.
پیام استاد #میرجلال_الدین_کزازی به جوانان ایرانی


بکوشند خود را چونان ایرانی بشناسند. با شناختی آزادوار، به دور از هر شورمندی که شناسنده را به بیراهه، می‌تواند درافکند. با اندیشه‌ای گشاده، با نگاهی فراخ، با سنجش، با آگاهی. خود را چونان ایرانی بشناسند و با دیگران بسنجند؛ در منش، در کنش، در اندیشه، در جهان‌بینی.

اگر خود را شناختند، باور من این است که به ایرانی بودن خود خواهند ناخت، خواهند نازید. در جهان، سر برخواهند افراخت که ایرانی‌اند. باور خواهند کرد که ایرانی بودن، بختی است بلند که به آنان ارزانی داشته شده است. از این روی، هرگز نخواهند پذیرفت که این بخت باند پست بشود؛ با زشتی، با پلشتی، با بیراهی و تباهی، با هر رفتاری که با آن بخت بلند ناساز است و در ستیز.



#ایران #ایرانی #جوان #جوانان #فرهنگ #تاریخ #هنر #ادب #شعر #افتخار #میهن #فردوسی #شاهنامه#دکتر_میر_جلال_الدی_کزازی#استادکزازی #کزازی #زروان #مهرشهر

https://www.instagram.com/tv/CYtDGXRIckp/?utm_medium=share_sheet

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

این بهینِ بی‌مانند


نرود دست و دل به کار، مرا؛
که روان نیست جز فگار، مرا.
ای دریغا! دگر، مگر اندوه
نیست، بر بومِ دل، نگار مرا.
بفشرَد، نیک، نای هر شادی
دستِ بیدادِ روزگار، مرا.
مامِ میهن، کنون، برآشفته‌ست؛
دل به آشوب شد دچار، مرا.
مهرِ خود را ز من دریغ مدار،
ای مِهین مامِ مهریار! مرا.
تا به زنهار مانَد از هر بد،
تن به آغوش خود سپار، مرا.
جز بَرَت، ای برینِ بهینه! نماند
هیچ زیبنده زینهار، مرا.
گر دمی ببینمت نژند و نزار،
بر روان آوَرَد فشار، مرا.
گر نزارت دمی ببینم من،
دل نزار آن دم است و زار، مرا.
ای هماره شکفته باغِ بِهی!
چون درختی، به دل، بکار مرا.
خوشتر است از شکفته‌تر گلشن،
در تو، ای بوم، خارزار مرا.
جز هر آنچه بکارِ ایران است،
هیچ نآید دگر به کار، مرا.
گر درافتد به دام تو سیمرغ،
وه چه آسان کنی شکار مرا!
جاودان، این بهینِ بی‌مانند:
این بهارِ شکوفه‌بار، مرا!
گوید ایران که:«باز من پیروز،
کنم از تنگنا گذار»، مرا.
وه‌وه از این نویدِ فرخنده!
دل بگردانَد استوار، مرا.
نام ایران، به گوشِ دل، افتد
خوشتر از چهچهِ هَزار، مرا.
نام ایران ز خویشتن ببرَد،
همچو سرپنجه دال‌سار، مرا.
گر دمی یاد نآرمت، ایران!
نِی ز ایرانیان شمار مرا.
شاد و آباد باش؛ تا داری
ز اندوه و رنج، برکنار مرا.
هر دو آرامشی مگر یابیم:
من و این بومِ نامدار، مرا!
بی‌گمان از فروغ و فرّهِ او،
در خزان، می‌رسد بهار مرا.
از بن جان، بگوی، زروان! «باد
مهرِ دادارِ پاک یار، مرا!»
گفتم این و بگفت هر که شنید:
باد ایدون هزار بار!»، مرا.
هر که بشنید و گفت: «ایدون باد!»،
بستود آن بزرگوار، مرا.
بسرودم چو این چکامه‌ی چُست،
دوشِ دل شد سبک ز بار، مرا.
های! زروان! به آتشین‌سرواد،
بر دل و جان، زدی شرار مرا.
مستم، از باده‌ی سخن، آور؛
تازه کن جان، سخنگزار! مرا.
درکشم تا، به نامِ ایران، جام
آتش آبگونه، آر مرا.


کرج، مهرشهر،. ۱۴۰۱٫۸٫۱۷



#میر_جلال_الدین_کزازی #زروان

https://www.instagram.com/p/Ck-A3sSKUGN/


https://www.instagram.com/baghekhabushan.faslnameh

#فرهنگی
#هنری
#باغ_خبوشان
#قوچان
#خبوشان
#خراسان
#تهران
#ایران
#پژوهش
#پژوهشگر
#محمد_معین_فر
#سردبیر
#فرهنگ_و_هنر
#گفت_و_گو
#هزار_باده_فرهنگ


#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan