فرزند اووی

وز ان نامداران بسته دویست
که صد شیر با جنگ هر یک یکی ست

همه رزم بر دشت خوارزم بوود
ز چرخ آفرین بر چنان رزم بوود

برفت اوو و ما از پس اندر دمان
کشیدیم تا بر چه گرد زمان

برین رزمگاه آفرین باد گفت
همه ساله با اختر نیک جفت

نهادند بر نامه مهری ز مشک
ازان پس گذر کرد بر ریگ خشک

چو زان روود جیحون شد افراسیاب
چو باد دمان تیز بگذشت آب

بپیش سپاه قراخان رسید
همی گفت هر کس ز جنگ آنچ دید

سپهدار ترکان چه مایه گریست
بران کس که از تخمه‌ی اوو بزی ست

ز بهر گرانمایه فرزند خویش
بزرگان و خویشان و پیوند خویش

خرووشی یر آمد تو گفتی که ابر
همی خوون چکاند ز چشم هژبر

همی بودش اندر بخارا درنگ
همی خواست کایند شیران به جنگ

ازان پس چو گشت انجمن آنچ ماند
بزرگان برتر منش را بخواند

چو گشتند پر مایگان انجمن
ز لشکر هر آنکس که بد رای زن

زبان بر گشادند بر شهریار
چو بیچاره شدشان دل از کار زار

که از لشکر ما بزرگان که بوود
گذشتند و زیشان دل ما شخود

همانا که از سد نماندست بیست
بر آن رفتگان بر بباید گریست

کنون ما دل از گنج و فرزند خویش
گسستیم چندی ز پیوند خویش

بدان رووی جیحون یکی رزمگاه
بکردیم زآن پس که فرموود شاه

ز بی دانشی آنچ آمد برووی
تو دانی که شاهی و ما چاره‌جووی

گر ایدونک روشن بوود رای شاه
از ایدر بچاچ اندر آرد سپاه

چو کیخسرو آید به کین خواستن
بباید تو را لشکر آراستن....

🖍بازنویسی و ویرایش به پارسی:
     ب‌ه ✍:
     #سیــاه_ منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📗📖🖌