🔖 "پروبلماتیک هویت ملی" و ضرورت جامعه شناختی تمرکز بر روی اشتراکات!

✍ دکتر محمد حسن علایی

📌 شکاف بین مردم و حاکمیت در صورت تعمیق، بسیار بیشتر از آن که به تصور بیاید می‌تواند مسئله‌ساز شود. در این میانه روشنفکر آگاه، به عنوان یک انذاردهنده در حد واسطه مردم و حاکمیت تا حدودی می‌تواند نقش‌آفرین باشد، اما در صورت فقدان زمینه‌های تاثیرگذاری سخن اهل درد، این چاله روز به روز عمیق‌تر خواهد شد. توصیف هستی اجتماعی ایرانیان چندان که وفادار به پدیدارها باشد و گزارشی منطبق با واقعیت‌های عینی را در بر بگیرد بدون وجه نظر تاریخی و بدون توجه به دیالکتیک امر محلی و امر جهانی ممکن نخواهد بود.

📌 از اهم مسائلی که نیاز مبرمی به بازتعریف دارد، مسئله پروبلماتیک هویت ملی در همه ابعاد آن است. نمی‌توان صرفاً با تکیه بر یک ایدئولوژی ناسیونالیستی، یک صورت‌بندی دقیق و ملهم از امر واقع از هویت ملی ارائه کرد.
در امر سخن راندن از ضرورت توصیف هستی اجتماعی و واقعیات عینی جامعه ما و تبیین جامعه‌شناختی شکاف‌ها و گسیختگی‌های اجتماعی آن، با نگاهی اجمالی به تغییرات و تحولات الگوهای زیستی جوانان و نوجوانان دهه‌های جدید می‌توان تاثیر و تاثرات فرآیندهای جهانی را بر سبک زندگی و امر روزمره در زندگی ایرانیان در نظر آورد.
کندورسه فیلسوف و دانشمند علوم سیاسی فرانسوی، در آستانه عصر جدید تحولات دولت و جامعه، به این نکته پی برد که هر نسلی بهتر است قانون اساسی سیاسی خود را تولید کند و هیچ نسلی نباید نسل‌های آینده را تابع قوانین خویش سازد.

📌 سخن‌سرایی در باب مطلق «ایرانی بودن» چندان هم بی خطر نیست؛ و هر آینه گوینده را با خطر سقوط به ورطه احساسات کور ملی‌گرایانه و وطن‌پرستانه روبه‌رو می‌کند. برای پرهیز از درغلتیدن به ابتذال روایت‌سازی رومانتیک از ایرانیت، می‌توان خود را به برخورداری از امکانات و مواهب وجه نظری تاریخی و رویکردی پدیدارشناختی مجهز ساخت.

📌 ایرانی از طرفی قهراً پایی در سنت تاریخی خود و پایی لرزان در تجربه‌ای به غایت هراس‌آور، اما لاجرم وسوسه‌انگیز به نام مدرنیته دارد. او روزگاران درازی به اسم و رسم آبا و اجدادی خویش نامی در نام‌ها و خانه‌ای مستحکم از برای زیستن داشته است. اما به ناگاه چاله مدرنیته زیر پای او دهان باز کرده است و او را به جهانی ناشناخته پرتاب کرده است. بیگانه‌ای در درون، او را با خویش بیگانه ساخته و سرنوشت ایران و ایرانی در هاله‌ای از ابهام پیچیده است.
برای رفع این ابهام «ما» امروز می‌بایست انگشت بگذاریم بر روی اشتراکات و تقدیر مشترک تاریخی‌مان، و امکاناتی که فرا روی‌مان وجود دارد. برای جهان غیر ایرانی، چه اهمیتی دارد که ما، بمانیم یا نمانیم!

📌 رسانه‌‌ی خبری_ تحلیلی تحکیمِ ملت 👇

🆔 @tahkimmelat

🔸️توسعه نیافتگی یا تعویق زندگی؟!

