🔴 #نوید_افکاری یکی از ما را از #اعدام_نکنید



#دیوار_نویسی #خیابان_تریبون_ماست #علیه_سکوت #علیه_مجازات_اعدام #جمهوری_اعدام



@sarkhatism

🔴 استمداد مادر برادران افکاری برای جلوگیری از اجرای احکام آنها

بهیه نامجو، مادر سه برادر شیرازی که یکی از آنها دو بار به اعدام و دو تن دیگر به زندان‌های طویل محکوم شده‌اند، در پیامی تصویری از مردم خواسته است که به این خانواده کمک کنند تا جلوی احکام "ناحق و ناعادلانه" صادره علیه پسرانش گرفته شود.

دو دادگاه در شیراز طی محاکمه‌هایی جداگانه، نوید، وحید و حبیب افکاری را به اتهام مشارکت در اعتراضات مرداد ۹۷ به اعدام و زندان و شلاق محکوم کرده‌اند.


نوید افکاری، کشتی‌گیر و کارگر گچ‌کار، در یک فایل صوتی از زندان، عنوان کرده است که زیر شکنجه مجبور شده علیه خودش اعتراف کند.


#علیه_مجازات_اعدام #اعدام_نکنید #جمهوری_اعدام


@sarkhatism

🔴 فایل صوتی از #نوید_افکاری زندانی محکوم به اعدام:
زیر بار ظلم و دروغ نمی‌رم. هرچقدر شکنجه کردند گفتم گناهکار نیستم. فهمیدم که دنبال به گردن برای طناب دارشون می‌گردن.



#علیه_مجازات_اعدام #جمهوری_اعدام #آبان_ادامه_دارد #علیه_اعدام #اعدام_نکنید #علیه_سکوت




@sarkhatism

🔴 #سرخط : سالی رابرتز، کشتی‌گیر و مدیرعامل موسسه‌ای به‌نام Wrestle Like A Girl (مثل یک دختر، کشتی بگیر)، با نگارش نامه‌ای به «نناد لالوویچ» رئیس اتحادیه‌ی جهانی کشتی و راه‌اندازی کارزاری مجازی، خواستار نجات جان «نوید افکاری»، قهرمان کشتی کشوری، از معترضان مردادماه ۹۷ و محکوم به اعدام، شش سال و شش ماه حبس و ۷۴ ضربه شلاق شد.

او پیرامون موسسه‌ی خود گفته است: «ما یک سازمان غیرانتفاعی بین‌المللی هستیم. از نخستین روز برای خودمان یک ماموریت مشخص را تعیین کردیم و آن هم این بود که با استفاده از ورزش کشتی، دختران را برای تبدیل شدن به رهبران زندگی آینده جامعه توانمند کنیم. اگرچه انگیزه اولیه تاسیس این موسسه، کمک به زنان بود، اما تفکیکی میان مسایل جنسیتی و حقوق بشر وجود ندارد. ما در تشک کشتی، روی یک تقاطع یا چهارراه برابری جنسیتی و مساله حقوق بشر نشسته‌ایم.»

#اعدام_نکنید
@Sarkhatism

🔴 #سرخط : آی مردم بیدار شوید، نویدمان را کشتند

نوید افکاری را پس از دو سال شکنجه‌ی پیوسته، اجبار به قبول اعترافات اجباری حبیب و وحید، دو برادر زندانی علیه یکدیگر، احضار و تهدید خانواده و ساخت مستند اعترافات اجباری، کشتند. فاجعه‌ای که به موازات آن، دو گزاره‌ی انحصاری‌سازی پوشش دهی اخبار از سوی جریان اصلاح‌طلبی‌ (تشویق به سکوت) آن هم به‌واسطه‌ی دسترسی آنان به پرونده‌ها از یک سو و ضرورت جایگزینی «مقاومت مردمی» با چشم امید بستن بر نهادهای حقوق‌بشری از دیگر سو نیز همراه بود.

