Forwarded from اتچ بات
💢تأملی بر مفهوم "سعادت جمعی" در حال‌وهوای این روزها
اونامونو می‌گفت:
"بسیاری هستند که رستگاری را امری جمعی می‌دانند. طبق این احساس یا تخیل، یا همگان رستگارند و یا هیچ‌کس نیست؛
پس هر انسانی برای هم‌نوع خویش در حکم مسیح است".
اعتراف می‌کنم برداشتی که از مفهوم سعادت یا شقاوت جمعی داشتم، تا پیش از مواجهه با بحران کرونا، بسیار متفاوت بود با آنچه امروز از به‌هم‌پیوستگی سرنوشتمان درمی‌یابم.
تا همین یک ماه پیش تصور می‌کردم هرکس باید به‌قدر وسع خویش برای سعادت دیگری بکوشد تا خود را سعادتمند بیابد.
اما حالا و در میانهٔ این بحران، بر خود می‌لرزم؛
چراکه این روزها، هرکدام از ما مسئول سلامتی تن و جان و روان خود و دیگران است.
دوباره بخوانیم:
این روزها هریک از ما مسئول سلامتی و جان خود و دیگران است؛
اینکه حتی نمی‌دانیم هرکدام مسئول چند نفریم، بر سنگینی و اهمیت ماجرا می‌افزاید.
ما در میانهٔ یک تجربهٔ جدیدیم.
تجربه‌ای منحصربه‌فرد که حتی پدرها و پدربزرگ‌هایمان هم خاطره‌ای از آن در ذهن ندارند.
اکنون به درک جدیدی از "به‌هم‌پیوستگی" رسیده‌ایم.
هرکدام از ما در هرکجای جهان که تب کند، دیگران را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. حالا سرنوشت ما به‌عنوان "اجزای یک کل" مهم‌تر است از دغدغه‌های فردی ما.
بحران را جدی بگیریم. نه به آن معنا که از شدت ترس زندگی‌مان فلج شود، بلکه به آن معنا که باور کنیم در شرایط اضطراری می‌توانیم سبک زندگی خود را تغییر دهیم. نترسیم از در خانه‌ماندن. نترسیم از تبدیل دورهمی‌های حقیقی به جلسات مجازی. خیال نکنیم اگر امسال عید را سبک‌تر برگزار کنیم یا قید سفر را بزنیم، چه خواهد شد.
اسفندماه نودوهشت، فصل صبرکردن است و دوام‌آوردن و جدی‌گرفتن.
مرگ روبه‌روی ما ایستاده‌است تا زندگی را جدی بگیریم.
هر هنری داریم به کار گیریم تا سبک زندگی‌مان را بر اساس نیاز امروز تغییر دهیم. چند هفته در خانه بمانیم و قید آرایشگاه و خرید عید و مهمانی و سفر را بزنیم.
اگر نیاکان ما هزاران سال پیش توانسته‌اند برای زندگی‌شان در دل غارهای سرد و تاریک معنایی بیابند، ما نیز می‌توانیم برای شیوهٔ جدید و موقتی زندگی‌مان معنایی بیابیم.
در خانه بمانیم و هروقت احساس کردیم کم آورده‌ایم کلیپ کوتاه آوازخواندن شهروندان ووهان در بالکن را تماشا کنیم و به هم دل‌گرمی دهیم که جدی می‌گیریم تا دوام بیاوریم.
امروز بیش از هر وقت دیگری عبارت درخشان اونامونو را جدی بگیریم:
"بسیاری هستند که رستگاری را امری جمعی می‌دانند. طبق این احساس یا تخیل، یا همگان رستگارند و یا هیچ‌کس نیست؛
پس هر انسانی برای هم‌نوع خویش در حکم مسیح است".
