تغییر ساختاری #قشرمخ در مواجهه با #دیستایمی (اختلال #افسردگی #خفیف/#ملال)
Evidence for #neuroplastic compensation in the #cerebral #cortex of persons with #depressive illness
پژوهش های جدید نشان داده اند که #ساختار قشر مخ در افراد دارای افسردگی خفیف (دیستایمی) متفاوت از افراد غیر افسرده است و این تفاوت با #دارودرمانی مناسب برطرف می شود.
در افراد دارای دیستایمی ضخامت قشر مخ نسبت به افراد عادی بیشتر می شود (#هایپرتروفی #کرتکس) که در این پژوهش با #Duloxetine بعنوان دارودرمانی، کاهش ضخامت به اندازه عادی در این افراد در دوره 10 هفته ای مشاهده شد.
Abstract
We yoked #anatomical #brain magnetic resonance imaging (#MRI) to a #randomized, #double-blind, #placebo-#controlled trial (#RCT) of #antidepressant medication for 10-week’s duration in patients with #dysthymia. The RCT study design mitigated ascertainment bias by randomizing patients to receive either #duloxetine or #placebo, and it supported true causal inferences about treatment effects on the brain by controlling treatment assignment experimentally. We acquired 121 #anatomical #scans: at #baseline and end point in 41 patients and once in 39 healthy controls. At baseline, patients had diffusely thicker cortices than did healthy participants, and patients who had thicker cortices had proportionately less severe symptoms. During the trial, symptoms improved significantly more in medication—compared with placebo-treated patients; concurrently, thicknesses in medication-treated patients declined toward values in healthy controls, but they increased slightly, away from control values, in placebo-treated patients. Changes in symptom severity during the trial mediated the association of treatment assignment with the change in thickness, suggesting that the beneficial effects of medication on symptom severity were at least partially responsible for normalizing cortical thickness. Together our findings suggest that baseline cortical #hypertrophy in medication-free patients likely represented a compensatory, #neuroplastic #response that attenuated symptom severity. #Medication then reduced symptoms and lessened the need for compensation, thereby normalizing thickness. This is to the best of our knowledge the first study to report within an RCT a differential change in cortical morphology during medication treatment for depressive illness and the first to provide within an RCT in #vivo evidence for the presence of #neuroanatomical #plasticity in humans.
لینک منبع 👇🏻(read more)👇🏻
http://www.nature.com/mp/journal/vaop/ncurrent/full/mp201734a.html
✅(در صورت جذابیت و علاقمندی به موضوع، مطلب را برای دیگران نیز بازنشر فرمایید).
📢کانال #دکترامیرمحمدشهسوارانی
🍃🌹🌸💐🌸🌹🍃
@DrAmirMohammadShahsavarani
Evidence for #neuroplastic compensation in the #cerebral #cortex of persons with #depressive illness
پژوهش های جدید نشان داده اند که #ساختار قشر مخ در افراد دارای افسردگی خفیف (دیستایمی) متفاوت از افراد غیر افسرده است و این تفاوت با #دارودرمانی مناسب برطرف می شود.
در افراد دارای دیستایمی ضخامت قشر مخ نسبت به افراد عادی بیشتر می شود (#هایپرتروفی #کرتکس) که در این پژوهش با #Duloxetine بعنوان دارودرمانی، کاهش ضخامت به اندازه عادی در این افراد در دوره 10 هفته ای مشاهده شد.
Abstract
We yoked #anatomical #brain magnetic resonance imaging (#MRI) to a #randomized, #double-blind, #placebo-#controlled trial (#RCT) of #antidepressant medication for 10-week’s duration in patients with #dysthymia. The RCT study design mitigated ascertainment bias by randomizing patients to receive either #duloxetine or #placebo, and it supported true causal inferences about treatment effects on the brain by controlling treatment assignment experimentally. We acquired 121 #anatomical #scans: at #baseline and end point in 41 patients and once in 39 healthy controls. At baseline, patients had diffusely thicker cortices than did healthy participants, and patients who had thicker cortices had proportionately less severe symptoms. During the trial, symptoms improved significantly more in medication—compared with placebo-treated patients; concurrently, thicknesses in medication-treated patients declined toward values in healthy controls, but they increased slightly, away from control values, in placebo-treated patients. Changes in symptom severity during the trial mediated the association of treatment assignment with the change in thickness, suggesting that the beneficial effects of medication on symptom severity were at least partially responsible for normalizing cortical thickness. Together our findings suggest that baseline cortical #hypertrophy in medication-free patients likely represented a compensatory, #neuroplastic #response that attenuated symptom severity. #Medication then reduced symptoms and lessened the need for compensation, thereby normalizing thickness. This is to the best of our knowledge the first study to report within an RCT a differential change in cortical morphology during medication treatment for depressive illness and the first to provide within an RCT in #vivo evidence for the presence of #neuroanatomical #plasticity in humans.
