عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم قَالَ إِنَّ الْبَرَكَةَ تَنْزِلُ وَسَطَ الطَّعَامِ فَكُلُوا مِنْ حَافَتَيْهِ وَلاَ تَأْكُلُوا مِنْ وَسَطِهِ
ترمذی(۱۸۰۵)

از ابن عباس رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: «برکت در وسط غذا نازل می شود؛ پس از دو طرفِ آن بخوريد و از وسطِ آن نخوريد.


این حدیث بیانگر یکی از آداب غذا خوردن جمعی از کاسه یا سینی یا ظرفی مشابه می باشد. چنانکه رسول الله صلی الله علیه وسلم به غذا خوردن از کناره های ظرف امر می کند و اینکه از وسط غذا خورده نشود؛ چون خیر و برکت الله در وسط غذا نازل می شود. از نشانه های برکت الله متعال این است که غذایی اندک، افراد زیادی را کفایت می کند و غذای مذکور خوشمزه می شود؛ و در این صورت اگر غذایی باقی بماند، غذایی دست نخورده و تمیز است که دیگران هم می توانند از آن استفاده کنند؛ اما از وسط خوردن، غذا را خراب کرده و آن را برای دیگران چندش آور می کند و اگر غذای زیادی هم باقی مانده باشد، کسی رغبت به خوردن آن نمی کند

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُغَفَّلٍ الْمُزَنِيِّ، قَالَ نَهَى النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم عَنِ الْخَذْفِ وَقَالَ ‏ "‏ إِنَّهُ لاَ يَقْتُلُ الصَّيْدَ، وَلاَ يَنْكَأُ الْعَدُوَّ، وَإِنَّهُ يَفْقَأُ الْعَيْنَ، وَيَكْسِرُ السِّنَّ
بخاری (۶۲۲۰) مسلم(۱۹۵۴)


از عبدالله بن مغفل رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: از پرت کردن سنگ ريزه با انگشت نهی کرد و فرمود: اين کار، صيد (شکار) را نمی کشد و دشمن را از پا درنمی آورد؛ ولی چشم را کور می کند و دندان را می شکند.


به این معناست که انسان سنگریزه ای را بین انگشت سبابه دست راست و سبابه ی دست چپ یا بین سبابه و ابهام قرار دهد به گونه ای که سنگریزه را بر روی ابهام بگذارد و با سبابه آن را پرتاب کند یا آن را بر سبابه قرار داده و با ابهام پرتابش کند. رسول الله صلی الله علیه وسلم از این کار نهی کرد و علت نهی را کور نمودن چشم و شکستن دندان بیان داشت. «لاَ تَصِيدُ صَيداً»: «با اين کار نمی توان شکار کرد» چون به این ترتیب قابلیت نفوذ در بدن شکار را ندارد. «ولا يَنْكَأُ الْعَدُو»: «و دشمن را از پا درنمی آورد» چون دشمن با تیر از پای در می آید نه با این سنگریزه های کوچک

عن أبي بَكْرَة نُفيْعِ بْنِ الْحارِثِ الثَّقفِي رضي الله عنه أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم قال: «إِذَا الْتقَى الْمُسْلِمَانِ بسيْفيْهِمَا فالْقاتِلُ والمقْتُولُ في النَّارِ» قُلْت: يَا رَسُول اللَّه، هَذَا الْقَاتِلُ فمَا بَالُ الْمقْتُول؟ قَال: «إِنَّهُ كَانَ حَرِيصاً عَلَى قَتْلِ صَاحِبِهِ».
[متفقٌ عليه]
بخاری(۳۱) و مسلم(۲۸۸۸)

ابوبکره، نُفَیع بن حارث ثقفی رضي الله عنه می‌گوید: رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «هرگاه دو مسلمان، با شمشیرهایشان رویاروی هم قرار بگیرند، قاتل و مقتول، در دوزخ‌اند». گفتم: ای رسول‌ الله! (دوزخی بودن) قاتل روشن است؛ ولی گناه مقتول چیست؟ فرمود: «او بر کشتن طرف مقابلش حریص بود»

ابوبکره رضي الله عنه گفت:«هذا القاتل». چنین جمله‌هایی در مناظره، برای پذیرش و قبول کردن موضوع به‌کار می‌رود؛ یعنی: قبول داریم و درست است که قاتل، دوزخی‌ست؛ ولی گناه مقتول چیست؟ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «او بر کشتن رفیقش، حریص بود». به همین خاطر نیز وسیله‌ی قتل را با خود آورده بود؛ ولی موفق نشد و طرف مقابلش، بر او برتری یافت. بنابراین از آن‌جا که نیت قتل داشته و بدین کار مبادرت کرده است، با وجودی که به مقصودش نرسیده، حکم قاتل را دارد. آری! اعمال، به نیت‌ها بستگی دارند و این شخص به خاطر نیت قتل، گویا مرتکب قتل شده است.

