🔷🔹داستان عجیب زندانی کردن زهرا و هدی

🔹همه چیز تا ظهر روز سه شنبه ۹ خرداد معمولی بود. مثل همه روزهای دیگر پر رنج و افسوس این وطن‌ که دیگر برایمان عادت شده است. ظهر، علی برادر زهرا و هدی تماس گرفت و گفت که از اجرای احکام زنگ زده و گفته اند زهرا و هدی مراجعه کنند.

🔹زهرا و هدی بعد از بازداشت سال قبل در جریان جنبش مهسا که حدود سه ماه طول کشید، به ۵ سال حبس محکوم شده بودند که یک چهارم آن یعنی یک سال و سه ماه آن تعزیری و مابقی تعلیقی بود. بعد از اعلام عفو، در اجرای احکام به آنها گفته بودند که پرونده مشمول عفو است...

🔹از همان زمان دیگری خبری در پرونده نبود. بعد از آن تماس تلفنی نگران شدم و همان روز به همراه علی رفتیم به شعبه ۱ اجرای احکام مستقر در دادسرای شهید مقدس. جوابی ندادند و گفتند فردا خودشان مراجعه کنند.

🔹سامانه ثنا را بررسی کردیم و خبری از هیچ ابلاغیه ای نبود. با وکلا صحبت کردیم و با تعجب گفتند نباید مورد خاصی باشد و بچه ها مراجعه کنند. همان شب ابلاغیه ای در سامانه ثنا نشست. فردا حوالی ظهر زهرا و هدی رفتند به اجرای احکام. تصور می کردیم حتی اگر به احتمالی ضعیف قصد اجرای حکم را داشته باشند، مطابق معمول زمانی را برای اجرا معین می کنند و فرصت کوتاهی می دهند. بچه ها هیچ وسیله شخصی برنداشته بودند.

🔹نمی دانم چقدر گذشت که زهرا با من تماس گرفت و گفت خبر بدی دارد. گفت نه تنها قصد اجرای حکم را دارند که همین حالا دارند به زندان منتقلشان می کنند. حیرت کردیم‌. چند توصیه معمول و خداحافظی کرد. روح اله، رفیق با معرفت آخرین کسی بود که آنها را دید و خداحافظی کرد.

🔹شتابان رفتیم به اجرای احکام. دعا دعا می کردیم چند ثانیه ببینیمشان و خداحافظی کنیم. نشد و نرسیدیم. همان روز مادر و پدرشان داشتند می آمدند تهران برای یک سفر خانوادگی. به امید دیدن بچه هایشان آمده بودند و وقتی رسیدند با جای خالیشان مواجه شده بودند و ما نمی دانستیم چه باید بگوییم...


🔹اصلا گیرم که از عفو معیاری صادر شده پشیمان شده اید یا هر تحلیل و تصمیمی دارید. این چه شیوه اجرای حکم است؟ خداحافظی کردن و برداشتن وسایل شخصی چه آسیبی به شما وارد می کرد؟ چشم های خیس مادرشان و آن شوک وارد شده به همه ما با کجای قانون و عدالت سازگار است؟

🔹زهرا به من گفت که در شعبه اجرای احکام به او گفته اند که دادستان با عفو آنها مخالفت کرده است. در حالی که به گواه حقوقدانان این پرونده باید به استناد همان عفو معیاری مختومه می شد.
این سزای دو فعال سیاسی است که بیست سال است جز برای ایران کاری نکرده اند و جز از حق مردم و دعوت به مسالمت نگفته اند.

🔹 زهرا و هدی را بدون خداحافظی بردند. این هزینه ها در مقابل آن چه ملت ما متحمل شده، ناچیز است. ما شرمنده مردمیم‌. این دو خواهر هم از قوی ترین انسانهایی هستند که در زندگی ام دیده ام. زندگی و استقامت درهمه جای این وطن و به خصوص پشت دیوارهای اوین ادامه دارد ...

#زهرا_توحیدی
#هدی_توحیدی
#جنبش_مهسا

مدام درباره این که من کِی دوباره بنویسم و چه بنویسم حرف می‌زدیم. حالا اولین حرفم شد خلاصه روایت روزی که با خودش و هدی خداحافظی کردیم و رفتند تا بعد از حبسشان؟ بعد از حبس من؟ کدام زودتر تمام می‌شود؟ که می‌داند.