نوید افکاری را مانند مصطفی سلیمی، صابر شیخ‌عبدالله، دیاکو رسول‌زاده و مصطفی صالحی با ضرب‌العجلی جنون آمیز به‌سیاق کارنامه‌ی خونین ۴۲ ساله‌ی جمهوری اسلامی، اعدام کردند، و مگر نوید جوان ما، نوید کشتی‌گیر، نوید گچ‌کار و محبوس در زندان عادل‌آباد، پیش از اعدام خود نگفته بود که: «برای طناب دارشون، دنبال گردن می‌گردن»؟

جمهوری اسلامی ثابت کرده است که با کشتار، وارد صحنه‌ی سیاسی و مصادره‌ی قدرت شده است و تا زمان زوال نظامی، اقتصادی و ایدئولوژیک خود نیز به کشتار ادامه خواهد داد.
در روزها و ساعاتی که مطالبه‌گری و تجمیع افکار عمومی ذیل هشتگ #اعدام_نکنید متمرکز بود و هست، دو زندانی سیاسی کرد (صابر شیخ‌عبدالله و دیاکو رسول‌زاده) اعدام شدند. نه سوگواری، نه ماتم و نه بهت‌زدگی تاریخی نمی‌تواند جایگزین ایستایی حداکثری علیه روند عادی‌سازی از کشتار آواهای معترض «هر یک از ما» بشود.

⚪️ اعدام نوید افکاری، چونان پُتکی بر سر چشم‌ها و مشت‌های معترضی فرود آمد که گویی نویدِ مرگِ دیگر محبوسان را در زندان‌ها می‌دهد.

امیر حسین مرادی، سعید تمجیدی‌ و محمد رجبی از معترضان اعتراضات سراسری آبان خونین ۹۸ و مهدی صالحی، هادی کیانی، محمد بسطامی، مجید نظری کندی و عباس محمدی از معترضان دی ماه ۹۶ در خمینی‌شهر، هر یک به دوبار اعدام محکوم شدند.
جمهوری اسلامی همچون گذشته در کشتار و اعمال قدرت بر خون مردم، در حال پیش‌روی است. اعدام نوید افکاری، از سوی حاکمیت، اعلام‌گر این است که مطالبه‌گری مجازی میلیونی شما نیز تاثیری در روند پرونده‌سازی‌های امنیتی ما ندارد. عکس‌ها، صداها، متون جان‌باختگان و چهره‌ی تکیده‌ی مادران داغدیده به‌نمایش گذاشته می‌شود و وحشت از کشتن یک تن شکنجه‌شده و معترض دیگر، لرزه بر اندام‌ها می‌اندازد.
برای حفظ جان زندانیانی با صدور احکام اعدام، برای ایستایی علیه بی‌شمار اعدام مخفیانه و بی‌رسانه در زندان‌های جمهوری اسلامی، می‌بایست اکتیویسم موجود را به‌سوی ایستایی حداکثری کشاند. مبدل ساختن نفْسِ اعتراضات از سطح مجاز به عینیت حاضر در خیابان (در کلیت خود)، نه تشویق به رادیکالیسمی کور که ابتدایی‌ترین نوع مواجهه با حاکمیتی است که جز کشتن و چپاول، هیچ چیزی در دست ندارد. با تجمیع اعتراضات سراسری در پی گرانی‌های افسارگسیخته، خالی‌تر شدن سفره‌ی معیشتی، افزایش قیمت سوخت و تکه‌تکه‌سازی سرنشینان هواپیمایی که به عامدانه‌ترین وجه ممکنْ کشته شدند، روند دستگاه قضایی با فشار حداکثری علیه دیگر معترضان و جمعیت‌های شهری و روستایی ایستاده است.
نباید مرعوب عادی‌سازی از این کشتار پیوسته شد، مادامی که حتی نفس کشیدن نیز به اقدام علیه امنیت ملی ترجمه و معنا می‌شود، چگونه می‌توان نپرسید:
«آیا گردن بعدی، برای طناب دارشان، متعلق به من خواهد بود؟»

#نوید_افکاری_را_کشتند


@Sarkhatism

🔴 صحبت‌های شراره صادقی، در رابطه با خطر اعدام #حیدر_قربانی


#جمهوری_اعدام
#لغو_مجازات_اعدام
#علیه_مجازات_اعدام
#اعدام_نکنید


@sarkhatism

🔴 #سرخط : جمهوری اسلامی، حاکمیتِ جستجوگرِ طناب‌دار برای گردن‌ها

دهم اکتبر، روز جهانی لغو مجازات اعدام است. طی ماه‌های گذشته هشتگ #اعدام_نکنید در اعتراض به تایید حکم اعدام سه تن از جوانان حاضر در اعتراضات خونین آبان‌ماه (امیرحسین مرادی، سعید تمجیدی و محمد رجبی) به ترند نخست جهانی (علی رغم اختلال در سرعت اینترنت و گزارش آن از سوی نتبلاکز) تبدیل شد.

