Сімптаматычная сітуацыя адбылася са знакам на Дзяржынскай гары. З аднаго боку радуе, што гэты самапал ніхто не ўзгадняў, і нават пагражаюць кагосьці пакараць, а з іншага пужае, што нікога не засмуціла такая самадзейнасць. Ну паглядзім чым скончыцца, нешта не верыцца, што гэты трэш прыбяруць.

#помнікі

Перад уваходам у Віцебскую ратушу паставілі скульптурны макет "Віцебск гістарычны". Макет адлюстроўвае гістарычны цэнтр горада на пачатак XX стагоддзя, так як ён выглядаў да татальнага разбурэння ў час вайны і пад савецкім кіраўніцтвам. Аўтар - мясцовы скульптар Сяргей Сотнікаў

P.S. Здагадайцеся на якой мове выкананы назвы вуліц і рэк на макеце

Фота
#Віцебск #помнікі

Дубль тры. У Курапатах чарговы раз ачышчаны ад абразлівых надпісаў помнік расстралянаму ў час сталінскага тэрору беларускаму грамадскаму і дзяржаўнаму дзеячу, гісторыку і акадэміку Вацлаву Ластоўскаму.

Надпіс: «Трудись, гнида!» :)

#курапаты #мінск #помнікі #вандалізм

Спачатку Гродзенскі гарвыканкам не ведаў, што памятны знак у гонар паўстанцаў 1863 года, які размяшчаўся на тэрыторыі чыгуначнага вакзала з'яўляецца творам дэкаратыўна-манументальнага мастацтва, а калі іх паўторна тыкнулі носам у канкрэтны пункт, то ўжо выявілася, што яны нічога не ведаюць ні пра знак, ні пра тое, што з ім стала. Ага. Ну тады давядзецца пісаць заяву на выкраданне твора мастацтва.

#Гродна #помнікі #знішчэнне

Калі памятная шыльда Браніславу Тарашкевічу знікла толькі на час рамонту, то шыльда іншаму віленскаму беларусу хутка можа знікнуць канчаткова.

Гаворка ідзе пра славутага акцёра Васіля Іванавіча Качалава. Сапраўднае ягонае прозвішча было Шверубовіч. Ён нарадзіўся ў Вільні ў сям’і беларускага праваслаўнага святара мясцовай Мі­ко­льс­кай цар­квы Івана Шверу­бо­ві­ча, на­шчад­ка ста­ро­га шля­хец­ка­га ро­ду.

Навучаўся ў 1-й Ві­лен­скай гім­на­зіі раз­ам з будучым беларуска-літоўскім кампазітарам Кан­стан­ці­нам Гал­коў­скім і рэвалюцыянерам Фе­лік­сам Дзяр­жын­скім. Як адзна­ча­юць кры­ні­цы, ажно да пе­ра­езду ў Пі­цер ён раз­маў­ляў па-рус­ку з вы­раз­ным бела­рус­кім акцэн­там.

Расійскі пісьменнік і нобелеўскі лаўрэат Іван Бу­нін у «Чыс­тым панядзелку», вы­праў­ля­ючы ге­ро­яў апо­ве­ду на «ка­пус­нік» у МХТ і су­ты­ка­ючы іх з зор­кай — Ка­ча­ла­вым, маляваў артыста з «пасмай ягоных беларускіх валасоў», якія звісалі на лоб.

Імем беларуса названа віленская гімназія, а на доме ў Вільні па Вялікай вуліцы, 14 (Didžioji gatvė, 14), побач з Мікольскай царквой, дзе ён правёў свае дзіцячыя гады, за савецкім часам была ўстаноўлена мармуровая памятная шыльда з надпісамі па-літоўску і па-руску.

Літоўская Камісія гістарычнай памяці Вільні «пасля ацэнкі дзейнасці асоб, якім яны былі прысвечаны ў савецкі час» ў чэрвені 2023 года прапанавала цалкам прыбраць шыльду Васілю Качалаву.

Гэтая навіна была праігнравана беларускім грамадствам, таму што беларусы нават не ведаюць пра існаванне гэтага свайго славутага земляка.

Шыльда размешчана ў цяжкадаступным месцы, з двара, уваход у які абмежаны зачыненымі на замок металічнымі веснічкамі. Але ў прасвет паміж домам № 14 і Мікольскай царквой можна заўважыць, што шыльда пакуль яшчэ вісіць на сцяне дома.

Беларусам Вільні варта звярнуцца ў муніцыпалітэт, прапанаваўшы зрабіць новую шыльду, аформленую па-літоўску і па-беларуску, пазначыць сапраўднае прозвішча, этнічную прыналежнасць славутага беларуса ды павесіць яе на галоўны фасад будынка.

#Вільня #Вялікая #беларусы #помнікі

З гэтым мемарыялам пад Смаргонню была непрыемная, але вельмі паказальная сітуацыя:

«Пачатак стварэнню мемарыяльнага комплексу ў Смаргоні быў пакладзены ў 2006 годзе, калі былі падведзены вынікі рэспубліканскага конкурсу эскізных праектаў. Пераможцам стаў праект аўтарскага калектыву пад кіраўніцтвам скульптара А.Арцімовіча. Канчаткова праект мемарыяла быў прыняты ў 2009 годзе. Стварэнне мемарыяльных скульптур было прафінансавана з бюджэта Саюзнай дзяржавы.»

Тры гады паміж конкурсам і зацвярджэннем. А адкрылі ўвогуле ў 2014 годзе, ды й то мабыць толькі таму, што адзначалі стагоддзе з моманту пачатку. Дзве краіны не маглі знайсці грошай на мемарыял 🫣 Ён і зараз стаць незавершаны, бо відавочна, што мусіў быць граніт, які б схаваў металічныя мацаванні цэнтральнай скульптуры да пастамента, а не проста голы бетон


І гэта як раз паказальна, бо ў Першай сусветнай вайне няма на што абаперціся ідэалагічна, нельга казаць, што мы народ пераможац, што можам паўтарыць. А рэфлексаваць і думаць пра вайну як чыстае зло, якое не мае апраўдання, зараз не модна. Таму на гэтую вайну, яе ахвяр і разбурэнні збольшага ўсім пофігу.

#памяць #смаргонь #помнікі