✍ راضیه اسلامی‌نسب
🔰یادداشت‌های "راضیه اسلامی‌نسب" را می‌توانید در کانال "تناقض‌های دل" بخوانید:
👉@tanagh
#سعادت_جمعی
#راضیه_اسلامی‌نسب
#اونامونو
#سروش_مولانا
@sorooshemewlana
اونامونو می‌گفت:
"بسیاری هستند که رستگاری را امری جمعی می‌دانند. طبق این احساس یا تخیل، یا همگان رستگارند و یا هیچ‌کس نیست؛
پس هر انسانی برای هم‌نوع خویش در حکم مسیح است".
اعتراف می‌کنم برداشتی که از مفهوم سعادت یا شقاوت جمعی داشتم، تا پیش از مواجهه با بحران کرونا، بسیار متفاوت بود با آنچه امروز از به‌هم‌پیوستگی سرنوشتمان درمی‌یابم.
تا همین یک ماه پیش تصور می‌کردم هرکس باید به‌قدر وسع خویش برای سعادت دیگری بکوشد تا خود را سعادتمند بیابد.
اما حالا و در میانهٔ این بحران، بر خود می‌لرزم؛
چراکه این روزها، هرکدام از ما مسئول سلامتی تن و جان و روان خود و دیگران است.
دوباره بخوانیم:
این روزها هریک از ما مسئول سلامتی و جان خود و دیگران است؛
اینکه حتی نمی‌دانیم هرکدام مسئول چند نفریم، بر سنگینی و اهمیت ماجرا می‌افزاید.
ما در میانهٔ یک تجربهٔ جدیدیم.
تجربه‌ای منحصربه‌فرد که حتی پدرها و پدربزرگ‌هایمان هم خاطره‌ای از آن در ذهن ندارند.
اکنون به درک جدیدی از "به‌هم‌پیوستگی" رسیده‌ایم.
هرکدام از ما در هرکجای جهان که تب کند، دیگران را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. حالا سرنوشت ما به‌عنوان "اجزای یک کل" مهم‌تر است از دغدغه‌های فردی ما.
بحران را جدی بگیریم. نه به آن معنا که از شدت ترس زندگی‌مان فلج شود، بلکه به آن معنا که باور کنیم در شرایط اضطراری می‌توانیم سبک زندگی خود را تغییر دهیم. نترسیم از در خانه‌ماندن. نترسیم از تبدیل دورهمی‌های حقیقی به جلسات مجازی. خیال نکنیم اگر امسال عید را سبک‌تر برگزار کنیم یا قید سفر را بزنیم، چه خواهد شد.
اسفندماه نودوهشت، فصل صبرکردن است و دوام‌آوردن و جدی‌گرفتن.
مرگ روبه‌روی ما ایستاده‌است تا زندگی را جدی بگیریم.
هر هنری داریم به کار گیریم تا سبک زندگی‌مان را بر اساس نیاز امروز تغییر دهیم. چند هفته در خانه بمانیم و قید آرایشگاه و خرید عید و مهمانی و سفر را بزنیم.
اگر نیاکان ما هزاران سال پیش توانسته‌اند برای زندگی‌شان در دل غارهای سرد و تاریک معنایی بیابند، ما نیز می‌توانیم برای شیوهٔ جدید و موقتی زندگی‌مان معنایی بیابیم.
در خانه بمانیم و هروقت احساس کردیم کم آورده‌ایم کلیپ کوتاه آوازخواندن شهروندان ووهان در بالکن را تماشا کنیم و به هم دل‌گرمی دهیم که جدی می‌گیریم تا دوام بیاوریم.
امروز بیش از هر وقت دیگری عبارت درخشان اونامونو را جدی بگیریم:
"بسیاری هستند که رستگاری را امری جمعی می‌دانند. طبق این احساس یا تخیل، یا همگان رستگارند و یا هیچ‌کس نیست؛
پس هر انسانی برای هم‌نوع خویش در حکم مسیح است".
✍ راضیه اسلامی‌نسب
🔰یادداشت‌های "راضیه اسلامی‌نسب" را می‌توانید در کانال "تناقض‌های دل" بخوانید:
👉@tanagh
#سعادت_جمعی
#راضیه_اسلامی‌نسب
#اونامونو
#سروش_مولانا
@sorooshemewlana
Telegram
attach 📎