‏جادوگری، علیرغم اینکه خلاف عقل سلیم و خلاف علم است، از دیرباز تا کنون، همواره جزئی از فرهنگ و اعتقادات بشری بوده است. در تاریخ، جادوگران اغلب به عنوان افرادی شناخته می‌شدند که با استفاده از افسون‌ها و جادوهای سیاه به روح‌ها متوسل می‌شدند تا تغییری در جهان ایجاد کنند. بسیاری از جادوگران در واقع به عنوان درمانگران طبیعی یا زنان حکیم شناخته می‌شدند، اما به دلیل مشاغلی که داشتند، بدفهمی‌هایی درباره‌شان به وجود آمد.

‏یکی از قدیمی‌ترین ثبت‌های تاریخی در مورد جادوگری در کتاب مقدس وجود دارد، به ویژه در داستان جادوگر عین دور (Endor) در کتاب اول سموئیل. از سوی دیگر، در روم باستان، شخصیت‌های جادوگری به عنوان زنان پیری که با طلسم‌های زیان‌آور و داروهای سمی دست به جادو می‌زدند، شناخته می‌شدند.

‏در قرون وسطی، به ویژه از قرن ۱۴ تا ۱۸، شکار جادوگران در اروپا اوج گرفت. بسیاری از متهمین به جادوگری در اثر شکنجه به اعمال شرورانه اعتراف می‌کردند و در نتیجه اغلب با سوزاندن یا دار زدن اعدام می‌شدند. کتاب "مالئوس مالفیکاروم" یا "چکش جادوگران" که در سال ۱۴۸۶ توسط دو دومینیکن آلمانی نوشته شد، به عنوان راهنمای شناسایی، شکار و بازجویی جادوگران شناخته می‌شود و تاثیر قابل توجهی در گسترش این جنون داشت.

‏در مورد جادوگری در اقیانوسیه، به ویژه در جزایر کوک و پاپوآ گینه نو، این باور و عمل وجود داشته و هنوز هم ادامه دارد. در برخی نقاط جهان، از جمله آفریقا، آمریکای جنوبی، خاورمیانه و جوامع مهاجر در اروپا و ایالات متحده، هنوز هم شاهد خشونت علیه افراد متهم به جادوگری هستیم.

‏در جوامعی که به جادوی مضرر باور داشته‌اند، عموماً استفاده از جادوی مفید یا "جادوی سفید" نیز مورد تحمل یا حتی پذیرش کامل قرار گرفته است. برای اسطوره‌شناسان و برای فیلسوفانی که خصوصیات ذهنیت تجربی- علمی را با ذهنیت اسطوره‌ای مقایسه کرده‌اند، این پرسش که باور به جادو چطور در ذهن انسان متأخر از بین نرفته، مطرح بوده و پاسخ‌های متفاوتی دریافت کرده است.

‏⁧ #گفتگو⁩ ⁧ #خداناباوری⁩ ⁧ #جادو⁩ ⁧ #جادوگری⁩ ⁧ #سحر⁩ ⁧ #جادوگران⁩ ⁧ #خرافات⁩ ⁧ #باورهای_خرافی⁩

‏⁦ @dialogue1402⁩