✍دکتر محمد حسن علایی (جامعه شناس)


در کوتاه‌ترین عبارت، و به اعتبار سخن جدی‌ترین اندیشمندان، توسعه‌نیافتگی، بنیادی‌ترین و عمده‌ترین مشکل ما ایرانیان است. اما سخن به همین‌جا ختم نمی‌شود، توسعه‌یافتگی یگانه امکان زیستن زیر سپهر جهان جدید است و تحقق نیافتن آن در هر گوشه این کره خاکی مساوی است با غیبت زندگی. غیبت زندگی اما نباید تنها برهوتی خالی از حیات را به اذهان متبادر کند، بل این دوزخ رعب‌آور، انواع آسیب‌ها و آفت‌ها را در انبان دارد. در چنین وضعیت اسف‌باری است که بسیاری از اصحاب نظر برای برون‌شد از بحران‌های تودرتوی مبتلی به جامعه، به زعم خویش نسخه می‌پیچند. اما دوای چنین درد مزمنی در دکان هیچ عطاری یافت نمی‌شود. اگر هر کدام از میدان‌های سیاست، اقتصاد، فرهنگ و اجتماع را در نظر آوریم، با یک سلسله از آشفتگی‌های به هم پیوسته روبه‌رو می‌شویم. اصولاً در وضعیت توسعه‌نیافتگی، نمی‌توان هیچ حوزه‌ای را مستقل از هم در نظر آورد. از نهاد دولت تا دانشگاه، از حوزه علم تا اخلاق و خانواده ... همه و همه از مشکلات عدیده‌ای رنج می‌برند.
پدیده‌های ناقص‌الخلقه‌ای چون شبه دولت، شبه دانشگاه و... ما را با انواع کژکارکردی‌ها و ناکارآمدی‌ها مواجه می‌سازند. بی‌قانونی، بی‌قاعدگی و شلختگی، در واقع سکه رایج چنین آشفته بازاری تلقی می‌شود. در وضعیت توسعه‌نایافتگی، سر و کارمان نه با یک زندگی پرمسئله، که با یک شبه زندگی برزخی یا یک پیکره نیم‌زنده- نیم‌مرده است که از آن به تعویق زندگی در وضعیت توسعه‌نایافتگی تعبیر شده است. یک جامعه یا در واقع ناجامعه توسعه‌نیافته، آبستن خشونت‌های سیاهی است که به واقع نمی‌توان حد یقفی بر آن قائل شد و شکاف‌های ناپیمودنی بسیاری در حوزه‌های مختلف سیاسی، ارتباطی و نسلی در آن دهان باز می‌کند. جایی که امر نو و امر متکثر فهم نشده است و در ذیل انواعی از تنازعات ایدئولوژیک و کنش‌های کور، بنیادگرایانه و افراطی، چه میزان از نابخردی‌های خانمان‌سوز می‌توان فهرست کرد.
طی دو قرن گذشته، شهروند ایرانی در مواجهه با جهان جدید، فاقد هرگونه بنیان انتولوژیکی بوده است و فهم جهان برای او امری دم دستی انگاشته شده است. در جامعه پسا انقلابی، اگر جان سوژه‌های انقلابی، به نحوه‌ای از تحقق خویش در سایه تعالیم سنت گرم می‌شد، برای نسل‌های بعد، پنبه همه چیز زده شده است. آنچه برای ایشان به ارثیه گذاشته شده، نه حتی از مجرای جرح و تعدیل آرای اهالی تفکر (امثال شریعتی) که در هیاهوی تبلیغاتی و تریبون‌های ایدئولوژیک به ایشان رسیده است. توسعه تکنولوژی‌های ارتباطی و تلاش نسل‌های جدید برای بازتعریف خویش در مقام یک شهروند جهانی، موجبات انکار خویشتن و زمینه‌های خوداستهزایی را در مقام مقایسه برای ایشان فراهم آورده است و کینه‌جویی نسبت به متولیان امور را دامن زده است. از طرفی شکاف‌های نسلی، فقر، بی‌عدالتی، تبعیض و بی‌افقی، منافذ کنش بر پایه عقلانیت را در زیست‌جهان ایرانی مسدود کرده است. بخش عظیمی از جمعیت کشور را جوانان تشکیل می‌دهند، جوانانی که بیشتر از آنکه از یک بینش تاریخی قابل قبول در تحول‌خواهی و توسعه‌طلبی برخوردار باشند، صرفاً با تکیه بر عقلانیت انتزاعی، شیفته مظاهر تمدن جدید شده، شکاف وضع خود را با جوانان کشورهای توسعه‌یافته پرناشدنی احساس می‌کنند و گذر از این مغاک را با تداوم وضع موجود ناممکن می‌انگارند.
در این برهوت پیش‌رونده، حتی اهالی تفکر از توفیق قابل اعتنایی برخوردار نیستند و از فراخوان معدود مخاطبان خویش در نسل‌های جدید و تشکل دادن ایشان برای یک حرکت پویای فکری عاجزند. امروز ما بیش و پیش از هر امری، به فهم وضعیت توسعه‌نیافتگی و کسب خودآگاهی نسبت به جایگاه خویش در جهان نیازمندیم.

