🔸همین قدر لطیف

عزیزی می گفت :
قدیم ترها ماه محرم وماه رمضان که
می آمد ، از طرف خانواده داماد ، برای عروس خانم عقدکرده شون ، بسته به وضع مالی خانواده ، رخت و کفش مشکی و مخصوصا چادر می بردند.
ماه رمضان ، اضافه برچادرو.....اجیل وتنقلات می بردند که عروس خانم توی روضه ضعف نکنند.

صحبت از رسم و رسوم است و قصد رجوع و بدعت نیست. میان اینهمه بده بستون های تجملاتی امروز ، بنظرم مقبول آمد که چقدر آیینهای مذهبی در نگاه مردمان دیارمان، پررنگ و مهربان بوده اند.
یقینا قصد کوبیدن قضیه "هدیه" دادن و هدیه گرفتن را هم ندارم ! میخواهم بگویم که روح داشته باشد هرآنچه انجام می دهیم.
به نظرم آمد در هدیه دادن هایمان کمی "روح" کمرنگ شده. جان ندارد. فقط "نما" دارد بعضی وقتها و لبریز از نمایش ؛

حساب کنید به عروس خانم تنقلات می دادند برود روضه میل کند. لطیف بود . لباس مشکی میدادند تا به تن کند و حسینی شود.

#م_احمدی
#از_قبلتر_نوشته_ها

در معاشرت با سحر
گنجشکها از انحنای لبخندت
آواز بر می‌چینند
و به پیشواز روز می آیند
پیچک آویخته بر دیوار
به طعم بوسه های تو
می‌رقصد
دستهایت نوازش خورشید
بر تردید پنجره را تداعی می‌کنند
بیا و نور بپاش
بر اضطراب شمعدانی ها

ببین !
بر دوپای باد ایستاده ام
دستهایم را به ارتفاع بلندترین
شاخه ها گشوده ام
و تو را نفس میکشم

من تکرار نام تو
در حنجره ی هزار ساله ی آفتاب
را به خاطر می آورم
طلوع کن بر بلندای صبح
ای همه روشنایی


#م_شیرانی_طلوع

به ابرها می مانی
پر از بغضهای نباریده
آرام آرام از انحنای غمگینِ آسمان
در امتدادِ رخوتِ زمین
تا گریزگاهِ کوه
بالا میروی
آسمان از سر انگشتانت آویزان است
و  رودخانه
مسافری تنها و دلشکسته
که هر شب 
آوازِ ماه را
در گوشِ ماهیان عاشق می خواند
از نسلِ توست

اما من
به کویر میمانم
به شنزارهای سکوت
بادهای گریزانِ نافرجام
به لبهای خشکِ انتظار
به کودکی که از خواب‌هایش
صدای شلیک می آید
و هر صبح به دنبالِ جنازه ی عروسکها
ودستهای مادرش می گردد
و چشمهایم که
به خون رسیده اند
از تکرارِ پایان ناپذیرِ جنگ

غریبگی نکن
گاهی ببار
ما همه با یک گلوله خواهیم مرد


#م_شیرانی_طلوع

نه به جنگ …!😌

در معاشرت با سحر
گنجشکها از انحنای لبخندت
آواز بر می‌چینند
و به پیشواز روز می آیند
پیچک آویخته بر دیوار
به طعم بوسه های تو
می‌رقصد
دستهایت نوازش خورشید
بر تردید پنجره را تداعی می‌کنند
بیا و نور بپاش
بر اضطراب شمعدانی ها

ببین !
بر دوپای باد ایستاده ام
دستهایم را به ارتفاع بلندترین
شاخه ها گشوده ام
و تو را نفس میکشم

من تکرار نام تو
در حنجره ی هزار ساله ی آفتاب
را به خاطر می آورم
طلوع کن بر بلندای صبح
ای همه روشنایی


#م_شیرانی_طلوع

مهربانم
امروزت ،
بهترین هاست.
برخواستن،
دوباره را فریاد بزن جانان …
بالهایت را بگشا
و به بلندای نگاهم،
پرواز کن…
تو محشری دوست پر قدرتم…
تو آتشفشانی از جنس عشق .
امروزت را زندگی کن
بخاطر تمام آنانی که در کنارت هستند…
امروزت را عاشقانه پرواز کن در آسمان قلبت…
تو تولدی دوباره یافتی در صبح
امروز
لبخند بزن که،
زیبایی لبخندت
معجزه ایست از جنس آرامش ...

