🟣 نتوانستن یا نخواستن؟ مسئله این است

از متن: «نگاهی گذرا به قوانین قضایی جمهوری اسلامی نشان می دهد که دست مردان آزارگر برای به خطرانداختن امنیت زنان کاملا باز است. همین که پدری چند روز قبل از بریدن سر دخترش در مورد میزان مجازات این عمل با یک وکیل مشورت می کند و یا شوهری برای بریدن سر همسرش از برادر خود کمک می گیرد تا مجازاتش تخفیف یابد، نشان می دهد که این قوانین ایراد دارد و برخلاف روح قانون، نه تنها نظم و امنیت به ارمغان نمی آورد بلکه خود، عامل بی نظمی و عدم امنیت زنان است. مسئله فقط به سنت های غلط و موضوعاتی چون غیرت و ناموس برنمی گردد. سنت ها هر چقدر هم ستبر و ریشه دار باشند در طول زمان و با شمشیر قانون ریشه کن می شوند. به عنوان مثال از هزاران سال قبل تا همین صد سال پیش فقط مردان (آن هم درصد بسیار کمی) اجازه و توانایی باسواد شدن داشتند. زمانی که آموزش برای کودکان ( اعم از دختر و پسر) از شش سالگی اجباری شد گروهی از مردم جامعه که همچنان پای در باورهای غلط داشتند مقاومت کردند. اما این مقاومت به مرور زمان از بین رفت تا جایی که امروزه درصد بسیار بالایی از مردم جامعه مبالغ بسیار هنگفتی برای آموزش فرزندشان ( اعم از دختر و پسر) هزینه می کنند. 
در واقع انسان ها با خرد جمعی قانون را وضع کرده اند تا بشر از قید و بند سنت های جاهلی و خرافی که هیچ ریشه ی عقلانی و اخلاقی ندارند نجات یابد. اما اگر قانونی نه بر اساس عقلانیت و خرد جمعی بلکه بر اساس همان باورهای غلط نوشته شود چگونه می تواند ضامن نظم و امنیت جامعه باشد؟ قانونی که پدر و جد پدری را ولی دم فرزند می داند چگونه می تواند از جان آن فرزند در مقابل پدر آزارگرش محافظت کند؟ چگونه می تواند پدری را که با توسل به سنت جاهلی ناموس و آبرو، سر دختر خود را بریده است مجازات کند؟ 
مردی که همسر خود را با بهانه های ناموسی می کشد نه بی سواد است و نه دیوانه. او به خوبی می داند که خانواده مقتول برای قصاص او باید نصف دیه اش را پرداخت کنند. در اینجا قانون نه حافظ جان زنان و دختران جامعه بلکه حامی مردان جانی و آدمکش است و حکومتی که چنین قوانینی وضع می کند ادامه دهنده ی همان سنت های غلط و خرافی است و می خواهد به زور به دختران و زنان بباوراند که این قوانین به نفع جامعه و به نفع خود شماست».



▪️منبع: کانون صنفی معلمان ایران


ادامه‌ی متن را در لینک زیر بخوانید:


https://b2n.ir/e48685


@kasenfi
@bidarzani

زاگاه- روزنامه پیام ما، امروز در گزارشی، آمار بالای مرگ مادران در #چابهار را بررسی کرده است.


▫️از ۲۱ فروردین تا ۲ اسفند امسال، ۱۵ تازه مادر شده چابهاری جان باختند. ریحانه چند روز بعد از زایمان از خونریزی شدید مرده است. مثل سعیده که پزشکان مقابل علت فوتش در فهرست «مرگ مادری» نوشته‌اند: PPH، یعنی خونریزی بیشتر از ۵۰۰ میلی‌لیتر در ۲۴ ساعت اول بعد از زایمان. به خانواده رقیه و نفیسه گفته‌ بودند که «پره اکلامپسی» آن‌ها را کشته است. نام دیگر، مسمومیت حاملگی که با افزایش فشار خون و تشنج، خودش را نشان می‌دهد. علت مرگ ساره، زیبا، زبیده و ژیلا را هم کووید ۱۹، پاندمی قرن اخیر تشخیص داده‌اند. چرایی فوت مه بی بی مشخص نیست، مثل شازیه و ماریه که عمر مادریشان بسیار کوتاه بود و علت مرگشان نامشخص. برای کشف حقیقت مرگ ۱۵ مادر چابهاری کمیته حقیقت‌یاب تشکیل شده است، مرگ‌هایی که به گفته مسئولان همواره بوده و در سال‌های اخیر در توریستی‌ترین شهر سیستان و بلوچستان بیشتر هم شده است.