🔸️منبع: روزنامه همدلی

https://www.hamdelidaily.ir/index.php?newsletternumber=1406&page=8

🎧 صوت کامل جلسه‌ی آزاد اندیشی آرمان

📌"جمهوری اسلامی و آرمان‌ها؛ پیشرفت یا پسرفت؟"

👤دکتر علیرضا شجاعی‌زند
👤 دکتر بیژن عبدالکریمی

دیگران را به طریقت فرا بخوانید...
🆔 @tarighat_sut

پست موقت
این برنامه امشب رأس ساعت ۲۰ در فضای گوگل میت برگزار می‌شود.
اتاق گفتگو ۵ دقیقه پیش از شروع برنامه باز است.
برای حضور در برنامه از پیوند زیر استفاده کنید

meet.google.com/rnw-hbqt-oer

ایران به روایت مقصود فراستخواه!

دکتر محمدحسن علایی

امشب در برنامه "ایران به روایت مقصود فراستخواه" توفیق مشارکت داشتم.
دکتر فراستخواه در این روایت به نقش "عاملان تغییر" و ابتکارات و هوشمندی های ایشان در شرایط جاری کشور، اشاره کردند.
بنده هم به اهمیت "کنشگران مرزی" در پیوند با گفتمان وفاق اشاره کوتاهی کردم، به این اعتبار که دکتر فراستخواه با طرح "کنشگران مرزی" به واقع تلاشی نظری می کند برای ایجاد رابطه بین سیستم و زیست جهان؛ بین ایوان مردم و دیوان دولت؛ گفتگوهای میان نسلی؛ گفتگوهای دستگاه های رسمی و سازمان های مردم نهاد، گفتگو میان مرکز و پیرامون، میان جریان های مختلف فکری، میان ایران و جامعه جهانی، میان نوگرایان و سنت گرایان...برای تقلیل محنت های انسان ایرانی در وضعیت شکاف ملت و دولت برای رفع فرسایش سرمایه اجتماعی، ترمیم اعتماد اجتماعی و نهایتا شکل دادن به یک آرامش فعال در جامعه!
اگر ایده آل تایپ هایی برای انواع جامعه‌شناسی در ایران تلقی کنیم فراستخواه به عنوان ایده آل تایپ نوعی از جامعه شناسی است که از دامن زدن به شکاف ملت-دولت پرهیز می کند و طرح هایی ایجابی برای تعامل امر سیاسی و امر اجتماعی می افکند.

ما گم شدیم لای همین ماه و سال ها
در لابه لای حسرت و آه و خیال ها
ما گم شدیم و زندگی آغاز شد همین
پس دیر شد زمان تمام وصال ها
یک روز هم به دست قضا خورده می شویم
افتاده ایم در سبد بد سگال ها
یک روز زنده ایم و دگر روز مرده ایم
سر می رسد زمانه ی این انتقال ها
ما گم شدیم مثل همان بره ی ضعیف
در گیر و دار پنجه گرگ و شغال ها
با خاطرات مبهم و تاریک می زی ایم
با خاطرات مرده و رو به زوال ها
سگ دو همی زنیم چو خر در سیاب ها
ما را چلانده غصه ی مال و منال ها
شعری برای خاطره ی خنده های تو
شعری برای دوری از ابتذال ها
روزی دوباره سمت تو پرواز می کنم
ما گم شدیم لای همین ماه و سال ها

♦️از مجموعه غزلیات "مرا تمام جهان پشت سر گذاشته است" اثر محمدحسن علایی؛ ۱۴۰۱

چرا آرمان دموکراسی خواهی متحقق نمی شود؟
دکتر محمد حسن علایی (جامعه شناس)