لینک منبع 👇🏻(read more)👇🏻
http://www.nature.com/mp/journal/vaop/ncurrent/full/mp201734a.html
✅(در صورت جذابیت و علاقمندی به موضوع، مطلب را برای دیگران نیز بازنشر فرمایید).
📢کانال #دکترامیرمحمدشهسوارانی
🍃🌹🌸💐🌸🌹🍃
@DrAmirMohammadShahsavarani
♻️تغییر دیدگاه رایج در مورد نواحی #پردازش #زبانی در #مغز
#Broca and #Wernicke are dead, or moving past the classic model of #language #neurobiology
پژوهشگران دانشگاه لاوال مونترال 🇨🇦 و دانشگاه بین المللی فلوریدا 🇺🇸 در پژوهشی که به تازگی منتشر شده است مدعی لزوم تغییر الگو سنتی پردازش زبانی مبتنی بر نواحی #ورنیکه و #بروکا هستند.
📚در این پژوهش که بصورت مطالعه مروری صورت گرفته است، مشخص شده که هنوز بعد از 150 سال از مدل پیشنهادی نواحی ورنیکه و بروکا، تعریف دقیق و ثابتی از این دو ناحیه در پژوهش های عصب شناختی وجود ندارد.
📝دلایل این پژوهشگران به شرح زیر است:
1. این مدل مبتنی بر آناتومی مغزی قدیمی و تاریخ گذشته است.
2. به شکل مطلوب و کافی ارتباطات لازم برای زبان را مشخص نمی سازد.
3. دیدگاه #زبان-محور #ماژولار بدست می دهد.
4. فقط بر ساختارهای #قشری #مخ متمرکز شده است و نقش ساختارهای #زیرقشری و نواحی #ارتباطی را نادیده گرفته است.
🔍همچنین، این پژوهشگران #پیمایشی در مورد تعریف و موقعیت محدوده های ورنیکه و برکا در #انجمن #نوربیولوجی #زبان انجام داده اند که نشانگر عدم توافق بالا بین متخصصان در مورد این نواحی است. افزون بر این، شواهد پژوهشی اخیر حاکی از درگیر بودن نواحی پراکنده و وسیعی در سطح و عمق مغز برای پردازش های زبانی است که در این پژوهش به آنها اشاره شده است.
Abstract
With the advancement of #cognitive #neuroscience and #neuropsychological research, the field of #language #neurobiology is at a cross-roads with respect to its framing theories. The central thesis of this article is that the major historical framing model, the Classic “#Wernicke-Lichtheim-Geschwind” model, and associated #terminology, is no longer adequate for contemporary investigations into the neurobiology of language. We argue that the Classic model (1) is based on an outdated brain anatomy; (2) does not adequately represent the distributed connectivity relevant for #language, (3) offers a modular and “#language_centric” perspective, and (4) focuses on #cortical structures, for the most part leaving out subcortical regions and relevant connections. To make our case, we discuss the issue of anatomical specificity with a focus on the contemporary usage of the terms “Broca’s and Wernicke’s area”, including results of a survey that was conducted within the language neurobiology community. We demonstrate that there is no consistent #anatomical definition of “Broca’s and Wernicke’s Areas”, and propose to replace these terms with more precise anatomical definitions. We illustrate the distributed nature of the language connectome, which extends far beyond the single-pathway notion of arcuate fasciculus connectivity established in Geschwind’s version of the Classic Model. By illustrating the definitional confusion surrounding “Broca’s and Wernicke’s areas”, and by illustrating the difficulty integrating the emerging literature on perisylvian white matter connectivity into this model, we hope to expose the limits of the model, argue for its obsolescence, and suggest a path forward in defining a replacement.
