🔶🔶ما و فرزندان‌مان و شکافی که مدام عمیق‌تر می‌شود
هر جا جمعی از والدین وجود دارد، بحث اختلاف نسلها و سخت شدن ارتباط با نوجوانان هم مطرح است.
تغییراتی که در اثر همه‌گیری در سبک زندگی عمومی ایجاد شد، اثرش را به شکل گسترده‌ای در رفتار بچه‌ها باقی گذاشت و ما اکنون شاهد نسلی هستیم که به‌شدت با نسل‌های قبلی فرق دارد و برای هنجارهای اجتماعی و اخلاقی، ارزش چندانی قائل نیست.
از این گذشته، دسترسی به دنیای مجازی، موجب آگاهی آنها از موضوعات و ورودشان به فضاهایی شده که قرار نبود به این زودی‌ها در معرضشان باشند.
واکنش من والد، با نوجوان دوازده‌ساله ای که دوست دارد موهایش را آبی کند، چه باید باشد؟ یا آن دیگری که مثل نقل و نبات، از کلمات رکیک استفاده می‌کند و معلم‌هایش را به مسخره می‌گیرد؟
مثالی دیگر؛ با پسر نوجوانی که حاضر نیست قانون را بپذیرد و موبایل به مدرسه نبرد، چه باید کرد؟
صادقانه بگویم. خانواده و مدرسه، مرجعیت خود را
از دست داده و بچه‌ها، شیوه‌های دیگر زندگی را بیش از سبک آشنای ما، شناخته و دوست‌دارند. اطاعت از بزرگتر، در‌نظر بچه‌ها-دستکم عده‌ای از آنها- ارزش محسوب نمی‌شود.
برای بیشتر ما والدین دو راه وجود دارد: ساده‌ترین‌اش، مقاومت و محدود کردن . به‌این امید که طوفان بگذرد و معجزه‌ای باعث شود با بزرگتر شدن، به‌طرف ما برگردند. اما، انتظار معجزه، تقریباً همیشه بی‌فایده است و ایستادگی هم، بویژه دربرابر این نسل، تبعات منفی زیادی دارد؛ فاصله را بیشتر می‌کند و اعتماد و عشق میان فرزند و والدین را از بین می‌برد.
راه دیگر نشستن و دست روی دست گذاشتن و رها کردن است و آزادی بی‌قید و شرط. اما در این‌صورت، تکلیف قانونمندی و ارزشهای اخلاقی چه می‌شود؟ مبادا که نسلی بی‌اعتنا به هنجارهای انسانی داشته‌باشیم.
چاره چیست؟ ظاهراً هر دو
مسیر، پایانی جز دورتر شدن ما از هم ندارد.
شما چه فکری می‌کنید؟ با این چالش‌ها چطور مواجه می‌شوید؟
آیا تجربه‌ی مشابهی دارید؟
خوشحال خواهم شد اگر، تجربه‌ها و نظرات‌تان را بگویید تا با هم گفتگو کنیم.
در آی‌دی
@rb1105
منتظر شما هستم.
ریحانه قاسم‌رشیدی
@farhangkoodak
#نوجوان
#ارتباط_نسلها
#فرزند_پروری
#فاصله_نسلها
هر جا جمعی از والدین وجود دارد، بحث اختلاف نسلها و سخت شدن ارتباط با نوجوانان هم مطرح است.
تغییراتی که در اثر همه‌گیری در سبک زندگی عمومی ایجاد شد، اثرش را به شکل گسترده‌ای در رفتار بچه‌ها باقی گذاشت و ما اکنون شاهد نسلی هستیم که به‌شدت با نسل‌های قبلی فرق دارد و برای هنجارهای اجتماعی و اخلاقی، ارزش چندانی قائل نیست.
از این گذشته، دسترسی به دنیای مجازی، موجب آگاهی آنها از موضوعات و ورودشان به فضاهایی شده که قرار نبود به این زودی‌ها در معرضشان باشند.
