زائران نیابتی ۱۷۹

#داستان_سفر

قدم قدم به یادتان...
قسمت سوم

تو راه نجف سوار ون کم کم پلکهامون روی هم رفت و خوابیدیم تا انرژی بگیریم و سرحال به حرم مولی الموحدین حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام مشرف بشیم.
اما قبل از اینکه تعریف کنم چطوری به نجف رسیدیم و اونجا به ما چی گذشت؛ اجازه بدین امشب براتون از یه شهر دیگه تعریف کنم؛
کربلا نه، میخوام از #سامرا براتون تعریف کنم. آخه امشب شبِ #شهادت امام حسن عسکری علیه السلام هست و دلها خودش همینطوری راهی سامراست. بذارین منم یه کم از خاطرات اونجا براتون بگم.

راستش امسال این ایام یه حس غریبی تو دلم هست. حالا امشب و فردا چی تو دلم میگذره بمونه! ولی همین قدر بگم که امسال اولین سالیه که روز شهادت آقا منم سامراش رو دیدم و حسرت به دل نیستم...

چهارشنبه ظهر بود روز بعد اربعین. از کاظمین راهی سامرا شدیم. وای خدای من حتی تصورش هم عاشقانه است. نزدیکای ظهر بود که از باب المراد کاظمین خارج شدیم و به سمت سیطره عقب‌عقب گام برمیداشتیم. دلمون نمی اومد چشم از اون دو گنبد زیبای کنار هم برداریم. و من بیچاره همه ش در این فکر که شاید این اولین سفر، آخرین سفرم هم باشه. پس باید لحظه به لحظه با چشام توشه برمیداشتم و اون تصویر زیبا رو تو ذهنم ثبت و ضبط میکردم که هروقت دلگیر میشم برم سراغش و تو خیالم دوباره زائر بشم...

خیلی طولش ندم اذان ظهر برای اینکه به ترافیک نخوریم، یه پتو مسافرتی کنار خیابون انداختیم و اول وقت نماز رو اقامه کردیم. بعد پیاده رفتیم تا گاراژ و یه ماشین گرفتیم برای سامرا.
راننده خوبی بود و گفت سه یا چهار ساعت در راه هستیم البته باید وضع ترافیک رو هم ببینیم. دوباره رفیقمون شروع کرد به صلوات گرفتن از جمع و حرکت به سمت سامرا...
تو این سفر باید تا میتونی از فرصتها استفاده کنی. مثلا ماشین فرصت خوبیه برای استراحت و جبران کسری خواب!
البته راننده با صفا بود، کلی تو موبایلش گشت و یه نوحه فارسی عربی پیدا کرد تا برامون پخش کنه...

خواب عمیقی رفته بودم که یه دفه با صدای رفیقمون پریدم؛ صدامون کرد و توجهمون رو به گنبد زیبای امامین عسکریین علیهماالسلام جلب کرد. واقعا این که میگن شهر "سر من رای" درسته. اگرچه کلا غربت موج میزنه اما یه آرامشی داری. ماشینها اجازه داشتن تا گاراژ برن. ولی خب ترافیک بود. بعضیا پیاده شده بودن و پیاده میرفتن. غوغا بود. پر موکبهای ایرانی. تو همون میدون یه موکب بود که شربت عسل میداد. موکب پر از زنبور عسل بود. با پارچ که برات شربت میریختن زنبورها میومدن دور و برت. ولی خب نیش نمیزدن.

عملا حرم از شهر جدا شده بود. بعد از سیطره یه موکب بود که ناهار قیمه میداد. یکی از رفقا رفت به ساختمانی که مخصوص سازندگان حرم بود تا کوله هامون رو بذاریم اونجا و راحت مشرف بشیم حرم.
با خوشحالی برگشت و گفت جا دارن و اصرار کردن بیاین داخل و استراحت کنیم. رفتیم داخل. خیلی شیک و مرتب بود. رفیقمون میگفت شاید حضرت صاحب الزمان بخاطر ما زائر اولیها ما رو تحویل گرفتن و جای به این خوبی نصیبمون کردن...

🌸 @zaeranniabati 🌸

151 views19:31