▫️۱۶ آذر سال ۹۴ کاربران شبکه‌های اجتماعی خبر از مرگ زنی به نام بدرالنسا را داده‌اند. زنی که حین زایمان جان باخت و علت مرگ او «آمبولی» عنوان شد. پیش از او زن دیگری به نام خیر النسا در بیمارستان امام علی چابهار جان باخته بود. او زایمان طبیعی کرده بود و جثه بزرگ نوزادش هر دو‌یشان را به کشتن داد. براساس گزارشی که رسانه کلیدملی نوشته است، مادر به اتاق عمل سزارین برده می‌شود اما مادر به دلیل خونریزی به اغما می‌رود و در نهایت ۱۸ آذر می‌میرد.

از سال ۹۴ تا ۱۴۰۰ خبرهای مشابه مرگ خیرالنسا و بدرالنسا، در فضای مجازی دست به دست شدند. مرگ‌هایی که حین بارداری، زایمان یا حتی ۴۲ روز بعد از زایمان رخ می‌دهند و در علم پزشکی به آن مرگ مادری می‌گویند.

براساس آمار سازمان جهانی بهداشت بیش از ۵۰۰ هزار زن در جهان سالانه به همین علت می‌میرند. براساس پژوهشی که سال ۹۲ دکتر مینو رجایی و شهرام زارع در مجله زنان، مامائی و نازایی ایران منتشر کرده‌اند: «در ایران با وجود اینکه پوشش مراقبت‌های بارداری 77 درصد و بکارگیری افراد ماهر و دوره دیده در امر #زایمان ۹۰ درصد است، میزان مرگ مادری 76 نفر به ازای هر صد هزار تولد زنده گزارش شده است و خونریزی، پرفشاری خون، عفونت و زایمان سخت به ترتیب 4 دلیل عمده مرگ‌ومیر مادران هستند. و اکثر مطالعات صورت گرفته در ایران، خونریزی را شایع‌ترین عامل مرگ‌ومیر مادران گزارش کردند.»

▫️سال ۹۵ آمارها از رتبه نخست مرگ‌ومیر مادران ایرانی در چابهار حکایت می‌کردند. احمد علی موهبتی، فرماندار سابق چابهار همان سال در گفت‌وگو با ایسنا تاکید کرده بود: میزان مرگ‌ومیر مادر در کشور به ازای هر 100 هزار نفر ۱۰ مورد است که در استان سیستان و بلوچستان این آمار به ۲۰ نفر می‌رسد و در شهر چابهار به ازای هر 100 هزار نفر ۴۸ مورد است.

امسال هم فعالان محلی آمار مرگ مادری در بیمارستان امام علی چابهار را ۱۵ مورد می‌دانند. موضوعی که مسئولان هم آن را تایید می‌کنند. همایون دادگر، سرپرست شبکه بهداشت چابهار در گفت‌وگو با روزنامه پیام‌ما می‌گوید آخرین جلسه برای جست‌وجوی علت مرگ مادری دوشنبه، دوم اسفند تشکیل شده است اما هنوز منتج به نتیجه نشد: «تشخیص‌های خامی در اینباره داده شده است، یک جا گفته شده، کووید ۱۹ و یک جای دیگر خونریزی شدید و غیرقابل کنترل علت مرگ عنوان شده است. او با تاکید بر اینکه آمار مرگ مادری در سال‌های اخیر در چابهار افزایش پیدا کرده است، قصور پزشکی و کمبود امکانات درمانی را هم از دیگر احتمالا مرگ‌ومیر مادران در چابهار می‌داند».

