📚

🔴نقل روایت از مشایخ ثلاثه، دلیل بر درستی ‌و اعتبار آن ‌است.

شیخ طوسی، العدّة فی اصول الفقه، ج۱، ص۱۵۴

#اصول_فقه
#رجال

@AlBasatin

📚

🔴مجموعه مقالات کنگره بین المللی شهیدین رضوان الله علیهما

جلد ۵: مقالات فقه و اصول

ناشر: پژوهشگاه علوم‌ و فرهنگ اسلامی

#فقه
#اصول_فقه
#معرفی_کتاب

@AlBasatin

📚

🔴 بُن‌نگرۀ «شخصیت‌گرایی» در اصول‌فقه و هویت‌یابی نظریۀ حقّ الطاعه

علی الهی خراسانی

فصلنامه جستارهای ‌فقهی و اصولی - شماره ۱و۲

#مقاله
#اصول_فقه

@AlBasatin

📚

🔴کاربست شئون معصوم در علم اصول

سعید ضیایی فر

مجله فقه - شماره۷۹

#مقاله
#اصول_فقه

#AlBasatin

📚

🔴بررسی مقایسه‌ای ‌قاعده اولیه در شک از دیدگاه محقق‌ نائینی و شهید صدر

جمعی از نویسندگان

مجله مطالعات اسلامی فقه و اصول - شماره ۱۰۴

#اصول_فقه
#مقاله

@AlBasatin

📚

🔴فائدة ۳: برگرفته از جلسه اول درس خارج اصول حضرت آیت الله العظمی سید موسی شبیری زنجانی - ۹۵/۹/۱۴ - بحث خبر واحد

🌟خوب است گاهی ذکری از برخی افراد که خدمتی کردند بکنیم. منبر آقا شیخ ابراهیم آیتی خیلی قابل استفاده بود. من پای منبر ایشان بودم. ایشان گفتند: بر طبق آیه (إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ. نسا: ۱۷) توبه مختص کسانی است که از روی جهالت مرتکب کار سوء شده باشند.

ایشان سپس گفتند: در اینجا اشکال و شبهه ای مطرح شده و آن این است که از معصیت توبه صورت میگیرد؛ اگر یک چیزی عصیان باشد موضوع برای توبه وجود دارد و شرط تحقق معصیت نیز این است که انسان یک مطلبی را بداند که مخالف شرع و امر الهی است و مرتکب شود اما اگر از روی علم نباشد معصیت نیست و بالتبع موضوع توبه نخواهد بود اما آیه به جای این که شرط توبه را ارتکاب از روی علم قرار دهد، نقطه مقابل آن که ارتکاب از روی جهل است قرار داده است.

ایشان بعد از طرح این اشکال در جواب آن فرمود: جهل مشترک بین دو معناست؛ یک معنا آن عدم العلم و در مقابل علم است و معنا دیگر آن در مقابل عقل است. در کتاب کافی، کتاب العقل و الجهل است. ایشان جهل را مقابل عقل قرار داده است. در آیه مورد نظر نیز مراد از جهالت عدم العلم نیست بلکه مراد این است که توبه برای جایی است که انسان کاری را که عقل اجازه نمیدهد و بر خلاف فطرت عقلیه شخص هست به خاطر غلبه هوی و هوس انجام دهد و مرتکب معصیت و مستحق عقوبت شود.

ایشان سپس فرمود: بحثی دیگری که مطرح می شود این است که آیا عدالت خداوند اقتضاء میکند که توبه را قبول کند؟ یا تفضّل خداوند؟ آیا اگر توبه را قبول نکند خلاف عدالت الهی است؟

ایشان در جواب از این سوال گفتند: نظریه محققین این است که این کار مقتضای تفضّل الهی است؛ کسی را که خداوند به او انواع نعمت ها، قدرت و علم داده، انبیاء را فرستاده، همه مقدمات فراهم شده، حجت را تمام کرده است و او علی رغم همه این امور، مرتکب معصیت شده است، اگر خداوند توبه‌اش را نپذیرد ذاتا و ابتداءً خلاف عدل نیست و تنها خلاف فضل الهی است چون متفضّل است میپذیرد اما به یک معنا خلاف عدل می شود. به این معنا که خداوند چون متفضّل است وعده داده به اینکه من توبه را میپذیرم. منشأ نفس این وعده دادن تفضّل و متفضّل بودن او است ولی بعد که این وعده را داد خلف وعده کردن خلاف عدل الهی است بنابراین عدم پذیرش توبه مستقیماً خلاف عدل نیست بلکه مقدمه اش فضل است و بعد بالواسطه عدل میشود و تعبیر قرآن نیز خاص است (عَلَى اللَّه) است. خداوند متعال خودش را به این کار الزام میکند که یک مرحله بالاتر از تفضّل است.

