‍ ‍ ⭕️یادداشتِ اختصاصی #ونسان-برومر برای #نشریه نگاه آفتاب
در ششمین همایش #روز-نیایش

‍ تقلای دائم برای عشق ورزی

به نامِ خداوندِ رحمانِ رحیم
این سخنِ آغازینِ تقریباً همه‌یِ سوره‌های قرآن است. از این سخنان پیداست که خدایی که با پیامبر سخن گفت خدایِ عشق است. او رحمان است آن‌گاه که ما کژراهه می‌رویم و از پیرویِ او در زندگیِ خود باز میمانیم؛ و رحیم است و آن‌گاه که بی‌راه می‌رویم و از پی گرفتنِ آن چه او از ما میخواند فرو می‌مانیم، سهیم می¬شود در رنجی که بر سرِ خود می¬آریم.
عشق از هر نوع که باشد مشتاقِ پاسخی است. وقتی که من به شما عشق می‌ورزم مشتاق‌ام که شما عشق مرا بازدهید. همین حکم درباره‌ی عشقِ خداوند آن‌گاه که بر پیامبر آشکار شد و عیسی نیز در انجیل از آن سخن گفت صادق است. خدا مشتاق است که ما با زیستنی قرینِ رحمانیت و رحیمیت، چنان که شیوه‌یِ اوست، عشقِ او را بازگردانیم. من بر این باورم که این جوهرِ اسلام و مسیحیت است.
شوربختانه، ما همه گناه‌کارانی هستیم که همواره از بازگرداندنِ عشقِ خداوند در زندگیِ خود سرمی‌پیچیم. حتی بهترین‌هایِ ما انسان‌هایِ محدودی هستتند فاقدِ آن حکمتِ خداوندی که دریابند بازگرداندنِ عشقِ خداوند چه معنایی دارد. و حتّی آن گاه که تصوّری از این داریم که عشق ورزیدن به خداوند یعنی چه، تواناییِ و قدرتی نداریم که آن را به عمل درآوریم. و حتّی اگر چنین کنیم، آن الهام در ما نیست که این کار را با سرخوشی انجام دهیم. این کار را تنها از آن رو می‌کنیم که باید بکنیم، نه از آن رو که می‌خواهیم بکنیم. آن چه را خدا خواسته است می‌کنیم تنها از آن رو که خودخواهانه می‌خواهیم به بهشت برویم و از جهنم بر کنار بمانیم، نه از سرِ عشق به آن کس که نخست به ما عشق ورزید.
پس زندگیِ مؤمن تقلّایی است دائم برای عشق‌ورزیِ سرخوشانه به خداوند نه پشت کردن به او و کژراهه رفتن. این همان جهادی است که زندگیِ همه‌یِ مؤمنانِ واقعی را مشخص می‌کند. بدترین کاری که از ما برمی‌آید واژگونه کردنِ این تقلاست. به جایِ زورِ بازو کردن با خویشتن در جهادِ اکبر، رو به جهادِ اصغر می‌آوریم و همان را هم به جایِ رحمان و رحیم بودن چنان که خداوند هست، دعوت به مقابله‌ی نفرت با نفرت تفسیر می‌کنیم.
جهادِ اکبر مستلزمِ تعلیمِ مداوم است در بابِ پاسخ به عشقِ خداوند، چرا که این شیوه به طبعِ خویش نصیبِ ما نمی‌شود. یکی از مهمترین اجزایِ این آموزش، زندگیِ قرینِ نیایش است. ما در نیایش‌هایِ خود به گناهکار بودنِ خویش و به نداشتنِ عشق به خداوند اقرار می‌کنیم. از خداوند می‌خواهیم که آن حکمت را نصیبِ ما کند که بتوانیم در زندگیِ خود عشقِ او را بازگردانیم، آن توان و قدرت را بدهد که این شیوه را در عمل پیشه کنیم و آن الهام را بهره‌ی ما کند که سرخوشانه چنین کنیم. خداوند را به خاطرِ رحمان و رحیم بودنش سپاس می‌گوییم و می‌ستاییم و زندگیِ خود را وقفِ بندگیِ او می‌کنیم. این هاست آن چه در حینِ نیایش می‌کنیم. این است آن چه باید برایِ رسیدن به زندگانی‌ای مبارک در عشقِ خداوند ما را بایسته است.
برایِ همه‌ی شما رمضانی مبارک آرزومندم.
بادا که نیایش‌هایتان در رمضان شما را به زندگیِ مبارک در عشقِ خداوند نزدیک‌تر کند!
بادا که نیایش‌هایِ شما پژواکِ این نیایش‌هایِ جان راتلر باشد:
"بادا که خداوند در سرِ من و در فهمِیدنِ من باشد.
بادا که خداوند در چشمِ من و نگریستنِ من باشد.
بادا که خداند در دهانِ من و در سخنِ گفتنِ من باشد.
بادا که خداوند در دلِ من و در اندیشیدنِ من باشد.
بادا که خداوند غایتِ من و رهسپاریِ من باشد."

خرداد 1396
@souroshmolana