▫️کمبود امکانات درمانی از نگاه او به این معناست که تنها بیمارستان چابهار با ۲۰۹ تخت خواب فعال باید بیماران دو پهنه دور از هم راسک و جاسک را پوشش دهد، به عبارت دیگر، ۲۰۹ تخت خواب برای بیشتر از ۴۶۰ هزار نفر جمعیت.
کمبود تخت خواب در سال ۹۴ در گزارش اطلاعات سامانه آماری کشور نیز به چشم می‌خورد، آماری که سرانه دسترسی به تخت خواب در استان سیستان و بلوچستان را به ازای هر هزار نفر، ۰/۹ تخت ثابت عنوان کرده بود و برای چابهار به ازای هزار نفر، نیم تختخواب تخمین زده بود.
کمبود تخت بیمارستانی، در سال ۹۷ مسئولان را مجاب کرد تا کلنگ بیمارستان ۵۰۴ تختخوابی در زمینی به مساحت ۲۱ هکتار برای چابهار زده شود. بیمارستانی بدون اعتبار که نمایندگان برای سال آینده توانستند، ردیف اعتباری در بودجه دولتی برایش تعیین کند.

@zaagaah
🔻ادامه مطلب:

https://zaagaah.com/57a1

🟣 وخامت حال سپیده قلیان در زندان: مسئولان از دادن مرخصی به او سر باز می‌زنند

بر اساس گزارش‌های منتشرشده به نقل از خانواده سپیده قلیان، زندانی سیاسی، او بار دیگر در زندان اوین به کرونا مبتلا شده و به‌رغم بروز نشانه‌های حاد کووید-۱۹ از جمله مشکلات ریه از هفته گذشته، مسئولان زندان از دادن مرخصی استعلاجی به او خودداری می‌کنند.


#زنان_زندانی_سیاسی

@bidarzani

🟣 مرزهایتان را در هم می‌شکنیم، فاشیسم‌تان را نابود می‌کنیم

فراخوان روز جهانی زنِ «فمینیسم بین‌الملل» علیه جنگ، اشغال، فاشیسم و سیاست‌های راسیستی اتحادیه‌ی اروپا علیه مهاجران که به ۹ زبان تهیه شده و بخش فارسی آن در دسترس است:

از متن: «این فراخوان ما برای یک ۸ مارس بین‌المللی برای پیوستن نیروها در یک مبارزه‌ی مشترک علیه ستم‌ها و استبدادهای ناشی از برترپنداری نژاد سفید است. معنای همبستگی بین‌المللی این است که مبارزه‌ی ما در سراسر جهان، ما را به یکدیگر متصل می‌کند. ما همه جا هستیم. ما مقاومت می‌کنیم:
در هر خیابانی، در هر سرزمین اشغالی، در کوه، در دریا، در مرز، در کارگاه‌ها، خانه‌ها، اردوگاه‌ها و داخل زندان‌ها.

ستم، هزاران چهره دارد و ما هیچ یک از آنان را نمی‌پذیریم. ما به مبارزه‌ی خود ادامه می‌دهیم و از خود در برابر انواع خشونت و بی‌عدالتی ساختاری، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی دفاع می‌کنیم...»


▪️منبع: صفحه‌ی اینستاگرام Allianc.int.feminist


@bidarzani

🟣 زینب جلالیان و مریم اکبری‌منفرد

زینب جلالیانْ چهارده سال و مریم اکبری‌منفرد، سیزده سال از بهترین روزهای عمرشان را در زندان و در تبعید، بدون حتی ساعتی مرخصی سپری می‌کنند. در تاریخ ایران، در میان زندانیان زن سیاسی، چنین مواردی سابقه نداشته و جمهوری اسلامی در کنار ستم‌های دیگر، رکورد حبس طولانی مدت دو تن از زنان فعال سیاسی را نیز در کارنامه منحوس خود ثبت کرده است!

▪️زینب جلالیان را ندیده‌ام، اما شرح ایستادگی‌های او را به کرات شنیده‌ام. شنیده‌هایم از او همان‌هایی است که در «مریم» دیده‌ام. من شش سال با او همبند بوده‌ام و در میان تمامی کسانی که در زندان بوده‌اند، به معنای واقعی کلمه مقاوم‌ترین، محکم‌ترین، با نشاط‌ترین و مصمم‌ترین زندانی بوده و هست.

▪️مریم در تمام سال‌های حبس با وجود آزارها و شکنجه‌های فرسایشیِ بی‌امان، همچنان اراده و مقاومت و شادابی خود را حفظ کرد و البته آسیب‌های بسیار هم دید، اما سربلند ایستاد. هر یک از آنان، علاوه بر دشمن اصلی که همان جمهوری اسلامی می‌باشد، با جناح‌بندی‌های رسانه‌های مطرح و فراموشی‌ها و بایکوت‌های خبری، آن هم صرفاً به‌سببِ عقایدشان جنگیدند.

▪️قهرمانی برای آنها، در تیتر اول رسانه‌ها بودن و جایزه‌های رنگارنگِ بین المللیْ معنا نمی‌شود، بلکه در عزم و اراده برای شکست قدرت ظالم و ایستادگی در برابر شکنجه‌های جسمی و روانی بوده و هست. ولو در سکوت خبری، مریمْ «اولین زندانی» بود که از «داخل زندان» به دادخواهی اعدام چهار عضو خانواده‌اش پرداخت و موفق به ثبت‌نام اعضای خانواده‌اش در لیست «گم‌شدگان قهری» سازمان ملل شد. تنهایشان نگذاریم...هر چند که حتما به تنهایی، قدرتِ یک ایران را دارند که حکومت، چنین خصمانهْ در برابر آن‌ها قدرت‌نمایی می‌کند.


▪️از صفحه‌ی اینستاگرام «آتنا دائمی»


#زینب_جلالیان
#مریم_اکبری_منفرد
#علیه_فراموشی #دادخواهان_خاوران
#نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم


@bidarzani

متن زیر، بیانیه فمینیست‌های روسی است که علیه جنگ و اشغال در اوکراین متحد شده‌اند. فمینیسم یکی از معدود جنبش‌های اعتراضی روسیه معاصر است که از سرکوب دولت پوتین جان سالم به در برده است. در حال حاضر گرو‌ه‌های فمینیستی متعددی در دست‌کم ۳۰ شهر روسیه فعالند. در این متن، فمینیست‌هایی که در تظاهرات ضدجنگ در سراسر کشور شرکت می‌کنند، تمامی فمینیست‌های دنیا را به اتحاد در برابر تجاوز نظامی دولت پوتین فرا می‌خوانند. در متن این بیانیه آمده است:

ما به عنوان شهروندان و فمینیست‌های روس، این جنگ را محکوم می‌کنیم. فمینیسم به منزله نیروی سیاسی نمی‌تواند حامی جنگ و اشغال نظامی باشد. جنبش فمینیستی در روسیه برای حقوق گروه‌های آسیب‌پذیر، جامعه‌ای عادلانه و فرصت‌های برابر مبارزه می‌کند، جامعه‌ای که خشونت و درگیری نظامی در آن جایی ندارد.

جنگ یعنی خشونت، آوارگی، فقر، زندگی‌های نابودشده، ناامنی و بی‌آیندگی و با ارزش‌ها و اهداف فمینیسم ناسازگار است. جنگ نابرابری جنسیتی را تشدید می‌کند و دستاوردهای حقوق بشری را سال‌ها به عقب برمی‌گرداند. جنگ تنها با خود خشونت بمب و گلوله نمی‌آورد، بلکه خشونت جنسی به همراه دارد. تجربه‌های تاریخی نشان می‌دهد که در دوران جنگ، خطر تجاوز به زنان چند برابر می‌شود. به این دلیل و بسیاری دلایل دیگر، فمینیست‌های روسی و تمامی کسانی که به ارزش‌های فمینیستی باور دارند باید قویا علیه این جنگ که توسط دولت ما به راه افتاده، موضع‌گیری کنند.

امروز فمینیست‌ها از جمله نیروهای سیاسی فعال در روسیه هستند. برای مدتی طولانی، مقامات روسی ما را جنبش سیاسی خطرناکی تلقی نمی‌کردند. بنابراین ما موقتا کم‌تر گرو‌ه‌های سیاسی دیگر مورد سرکوب دولتی قرار گرفتیم. امروز بیش از ۴۵ سازمان فمینیستی در سرتاسر روسیه فعالیت می‌کنند. ما تمامی گروه‌ها و افراد فمینیست را به پیوستن به مقاومت فمینیستی علیه جنگ و متحد کردن نیروها برای مخالفت فعالانه با اشغال نظامی فرامی‌خوانیم. ما هم‌چنین از فمینیست‌های سراسر دنیا می‌خواهیم که به مقاومت ما بپیوندند. ما بی‌شماریم و در کنار هم می‌توانیم کاری کنیم کارستان. در طی دهه اخیر، جنبش فمینیستی قدرت فرهنگی و رسانه‌ای عظیمی کسب کرده است. نوبه آن رسیده که این نیروها را به قدرتی سیاسی علیه جنگ تبدیل کنیم. ما خود مقاومت علیه جنگ، مردسالاری، اقتدارگرایی و نظامی‌گری هستیم. ما آینده‌ای هستیم که پیروز خواهد شد.

ما از فمینیست‌های سراسر جهان می‌خواهیم:

🔹️به تظاهرات مسالمت‌آمیز علیه جنگ بپیوندند و کارزارهای حقیقی و مجازی علیه دیکتاتوری پوتین و جنگ در اوکراین راه‌اندازی کنند. می‌توانید از نماد جنبش مقاومت فمینیستی ضدجنگ در مطالب و تولیدات خود استفاده کنید و هم‌چنین هشتگ‌های#FeministAntiWarResistance #FeministsAgainstWar.

🔷️اطلاعات و اخبار مربوط به تجاوز نظامی پوتین را نشر دهید. تمام دنیا باید از اوکراین حمایت کند و از هرگونه کمکی به پوتین خودداری کند.

🔷️این بیانیه را با دیگران به اشتراک بگذارید. لازم است که نشان دهیم فمینیست‌ها مخالف این جنگ و هر جنگ دیگری هستند. هم‌چنین حیاتی است که نشان بدهیم فعالین روسی حضور دارند و آماده متحد شدن در برابر رژیم پوتین هستند. اکنون همه ما در خطر سرکوب از سمت دولت هستیم و به حمایت شما نیاز داریم.

#دیدبان_آزار

@harasswatch

🟣 با کمال تأسف و اندوه فراوان یار دیرین و یکی از بنیانگذاران انجمن زنان ایرانی پرتو را از دست دادیم.

پانته‌آ بهرامی، زنی روشنفکر و ژورنالیستی فعال، نویسنده مقالات تحلیلی و کارگردان فیلم‌های مستند بود که در اوایل دهه نود میلادی تلویزیون رسانه گروهی ایرانی در دورتموند آلمان را براه انداخت. پس از مهاجرت به آمریکا کار نویسندگی و فیلمسازی‌اش را ادامه داد. مقالات تحلیلی وی در رسانه‌های فارسی زبان از جمله ایندپندنت و سایت اخبار روز پخش میشد. آخرین مقالات وی به تحلیل‌هایی از دادگاه حمید نوری و ملاحظات جانبی آن می‌‌پردازند. فیلمهای مستند «از فریاد تا فریاد» و « و من عاشقانه زیسته‌ام» از جمله آثار با ارزش وی هستند که زنان در زندان‌های جمهوری اسلامی را به تصویر میکشند.
زندگی و کار خستگی ناپذیر پانته‌آ همواره در جهت آگاهی زنان و مبارزه برای آزادی و برابری بود.

پانته.آ پس از سالها مبارزه با بیماری، شب گذشته ترکمان کرد. یادش را گرامی میداریم و راهش را ادامه میدهیم.

«انجمن زنان ایرانی پرتو»

▪️منبع: کانال شبنامه

@schabname
@bidarzani

🟣 مبارزات فمینیستی (کارگری) را به هم متصل کنید - با هم علیه سرمایه‌داری و مردسالاری اعتصاب کنید

فراخوان کمیته اعتصاب فمینیستی آگسبورگ برای تظاهرات در ۸ مارس ۲۰۲۲ که بخش زبان فارسی آن در دسترس است:

«ما هنوز در بحران هستیم - و این سیستم همچنان در حال شکست است. کار پرستاران زن، پزشکان زن، معلمان زن و مربیان زن با پاداش‌ها باید ساکت شود و هیچ تغییر ساختاری وجود ندارد! بیش از هر زمان دیگری، مادران، به‌ویژه در مشاغل مرتبط با سیستم، با فشارهای متعددی مواجه هستند. این باید تغییر کند! تنها از زمان شیوع همه گیری کرونا نیست که زنان بار سنگین کار مراقبتی بدون دستمزد و دستمزد پایین را متحمل میشوند. بحران (کرونا) نشان داد که ما به همبستگی بیشتری نیاز داریم.

در صورت کمبود پرسنل پرستاری در کوتاه مدت و درازمدت، حقوق بالاتر یا پرداخت پاداش بی‌فایده است. بحران ساختارهای مردسالارانه‌ای را که جامعه ما را فراگرفته است، آشکار می‌کند:

اگر کودکان باید قرنطینه شوند، چه کسی از مدرسه، مراقبت از کودکان و وعده‌های غذایی مراقبت می‌کند؟ زنان در نتیجه بحران کرونا بیشتر از مردان استرس خانوادگی را احساس می‌کنند. معلمان باید کمبود مفاهیم دولتی را خودشان جبران کنند. مراقبین دیگر نمی‌توانند و نمی‌خواهند. موارد خشونت خانگی همچنان در حال افزایش است. پدرسالاری ما را محکم در چنگال خود گرفته است: الگوی زن خانه دار و مادر دلسوز، که مدت ها گمان می‌رفت کهنه شده است، در بحران آشکارتر می شود. کار مراقبت دیده نمی‌شود و به سختی پاداش داده می‌شود. باید به هنجارهای کهنه و اجبار تحمل بحران‌های جدید پایان داد! دیگر نباید آن را بدیهی تلقی کرد و دیده نشد! ما در اعتصاب هستیم.

امروز ما متعهد به یک جامعه برابر جنسیتی هستیم و رویای آرمان‌شهر فمینیستیِ آینده‌ای را می‌بینیم که می‌خواهیم امروز آن را مشخص کنیم. پیوند مبارزه فمینیستی! زندگی فمینیستی! ارزش و عدالت برای کار مراقبتی را بر همگان توزیع کنید! بیایید و دوستانتان را با خود همراه کنید. با خود چراغ قوه، چراغ ریسه‌ای یا چراغ جیبی درخشان بیاورید! ما به طور نمادین چراغ‌های بنفش را روشن می کنیم تا در نهایت به کارهای مراقبتی نامرئی توجه کنیم.

کمیته اعتصاب فمینیستی آگسبورگ

▪️منبع: صفحه‌ی اینستاگرام Feministicher streik aux


@bidarzani

🚩♐️✊کلکتیو۹۸ با این دو ویدیوی زیبا، یکی از مبارزات زنان خاورمیانه و دیگری از فعالین زن شیلی، به استقبال #۸مارس میرود، روز جهانی مبارزه زنان برای برابری و آزادی !

زنان در همه جای جهان نشان داده اند که خیابان ها و آزادی هایشان را پس میگرند، نشان داده اند که بدنشان از آن خودشان است و در برابر هر سیستم سرکوبگری که با نام شرف و آبرو بر آن خشونت اعمال می کند خواهند ایستاد، نشان داده اند که شجاعانه و آگاهانه میتوانند مناسبات سلطه کنونی را تغییر دهند و جهان بهتری بسازند، نشان داده اند که مبارزه تا پیروزی جمعی، تا لغو بیگاری و بردگی تن، تا امحای هر شکلی از آزار، تا پیروزی نهایی ۹۹ درصد بر یک درصد جهان ادامه دارد.

#نه_به_مردسالاری_پدرسالاری
#خشونتی_که_دیده_نمیشود
#نه_به_مصونیت_متجاوزان_و_قاتلان
#نه_به_خشونت_بر_بدن_زنان
#رهایی_زن_رهایی_جامعه

@kaarzaar
collective98@riseup.net
@collective98