.
#شهریار شاعر معروف تورک، شعری به زبان تورکی معروف به «تورکییه‌یه خیالی سفر» دارد. این شعر که محصول عشق و علاقه‌ی او به عثمانلی و تورکیه است.
☪️خلاصه‌ی شعر: شهریار تورکیه را اوجاق و کانون جهان #اسلام می‌نامد. به دفعات #هلال پرچم عوثمان‌لی – تورکیه را ذکر و آن را اینجه هیلال و هلال نازنینی که مبدل به خورشید شد و امپراتوری اسلام یعنی عوثمان‌لی را آفرید می‌نامد، مارش استقلال اثر عاکیف را ذکر می‌کند و می‌گوید با یاد آوردن این مارش چشمانش پر اشک می‌شود، آیاصوفیا را مصلّی و نمازگاه مسلمانان می‌خواند (#آتاتورک آن را به موزه تبدیل کرده بود، اخیرا توسط آکپ دوباره به جامع تبدیل شد)، از مولانا جلال‌الدین رومی به عنوان عارف تورکیه‌ای یاد و مدفن او را آبده‌ی صوفیان می‌نامد. شهریار، #سلطان_محمد_فاتح را که فاتحه‌ی امپراتوری #بیزانس را خواند می‌ستاید، تاریخ عوثمان‌لی را افتخارآمیز و فروپاشی آن را مانند پوشانیدن روی خورشید و تاریک شدن جهان می‌نامد، خاک تورکیه را سرزمینی می‌داند که کان و معدن غیرت است، بیشتر از چشمه‌هایش خون شهیدان و بیشتر از سنگ‌هایش استخوان‌های دلاوران را در آغوش خود دارد.
شهریار می‌گوید او در تورکیه احساس #غربت نمی‌کند چرا که فرزند #تورک است و تورک‌های تورکیه برادران تنی و تورکیه سرزمین مادری اوست. او تورکیه را مانند سر و خود (تورک‌های تورک‌ایلی و ایران) را مانند یک بدن توصیف می‌کند که در اثر اشتباهات اسلاف ملعون خود (اشاره به صفویان که به تحریک صلیبیان جنگ سنی - شیعه را به راه انداختند) از سر خود جدا شده‌اند. وی می‌گوید مطمئن است که لاشه (بدن) و سر یک روز و به دست تورکیه به هم ملحق خوا هند شد. وی در این مقام نام #نادرشاه افشار (به سبب تلاش او برای از بین بردن اختلاف شیعه و سنی و الحاق دولت و قلمروی افشاری به عثمانلی) و رضاشاه (ظاهرا به سبب مبارزه‌ی او با بنیادگرایی دینی و روحانیت شیعه) را ذکر می‌کند. وی آتاتورک را می‌ستاید و او را به ژان دارک تشبیه می‌کند.
تورکییه‌یه خیالی سفر
شهرییار
گه‌لمیشه‌م نازلی هیلال اؤلکه‌سی‌نه
«فیکرت»ین اینجه خیال اؤلکه‌سی‌نه
«عاکیف»ین مارشی یاشاردیپ گؤزومو
باخیرام «یحیا کمال» اؤلکه‌سی‌نه
ائوئت ایسلام اوجاغی تۆرکییادیر
بیر موصللاسی آیاصوْفییادیر
بوردا رومی کیمی عاریف‌له‌ر وار
صوفی‌له‌ر آبیده‌سی قوْنییادیر
گؤرونور پرده‌سین آچدیق‌جا خیال
باش‌دا «فیکرت»له دوروپ «یحیا کمال»
سون ادیب‌له‌ر صفی‌دیر، باخ نه جمال!
«شهرییار»دان نه آغیر ایستیقبال!
گؤروره‌م بیر ابدی عزّت و شان
گه‌له‌جه‌ک فخری اولان بیر گئچه‌جه‌ک
یوخ، بو میللت، بو حقیقت اؤلمه‌ز
چاتاجاق خیضری‌نا جامین ایچه‌جه‌ک
یئنه ایسلام عَلَمین قالدیراجاق
ایمپاراتوری اولان عوثمان‌لی
ایکی هئیکل یاپاجاق اه‌ل وئره‌ره‌ک
بیری تورک اوغلو، بیری ایران‌لی[11]
بورا ژؤن تورکییانین پایتختی
آتاتورک انتخابی آنکارادیر
سابق ایسلامبول ایدی، چوخ دا گؤزه‌ل
آمما سرحد بورا نسبت آرادیر
دوزولوپ سان کی بو بالقون‌لاردا
یئنه شاه‌لار تاجی، به‌ی‌له‌ر فئسی‌دیر
قولاق آسسان بو اوفوق‌لاردا هنوز
پاشالار نعره‌سی، عسکر سه‌سی‌دیر
او گؤزه‌ل‌له‌ر گؤزه‌لی ایسلامبول
او ده‌نیزله‌ر قیزی، دریا گه‌لینی
سان کی دریا چیچه‌یی نیلوفر
قول آچیپ ساحیله آتمیش اه‌لی‌نی
بوردا سون بیر مدنیت یارانیپ
نه بینالار یاپیلیپ، اه‌ل‌له‌ر وار!