               
«عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضی الله عنه قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ صل الله علیه: «يَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى: أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِي بِي، وَأَنَا مَعَهُ إِذَا ذَكَرَنِي، فَإِنْ ذَكَرَنِي فِي نَفْسِهِ ذَكَرْتُهُ فِي نَفْسِي، وَإِنْ ذَكَرَنِي فِي مَلإٍ ذَكَرْتُهُ فِي مَلإٍ خَيْرٍ مِنْهُمْ، وَإِنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ بِشِبْرٍ تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ ذِرَاعًا، وَإِنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ ذِرَاعًا تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ بَاعًا، وَإِنْ أَتَانِي يَمْشِي أَتَيْتُهُ هَرْوَلَةً»».  (بخارى: 7405)
               
               
«ابوهریره رضی الله عنه می‌گوید: نبی اکرم صل الله علیه و اله فرمود: «خداوند متعال می‌فرماید: من با بنده‌‌ام بر اساس گمانی که به من دارد، رفتار می‌نمایم.  و هنگامی که مرا یاد می‌کند، من با او هستم.  پس اگر در تنهایی مرا یاد کند، من هم او را در تنهایی، یاد خواهم کرد.  و اگر مرا در میان جمع، یاد کند، من او را در میان جمع بهتری، یاد خواهم کرد.  و اگر به اندازه یک وجب به من نزدیک شود، من به اندازه یک ذراع به او نزدیک می‌شوم.  و اگر به اندازه یک ذراع به من نزدیک شود، من به اندازه یک با ع (فاصله باز کردن دو دوست) به او نزدیک می‌شوم.  و اگر قدم زنان به سوی من بیاید، من دوان دوان به سوی او خواهم آمد»». 
                

عَنْ عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍ رَضی اللّٰه عَنه : أَنَّ النَّبِيَّ ﷺ خَرَجَ يَوْمًا، فَصَلَّى عَلَى أَهْلِ أُحُدٍ صَلاتَهُ عَلَى الْمَيِّتِ، ثُمَّ انْصَرَفَ إِلَى الْمِنْبَرِ فَقَالَ: «إِنِّي فَرَطٌ لَكُمْ وَأَنَا شَهِيدٌ عَلَيْكُمْ، وَإِنِّي وَاللَّهِ لأَنْظُرُ إِلَى حَوْضِي الآنَ، وَإِنِّي أُعْطِيتُ مَفَاتِيحَ خَزَائِنِ الأَرْضِ، أَوْ مَفَاتِيحَ الأَرْضِ، وَإِنِّي وَاللَّهِ مَا أَخَافُ عَلَيْكُمْ أَنْ تُشْرِكُوا بَعْدِي، وَلَكِنْ أَخَافُ عَلَيْكُمْ أَنْ تَنَافَسُوا فِيهَا».

صحیح‌بخارى 1344

عقبه بن عامر رضی اللّه عنه مي گويد: روزي، رسول اللّه صلي اللّه علیه وآل وسلم بيرون رفت و بر شهداي احد، نماز جنازه خواند. سپس، برگشت و بر منبر رفت و فرمود: «من روز قيامت، جلوتر از شما خواهم بود و براي شما گواهي خواهم داد. بخدا سوگند، همين حالا حوض خود (كوثر) را مي بينم. و كليدهاي تمام خزانه هاي روي زمين، به من داده شده است. و بخدا سوگند، ترس من از اين نيست كه شما بعد از من، مشرك شويد، بلكه از اين مي ترسم كه شما براي بدست آوردن مال دنيا، به رقابت برخيزيد.