#فائدة
#اصول
#خبر_واحد

@AlBasatin

📚

🔴بررسی مقایسه‌ای تاثیر قصد بر مشروعیت عمل؛ نزد فقیهان اصولی و فیلسوفان تحلیلی

مهدی همازاده

مجله نقد و نظر - شماره ۷۳

#قصد
#قبح_فعلی_فاعلی
#اصول_فقه

@AlBasatin

📚

🔴تقریرات درس مهندسی استنباط

استاد حیدری فسائی

۹ جلسه

سال ۹۵

#اصول_فقه

@AlBasatin

📚

🔴قبح العقاب بلابیان و الاحتیاط العقلی فی موارد الشبهة البدوية (حلقه اولی)

السید ابوحسین الحسینی از شاگردان سید محمد باقر سیستانی

ش1مجله دراسات علمیة مدرسه آخوند صغری نجف اشرف

#اصول

@AlBasatin

📚

🔴باور قلبی و قطع

در کلام و در اصول مبحث مشکلی است که آیا در قلب انسان غیر از قطع، صفت دیگری به نام ایمان و عقد القلب نیز موجود است؟ بعضی گفته‏اند که از آیه شریفه «و جحدوا بها و استیقنتها أنفسهم» استفاده می‏شود که کافران با اینکه یقین دارند، قلب باور نکرده است.
باور قلب غیر از قطع است که حتی با قطع به خلاف نیز جمع می‏شود، مرحوم آقای خمینی در ضمن یکی از نامه‏هائی که به مرحوم حاج احمد آقا نوشته بودند، فرموده بود که با اینکه انسان قطع دارد که شخصی مرده، وحشت دارد که شب تنها در یک جا با او باشد و نمی‏تواند به قطع خود ترتیب اثر دهد، به خاطر اینکه هنوز باور نکرده، باور غیر از قطع است، اما مرده شوی و شخص غسال که به مرگ مرده باور دارد، از وی وحشتی ندارد، باور کردن غیر از قطع است و ایمان باور کردن است، شنیدم که مرحوم آقای خمینی این مطلب را در اربعین نیز دارد.
سابقاً در بحث قطع اجود التقریرات دیدم که مرحوم آقای نایینی می‌گوید که ممکن است شخصی به مطلبی قطع پیدا کند ولی به مقطوع خود ترتیب اثر ندهد. ایشان توضیح ندادند که اگر مثلاً شخصی تشنه است و به آب نیازمند, با قطع به آب بودن یک مانع و عدم وجود مانعی خارجی چطور متصور است که به قطع خود ترتیب اثر ندهد, با این که ما می‌بینیم که چنین شخصی طبعاً به سراغ آب می‌رود, احتمال می‌دادم که نظر ایشان به وسواسی است که با وجود قطع به یک شیء چون قلب باور نکرده ترتیب اثر خارجی نمی‌دهد.
ولی افرادی که منکر وجود صفت نفسانی دیگری به جز یقین هستند می‌توانند در پاسخ مثال وسواسی بگویند: وسواسی دیر یقین می‌کند, نه این که یقین می‌کند ولی به یقین خود ترتیب اثر نمی‌دهد.

حال صرف نظر از این بحث اصولی و کلامی، به نظر می‌رسد که امر دیگری وجود دارد که از مجموع روایات استفاده می‌شود که در برخی احکام موضوع اثر است و آن بناگذاری قلبی است که غیر از باور کردن است, بناگذاری قلبی امر ساده‌ای است و مبتنی بر پذیرش امکان باور در فرض عدم یقین نیست, بلکه ممکن است انسان در قلب خود حتی بر خلاف قطع خود بناگذاری و انشاء قلبی کند.

✅دروس خارج فقه حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی، کتاب الصوم، ج5، ص121-122

#فقه
#اصول

@AlBasatin