بومرنگ

✔️@BoomrangInstitute

🔴 فرازهایی از کتاب «اقتصاد و دولت در ایران»، اثر موسی غنی‌نژاد - بخش دوم (۲)

تفسیر علامه کاملا با منطق اقتصادی سازگار است و این معنی را می رساند که در دنیای امروز که بانک و موسسات عمومی وجود دارد قاعدتا مسئله کنز هم پیش نمی‌آید. از نظر وی زیان کنز ربطی به اندوختن سرمایه و ثروت ندارد بلکه ناظر به محروم کردن جامعه از وسیله تجارت و رونق کسب و کار است، چنانچه جلوتر این موضوع را تصریح می کند:

پس نهی آیه شریفه از داشتن پول نیست بلکه نهی از حبس آن است، چون اسلام مالکیت اشخاص را از حیث کمیت محدود نکرده و حتی اگر شخص مفروض هزارها برابر آن دفینه می‌داشت ولی آن را حس نمی‌کرد، بلکه آن را در معرض جریان قرار می‌داد، اسلام هیچ عتابی به او نداشت. چون با جریان ثروت او، هم خود او استفاده می‌کرد و هم دیگران از آن بهره‌مند می‌شدند، و در عین این‌که در راه خدا انفاق نمی‌کرد، خائن به خدا و رسول به شمار نمی‌رفت، زیرا ثروت خود را در مرای و منظر همه قرار داده‌بود به طوری که اگر زمام‌دار مسلمین احتیاج ضروری پیدا می‌کرد می‌توانست به او بگوید فلان مقدار در راه خدا انفاق کن. پس معلوم شد که آیه شریفه ناظر است به آن گنجی که صاحبش رااز انفاق در حقوق مالیه باز بدارد. البته همان طور که گفتیم منظور از انفاق تنها دادن زکات نیست بلکه معنای اعمی است که هم زکات را شامل می شود و هم حوایج ضروری جامعه را از قبیل جهاد و دفاع و حفظ جان ها از هلاکت و امثال آن.

انتقاد آیت الله طالقانی همانند بسیاری مبارزان سیاسی اسلام گرای دیگر از مارکسیسم عمدتا ناظر بر مرزبندی با تفکرات الحادی بوده نه لزوما محتوای اقتصادی ضد سرمایه‌داری این ایدئولوژی.

طالقانی در خصوص شعار «از هر کس به قدر استعداد و برای هرکس به قدر احتیاج» که به عقیده مارکس در جامعه کمونیستی آینده تحقق خواهد یافت، می‌نویسد، «این جمله شعار اولی اسلام و آخرین شعار سوسیالیست ها است.» گویی اسلام در سوسیالیسم بر ماركس فضل تقدم دارد. این تصور رقابت اسلام با مارکس در ضدیت با سرمایه‌داری بعضا تا جایی پیش می رود که سوسیالیسم مارکس متهم به طرفداری از سرمایه داری می‌شود !

دسترسی به 👈 بخش اول پیام

منبع: [کانال پژوهشکده اتریشی]