تامل در فقدان فرماسیون اجتماعی متضمن دموکراسی در ایران ما و تمهید برنامه های پژوهشی درخور آن جهت مطالعه ی تاریخی هستی اجتماعی ایرانیان در پرتو آن، علی الاطلاق می بایست به عنوان مهمترین کار ویژه ی روشنفکران کشور و البته جامعه شناسان دغدغه مند تلقی می گردید.
آن چه منجر به احباط قریب به اتفاق تلاش های روشنفکران جامعه ی ما در طول دو سده ی گذشته شده است به واقع چه بوده است؟!
پرسش از امکان خوانش تحولات جامعه و حتی انقلاب بزرگ ایران ذیل جستجوی آرمان های بر زمین مانده از دوران مشروطه تا امروز و رسیدن به پاسخ های منقح و متقن، می تواند و باید در دستور کار محققان این کشور توسعه نیافته و درگیر در هزار و یک بحران، قلمداد گردد. و این میسر نخواهد شد مگر اینکه شاهد یک شیفت پارادایمیک اساسی در منطق تبیین روشنفکران کشور باشیم.
خواست دموکراسی در کشور را حقیقتا کدام نیروهای اصیل و تاریخی نمایندگی کرده و می کنند؟ و از چه میزان قدرت برای تاثیرگذاری برخوردارند؟
فقدان جامعه ی مدنی و فرماسیون های اجتماعی-اقتصادی معطوف به تحقق دموکراسی در ایران را با کدام مولفه های تاریخی و جامعه شناختی باید تبیین کرد؟!
آیا جان کلام اهل تفکر از شریعتی تا عبدالکریمی در ایران و صورتبندی ایشان از بحران های جامعه و امکانات برون شد از آنها، توسط دانشگاهیان و اهل نظر مسموع واقع شده است؟
گفتمان "وفاق ملی" در صورت توفیق به فراگیری در سطح دانشگاهیان و اهل دغدغه، به جای روان شناسی گرایی و اتلاف سرمایه های حیاتی جامعه، به دنبال تمهید شرایط تحقق آلترناتیوهای ساختاری با مشارکت همه ی نیروهای اصیل فارغ از گرایشات ایشان برای توسعه ی ایران عزیز است.
https://www.instagram.com/p/CRDNafpHqHZ/?utm_medium=share_sheet

♦️رضا داوری اردکانی در این گفتار، در ضرورتِ داشتنِ وطن سخن می‌گوید.

♦️وی نبودِ وطن را برابر با انحطاط و فساد می‌داند.

♦️از همین روست که او از عُلقه‌اش به ایران سخن می‌گوید🔺️

@joreah_journal

www.instagram.com/joreah_journal

مدرسه مطالعات هویت برگزار کرد:

سلسله نشست تراث حکمی ایران؛ شاه اسماعیل صفوی

موضوع نشست:
تاثیر سیدحیدر‌آملی بر شاه اسماعیل صفوی

سیدجواد میری

پنجشنبه ۱۹ آبان ساعت ۱۸.۳۰

در این آخرین نشست ما به بحث تقریب تشیع و تصوف در نگاه سیدحیدر آملی و تاثیر آن بر "مکتب اردبیل" و خاصه رویکرد شاه اسماعیل پرداختیم و این پرسش را مطرح کردیم که چرا تداوم مفهومی و استمرار سنت حِکمی خطائی در ایران و زبان-جهان ترکی بالکل مورد غفلت قرار گرفته است؟

#مطالعات_هویت #شاه_اسماعیل #باشگاه_اندیشه
@bashgahandishe


@seyedjavadmiri

همایش ملی "روز جهانی فلسفه" در دانشگاه محقق اردبیلی!

به یاد حضور دکتر عبدالکریمی بزرگوار در همایش روز جهانی فلسفه در دانشگاه محقق اردبیلی، ضمن تشکر از دکتر بابایی و بچه های انجمن علمی فلسفه دانشگاه محقق...
(۱۳۹۷/۸/۲۷)

🌏همایش ملی روز جهانی فلسفه
با حضور دکتر بیژن عبدالکریمی
دانشگاه محقق اردبیلی

⭕️ ایران به روایت مقصود فراستخواه!

