ز عقل مصلحت‌بین بیشتر مغزم پریشان شد
مگر عشق از سرم بیرون برد سودای عالم را!

#صائب

کشید از دامن معشوق دست، از بیم رسوایی
همین تقصیر بس تا دامن محشر زلیخا را...

#صائب

زمین مرده احیا کردن آیین کرم باشد
چراغان کن به داغ خود دل دیوانه ما را...

#صائب

رم آهوی من، انداز اوج لامکان دارد
به صحرا چون دهم تسکین دل دیوانه خود را؟

#صائب

به نور دل توان از ظلمت هستی برون آمد
علاجی نیست جز بیداری این خواب مشوش را

#صائب

به خونم زد رقم، تا با قلم شد آشنا دستش
پری‌رویی که می‌بردم به مکتب من کتابش را!

نهالی را که من چون تاک پروردم به خون دل
چه‌سان بینم به جام دیگران صائب شرابش را؟

#صائب

کبابم گر کند دشمن، جز این حرفی نمی‌گویم
که اشک تلخ من یارب گواراباد آتش را!

#صائب

جگرگاهِ زمین شد رفته‌رفته یوسفستانی
ز بس بردند زیر خاک، عشاق آرزویش را..‌

غزل ۳۸۱
#صائب

کمال عشق باشد بی‌نشان و نام گردیدن
ز نقصان است گر نام و نشانی هست عاشق را

غزل ۳۸۲
#صائب

به بوی گل ز خواب بی‌خودی بیدار شد بلبل
زهی خجلت که معشوقش کند بیدار عاشق را!

غزل ۳۸۳❤️
#صائب

برآمد حسن لیلی بی‌حجاب آن روز از محمل
که ضعف و ناتوانی از نظر پوشید مجنون را

غزل ۴۲۶
#صائب