ظهر ۲۴ تیرماه، غلامحسین اسماعیلی، سخنگوی قوه‌ی قضاییه در حالی از «تعارف نداشتن» در صدور حکم اعدام این سه جوان معترض خبر داد که در ساعات گذشته‌ی همان روز، دیاکو رسول‌زاده و صابر شیخ عبدالله، دو زندانی سیاسی کرد در زندان ارومیه به دار آویخته شدند.
ایستادگی بر سر اعمال «فشار رسانه‌ای» توسط کاربران در فضای مجازی و «زدن هشتگ» در کلیت معنایی آن، یادآور تلاش جهت جلوگیری از بایکوت خبر احکام اعدام «رامین حسین‌پناهی»، «زانیار» و «لقمان مرادی» و «محمد ثلاث» بود که اعدام آنان نیز همگی به جمیع کارنامه‌ی ۴۲ ساله‌ی کشتار و سرکوب جمهوری اسلامی پیوند می‌خورد.
حاکمیت یا در خوانش دقیق‌تر خود «جمهوری اعدام»، مشروعیت سیاسی و اساس ایستادگی بر منصب قدرت را از همان روزهای نخست مصادره‌ی انقلاب ۵۷ در سرکوب حداکثری و اعدام دیده است.
در حقیقت، صحبت از «اعدام نکنید» در سیاسی‌ترین وجه خود، نه صورت‌بندی‌ای ملتمسانه به دستگاه قضا و ردیف چوبه‌های دار او که ضرورت درهم شکستن پایه‌های ارتجاعی حاکمیت، ملغی‌سازی قوانین ضد انسانی، نابرابر و جنسیت‌زده و ایستادگی علیه کلیت نظام سیاسی/اقتصادی/نظامی جمهوری اسلامی بوده است.
جمهوری اسلامی با دست گذاشتن بر اعدام سه تن از معترضان آبان‌ماه، کماکان، بر همان سیاست تزریق رعب و وحشت حداکثری بر پیکره‌ی جامعه و خیال خام خود در رسیدن به منزوی‌سازی جمعیت‌های شهری و روستایی در سلسله اعتراضات معیشتی/سیاسی ماه‌های پیش‌رو ایستاده است. وحشتی برآمده از اتحاد توده‌ای، (ولو نوشتاری مجازی در شبکه‌های اجتماعی) که پاسخش در قبال هر مشت گره کرده و اعتراضی، تنها چوبه‌ی دار خواهد بود. طناب‌هایی برای اتصال به تثبیت قدرت که پایه‌های آن در خونی ۴۲ ساله فرو رفته است.

آنچه که وحوش ساختاری جمهوری اسلامی در ماه‌های پسا سرکوب آبان ۹۸ را بسیار پررنگ‌تر کرد، احکام اجرایی اعدام سال جاری بوده است. اعدام «مصطفی سلیمی» زندانی سیاسی کرد، یکی از ده‌ها مورد در میان دیگر اعدام‌های مخفیانه و زندانیان بی‌رسانه‌ای بود که در بهار سال جاری به‌وقوع پیوست.