صبحش با زهرا رفته بودیم برای پیگیری پرونده خودِ فلان‌شده‌ام از دادستان که بگوییم عفو نداده اند و باید بدهند. زهرا بیشتر از من مصر بود. من حالش را دیگر نداشتم اما زهرا می‌گفت حقت است. چرا تو بروی آن تو.

بی‌حاصل بود طبق پیش‌بینی. قرار بود بعدش با هدی بروند اجرای احکام دم اوین که ببینند داستان چیست. گفتم من هم می‌آیم که دم در باشم و بعد که آمدید ببینم چه شد. اصرار کردم و قبول کرد. بعد از بازداشت ۳۱ شهریور اولین بار بود تابلوی «بازداشتگاه اوین» را می‌دیدم. با هم رفتیم از این در تو و ۵۴ روز بعد وقتی بردند زندان‌هایمان، چشم‌بسته بودیم. گوشی‌ها و کیف‌ها را دادند به من. نشستم روی صندلی‌های جلوی ورودی دادسرا منتظر. قرار بود اگر کسی از آشناها زنگ زد به گوشی‌هایشان من جواب بدهم. علی برادرشان زنگ می‌زد و رفیقم علیرضا همسر زهرا.

یک سرباز آمد بیرون. «نخعی کیه؟» بلند شدم. «گوشیشو بده.» گفتم «گوشی کی؟» گفت «خواهرِ هدی.» از قیافه‌ام «چرا؟» را خواند. «چیزی نیست نگران نشو. می‌خواد زنگ بزنه فقط.» دادم. رفت. فکری شدم. شک کردم. زنگ زدم علیرضا که بپرسم کار درستی کردم یا نه. پشت خط بودم. قطع کردم. خود علیرضا زنگ زد. «روح‌اله به هم نریز. آرامشتو حفظ کن.» گفت زهرا زنگ زده و گفته همین الان دارند می‌برندشان تو. گفت می‌آید من را ببرد. ماندم. سرباز آمد گوشی را پس داد. گوشی هدی زنگ خورد. «پدرجون». نگاه کردم. نگاه کردم. نگاه کردم. برنداشتم. ناغافل دیدم دوتایی با چند نفر همراه آمدند. انتظار نداشتم مسیر رفتنشان به زندان از جلوی من باشد. حواسم نبود که چهره‌ام چه شکلی هست یا نیست. دوتایی داشتند می‌خندیدند. قیافه من را که دیدند با همان لبخندها به هم «آخی ببین» گفتند. حواسشان به حال من بود؛ مثل وقتی آخرهای آبان توی دادسرا، بعد از ۵۴ روز ۲۰۹ با ایما و اشاره از آن طرف اتاق حواسشان به من بود که «چند روز انفرادی بودی؟» «ضرب‌دیدگی انگشتت خوب شد؟». سریع سعی کردم تا می‌شود خودم را جمع کنم که ناراحت نشوند. بغلشان کردم و چند جمله آخر و خداحافظی. گفتیم که با این وضع من هم باید ساکم را ببندم. ته دلم نقطه روشنش این که من هم پشت سرشان می‌روم تو. گفتند می‌گویند ما عفوتان را داده بودیم و دادستان مخالفت کرده. می‌خندیدند که ما امروز پیش چه کسی رفته بودیم که یک پرونده بسته شود، نگو دو تای دیگر را هم باز کرده. تلفن‌ها هنوز زنگ می‌خورد. علی و علیرضا توی راه بودند تا اگر شد برسند برای خداحافظی اما معطلی طول نکشید و بردندشان. زنگ زدم به علی. گوشی را برداشت به هوای خواهرش، با کلماتی که برادری اول تماس می‌گوید وقتی فکر می‌کند خواهرش از آخرین لحظات دم در زندان زنگ زده. این ور خط اما دیگر هیچ کدام از خواهرهایش نبودند. من بودم. می‌شود گاهی آدم توانایی تکلم خودش را نفرین کند.

برگشتم پایین. رفتم پشت نیوجرسی‌های آن پایین و تکیه دادم و ولو شدم روی زمین. سه تا گوشی دستم. شروع کردند یکی یکی زنگ زدن. یکی به گوشی من، یکی به گوشی زهرا، یکی به گوشی هدی. فرقی ولی نداشت. «بردنشون تو.» «بردنشون تو.» «بردنشون تو.» «بردنشون تو...»

#زهرا_توحیدی #هدی_توحیدی
#زن_زندگی_آزادی
https://t.me/naghde_safi/182
@Tavarroq