نه جلالت، نه صلابت عَلَمی
آتاتورک‌له‌ر کیمی هیئکل‌له‌ر وار
شرق و غربی مدنیت قوشولوپ
بیر اصیل نسلی بو توپراق‌دا دوغور
معرفت‌ده‌ن قوْل آلیپ عزّتِ نفس
جهلی، فقری دوغولان یئرده بوغور
غوربت احساس ائله‌مه‌م مه‌ن بوردا
سان کی اؤز دوغما دیاریم‌دی مه‌نیم
نه‌ره‌ده واردی قارین‌داش‌لاریمیز
(آنا)[12] یوردوم‌دو، حصاریم‌دی مه‌نیم
مه‌ن ده آزه‌ر بالاسی، تورک اوغلو
قوناغام دوغما قارین‌داش‌لاریما
دئمیشه‌م آیری دوشه‌ن لش‌له‌ریمی
گئده‌لیم وصل ائده‌لیم باش‌لاریما
(بیر هیلال پارلایاراق اولدو گونه‌ش)[6]
بیر ساچاق‌لی گونه‌ش، احلام آدلی
(قول قانات آچدی) گئنیش بیر مولکه[7]
«ایمپاراتوریِ ایسلام» آدلی
(قاوزانیر حئیف قارا) بیر توفان[8]
او گونه‌ش چولقالانیر، آه نه ملال!
(نه گونه‌ش، سان کی محاق ائتدی قمر)[9]
سون چیخارکه‌ن یئنه بیر اینجه هیلال
ده‌نیزی قالدیریپ آلمیش بئلی‌نه
سان کی سیمورغِ خیالیم اوجالیر
لاکین اولدوق‌دا داها مستِ جمال
تیتره‌ییر، حملی‌نی اه‌یدیک‌ده جالیر
باخیشیم قول قانات آچدیق‌جا اوچور
گؤز دیییر: قوی هه‌له باخدیق‌جا باخیم
#شهریار شاعر معروف تورک، شعری به زبان تورکی معروف به «تورکییه‌یه خیالی سفر» دارد. این شعر که محصول عشق و علاقه‌ی او به عثمانلی و تورکیه است.
☪️خلاصه‌ی شعر: شهریار تورکیه را اوجاق و کانون جهان #اسلام می‌نامد. به دفعات #هلال پرچم عوثمان‌لی – تورکیه را ذکر و آن را اینجه هیلال و هلال نازنینی که مبدل به خورشید شد و امپراتوری اسلام یعنی عوثمان‌لی را آفرید می‌نامد، مارش استقلال اثر عاکیف را ذکر می‌کند و می‌گوید با یاد آوردن این مارش چشمانش پر اشک می‌شود، آیاصوفیا را مصلّی و نمازگاه مسلمانان می‌خواند (#آتاتورک آن را به موزه تبدیل کرده بود، اخیرا توسط آکپ دوباره به جامع تبدیل شد)، از مولانا جلال‌الدین رومی به عنوان عارف تورکیه‌ای یاد و مدفن او را آبده‌ی صوفیان می‌نامد. شهریار، #سلطان_محمد_فاتح را که فاتحه‌ی امپراتوری #بیزانس را خواند می‌ستاید، تاریخ عوثمان‌لی را افتخارآمیز و فروپاشی آن را مانند پوشانیدن روی خورشید و تاریک شدن جهان می‌نامد، خاک تورکیه را سرزمینی می‌داند که کان و معدن غیرت است، بیشتر از چشمه‌هایش خون شهیدان و بیشتر از سنگ‌هایش استخوان‌های دلاوران را در آغوش خود دارد.
شهریار می‌گوید او در تورکیه احساس #غربت نمی‌کند چرا که فرزند #تورک است و تورک‌های تورکیه برادران تنی و تورکیه سرزمین مادری اوست. او تورکیه را مانند سر و خود (تورک‌های تورک‌ایلی و ایران) را مانند یک بدن توصیف می‌کند که در اثر اشتباهات اسلاف ملعون خود (اشاره به صفویان که به تحریک صلیبیان جنگ سنی - شیعه را به راه انداختند) از سر خود جدا شده‌اند. وی می‌گوید مطمئن است که لاشه (بدن) و سر یک روز و به دست تورکیه به هم ملحق خوا هند شد. وی در این مقام نام #نادرشاه افشار (به سبب تلاش او برای از بین بردن اختلاف شیعه و سنی و الحاق دولت و قلمروی افشاری به عثمانلی) و رضاشاه (ظاهرا به سبب مبارزه‌ی او با بنیادگرایی دینی و روحانیت شیعه) را ذکر می‌کند. وی آتاتورک را می‌ستاید و او را به ژان دارک تشبیه می‌کند.