🔸در برنامه "ایران به روایت مقصود فراستخواه" توفیق مشارکت داشتم. دکتر فراستخواه در این روایت به نقش "عاملان تغییر" و ابتکارات و هوشمندی‌های ایشان در شرایط جاری کشور، اشاره کردند. بنده هم به اهمیت "کنشگران مرزی" در پیوند با گفتمان وفاق اشاره کوتاهی کردم، به این اعتبار که ایشان با طرح کنشگران مرزی تلاشی نظری می‌کند برای ایجاد رابطه بین سیستم و زیست جهان؛ بین ایوان #مردم و دیوان #دولت؛ گفتگوهای میان نسلی؛ گفتگوهای دستگاه‌های رسمی و سازمان‌های مردم نهاد، گفتگو میان مرکز و پیرامون، میان جریان‌های مختلف فکری، میان #ایران و جامعه جهانی، میان نوگرایان و سنت گرایان، برای تقلیل محنت‌های #انسان ایرانی در وضعیت شکاف ملت و دولت، برای رفع فرسایش سرمایه‌ی اجتماعی، ترمیم اعتماد اجتماعی و نهایتاً شکل دادن به یک آرامش فعال در جامعه!

🔸اگر ایده‌آل تایپ‌هایی برای انواع #جامعه‌شناسی در ایران تلقی کنیم، فراستخواه به عنوان ایده‌آل تایپ نوعی از جامعه‌شناسی است که از دامن زدن به شکاف ملت-دولت پرهیز و طرح‌هایی ایجابی برای تعامل امر سیاسی و اجتماعی می‌افکند.

✍ دکتر #محمدحسن_علایی

✅ @Shariati_Group

ضرورت استقبال از یک سرمایه اجتماعی نادر*!