واکنش من والد، با نوجوان دوازده‌ساله ای که دوست دارد موهایش را آبی کند، چه باید باشد؟ یا آن دیگری که مثل نقل و نبات، از کلمات رکیک استفاده می‌کند و معلم‌هایش را به مسخره می‌گیرد؟
مثالی دیگر؛ با پسر نوجوانی که حاضر نیست قانون را بپذیرد و موبایل به مدرسه نبرد، چه باید کرد؟
صادقانه بگویم. خانواده و مدرسه، مرجعیت خود را
از دست داده و بچه‌ها، شیوه‌های دیگر زندگی را بیش از سبک آشنای ما، شناخته و دوست‌دارند. اطاعت از بزرگتر، در‌نظر بچه‌ها-دستکم عده‌ای از آنها- ارزش محسوب نمی‌شود.
برای بیشتر ما والدین دو راه وجود دارد: ساده‌ترین‌اش، مقاومت و محدود کردن . به‌این امید که طوفان بگذرد و معجزه‌ای باعث شود با بزرگتر شدن، به‌طرف ما برگردند. اما، انتظار معجزه، تقریباً همیشه بی‌فایده است و ایستادگی هم، بویژه دربرابر این نسل، تبعات منفی زیادی دارد؛ فاصله را بیشتر می‌کند و اعتماد و عشق میان فرزند و والدین را از بین می‌برد.
راه دیگر نشستن و دست روی دست گذاشتن و رها کردن است و آزادی بی‌قید و شرط. اما در این‌صورت، تکلیف قانونمندی و ارزشهای اخلاقی چه می‌شود؟ مبادا که نسلی بی‌اعتنا به هنجارهای انسانی داشته‌باشیم.
چاره چیست؟ ظاهراً هر دو
مسیر، پایانی جز دورتر شدن ما از هم ندارد.
شما چه فکری می‌کنید؟ با این چالش‌ها چطور مواجه می‌شوید؟
آیا تجربه‌ی مشابهی دارید؟
خوشحال خواهم شد اگر، تجربه‌ها و نظرات‌تان را بگویید تا با هم گفتگو کنیم.
در آی‌دی
@rb1105
منتظر شما هستم.
ریحانه قاسم‌رشیدی
@farhangkoodak
#نوجوان
#ارتباط_نسلها
#فرزند_پروری
#فاصله_نسلها
دهم اردیبهشت روز خلیجفارس است. روزی مهم برای من و شما. اما آیا فرزندان عزیزمان هم با شنیدن نام خلیجفارس عشق و غرور را در قلب‌شان حس می‌کنند؟
دنیا عوض شده. دوازده سالگی من با دوازده سالگی باران و باران‌های نازنین دیگر زمین تا آسمان فرق دارد. من و خانواده‌ام هر روز ساعت هفت عصر شام می‌خوردیم پای تلویزیونی که اخبار جنگ را می‌گفت. اما الان، دختر من اصلاً با اخبار مواجه نیست. می‌دانم که بسیاری از خانواده‌ها هم، همین روال را در پیش گرفته‌اند. ما درباره‌ی سیاست با آنها حرف نمی‌زنیم. فضای جامعه هم کاملاً عوض شده. آنها بیش از این‌که ایرانی باشند، ساکنان دهکده‌ی جهانی‌اند و دنبال‌کننده‌ی تمام موضوعاتی که همسالانشان در سایر نقاط جهان، دوست‌دارند.
پس، حس هویت و تعلق به آب خاک وطن از کجا باید به آنها منتقل شود؟
ما نمی‌خواهیم بچه‌ها در معرض اخبار تنش‌زا و خشونت‌آمیز باشند. اما از طرفی، جنبه‌ی مثبت را هم از دست می‌دهیم.
چند سال پیش برای هفته‌نامه‌ی دوست‌داشتنی «دوچرخه»، کتاب بچه‌های کشتی رافائل را معرفی کردم. اثری که بسیار دوستش داشتم.
من بوشهر را ندیده‌ام اما با این اثر شیفته‌اش شدم.
آقای مرزوقی، زندگی قهرمانان نوجوانش را در روزهای آغاز جنگ در بوشهر با هنرمندی نشان داده.
نمی‌شود این اثر را خواند و در شادی و غم، ترس، عشق و مهربانی شخصیت‌هایش غرق نشد و خلیج فارس را دوست نداشت. این پهنه‌ی آبی گسترده شده تا افق، که دامن مام وطن را با دستهایش نگه‌داشته تا ایران خانم ما، برازنده بر نقشه‌ی جغرافیا بنشیند.