عن أبی هریرة رضي الله عنه أن رسول الله صلى الله عليه و سلم قال:«مَنْ سَلَكَ طَرِيقاً يَلْتَمِسُ فِيهِ عِلْماً سَهَّلَ الله لَهُ طَرِيقاً إِلَى الجَنَّةِ
مسلم(۲۶۹۹)

أبو هریره رضي الله عنه از رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نقل می‌کند که فرمود: کسی که راهی جهت فراگیری علم در پیش گیرد، خداوند برایش راهی به سوی بهشت هموار می‌سازد.

علم، چراغ روشنی است که انسان در پرتو آن خود را و هم‌چنین الله را خواهد شناخت؛ چنان‌که الله متعال می‌فرماید:‍
﴿إِنَّمَا يَخۡشَى ٱللَّهَ مِنۡ عِبَادِهِ ٱلۡعُلَمَٰٓؤُاْۗ‍﴾
[فاطر: ۲۸]
از میان بندگان، عالمان از الله می‌ترسند

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: لَيْسَ الْغِنَى عَنْ كَثْرَةِ الْعَرَضِ، وَلَكِنَّ الْغِنَى غِنَى النَّفْسِ»
متّفق علیه
بخاری(۶۴۴۶)مسلم(۱۰۵۱)

از ابو هریره رضي الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «ثروتمندی، زیادیِ متاع و دارایی و کالا نیست بلکه بی‌نیازیِ درونی است


کسی که به آنچه دارد قناعت داشته و از آن رضایت دارد و با وجود آن خود را از دیگران بی نیاز می بیند و برای افزودن بر آن حریص و مشتاق نیست و بر افزون طلبی اصرار ندارد، از ثروتمندترین مردم است. 

از ابْنِ عُمَرَ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وسلم، قَالَ: إِنَّ الْغَادِرَ يُنْصَبُ لَهُ لِوَاءٌ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَيُقَالُ: هذِهِ غَدْرَةُ فُلاَنِ بْنِ فُلاَنٍ»
بخاری(۶۱۷۷)

از ابن عمر رضي الله عنه از رسوالله صلى الله عليه و سلم روایت است که فرمودند: «برای شخص فریبکار در قیامت بیرقی برپا می‌شود، و گفته می‌شود که: این بیرق فریبکاری فلان بن فلان است»

  به این سبب است که این شخص در دنیا، مردم را به طور پنهانی و مکارانه فریب می‌داد، و الله متعال او را به ضد عملش فضیحت و رسوا نموده و جزا می‌دهد، و باید متوجه بود که چون فریبکاری از امور متعلق به (حقوق الناس) است، از این جهت مورد عفو قرار نگرفته است.
بیرق یعنی (پرچم) نشانه‌ای که همه‌ی‌ مردم او را ببینن

عَنْ أَنَسٌ رضي الله عنه قَالَ: «خَدَمْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم عَشْرَ سِنِينَ، فَمَا قَالَ لِي: أُفٍّ، وَلاَ: لِمَ صَنَعْتَ؟ وَلاَ: أَلَّا صَنَعْتَ»
[بخاری: ۶٠۳٧]

از انس رضي الله عنه روایت است که گفت: ده سال برای رسول‌الله صلى الله عليه و سلم خدمت کردم، یکبار برایم (اُف) و یا اینکه: (چرا چنین کردی و چرا چنان نکردی) نگفتند


در احادیث بسیاری آمده است که اگر تعدی بر حقوق‌شان صورت می‌گرفت، از آن گذشت می‌کردند، ولی در حقوق شرعی و تطبیق احکام شرع، از همگان شدیدتر بودند.

عَنْ أَنَسٍ رضي الله عنه عَنِ النبي صلى الله عليه و سلم قال: «لاَ يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۱۳)و مسلم(۴۵)

از انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «ایمان هیچ‌یک از شما کامل نیست تا آن‌که هرچه برای خود می‌پسندد، برای برادر مسلمان خود نیز بپسندد.


این حدیث، رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از کسی که برای برادر مسلمانش چیزی را می‌پسندد که برای خویش نمی‌پسندد، نفی ایمان کرده است؛ منظور از نفی ایمان در این حدیث، نفی ایمان کامل است؛ نه این‌که آن شخص، به‌کلی ایمان ندارد. یعنی ایمان هیچ‌کس کامل نیست تا آن‌که هرچه برای خود می‌پسندد، برای برادر هم‌کیش خود نیز بپسندد.