#م_رستگار

عاشقانه ترین رویای من!
تنت به بهار آمیخته و
پوستت از باغِ سیب گذشته ...
نگاهت انارها را دانه دانه
به رقص می آورد

وقتی سماع گیسوانت
در دستهای باد تکرار می شود..
از سینه ام  می جوشند چشمهایت
فریاد می کشد
نامت از گلوگاهم ...!

ای تمامِ من
همه ی عمر
در دستهای انتظار خواهم ماند
تا وقتی که
سایه ام در آفتابت محو شود!



#م_شیرانی_طلوع

قدیم‌ترها، در هشتی دم در خانه‌ها، یک سکو، صندلی مانند گلی یا دوتا در دو طرف ورودی وجود داشت که جای استراحت رهگذران برای تازه کردن نفس و گریز از آفتاب، یا نشستگاه خانم‌ها و بچه‌ها برای اطراق و اختلاط یا مهمانی که مراجع خانه بود و پشت در بسته مانده بود، بود. آن سکو را، «پیرنشین» می‌گفتند!
پیرنشین! خانه‌های قدیمی‌تر ، «شاه‌نشین» هم داشتند.
خانه بودند خانه‌های قدیم. خانه!

#م_احمدی

🌱🌷

.
در باغ ِ دو چشمت
گل ِخورشید چه زیباست
عطر ِ نفست  بر لب ِ هر  غنچه  هویداست

روی  لب ِ تو 
خنده ی خورشید  دمیده
تو صبحِ بهاری، دلم از شوقِ تو شیداست





#م_شیرانی_طلوع

صبحتون بمهر
دوستان بی ریا ....
🌱🌷

یک پارچه ی ضخیم خیلی خیلی بزرگ داشتیم میگفتیم "شال توت" ! از همونها که وقت توت ، چهارنفر چهار طرفش رو می گرفتند و یکی میرفت بالای درخت. اصطلاحا استفاده ای نداشت الا برای "توت گرفتن" از سالی  به سال دیگر ! ...
بعدترها که بابا رفت ، باغ را سرما زد ، ماها کوچ کردیم ، شال توت ، به تناسب نیاز ، هزار و پونصد تیکه شد !
یعنی هر وقت برای هر کاری پارچه لازم بود ، یک تکه اش را بریدیم ! برای اسباب کشی رختخواب بند لازم بود ، برای زیرانداز ،  ... برای هرچه !
دیروز تکه ای از آن پارچه دستم آمد و آخیش بزرگی از دلم برآمد ! راستش یادم آمد به اصالت و ابهت آن شال توت دوست داشتنی و این استفاده های ما !
و بعد البته ، آهی از نهادم برآمد سوزناک تر !!!
راستش یادم آمد که ما ، چقدر با بعضی از اصالتها همین کاری را کرده ایم که ما با شال توت مان !
از دین و اعتقادت بگیر تا فرهنگ و تمدن و سنت و چه و چه و چه ! طفلکی دین ! طفلکی خدا ، چقدر هر کدام به هر طریق دل‌مان خواسته ، تکه اش کرده ایم .
طفلکی اسلام ؛ طفلکی وطن ! طفلکی ما ...

#م_احمدی
🌱🌷

اون سالها، عیدهای قربان، تا قبل ظهر صدو بیست نفر دستوک در را می‌زدند و صدایشان در دالان خانه می‌پیچید که: حجاقای احمدی، از خانه حجاقای فلانی سلام رسوندن و قربانی تبرکی فرستادند براتون.
به حج رفته های پارسال حتما امسال و تا چند سال دیگر قربانی می کردند.
قسمت خوب ماجرا، غیر از تقویت صله رحم، دوستی، محبت، این بود که معمولاً نصف گوشت سهم خانواده های بی‌بضاعت بود. آن روزها بی‌بضاعت ها بیشتر مورد توجه بودند و صدالبته آبرومند!
امروز داشتم فکر میکردم  آن سالها باید اسم همه کوچه‌ها، کوچه آرامش می‌بود.
جالب بود که اگر دیر دم در می آمدیم، قاصد گوشت قربانی را روی دستوک در می‌گذاشت و می‌رفت. همین قدر امن، همین‌طور عمیق؛
(و منظورم از دستوک همان دق‌الباب است که روی در خانه بابا_خدابیامرز_ شکل دست بود).

#م_احمدی