ادبیات، راهیست برای پیوند نسلها. برای ساختن دنیایی مشابهی میان من و شما با صاحبان فردا. و رمان‌های تألیفی نوجوان، بهترین وسیله هستند تا بتوانیم در دنیای شلوغی که هزاران موضوع جذاب‌تر از گفتگو درمورد وطن، برای بچه‌ها وجود دارد،
جذب‌شان کنیم و بگذاریم تا شیرینی اندوهناک این عشق بزرگ در جان‌شان رسوب کند.
امیدوارم کانون پرورش فکری، به‌زودی «بچه‌های کشتی رافائل» را مجدداً چاپ کند.
#روز_خلیج_فارس
#هویت
#هویت_ملی
#ایران
#ارتباط_نسلها
#گسست_نسلی
#فاصله_نسلها
#گفتگو
#عشق
#صلح
#رمان_نوجوان
#بچه‌های_کشتی_رافائل
#انتشارات_کانون_پرورش_فکری_کودکان_و_نوجوانان
#مزروقی
#بوشهر
#خاطرات
#خاطرات_گذشته
#جنگ
#خلیج_فارس
@farhang_koodak
دنیا عوض شده. دوازده سالگی من با دوازده سالگی باران و باران‌های نازنین دیگر زمین تا آسمان فرق دارد. من و خانواده‌ام هر روز ساعت هفت عصر شام می‌خوردیم پای تلویزیونی که اخبار جنگ را می‌گفت. اما الان، دختر من اصلاً با اخبار مواجه نیست. می‌دانم که بسیاری از خانواده‌ها هم، همین روال را در پیش گرفته‌اند. ما درباره‌ی سیاست با آنها حرف نمی‌زنیم. فضای جامعه هم کاملاً عوض شده. آنها بیش از این‌که ایرانی باشند، ساکنان دهکده‌ی جهانی‌اند و دنبال‌کننده‌ی تمام موضوعاتی که همسالانشان در سایر نقاط جهان، دوست‌دارند.
پس، حس هویت و تعلق به آب خاک وطن از کجا باید به آنها منتقل شود؟
ما نمی‌خواهیم بچه‌ها در معرض اخبار تنش‌زا و خشونت‌آمیز باشند. اما از طرفی، جنبه‌ی مثبت را هم از دست می‌دهیم.
چند سال پیش برای هفته‌نامه‌ی دوست‌داشتنی «دوچرخه»، کتاب بچه‌های کشتی رافائل را معرفی کردم. اثری که بسیار دوستش داشتم.
من بوشهر را ندیده‌ام اما با این اثر شیفته‌اش شدم.
آقای مرزوقی، زندگی قهرمانان نوجوانش را در روزهای آغاز جنگ در بوشهر با هنرمندی نشان داده.
نمی‌شود این اثر را خواند و در شادی و غم، ترس، عشق و مهربانی شخصیت‌هایش غرق نشد و خلیج فارس را دوست نداشت. این پهنه‌ی آبی گسترده شده تا افق، که دامن مام وطن را با دستهایش نگه‌داشته تا ایران خانم ما، برازنده بر نقشه‌ی جغرافیا بنشیند.
ادبیات، راهیست برای پیوند نسلها. برای ساختن دنیایی مشابهی میان من و شما با صاحبان فردا. و رمان‌های تألیفی نوجوان، بهترین وسیله هستند تا بتوانیم در دنیای شلوغی که هزاران موضوع جذاب‌تر از گفتگو درمورد وطن، برای بچه‌ها وجود دارد،
جذب‌شان کنیم و بگذاریم تا شیرینی اندوهناک این عشق بزرگ در جان‌شان رسوب کند.
امیدوارم کانون پرورش فکری، به‌زودی «بچه‌های کشتی رافائل» را مجدداً چاپ کند.
#روز_خلیج_فارس
#هویت
#هویت_ملی
#ایران
#ارتباط_نسلها
#گسست_نسلی
#فاصله_نسلها
#گفتگو
#عشق
#صلح
#رمان_نوجوان
#بچه‌های_کشتی_رافائل
#انتشارات_کانون_پرورش_فکری_کودکان_و_نوجوانان
#مزروقی
#بوشهر
#خاطرات
#خاطرات_گذشته
#جنگ
#خلیج_فارس
@farhang_koodak