نوید افکاری را پس از دو سال شکنجه‌ی پیوسته، اجبار به قبول اعترافات اجباری حبیب و وحید، دو برادر زندانی علیه یکدیگر، احضار و تهدید خانواده و ساخت مستند اعترافات اجباری، کشتند.
جمهوری اسلامی ثابت کرده است که با کشتار، وارد صحنه‌ی سیاسی و مصادره‌ی قدرت شده است و تا زمان زوال نظامی، اقتصادی و ایدئولوژیک خود نیز به کشتار ادامه خواهد داد.
اعدام نوید افکاری، از سوی حاکمیت، اعلام‌گر این امر بود که مطالبه‌گری مجازی میلیونی شما نیز تاثیری در روند پرونده‌سازی‌های امنیتی ما ندارد. عکس‌ها، صداها، متون جان‌باختگان و چهره‌ی تکیده‌ی مادران داغدیده به‌نمایش گذاشته می‌شود و وحشت از کشتن یک تن شکنجه‌شده و معترض دیگر، لرزه بر اندام‌ها می‌اندازد.
برای حفظ جان زندانیانی با صدور احکام اعدام، برای ایستایی علیه بی‌شمار اعدام مخفیانه و بی‌رسانه در زندان‌های جمهوری اسلامی، می‌بایست اکتیویسم موجود را به‌سوی ایستایی حداکثری کشاند. مبدل ساختن نفْسِ اعتراضات از سطح مجاز به عینیت حاضر در خیابان (در کلیت خود)، نه تشویق به رادیکالیسمی کور که ابتدایی‌ترین نوع مواجهه با حاکمیتی است که جز کشتن و چپاول، هیچ چیزی در دست ندارد. نوید افکاری را کشتند و از جان و سلامت دو برادر دیگر هیچ خبری در دست نیست. در کنار اسم این دو، می‌بایست ردیفی از بی‌چهرگان و زندانیان بی‌صدا را نیز قرار داد. اعدام‌هایی که احکام صادر شده‌ی آن نیز جان نزدیکان زندانی را خواهد گرفت. همچنان که نشتیمان از وحشت سوگ رامین حسین‌پناهی و علی مرادی در هراس از اعدام فرزند خود، به مرگی تحمیلی روی آوردند.

«متن از گروه نویسندگان #سرخط »

@Sarkhatism

برخی گزاره‌ها تبیین تاریخ است...
#جاسم_حیدری با لبهای دوخته، به دار آویخته شد! (خبر از سرخطیسم)
#اعدام_نکنید #فعالان_عرب

🔴 تیام و سهراب به «همراه» پدرشان، عباس محمدی، یکی از پنج معترض دی‌ماه ۹۶ که به دو بار اعدام محکوم شده‌اند.
صدایشان باشیم.
#اعدام_نکنید

از صفحه‌ی «۱۵۰۰ تصویر»

#عباس_محمدی
#جمهوری_اعدام

@sarkhatism

🔴 بی‌اطلاعی از جان و سلامت یوسف مهراد

یوسف مهراد، زندانی عقیدتی محکوم به اعدام که در زندان اراک محبوس است، پس از وخامت شدید وضع جسمانی از زندان به بیرون منتقل شده است و از آن زمان هیچ اطلاعی از وضعیت او در دست نیست.
از شش روز پیش وضعیت جسمی این زندانی وخیم شده است که تا سه روز پیش هیچ اقدامی برای درمان وی به عمل نمی‌آید. از سه روز پیش او را به بیرون از زندان منتقل کرده‌اند و از آن زمان مطلقا هیچ خبری از جان و سلامت او در دست نیست.

یوسف مهراد با اتهام سب‌النبی محکوم به اعدام شده است.

#یوسف_مهراد
#اعدام_نکنید
#جمهوری_کشتار
#سلامت_زندانی

@sarkhatism

🔴 حسن قربانی برادر #حیدر_قربانی زندانی سیاسی محکوم به اعدام و محبوس در زندان سنندج، می‌خواهد تا صدای برادرش باشیم.
حیدر قربانی در خطر اجرای قریب‌الوقوع حکم اعدام قرار دارد.

#اعدام_نکنید
#نه_به_اعدام

@sarkhatism

🛑این تعفن تاریخ با اعدام به دنبال چیست؟

✍️گروه نویسندگان سرخط

🔸همه می‌دانیم که این نظام سیاسی چه کثافتی‌ست. اما باید بدانیم که این جانیان، «عقلانیت معطوف به بقا» هم دارند!