عَنْ أَبِي شُرَيْحٍ الْعَدَوِيِّ، قَالَ سَمِعَتْ أُذُنَاىَ، وَأَبْصَرَتْ، عَيْنَاىَ حِينَ تَكَلَّمَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ ‏مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ فَلْيُكْرِمْ جَارَهُ، وَمَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ فَلْيُكْرِمْ ضَيْفَهُ جَائِزَتَهُ ‏"‌‏.‏ قَالَ وَمَا جَائِزَتُهُ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ ‏يَوْمٌ وَلَيْلَةٌ وَالضِّيَافَةُ ثَلاَثَةُ أَيَّامٍ، فَمَا كَانَ وَرَاءَ ذَلِكَ فَهْوَ صَدَقَةٌ عَلَيْهِ، وَمَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ فَلْيَقُلْ خَيْرًا أَوْ لِيَصْمُتْ ‏
بخاری(۶۰۱۹)مسلم(۴۸)


از ابی شُریح خُویلد بن عمرو خزاعی روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «هرکس به الله و روز قيامت ايمان دارد، باید مهمانش را گرامی بدارد و جايزه اش را بدهد». عرض کردند: ای رسول خدا، جايزه اش چيست؟ فرمود:
  (پذيرايی به بهترين شکل و در حد توان در) يک شبانه روز؛ و مهمانی، سه شبانه روز است و بيش از آن، صدقه و احسانِ ميزبان نسبت به مهمانِ اوست». 
و کسی که به خدا و روز آخرت ایمان دارد، یا سخن خیر خواهانۀ بگوید و یا خاموش باشد.

و در روایت مسلم(۴۸) آمده است: 
«لا يَحِلُّ لِمُسْلِمٍ أَنْ يُقِيمَ عِنْدَ أَخِيهِ حَتَّى يؤْثِمَهُ»
«برای هيچ مسلمانی جايز نيست که آن قدر نزد برادرش بماند که او را گنه کار کند». گفتند: ای رسول خدا، چگونه او را گنه کار می گرداند؟ فرمود:
 «يُقِيمُ عِندَهُ ولاَ شَيءَ لَهُ يُقرِيهِ بهِ»: «نزدش می مانَد و او چيزی ندارد که از وی پذيرايی کند»

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو، عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، عَنْ عَائِشَةَ رضی‌الله‌عنه، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏وَيْلٌ لِلأَعْقَابِ مِنَ النَّارِ
متفق‌علیه
مسلم(۲۴۲)بخاری(۱۶۵)
ابوداود(۹۷)ابن ماجه(۴۵۳)

از ابوهریره رضی الله عنه و عبدالله بن عمر و عایشه رضی الله عنهم روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «وای از عذاب دوزخ بر پُشت پاهایی که هنگام وضو گرفتن خوب شسته نمی شوند»

رسول الله صلی الله علیه در مورد سستی و کوتاهی در وضو گرفتن هشدار می دهد و به وضوی کامل و توجه لازم به آن تشویق می کند؛ و از آنجا که غالبا آب به پشت پا نمی رسد و با خشک ماندن این قسمت، وضو و نماز با مشکل مواجه می شود، خبر می دهد که با خشک ماندن آن و بی توجهی نسبت به این مساله در وضو، این بخش و صاحبش در معرض عذاب قرار دارند.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ  رضى الله عنه  أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم نَعَى النَّجَاشِيَّ فِي الْيَوْمِ الَّذِي مَاتَ فِيهِ، خَرَجَ إِلَى الْمُصَلَّى، فَصَفَّ بِهِمْ وَكَبَّرَ أَرْبَعًا‏.‏
بخاری(۱۲۴۵)مسلم(۹۵۱)
نسائی(۱۹۷۱)ابوداود(۳۲۰۴)


از ابوهريره رضی الله عنه روایت است که  رسول الله صلى الله عليه وسلم خبر مرگ نجاشی را در همان روز وفاتش اعلام كرد. سپس به مصلی رفت و مردم را به صف كشيد و چهار تكبير گفت. (بر او نماز جنازه خواند)

آنگاه که صحابه رضی الله عنهم در مکه تحت فشار قریش بودند و قبل از اینکه اهل مدینه مسلمان شوند، نجاشی پادشاه حبشه از صحابه ای که به سوی او هجرت کردند، مهمان نوازی کرد و آنان را گرامی داشت. و همین رفتار نیک و پیروی از حق و عدم تکبر نجاشی بود که باعث اسلام آوردنش شد. وی مسلمان شد و در حبشه فوت کرد و رسول الله صلی الله علیه وسلم را ندید. اما به دلیل نیکی وی به مسلمانان و مقام و جایگاه وی و حضورش در سرزمینی که بر او نماز خوانده نمی شود، رسول الله صلی الله علیه وسلم در همان روزِ وفات نجاشی از فوت او به اصحابش خبر می دهد و با آنها به مصلی رفته و جهت بزرگداشت مقام نجاشی و علنی کردن اسلام وی و بیان فضل او و جبران خوش رفتاری اش با مهاجران صف بسته و بر او نماز جنازه خواند و در این نماز چهار تکبیر گفت تا شفاعتی باشند برای او نزد الله متعال.