هستند معدود متفکرانی که خواستار آن‌اند که با نگاهی ژرفانگر و تاریخی به مسائل ما بنگرند و در سایه‌ی مداقه‌های فلسفی و عمیق خویش بصیرت‌های بنیادینی برای درک انتولوژیک وضعیت اینجایی و اکنونی ما در اختیار بگذارند. مواضعی که این گروه در خصوص دیگر مسائل اجتماعی اتخاذ می‌کنند ممکن است از چندان وجاهتی در میان متخصصان امور و صاحب‌نظران حوزه‌های اجتماعی‌ـ‌سیاسی برخوردار نباشد، و حتی به مذاق روشنفکران بیرون از آکادمی و نیز صاحبان مناصب خوش نیاید.
می‌شد برای ایجاد حلقه‌های واسط میان این میادین پیش‌ترها تدابیری اتخاذ شود. علی ایها الحال، فقدان چنین تسهیل گرانی که رابط بین متفکران، نظریه‌سازان، استراتژیست‌ها، و کارگزاران باشد به‌نحو جدی احساس می‌شود.
همین امر باعث می‌شود که انرژی‌های عظیمی در این میان به هرز برود، بی‌فکری در مواجهه با مسائل حاکم و یکه‌تاز میدان شود، و حتی کار به جایی برسد، به جهت عدم هم‌افزایی نیروها و قابلیت‌ها، هرکدام از ایشان در جزایر منفصل از هم باقی بمانند و بی‌اختیار احساس طفیلی بودن به ایشان دست دهد، حتی گاه ممکن است پرداختن به مباحث نظری صرف، در بحبوحه‌ی مسائل اورژانسی جامعه‌ی بحران‌زده‌ی ما، نه‌تنها نتیجه‌ی مطلوبی در پی نداشته باشد که چنین تلاش‌هایی قربانی انواع شتابزدگی‌ها در مقام تألیف و قضاوت قرار گیرند.
نخبگان فکری برای بقای همین امکانات قلیل، حتی از وجود کسانی که تفکر ایشان را پیگیری خواهند کرد نیز اطمینان نمی‌توانند داشت تا چه رسد شاهد تأثیرات مقطعی مساعی خویش باشند. القصه، تعیین اولویت‌های به‌حق برای اندیشیدن پیرامون مسائل به صرافت طبع افراد وانهاده می‌شود!
رسانه‌ها و دانشگاه‌ها باید از یک سرمایه‌ی اجتماعی نادر استقبال بیشتری می‌کردند، اما مراد از یک سرمایه‌ی محدود اجتماعی چه می‌تواند باشد! علی‌الخصوص در شرایطی که ریشه‌های درخت همبستگی اجتماعی از خاک انسجام ملی بیرون زده است. تا آنجا که گروه کثیری را مجاب کرده است که در داوری‌هایشان ابراز کنند که دیگر کار از کار گذشته است! و مرتب تعابیری از قبیل فروپاشی، بی‌اعتمادی، فساد سیستماتیک و دروغ‌پردازی و... از ایشان به گوش می‌رسد. سرمایه‌ی ارجمندی که هنوز شاید برای نجات کشور رجوع به ایشان مصلحت فوری باشد و شاید هنوز دیر نشده باشد. نقش این فئه‌ی قلیل همچنین می‌تواند در حفظ و حراست از سرمایه‌ی اجتماعی به معنای عام در کشور در خلال انبوه مسائل اجتماعی و گرفتاری‌های مزمن و مقطعی بسیار مفید واقع شود.
منظور نگارنده از این سرمایه‌ی اجتماعی آن دسته از صاحب‌نظران و اندیشه‌ورزانی است که صورت مدعی به خویش نمی‌گیرند، رگ انقلابی‌شان بیرون نمی‌زند، ادعای روشنفکری‌شان هم نمی‌شود، در طول سالیان به‌رغم آب‌وهوای سفله‌پرور دوران بر روی این خاک بالیده‌اند و به هر مصیبتی خویش را محقق ساخته‌اند. از ویژگی‌های ایشان عشق به سنت تاریخی و ریشه‌های فرهنگی این آب و خاک است، از نگاه تاریخی در تحلیل و تبیین مسائل بی‌بهره نیستند. از خطراتی که از دو سو تهدید می‌شود جان سالم به در برده‌اند، نه در دام افراط افتاده‌اند و نه در دام تفریط، در داوری‌ها منصف و معتدل عمل می‌کنند، دندان خشم بر جگر خسته می‌فشارند و بر شکاف‌های اجتماعی دامن نمی‌زنند، خواهان تعامل با دنیا هستند چون زیست جهان مدرن را به رسمیت شناخته‌اند و به سنت خویش پشت نکرده‌اند چون از ریشه‌هایشان نبریده‌اند، دینشان را از آفت بنیادگرایی پیراسته‌اند، و بسیار از ارتجاع نو و کهنه زخم خورده‌اند، اما همچنان دغدغه‌ی مردم و منافع ملی را داشته‌اند. مع‌الأسف، رسانه‌ها و دانشگاه‌های ما از حضور ایشان به‌ندرت استفاده کرده‌اند، توده‌ی مردم در تحلیل‌های متعارف خویش از مواضع ایشان دور نگه داشته شده‌اند، لوازم و مصالح لازم برای تبدیل آن‌ها به گروه‌های مرجع فراهم نیامده است.
در یک نگاه اجمالی، آنچه مهم‌ترین و فوری‌ترین ملاحظات را باید به خود اختصاص دهد امید به ظهور و تکوین طیفی از منتقدان مترقی، منصف و معتدل وضع موجود است که همه‌ی احاد مردم از دانشگاهیان تا نهادهای حاکمیت می‌توانند و باید برای غلبه بر شکاف‌های اجتماعی و دوقطبی‌های خطرناک از این ظرفیت نهایت بهره را ببرند و زمینه‌ی مشارکت بیش از پیش ایشان را برای حفظ کیان کشور، آینده‌ی ایران و تمهید آلترناتیوهای ساختاری فراهم آورند.
توصیف هستی اجتماعی ایرانیان چندان که وفادار به پدیدارها باشد و گزارشی منطبق با واقعیت‌های عینی را در بر بگیرد کوشش نظریه‌ورزانه‌ای است که اگر بخواهد همه‌ی ساحات فرهنگ، سیاست، اجتماع و... را در بر بگیرد می‌تواند به‌مثابه‌ی پیش‌درآمدی بر تبیین جامعه‌شناختی امور و مسائل قلمداد شود.

* برگرفته از کتاب گفتمان وفاق؛ ارمغان دو دهه زیست آکادمیک؛ نویسنده: دکتر محمدحسن علایی؛ انتشارات نقد فرهنگ؛ ۱۴۰۰

برنامهٔ گفتگومحور مِهستان
ایران به روایت مقصود فراستخواه  


✅ روایت ما از ایران و پاسخ ما به پرسش‌هایی چون
چیستی ایران
چگونگی وضعیت آن
چیستی عوامل مؤثر بر این وضعیت و چگونگی بهبود شرایط آن، عاملی مهم و اساسی در برون رفت ایران از شرایط کنونی و آفرینش آینده‌ای بهتر برای این سرزمین و ساکنانش است.