جمهوری اسلامی نیاز به زمان دارد و بهای زیادی برای آن حاضر است بپردازد. مثل ریختن بعضی خون‌ها که هرگز روی زمین نمی‌ماند. اما این جانیان با آگاهی کامل از آن، باز هم حاضر به چنین کشتاری هستند. چرا؟
شخص خامنه‌ای به جنگ مستقیم با ما روی آورده است و تا همیشه مرزی مشخص بین مردمِ خودش و ما مردم کشیده است. اما اگر چنین جنایت آشکاری هرگز فراموش نمی‌شود و اگر چنین خون‌هایی هرگز به زمین خشک نمی‌شود، پس چرا از خشم ما نمی‌ترسد؟

🔺اولین پاسخ دقیقا همین مسئله است: کنترل و کانالیزه کردن خشم ما از خیابان به سمتی دیگر. توضیح می‌دهیم.
قمارباز در دست‌های آخر، زمانی که کمتر چیزی برای از دست دادن دارد، شرط را بزرگ می‌کند‌، می خواهد کل بازی و رقبایش را به شانس و اقبال( در مثال حضرتش احتمالا توکلت علی الله) بسپارد تا مگر ورق برگردد و نه فقط ضررهای پیشین را جبران کند که شاید ادامه‌ ای برای خود بسازد. اولین ابزار لازم برای چنین قمار بزرگی، همانا نشان دادن اعتماد به نفس بالا و قدرتی افزوده و دروغین برای فریب رقیب است. صدا و سیما را که باز کنید یا حرفهای کثیف خامنه‌ای را که بشنوید، متوجه می‌شوید از چه حرف می‌زنیم. به سراغ تاریخ هم اگر بروید برگ‌های آخر حکومت‌های دیکتاتوری را ورق بزنید، دقیقا مثال‌های آشکار این قمار را می‌بینید. آخرینش همین پهلوی.

درست به همین دلیل است که تمام بازوان ایدیولوژیک جمهوری اسلامی علاقه وافری به بروز و ظهور و در بوق و کرنا کردن جنایت حضرتش دارند. انگار که جمهوری اسلامی می خواهد عامدانه اخبار جنایتش در صدر بماند و اخبار مبارزه مستقیمی که علیه‌ش در جریان است به پس رود. این رخداد هم دو دلیل بیشتر ندارد: اول آنکه آن قمارباز به معرکه‌گیری هم روی آورده تا ترسناک‌تر به نظر برسد. اگر تا دیروز مزدوران و نوچه‌های خیابانی‌اش در سرکوبِ مردم فریاد حیدر حیدر راه می انداختند، حالا این تمامیت سیستم است که حیدر حیدر می‌کند و نفس‌کش می‌طلبد.
فراموش نکنیم اما دستِ قمارباز خوب نیامده است و آخرین شانسش در پنهان کردن این دست و دکوریزه کردن تصویر قدرتش است تا رقبایش را فریب دهد.
دلیل دومش اما این است که تمام توجهات از سایر بازیکنان گرفته شود و فقط معطوف به نوبت او شود. منظورمان را بیشتر توضیح دهیم: قرار است تمرکز ما از روی اعتراضات خیابانی و دانشگاهی و محله‌ای برداشته شود و مبهوت قدرت رقیب شویم و از خاطرمان برود ما نه تنها هنوز در بازی هستیم، بلکه پیشتر این پوشالی هارت و پورت‌گر را در چندین مرحله زمین زده‌ایم. هدف این است که ما در معرض این پرسش ترسناک باشیم که این همه هارت و پورت سیستم برای چیست و مگر چه چیزی در دست دارد؟ و درست در همین لحظه فراموش می‌کنیم که دست خودمان پر است و جمهوری اسلامی به صورت متوالی بازنده این قیام بوده است و هیچ‌یک از ترفندهایش کارگر نیافتاده تا به این آخری رسیده.

