☸️پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مُردنیست
✍️محمدباقر تاج الدین
✅یکی از دوستان می گفت چه زود گذشت عمر من چرا که در این بهار به 50 سالگی رسیدم و هرگز باورم نمی شود که انگار همین دیروز بود که در کوچه ها بازی کودکانه می کردم. با وی گفتم که «این قافلۀ عمر عجب می گذرد» و یادت باشد که هزاران بار این بهار آمد و رفت و باز هم می آید و این ما انسان ها هستیم که روزی از این گیتی فانی در می گذریم و دیگر بهاران را نمی بینیم. لذا آن چه که از ما انسان ها به یادگار می ماند آثاری است که از خود برجای می گذاریم چرا که باز به گفتۀ فروغ فرخزاد «تنها صداست که می ماند». بله ما همگی روزی خواهیم مُرد و تا زمانی که زنده هستیم اگر بتوانیم پرواز کنیم آن گاه پس از مردن مان هم تو گویی که هنوز زنده ایم و صدای ما را دیگرانی که پس از ما می آیند خواهند شنید.
✳️پروزا کردن تعبیری است که فروغ فرخزاد از آن رو به کار برده تا بگوید که آدمی با توانایی هایی که دارد می تواند آثاری ارزشمند از خود برجای بگذارد تا مانایی و جاودانگی خود را تحقق ببخشد و اگر تنها به جسم فانی خود بسنده کند روشن است که فقط مدتی کوتاه باقی خواهد ماند و چون مرگ به سراغش بیاید دیگر تو گویی که هیچ گاه در این جهان نبوده است. به گفتۀ خیّام: «فردا که از این دیر فنا در گذریم/ با هفت هزار سالگان سر به سریم». این موضوع بسیار مهم از دیرباز مورد توجه اندیشمندان و فیلسوفان و شاعران بوده چرا که مرگ و درگذشتن از این جهان خاکی همواره سوژه ای مهم برای اندیشیدن دربارۀ آن بوده است. به گفتۀ اروین یالوم روان درمانگر مشهور آمریکایی، مرگ در کنار تنهایی، بی معنایی(پوچی) و آزادی(مسئولیت) از جمله چهار مؤلّفۀ اساسی در ایجاد اضطراب برای انسان است که هیچ گاه او را رها نخواهند کرد!!
❇️بنابراین تنها و تنها از طریق "پرواز کردن" است که می توانیم بر مرگ غلبه کنیم و تا حدودی این اضطراب بزرگ را به چالش بکشیم و با این اقدام خود اعلام کنیم که می توانیم پس از مردن هم همچنان زنده باشیم و در یاد و خاطر آیندگان نیز بمانیم. پرواز کردن یعنی فراتر رفتن از چارچوب های روزمرّۀ عادی و معمولی زندگی است که آدمی در حد توان و امکاناتی که در اختیار دارد می تواند تاحدودی آن را برآورده سازد. "پرواز کردن"، یعنی هنرنمایی کردن در عرصه های گوناگون زندگی است و این هنرنمایی با نوشتن، آواز خواندن، معماری کردن، نقاشی کردن، خطاطی کردن، نواختنِ موسیقی، شعر گفتن، نظریه پردازی کردن، ساختن بناهای ارزشمند، نوآوری کردن، کشف کردن، دل های غمگین و ناراحت را شاد کردن، به یاری فقرا و محرومین شتافتن، همدردی و همدلی با رنج دیدگان و ستم دیدگان و خلاصه بسیاری اقدامات نیکو و ارزشمند دیگر است. آن گاه که سعدی می سُرایید: گر بماند نام نیک از مرد در روزگار/بِهْ کزو ماند سرای زرنگار دقیقاً اشاره به همین موضوع مهم است.
✅پرواز کردن یعنی در گذشتن از چارچوب های خشک و تکراری و ملال آور زندگی و دست یافتن به فضاهایی که تا حدّ ممکن ملال و بیهودگی مان را کاهش دهد. آرتور شوپنهاور فیلسوف مشهور آلمانی در کتاب "در باب حکمت زندگی" به این موضوع بسیار مهم اشاره می کند که زندگی انسان ها در این جهان همانند پاندولی است که در میانۀ میل و ملال در حرکت بوده به گونه ای که آدمیان در هر حالت روانی و در هر زمانه و زمینۀ فرهنگی - اجتماعی ای که باشند همواره نسبت به امری از امور گوناگون این جهان از ثروت و قدرت گرفته تا شهرت و آبرو و جاه و مقام میل می کنند اما پس از مدتی دچار ملال و دل زدگی شده و این گونه است که ناراحتی و اندوه بر جان و روان شان می نشیند. لذا اگر موضوع را بنابر دیدگاه فروغ فرخزاد و برخی دیگر ببینیم تنها راه کاهش این ملال پرواز کردن است یعنی درگذشتن از این چارچوب و رسیدن به فضایی که طی آن آدمی بتواند خودِ واقعی اَش را تحقق ببشخد.
✳️پرواز کردن یعنی این که انسان ها به طور بالقوّه این توانمندی و استعداد را دارند که در هر شرایطی حتی شرایط دشوار خود را ولو در حدّ نه چندان عالی تحقق ببخشند و اگر چنین نکنند در واقع از توانمندی ها و ظرفیت های انسانی خودشان استفاده و بهرۀ لازم را نبرده اند. تحقق بخشیدنِ خود لزوماً به معنای این نیست که آدمی به شهرت و آوازه ای دست پیدا کند تا جامعه او را بشناسد و به اصطلاح سری در سرها در بیاورد بلکه به معنای این است که انسان از استعدادها و ظرفیت هایی که در اختیار دارد به نحو مناسب و مطلوب استفاده کند تا از زندگی لذت مادی و معنوی ببرد و در عین حال در پی خدمت به هم نوعان خویش نیز باشد(البته در حد مقدورات و امکاناتی که دارد).
#فروغ_فرخزاد
#خیام
#سعدی
#پرواز_کردن
#مرگ
#زندگی
#انسان
#ملال
#دلزدگی
@tajeddin_mohammadbagher
✍️محمدباقر تاج الدین
✅یکی از دوستان می گفت چه زود گذشت عمر من چرا که در این بهار به 50 سالگی رسیدم و هرگز باورم نمی شود که انگار همین دیروز بود که در کوچه ها بازی کودکانه می کردم. با وی گفتم که «این قافلۀ عمر عجب می گذرد» و یادت باشد که هزاران بار این بهار آمد و رفت و باز هم می آید و این ما انسان ها هستیم که روزی از این گیتی فانی در می گذریم و دیگر بهاران را نمی بینیم. لذا آن چه که از ما انسان ها به یادگار می ماند آثاری است که از خود برجای می گذاریم چرا که باز به گفتۀ فروغ فرخزاد «تنها صداست که می ماند». بله ما همگی روزی خواهیم مُرد و تا زمانی که زنده هستیم اگر بتوانیم پرواز کنیم آن گاه پس از مردن مان هم تو گویی که هنوز زنده ایم و صدای ما را دیگرانی که پس از ما می آیند خواهند شنید.
✳️پروزا کردن تعبیری است که فروغ فرخزاد از آن رو به کار برده تا بگوید که آدمی با توانایی هایی که دارد می تواند آثاری ارزشمند از خود برجای بگذارد تا مانایی و جاودانگی خود را تحقق ببخشد و اگر تنها به جسم فانی خود بسنده کند روشن است که فقط مدتی کوتاه باقی خواهد ماند و چون مرگ به سراغش بیاید دیگر تو گویی که هیچ گاه در این جهان نبوده است. به گفتۀ خیّام: «فردا که از این دیر فنا در گذریم/ با هفت هزار سالگان سر به سریم». این موضوع بسیار مهم از دیرباز مورد توجه اندیشمندان و فیلسوفان و شاعران بوده چرا که مرگ و درگذشتن از این جهان خاکی همواره سوژه ای مهم برای اندیشیدن دربارۀ آن بوده است. به گفتۀ اروین یالوم روان درمانگر مشهور آمریکایی، مرگ در کنار تنهایی، بی معنایی(پوچی) و آزادی(مسئولیت) از جمله چهار مؤلّفۀ اساسی در ایجاد اضطراب برای انسان است که هیچ گاه او را رها نخواهند کرد!!