لینک منبع 👇🏻(further reading)👇🏻
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0093934X16300475
✅(در صورت جذابیت و علاقمندی به موضوع، مطلب را برای دیگران نیز بازنشر فرمایید).
📢کانال #دکترامیرمحمدشهسوارانی
🍃🌹🌸💐🌸🌹🍃
@DrAmirMohammadShahsavarani
#Broca and #Wernicke are dead, or moving past the classic model of #language #neurobiology
پژوهشگران دانشگاه لاوال مونترال 🇨🇦 و دانشگاه بین المللی فلوریدا 🇺🇸 در پژوهشی که به تازگی منتشر شده است مدعی لزوم تغییر الگو سنتی پردازش زبانی مبتنی بر نواحی #ورنیکه و #بروکا هستند.
📚در این پژوهش که بصورت مطالعه مروری صورت گرفته است، مشخص شده که هنوز بعد از 150 سال از مدل پیشنهادی نواحی ورنیکه و بروکا، تعریف دقیق و ثابتی از این دو ناحیه در پژوهش های عصب شناختی وجود ندارد.
📝دلایل این پژوهشگران به شرح زیر است:
1. این مدل مبتنی بر آناتومی مغزی قدیمی و تاریخ گذشته است.
2. به شکل مطلوب و کافی ارتباطات لازم برای زبان را مشخص نمی سازد.
3. دیدگاه #زبان-محور #ماژولار بدست می دهد.
4. فقط بر ساختارهای #قشری #مخ متمرکز شده است و نقش ساختارهای #زیرقشری و نواحی #ارتباطی را نادیده گرفته است.
🔍همچنین، این پژوهشگران #پیمایشی در مورد تعریف و موقعیت محدوده های ورنیکه و برکا در #انجمن #نوربیولوجی #زبان انجام داده اند که نشانگر عدم توافق بالا بین متخصصان در مورد این نواحی است. افزون بر این، شواهد پژوهشی اخیر حاکی از درگیر بودن نواحی پراکنده و وسیعی در سطح و عمق مغز برای پردازش های زبانی است که در این پژوهش به آنها اشاره شده است.
Abstract
With the advancement of #cognitive #neuroscience and #neuropsychological research, the field of #language #neurobiology is at a cross-roads with respect to its framing theories. The central thesis of this article is that the major historical framing model, the Classic “#Wernicke-Lichtheim-Geschwind” model, and associated #terminology, is no longer adequate for contemporary investigations into the neurobiology of language. We argue that the Classic model (1) is based on an outdated brain anatomy; (2) does not adequately represent the distributed connectivity relevant for #language, (3) offers a modular and “#language_centric” perspective, and (4) focuses on #cortical structures, for the most part leaving out subcortical regions and relevant connections. To make our case, we discuss the issue of anatomical specificity with a focus on the contemporary usage of the terms “Broca’s and Wernicke’s area”, including results of a survey that was conducted within the language neurobiology community. We demonstrate that there is no consistent #anatomical definition of “Broca’s and Wernicke’s Areas”, and propose to replace these terms with more precise anatomical definitions. We illustrate the distributed nature of the language connectome, which extends far beyond the single-pathway notion of arcuate fasciculus connectivity established in Geschwind’s version of the Classic Model. By illustrating the definitional confusion surrounding “Broca’s and Wernicke’s areas”, and by illustrating the difficulty integrating the emerging literature on perisylvian white matter connectivity into this model, we hope to expose the limits of the model, argue for its obsolescence, and suggest a path forward in defining a replacement.
لینک منبع 👇🏻(further reading)👇🏻
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0093934X16300475
✅(در صورت جذابیت و علاقمندی به موضوع، مطلب را برای دیگران نیز بازنشر فرمایید).
📢کانال #دکترامیرمحمدشهسوارانی
🍃🌹🌸💐🌸🌹🍃
@DrAmirMohammadShahsavarani