تورکییه‌یه خیالی سفر
شهرییار
گه‌لمیشه‌م نازلی هیلال اؤلکه‌سی‌نه
«فیکرت»ین اینجه خیال اؤلکه‌سی‌نه
«عاکیف»ین مارشی یاشاردیپ گؤزومو
باخیرام «یحیا کمال» اؤلکه‌سی‌نه
ائوئت ایسلام اوجاغی تۆرکییادیر
بیر موصللاسی آیاصوْفییادیر
بوردا رومی کیمی عاریف‌له‌ر وار
صوفی‌له‌ر آبیده‌سی قوْنییادیر
گؤرونور پرده‌سین آچدیق‌جا خیال
باش‌دا «فیکرت»له دوروپ «یحیا کمال»
سون ادیب‌له‌ر صفی‌دیر، باخ نه جمال!
«شهرییار»دان نه آغیر ایستیقبال!
گؤروره‌م بیر ابدی عزّت و شان
گه‌له‌جه‌ک فخری اولان بیر گئچه‌جه‌ک
یوخ، بو میللت، بو حقیقت اؤلمه‌ز
چاتاجاق خیضری‌نا جامین ایچه‌جه‌ک
یئنه ایسلام عَلَمین قالدیراجاق
ایمپاراتوری اولان عوثمان‌لی
ایکی هئیکل یاپاجاق اه‌ل وئره‌ره‌ک
بیری تورک اوغلو، بیری ایران‌لی[11]
بورا ژؤن تورکییانین پایتختی
آتاتورک انتخابی آنکارادیر
سابق ایسلامبول ایدی، چوخ دا گؤزه‌ل
آمما سرحد بورا نسبت آرادیر
دوزولوپ سان کی بو بالقون‌لاردا
یئنه شاه‌لار تاجی، به‌ی‌له‌ر فئسی‌دیر
قولاق آسسان بو اوفوق‌لاردا هنوز
پاشالار نعره‌سی، عسکر سه‌سی‌دیر
او گؤزه‌ل‌له‌ر گؤزه‌لی ایسلامبول
او ده‌نیزله‌ر قیزی، دریا گه‌لینی
سان کی دریا چیچه‌یی نیلوفر
قول آچیپ ساحیله آتمیش اه‌لی‌نی
بوردا سون بیر مدنیت یارانیپ
نه بینالار یاپیلیپ، اه‌ل‌له‌ر وار!
نه جلالت، نه صلابت عَلَمی
آتاتورک‌له‌ر کیمی هیئکل‌له‌ر وار
شرق و غربی مدنیت قوشولوپ
بیر اصیل نسلی بو توپراق‌دا دوغور
معرفت‌ده‌ن قوْل آلیپ عزّتِ نفس
جهلی، فقری دوغولان یئرده بوغور
غوربت احساس ائله‌مه‌م مه‌ن بوردا
سان کی اؤز دوغما دیاریم‌دی مه‌نیم
نه‌ره‌ده واردی قارین‌داش‌لاریمیز
(آنا)[12] یوردوم‌دو، حصاریم‌دی مه‌نیم
مه‌ن ده آزه‌ر بالاسی، تورک اوغلو
قوناغام دوغما قارین‌داش‌لاریما
دئمیشه‌م آیری دوشه‌ن لش‌له‌ریمی
گئده‌لیم وصل ائده‌لیم باش‌لاریما
(بیر هیلال پارلایاراق اولدو گونه‌ش)[6]
بیر ساچاق‌لی گونه‌ش، احلام آدلی
(قول قانات آچدی) گئنیش بیر مولکه[7]
«ایمپاراتوریِ ایسلام» آدلی
(قاوزانیر حئیف قارا) بیر توفان[8]
او گونه‌ش چولقالانیر، آه نه ملال!
(نه گونه‌ش، سان کی محاق ائتدی قمر)[9]
سون چیخارکه‌ن یئنه بیر اینجه هیلال
ده‌نیزی قالدیریپ آلمیش بئلی‌نه
سان کی سیمورغِ خیالیم اوجالیر
لاکین اولدوق‌دا داها مستِ جمال
تیتره‌ییر، حملی‌نی اه‌یدیک‌ده جالیر
باخیشیم قول قانات آچدیق‌جا اوچور
گؤز دیییر: قوی هه‌له باخدیق‌جا باخیم