❇️بنابراین تنها و تنها از طریق "پرواز کردن" است که می توانیم بر مرگ غلبه کنیم و تا حدودی این اضطراب بزرگ را به چالش بکشیم و با این اقدام خود اعلام کنیم که می توانیم پس از مردن هم همچنان زنده باشیم و در یاد و خاطر آیندگان نیز بمانیم. پرواز کردن یعنی فراتر رفتن از چارچوب های روزمرّۀ عادی و معمولی زندگی است که آدمی در حد توان و امکاناتی که در اختیار دارد می تواند تاحدودی آن را برآورده سازد. "پرواز کردن"، یعنی هنرنمایی کردن در عرصه های گوناگون زندگی است و این هنرنمایی با نوشتن، آواز خواندن، معماری کردن، نقاشی کردن، خطاطی کردن، نواختنِ موسیقی، شعر گفتن، نظریه پردازی کردن، ساختن بناهای ارزشمند، نوآوری کردن، کشف کردن، دل های غمگین و ناراحت را شاد کردن، به یاری فقرا و محرومین شتافتن، همدردی و همدلی با رنج دیدگان و ستم دیدگان و خلاصه بسیاری اقدامات نیکو و ارزشمند دیگر است. آن گاه که سعدی می سُرایید: گر بماند نام نیک از مرد در روزگار/بِهْ کزو ماند سرای زرنگار دقیقاً اشاره به همین موضوع مهم است.
✅پرواز کردن یعنی در گذشتن از چارچوب های خشک و تکراری و ملال آور زندگی و دست یافتن به فضاهایی که تا حدّ ممکن ملال و بیهودگی مان را کاهش دهد. آرتور شوپنهاور فیلسوف مشهور آلمانی در کتاب "در باب حکمت زندگی" به این موضوع بسیار مهم اشاره می کند که زندگی انسان ها در این جهان همانند پاندولی است که در میانۀ میل و ملال در حرکت بوده به گونه ای که آدمیان در هر حالت روانی و در هر زمانه و زمینۀ فرهنگی - اجتماعی ای که باشند همواره نسبت به امری از امور گوناگون این جهان از ثروت و قدرت گرفته تا شهرت و آبرو و جاه و مقام میل می کنند اما پس از مدتی دچار ملال و دل زدگی شده و این گونه است که ناراحتی و اندوه بر جان و روان شان می نشیند. لذا اگر موضوع را بنابر دیدگاه فروغ فرخزاد و برخی دیگر ببینیم تنها راه کاهش این ملال پرواز کردن است یعنی درگذشتن از این چارچوب و رسیدن به فضایی که طی آن آدمی بتواند خودِ واقعی اَش را تحقق ببشخد.
✳️پرواز کردن یعنی این که انسان ها به طور بالقوّه این توانمندی و استعداد را دارند که در هر شرایطی حتی شرایط دشوار خود را ولو در حدّ نه چندان عالی تحقق ببخشند و اگر چنین نکنند در واقع از توانمندی ها و ظرفیت های انسانی خودشان استفاده و بهرۀ لازم را نبرده اند. تحقق بخشیدنِ خود لزوماً به معنای این نیست که آدمی به شهرت و آوازه ای دست پیدا کند تا جامعه او را بشناسد و به اصطلاح سری در سرها در بیاورد بلکه به معنای این است که انسان از استعدادها و ظرفیت هایی که در اختیار دارد به نحو مناسب و مطلوب استفاده کند تا از زندگی لذت مادی و معنوی ببرد و در عین حال در پی خدمت به هم نوعان خویش نیز باشد(البته در حد مقدورات و امکاناتی که دارد).
#فروغ_فرخزاد
#خیام
#سعدی
#پرواز_کردن
#مرگ
#زندگی
#انسان
#ملال
#دلزدگی
@tajeddin_mohammadbagher