عَنْ أَبِي مَسْعُودٍ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏حُوسِبَ رَجُلٌ مِمَّنْ كَانَ قَبْلَكُمْ فَلَمْ يُوجَدْ لَهُ مِنَ الْخَيْرِ شَىْءٌ إِلاَّ أَنَّهُ كَانَ يُخَالِطُ النَّاسَ وَكَانَ مُوسِرًا فَكَانَ يَأْمُرُ غِلْمَانَهُ أَنْ يَتَجَاوَزُوا عَنِ الْمُعْسِرِ قَالَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ نَحْنُ أَحَقُّ بِذَلِكَ مِنْهُ تَجَاوَزُوا عَنْهُ
مسلم(۱۵۶۱) ترمذی(۱۳۰۷)

از ابی مسعود بدری رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «شخصی از پيشينيان تان پس از اينکه فوت کرد مورد محاسبه قرار گرفت و هيچ کار نيکی در کارنامه ی وی نبود، جز آنکه فردی ثروتمند بود و با مردم به نيکی معاشرت می کرد و به غلامانش دستور می داد از افراد تنگدست درگذرند. الله عزوجل فرمود: ما به اين کار يعنی گذشت از او سزاوارتريم؛ پس از او درگذريد»

کسانی که قدرت پرداخت بدهی خود را ندارند؛ و تا توانایی پرداخت بدهی به آنها فرصت بدهند یا اینکه بدهی آنها را نادیده بگیرند.
و مهلت دادن برای قرضدار کار نیک و پسندیده‌ای است.
خداوند گاهی با اندک چیزی گناهان بسیاری را از بنده‌اش می‌بخشد، ولی بشرطی آنکه این عملش خاص برای خدا باشد.
انسان باید در خرید و فروش با گذشت و خوش معامله باشد.
در وقت مطالبۀ قرضدار امکانات مالی نداشت، باوی سخت گیری نکند.
در احادیث دیگری آمده است که شخص قرضدار، باید بکوشد تا بزودی قرض خود را اداء نماید، و سبب معطل ساختن شخص طلبکار نشود.

عن عَائِشَةَ عَنْهَا رضي الله عنها قالَتْ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم لَمْ يَكُنْ يَسْرُدُ الحَدِيثَ كَسَرْدِكُمْ
بخاری(۳۵۶۸)

از عائشه رضي الله عنها روایت است که فرمودند: رسول‌الله صلى الله عليه و سلم مثل شما این چنین پیاپی سخن نمی‌گفتند

سخن زدن رسول‌الله صلی‌الله‌عیه‌وسلم سنجیده و واضح بود، و این طور نبود که پیاپی و یکسر سخن بزنند، و سبب این گفتۀ عائشه رضی‌الله‌عنه این بود که ابوهریره رضی‌الله‌عنه در پهلوی خانۀ عائشه رضی‌الله‌عنه نشسته بود، و پیاپی سخن می‌گفت، عائشه رضی‌الله‌عنه این نوع سخن زدن ابوهریره ناپسند دانسته و برایش چنین گفت

عَائِشَةَ رضي الله عنها أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم كَانَ يُحَدِّثُ حَدِيثًا، لَوْعَدَّهُ الْعَادُّ لأَحْصَاهُ»
بخاری(۳۵۶۷)

ازعایشه رضي الله عنها روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم طورى شمرده و آرام حرف مى‌زد که اگر کسى مى‌خواست حروف و کلمات آن را بشمارد مى‌توانست آن‌ها را بشمارد.