✅ بر این اساس مجموعهٔ ایران پایدار در تلاش است تا در سلسله برنامه‌هایی، روايت اندیشمندان و کنشگران ایرانی در حوزه‌های گوناگون را بر محور این پرسش‌های بنیادین استخراج نماید. روز پنجشنبه نوزدهم آبان‌ماه در یکی دیگر از برنامه‌های گفتگومحور مِهستان میزبان دکتر «مقصود فراستخواه»، جامعه‌شناس و نویسندهٔ ایرانی بودیم. این برنامه با حضور دکتر مانی کلانی، مسئول بررسی آثار و اندیشه‌های دکتر فراستخواه در مجموعهٔ ايران پایدار برگزار شد.

✅ در بخش پایانی (4:59:00) این فایل می توانید ملاحظه ی دکتر محمدحسن علایی را در خصوص روایت مقصود فراستخواه بشنوید.


#ایران_پایدار
#مهستان
#مقصود_فراستخواه
#مانی_کلانی   

⭕️ ایرانِ پایدار بستری برای ایران‌شناسی و ایران‌شناسی بنیانی برای پایداریِ ایران

https://t.me/iranepaydar_official

♦️"مرا تمام جهان پشت سر گذاشته است"
مجموعه غزلیات محمدحسن علایی، چاپ ۱۴۰۱

دکتر محمدحسن علایی؛ به عنوان یک جامعه شناس در این مجموعه ادبی در صدد بر آمده است این بار در کسوت یک شاعر غزل سرای نوگرا ظاهر شود و به طبع آزمایی بپردازد؛ مردم گرائی، نوع دوستی و ردپای دغدغه های اجتماعی وی در این مجموعه دور از نظر نمانده است؛ "مرا تمام جهان پشت سر گذاشته است" حاوی غزلیاتی بدیع و برخوردار از زبانی نو و امروزین با درون‌مایه ای عاطفی-اجتماعی است؛ پیشتر نیز کتابی از ایشان با عنوان "گفتمان وفاق ارمغان دو دهه زیست آکادمیک" به زیور طبع آراسته شده است. در پشت جلد کتاب این غزل آمده است:

نه اینکه عشق، مرا بی خبر گذاشته است
مرا تمام جهان پشت سر گذاشته است
فریب خاطره های خوش خودش را خورد
کسی که عمر به پای تبر گذاشته است
گذشته ها نگذشته ست تازه هست هنوز
که زخم کهنه به روحم اثر گذاشته است
قشنگ نیست که از پشت سر زند خنجر
برای کشتنم اما نفر گذاشته است
من از کسی که توقع نداشتم خوردم
که رفته است و مرا در به در گذاشته است
میان ماندن و رفتن، پرنده مختار است
درون میله کمی بال و پر گذاشته است...

@sociologicalperspectives

دکتر ناصر تکمیل همایون استاد جامعه‌شناسی و تاریخ و همکار و عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی جان به جان آفرین تسلیم کرد. روحش شاد!



سیدجوادمیری


@seyedjavadmiri

بیژن عبدالکریمی هشدار داد: من می‌ترسم همان‌گونه که در ساختار قبلی (حکومت پهلوی) دیر صدای مردم شنیده شد چنین رخدادی نیز برای گفتمان انقلاب شکل بگیرد.

بیژن عبدالکریمی، فیلسوف و استاد دانشگاه ضمن مقایسه تطبیقی رخدادهای اعتراضی آبان 98 و 1401 راهکارهای عملی برای عبور از بحران اخیر ارایه کرده است.
به گزارش اعتماد، بخش‌های مهم این گفت‌وگو را در ادامه بخوانید:

*سیستم؛ مطبوعات داخلی را خفه کرده است.
*فرزندان کشور را به دامان رسانه‌های بیرونی انداخته است.
*بعد از انقلاب سال57 بخش زیادی از افراد جامعه این حس را دارند که مطالبات‌شان تحقق پیدا نکرده است.
*از این به بعد سیستم باید منتظر اعتراضاتی مستمر باشد.
*سرشت اعتراضات تغییر کرده و رادیکال‌تر شده‌اند.
*اگر اعتراضات سال88، اعتراضاتی در درون نظام جمهوری اسلامی بود امروز اعتراضات و مطالباتِ «در ساختار » بدل به اعتراضات و مطالباتِ «بر ساختار» شده است.
*سکوت اقشاری از مردم را نباید به معنای موافقت نسبت به وضع موجود تلقی کرد.
*اعتبار ایران اینترنشنال به دلیل بی‌اعتباری صدا و سیماست.
*جامعه ایرانی شبیه آتش زیر خاکستر است که هر لحظه ممکن است به بهانه‌های مختلف شعله‌ور شود.