🔹نقش ما این نیست که نسبت به خون عزیزانمان بی‌توجه باشیم یا برای دادخواهی‌ یا توقف این قتل‌های حکومتی هرچه در توان داریم نگذاریم. ما تا همین چند روز پیش هم، گلوله به گلوله، در خیابان‌ها شهید می‌دادیم و فراموش نخواهیم کرد. اما شکل این قتل حکومتی تغییر کرده است؛ خشونتی صریح‌تر و بی‌پرده را تجربه‌ میکنیم که قاتلش به آن مفتخر است. تاب آوردن چنین رنجی بسیار دشوار است اما چاره کار نه در تمسک به هشتگ و بیانیه برای #اعدام_نکنید است نه در فرورفتگی در خود به منظور بازنگری فیلسوفانه درباره زندگی و مرگ. چاره کار فقط و فقط ادامه همین راهی ست که نظامِ وحشی و سرتاپا کثافت جمهوری اسلامی را به چنین شعبده بازی و معرکه گیری و خشونتی وا داشته است. چاره کار همان است که برایش این همه شهید دادیم. از جان‌های عزیزی صحبت می‌کنیم که نه تنها به پوست اخته‌ای مثل تظاهرات سکوت درنغلتیدند که برعکس رسا و به پیش فریاد برآوردند و ایستادند و رفتند اما ماندند...

خلاصه آنکه هیبت این موجود ترسناک فقط از تعفن و گنداب‌های تاریخ پر شده است نه از قدرتی سخت. که اگر جز این بود، به چنین وضع واقعا احمقانه و پوچی دچار نمی‌گشت. که ما خوب می‌دانیم: «هر آنچه سخت و استوار است دود می‌شود و به هوا می‌رود»

#زن_زندگی_آزادی
#قیام_زندگی
#قیام_ژینا
#مهسا_امینی
#ژینا_امینی
#نه_به_اعدام
#محسن_شکاری
#مجیدرضا_رهنورد

@sarkhatism

🔴 تجمع خانوادە‌های زندانیان محکوم بە اعدام

خانوادەهای زندانیان محکوم بە اعدام در مقابل زندان قزلحصار کرج دست بە تجمع زدند.
این چندمین تجمع این خانوادەها طی ماەهای گذشتە است کە با مطالبە «اعدام نکنید» برگزار می‌شود.

هرانا گزارش داده است که روز گذشته دست کم هفت زندانی محکوم به اعدام، عمدتا جرایم مرتبط با مواد مخدر، جهت اجرای حکم اعدام به انفرادی‌های زندان قزلحصار منتقل شده‌اند.

سه‌شنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۱

#نه_به_اعدام
#جمهوری_کشتار
#اعدام_نکنید
@sarkhatism

🔴 نعیم هاشم‌قتالی و محمد رامز رشیدی را اعدام کردند

ماشین کشتار حکومت اعدامی امروز، پیش از طلوع آفتاب نعیم هاشم‌ قتالی و محمد رامز رشیدی را نیز اعدام کرد.
باز هم دو قربانی بی‌گناه دیگر بر چوبه دار. دو جان عزیز. دو کارگر. دو افغانستانی. دو تبعیدی. دو نفر که این‌جا غریب بودند.

صدایشان در پرونده‌سازی‌های لایتناهی و دروغین این جلادان آن‌قدر در حاشیه بود، که حتی سهم چندانی در رسانه‌ها و #اعدام_نکنید ها نداشتند. چندان که سهم چندانی از زندگی نیز.

حکومت دو بار متهمان پرونده شاهچراغ را ناپدید و با متهمان جدیدی جایگزین کرد تا دست آخر اعدام دو تن از غریب‌ترین و بی‌صداترین گروه‌های حاشیه‌ای را برای سناریوسازی نخ‌نما و بی‌شرمانه‌اش برگزید. آن‌ها که در متقاطع‌ترین نقطه‌ی تلاقی انواع ستم‌های این جغرافیای تبعیض و پرخون ایستاده بودند.

نعیم هاشم‌قتالی و محمد رامز رشیدی قربانی پروژه‌ی خونین سپاه در شاهچراغ برای خراب‌کاری و ایجاد انحراف در مسیر قیام مردمی ژینا شدند. یادمان نرود آن‌ها هم شهدای قیام ژینا هستند. نامشان را از یاد نبریم. از شعله‌های خشم و سوگ در قلب‌هایمان محافظت کنیم تا روز سرنگونی این جلادان و توقف ماشین کشتار، که نام تمامی زنده‌گان این سال‌ها را بر دیوارهای شهر حک کنیم.



#نعیم_هاشم‌قتالی
#محمد_رامزرشیدی
#شهید_قیام
#شاهچراغ
#جمهوری_شکنجه
#جمهوری_اعدام
#قیام‌_ژینا
#قیام‌_زندگی

@sarkhatism