به همین سبب بود که صحابه رضی‌الله‌عنه توانستند سخنان گهر بارشان را به خاطر سپرده و برای آیندگان برسانند، و البته اگر سخنان ایشان مانند سخنان افراد عادی دیگر می‌بود، این کار به هیچ وجه امکان پذیر نبود

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم : «مَثَلُ المُؤْمِنِ كَمَثَلِ الخَامَةِ مِنَ الزَّرْعِ، مِنْ حَيْثُ أَتَتْهَا الرِّيحُ كَفَأَتْهَا، فَإِذَا اعْتَدَلَتْ تَكَفَّأُ بِالْبَلاَءِ، وَالفَاجِرُ كَالأَرْزَةِ، صَمَّاءَ مُعْتَدِلَةً، حَتَّى يَقْصِمَهَا اللَّهُ إِذَا شَاءَ
بخاری (۵۶۴۴ -۷۴۶۶)


از ابو هریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمودند: مسلمان مانند شاخۀ تر و تازه است، از هر طرفی که باد به وی بوزد متمایل می‌گردد [ولی نمی‌شکند]، و چون قوی گردد آمادۀ تحمل مصائب می‌گردد». «و شخص فاجر مانند شاخۀ درخت ارزه است که خشک و راست ایستاده است، و امادۀ آن است که خداوند آن را در هر وقت که بخواهد در هم بشکند.


مسلمان از غم و اندوهی که برایش می‌رسد، متاثر می‌گردد، ولی معنویات خود را از دست نمی‌دهد، و تسلیم ناگواری‌ها نمی‌شود، ولی فاجر که اعتمادش بر لذات و نعمت‌های همین دنیا است، اگر این نعمت‌ها از دستش برود، تحمل نیاورده و از بین میرود.

أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم ، قَالَ: لاَ يُشِيرُ أَحَدُكُمْ عَلَى أَخِيِ بِالسَّلاَحِ، فَإِنَّهُ لاَ يَدْرِي، لَعَلَّ الشَّيْطَانَ يَنْزِعُ فهي يَدِهِ، فَيَقَعُ فِي حُفْرَةِ مِنَ النَّارِ
بخاری(۷۰۷۲)مسلم(۲۶۱۷)

از ابو هریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: نباید هیچ‌یک از شما شمشیر (اسلحه) را بر روى برادر دینى خود بکشد چون نمى‌داند، شاید شیطان اختیار را از دستش خارج کند، (و برادرش را به قتل برساند) و در نتیجه این قتل ناحق در چاه دوزخ قرار گیرد

نباید کسی با سلاح به طرف برادر مسلمان خود اشاره کند زیرا شاید بدون اختیار با آن سلاحش برادر مسلمانش را بکشد، و یا مجروح سازد، و این عمل، سبب رفتنش به آتش جهنم گردد.
گرچه کاری که بدون اختیار انسان از وی صادر می‌شود، گناهی ندارد، ولی چون این شخص با اشاره نمودن سلاح خود به طرف برادرش، سبب ضرر رساندن بر وی را آماده نموده است، از این سبب گویا از روی عمد به این کار اقدام نموده است، و از این جهت مستوجب داخل شدن به جهنم گردیده است.

فضیلت روزه گرفتن در ماه محرم

پیامبر ﷺ فرمودند:

« أَفْضَلُ الصِّيَامِ بَعْدَ رَمَضَانَ شَهْرُ اللَّهِ الْمُحَرَّمُ». [رواه مسلم ۱۱۶۳]

( با فضیلت‌ترین روزه بعد از روزهٔ ماه رمضان، روزهٔ ماهِ الله ، ماه محرم است.)

لازم به ذکر است که مادرمان عایشه رضي الله عنها میفرماید:
« ما رَأَيْتُ رَسولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عليه وسلَّمَ اسْتَكْمَلَ صِيَامَ شَهْرٍ إلَّا رَمَضَانَ». [صحیح البخاری: ۱۹۶۹]
(پیامبر ﷺ را ندیدم که روزهٔ هیچ ماهی جز ماه رمضان را کامل کند.)

در نتیجه این حدیث بر تشویق به کثرت روزه گرفتن در ماه محرم دلالت دارد ، نه بر روزه گرفتن کامل آن.

   *اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى םבםב 
*وَعَلَى آلِ םבםב ، كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى إِبْرَاهِيْمَ وَعَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيد*

    *اللَّهُمَّ بَارِكْ عَلَى םבםבٍ*
*وَعَلَى آلِ םבםב ، كَمَا بَارَكْتَ عَلَى إِبْرَاهِيْمَ وَعَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيد*