🦅🦅🦅🌹🌸ХАЁТ СИНОВЛАРИ...!🌹🌸🥳3.06.2020
715 subscribers
27.2K photos
16K videos
65 files
30.4K links
🌐Teлеграммдаги
Xaётий канал.


✳️Бизнинг каналда сизларга:
Xaр куни🆕 Энг aжойиблари💯:

#Фотолар📸
#Xикоялар📚
#Mаслахатлар♻️
#Tабриклар🎁
#Қушиқлар 🎼
#Mонолог🎤

Бош AДМИНКА
#ГУЛИХОНИМ






Биз Сизларни яхши курамиз.
Канал Админлари ва Админкалари
Download Telegram
#Ҳаётий история
Бич жадности.
(что случилось)

Батир зарабатывал деньги, как здание. Семья Топгани, выросшая с детьми, также сделала ставку на малый бизнес. Его жена Зилола не была благодарна за то, что он стоял перед своим хозяином и за его спиной.

«Ботирака — Банковский, но это все-таки дом. Он называется «Дом». Его отнесли к твоим брату и сестре. Мы будем сидеть в доме.
Я также хочу принять своих родственников во дворе. Как долго мы будем жить в доме?»

Каждый раз, когда Зилола смотрела, она пережевывала одну боль. Ботыр привык к бормотанию жены. Зилола не говорит «стоп». Дом с пятью комнатами затмевает его мечты. Зилола со слезами на глазах старалась уговорить мужа поработать в России.

Тётя Озода много раз молилась Богу Ботиру.
"Какой смысл в России? Вы ее нашли. Ваше пропитание придет. Что вам еще нужно? Если у вас есть дом, если у вас есть машина. Если вы не живете в аренде. Соберитесь с намерениями. Не ездите в Россию!»

Слова Зилолы — это слова, слова — это слова. Ботыр отправился в Россию.
Он получил хорошую работу. Доход хороший. Он отправляет деньги Зилоле каждый месяц. Зилола собирает деньги одну за другой во сне о большом дворе.

Прошли месяцы. Ботир не приехал ни в отпуск, ни в отпуск. Месяцы текли как вода, и прошло пять лет.

Тётя Озода плачет каждый раз, когда разговаривает с Батиром по телефону: «Дитя моё, когда ты приедешь? Достаточно! Твои дети выросли. Это всё, что ты заработала. Да благословит тебя Бог! Возвращайся сейчас... "

Ботир всегда оправдывается, говоря, что скоро вернется.

Зилола быстро услышал шум продаваемого двора и позвал Батира. Ботир небрежно сказал: «Да, продай дом. Прибавь высланные мной деньги к тому, которого недостаточно».

Зилола сделала, как сказал ей муж. Он сделал свое намерение. Он стал владельцем большого двора. Она не могла поверить, что будет жить счастливо со своими четырьмя детьми и что ее жизнь станет более полной, когда придет ее муж. Большой фонтан посреди двора. Деревья вокруг. В подвале отдельный бассейн, парилка. Как и хотел Зилола.

Прошло уже больше трех лет с тех пор, как Зилола переехал сюда. Но Ботир не хотел приходить.

Отец Батыра уснул. Герой прилетел. Оно сильно изменилось. Мать плакала, держа сына на руках. Отец увидел своего сына, почувствовал облегчение и вскоре умер.

Ботыр сильно изменился. И мать, и Зилола это чувствуют. Но никто не взял бы его. Когда Зилола услышала, что ее муж уже давно не возвращается и возвращается в Россию, она умоляла Батыра и сказала: «Пожалуйста, брат Батир, не уходи. У нас все есть. Мне без тебя плохо. Дети тоже выросли. Им нужен отец!»

Батыр повернул Зилолу к себе, взял ее за плечи и сказал: "Зилал, это то, чего ты хотела. Ты добился своего. Ты купил двор, не хвастаясь. Живи как хочешь. Живи счастливо. У меня есть семья в России. У меня пятеро детей. Теперь я должен работать на них и зарабатывать деньги. Я буду приходить и уходить, когда у меня будет время.

Услышав слова мужа, Зилола закусила губу. Он не мог сказать ни слова. Он расслабился и сел на землю.

Батыр отдал подарок отца и улетел в Россию.

Зилола лежала на земле, как заклепка. Следует ли тете Озаде утешать невестку или утешать себя?

«Не плачь, Зила Хан, стой прямо, дочь моя. Ты нужна детям. Никто не может позаботиться о них, кроме тебя. Тебе больше не нужно страдать от боли. дитя мое, вовремя. Хорошо, вставай и пей этот чай. Он придаст тебе сил, - сказал он. -Ю положил горячий чай в руку рядом с Зилолой и ушел.

Ведь сожаление – единственный враг человека.

Зульфия Махмуд.

T.me/sinovlarihayot
19 век. Какой-то штат Америки. Разговаривают 4 жены из одного района.

Женщина 1: Вы слышали о бедной Сьюзен?

Женщина 2: Сьюзен Райт?

3-я женщина: Ух, пусть будет соленым... Шармисар стал. 😔🤦‍♀️

Женщина 2: Что случилось? 🧐

Женщина 1: Его сыновья... 😱

Женщина 4: Соленость, как будто она недостаточно страдает. Какая тоска родить и вырастить 2-х сыновей, как бык... Вот это 🤦‍♀️

Женщина 2: В чем дело?

Женщина 1: Это может звучать глупо, но они...

Женщина 4: Ее сыновья думают, что умеют летать. Какой позор! 👎🤯

1-я женщина. Да, они думают, что умеют летать, и это все, о чем они говорят. 🙄

Женщина 3: Бедная Сьюзен, ее дом недавно покрасили. Теперь они не выдержали этого позора и уехали из города... 😰

А сыновья Сьюзен, Уилбур и Орвилл Райт, несмотря на все разговоры своих детей, не отказываются от своей мечты из-за того, что говорят люди, и... Они летят в небо на первом сконструированном самолете. Они вошли в историю как американские изобретатели и пионеры авиации.

В 19 веке... люди в Америке думают так же, как люди думают о нас сегодня. Но эти братья и их родители: «Что говорят люди?» когда бы они жили, думая о том, чтобы быть "удобными" для населения, нынешняя авиационная промышленность не развивалась бы.

Поставьте людей! Бандаси никогда не согласится. Всё равно, даже если так, поговорят, что-то найдётся.
Сделайте свои уши «глухими», глаза «зрящими» к таким словам и просто идите вперед!

Просто начните читать! Работа над собой!

Вы должны совершенствоваться, развиваться и совершенствоваться не от своего друга, родственника, одноклассника, незнакомца, который прошел мимо вас, вашего коллеги, вашего прошлого возлюбленного, а от СЕБЯ вчерашнего дня!

Поставь слова! Возьмите книгу в руки. Когда читают родители, читают и дети. Будьте для них примером! Кто знает, завтра, после изучения и исследования, их полет доставит нас к непонятным нам планетам?!

Читай дальше! Читай дальше! Читай дальше!

Я написал эти предложения после прочтения книги Джен Синсеро «НиСи».

Получено со страницы Акиды Ханум на

T.me/sinovlarihayot
#Ҳикоялар

ДЎХТИРНИНГ ДАРДИ

Бир соатдан буён кўчага термулавериб хуноби ошган Абдумажид кечиккан дўхтирга заҳрини сочди:
– Сизларни чақирган одам келгунингизча омонатини топшириб қўя қолади-да, ўзиям.
– Қўйинг, ака, энди сиз ҳам ярамни тирнаманг, – афтини бужмайтирди беморнинг қон босимини ўлчай бошлаган оқ халатли йигит. – Врач шу кунда ҳеч кимга одам саналмай қолган...
Машина бу ёққа келаётганда йўл-йўлакай хабар қилишадики, ўртоқ Фалончиевникига кириб ўтиш зарур, ўғилчаси ҳамма ёқни бузаётган эмиш. Кириб билсаларки, кенжатой боқаётган лайчанинг думи узилиб кетган, чақиртирилган ветврач эплолмаслигини айтган. Болакай эса тинимсиз фарёд уради, ўртоқ Фалончиев зудлик билан бош ҳакимга қўнғироқ қилади, у эса «03»га...
– Демак, итнинг думини улаб бердим денг?
– Қанақасига улайман, иложи йўқ, ахир, – қулочини керди врач. – Иннайкейин, ака, мен инсонларни даволашим керак, сизга ўхшаган қанча одам йўлимга қараб ўтирибди.
Истимада куйиб ётган беканинг кўзлари очилиб кетди:
– Вой ноинсофей, – инқиллади аёл. – Итга-я, итга «тез ёрдам» чақирибдими?
– Сиз ташвишланманг, опа – жилмайди дўхтир. – Сал шамоллабсиз, дори ёзиб бераман, икки-уч кун режим қиласиз, ўтиб кетади.
– Кейин нима бўлди? – сўради Абдумажид.
– Нима бўларди, ўртоқ Фалончиевнинг ўғли чинқирганича қолди. «Давлатнинг пулини текинга олиб, ақалли итнинг думини улай олмайдиган сендай оқ халатлиларга ҳайф, еган нонинг ҳаром»... Ана шундай баҳони олиб, у ердан чиқувдик, бу ерга кириб, сизнинг баҳойингизни...
– Э-э, қўйинг энди, – Абдумажид дўхтирнинг елкасига қўл ташлади.
– Хафа бўлманг, дўхтир, – қаддини тиклаган бемор термосдан чой қуйиб узатди. – Садқайи амалдор кетсин, ўз иззатини билмаган одам экан.
– Қалай, опа, сал енгилладингизми?
– Анча дуруст, – уколдан сўнг ўзига келган аёлнинг чеҳраси ёришганди. – Сиз-чи?
– Яхши, – кулимсиради юрагини бўшатиб олган дўхтир.

Рустамжон УММАТОВ.

T.me/sinovlarihayot
НОНВОЙ
(кўнгил олиш)

Бу воқеа Суданнинг Рифий ал-Маноқил деб номланган минтақасида бир муаллим билан бўлиб ўтган.
Бу муаллим қизлар ибтидоий мактабида геометриядан дарс берар экан. Бир куни у мактаб деразасидан кўринишидан беғуборлиги кўриниб турган кичкина қизчани кўриб қолади. У онаси пишириб берган нонларни сотар экан. У мактаб ёшига етган, аммо оилавий шароити туфайли мактабга бормаган эди. Унинг тўртта ака-укаси бўлиб, отаси вафот этган экан. У тирикчилик учун онасига ёрдам берар экан. Укаларини мактабга киришларини, ўқишларини жуда-жуда истар экан.

Муаллим бир куни қизларга геометриядан бир масалани шарҳлаб турар экан, нон сотувчи қизча мактаб деразасидан мўралади. Муаллим ўқувчиларга бир қийин масалани бериб ким тўғри жавоб берса унга мукофот беришини айтди. Муаллимнинг саволига ҳеч бир ўқувчи қиз жавоб бера олмади. Шунда нон сотувчи қизча саволга жавоб бермоқчи бўлиб деразадан қўлини силкитиб: “Устоз, устоз!”, дея бақирди. Муаллим унга жавоб беришига рухсат берди. Қизча саволга жавоб берди. Унинг жавоби тўғри эди.

Ана шундан кейин муаллим унга эътибор бера бошлади. У ўзининг хос маблағидан мактаб учун унга нима керак бўлса барчасини олиб берди. У мактаб мудири билан гаплашиб у қизчани имтиҳон билан мактабга қабул қилишини сўради. Маслаҳатдан сўнг уни бирданига учинчи синфга тингловчи сифатида қабул қилишга қарор қилишди. У бошқа устозлар билан ҳам гаплашиб уларнинг дарсини ҳам тинглаши учун рухсат олди. Улар бунга рози бўлишди. Муаллим бу қарорни қизчанинг онасига етказди.

Имтиҳонлар натижаси ҳайратланарли бўлди. Қизча мактаб бўйича биринчи ўринни олди. Хуллас муаллимнинг эътибори ва ёрдами билан қизча ибтидоий босқичдан токи санавий босқичга ўтгунича яхши ўқиб борди.
Муаллим ишлаш учун Суданни тарк қилишига ва хорижга чиқишига тўғри келди. Қизча билан алоқаси узилиб қолди. Қизчанинг укаларидан бири катта бўлиб аравада сув сотиб унинг харажатларини қоплаб турди.
Хуллас муаллим билан ўн беш йилча кўришмади. Шунча йил ўтиб муаллим яна Суданга қайтди. Унинг Хартумдаги тиббиёт университетида бир ҳамкасби бор эди. У муаллимдан университетга ишга келишини талаб қилди. Бир куни муаллим университет ошхонасида турганида бир қиз унга узоқ тикилиб қолганини сезди. Муаллим унинг нега бунча термулиб қолганининг сабабини била олмади. Муаллим дўстидан бу қизни таниш-танимаслигини сўради.
Дўсти деди:
- Албатта танийман. Бу қиз тиббиёт факултетининг профессори-ку!
Шунда ҳалиги қиз югуриб келиб муаллимнинг қўлларини ўпа кетди. У ҳўнграб йиғлар эди. Ошхонадаги барча инсон уларга қаради. Ҳамма муаллимни қизнинг отаси деб ўйлади. У қиз йиғидан ўзини тийиб деди:
- Устоз! Мени танимадингизми? Мен синиб парчаланган бир инсон эдим. Сиз у синиқлардан бутун бир инсонни бино қилдингиз. Менинг мактабга киришимга сиз сабаб бўлгансиз. Ўз молингиздан менга сарф қилгансиз. Буларнинг барчаси аввало Аллоҳнинг фазли, қолаверса сизнинг эътиборингиз, инсонийлигингиз туфайли бўлди. Мен қизингизман!
Муаллим айтади: “Шу онларда биринчи бор ўзимни устоз ва инсон ҳис қилдим!”.

Саломлар бўлсин бунақанги устозларга! Бизнинг қалбимизга ҳаётнинг маъносини эккан зотларга минглаб саломлар бўлсин!

Доктор Ҳассон Шамсий Пошо
T.me/sinovlarihayot
#Ибратли

ЙЎЛДАГИ САБОҚ

Ҳар гал шу йўлдан ўтганимда бир ҳовлига ҳавас билан қарайман. Жуда чиройли, саришта уй. Уч-тўрт бола ҳовлида ўйнаб юради. Уй бекасига тасанно айтаман. Чунки ҳар доим ҳам рўзғор иши, ҳам болалар билан озода ўтириш осон эмаслигини аёл сифатида биламан...
Бир куни азонлаб иш билан чиқдим. Ўша кўча, таниш ҳовли. Не кўз билан кўрайки, бир эркак қўлида супурги, ҳокандоз билан чиқиндиларни челакка соларди. Ҳайрат билан ўтаётганимда ичкаридан аёл кишининг: “Дадажониси, кийимларингиз тайёр. Нонуштангиз ҳам... Ишга кеч қоласиз, қолганини ўзим қиламан”, деган овозини эшитдим. “Ҳозир кираман, тугатиб қўяй. Ҳали болалар билан қийналиб қоласан”.
Эркакнинг сўнгги сўзидан жуда таъсирландим. Ўқиганим бир ҳикоя ёдимга тушди. Ҳиндистон президенти (2002–2007 й.), доктор Абдул Қалам бундай ёзади: «Бола эдим. Онам ишдан қайтиб, ҳар кеч биз учун нон пиширарди. Бир куни вақт алламаҳал бўлиб кетди. Онам шоша-пиша кечки овқат тайёрлади. Сўнг ҳижолат билан отамнинг олдига овқат ва нон қўйди. Икки кўзим отам столига қўйилган нонда эди. Кимдир куйганига эътибор берармикан, деб кутиб турдим. Аммо отам индамай овқатланди. Сўнг мени ёнига чақириб, бугунги сабоқларим ҳақида сўради. Ўша куни уларга қайтарган жавобимни эслай олмайман, аммо онамнинг овқатдан кейин отамга нон бироз куйиб кетганини минг хижолат билан айтгани кечагидек қулоғим остида... Отам эса жилмайганча онамнинг қўлларидан тутди: “Азизам, куйган нон менга ёқади-ку, унутдингми?”
Ухлашдан олдин отамга хайрли тун тилаш учун кирдим. Баҳонада куйган нонни ростдан ҳам яхши кўриш-кўрмаслигини сўраб олдим. Отам мени бағрига босиб, қаттиқ қучоқлади. “Ўғлим, онанг ҳам кун бўйи ишлаб, жуда чарчайди. Бир марта куйган нон есам, ҳеч нима бўлмайди. Лекин оғзимдан чиққан ёмон сўздан онангни дили оғрийди. Ахир у ҳаммамиз учун керак. Ҳаёт хатоларимизни тушуниб етишимиз учун баъзан жуда ҳам қисқалик қилади”, деди».
Йўлда келарканман, атрофимизда ўз масъулиятини бажармай туриб, аёлидан аёллик вазифасини талаб қиладиган, хотинини аёл, она сифатида кўрмай, иззат-нафсига тегиб, ҳақоратлайдиган, ҳатто калтак­лайдиган эркак­лар ҳам борлиги ҳақида ўйлардим...
Ҳакикий эркак аёлидан талаб килиши эмас,унинг учун бор-будини бериши керак.Ахир аёлнинг жуфти халолидан бошка суянадиган, яхши-ёмон кунида унга таянч буладиган яна кими бор? Эркак киши оиланинг суянган тоғи, ишонган боғи бўла олса, аёл ҳам бор меҳрини, бор умрини шу оиласига қурбон этади.. Эркакларга хам, аёлларга хам Аллоҳим ўзи инсоф ва иймон берсин!!!
T.me/sinovlarihayot
Audio
Nogiron yigitga turmushga chiqqan qiz !!!

T.me/sinovlarihayot
#Ҳикоялар
МАРВАРИД ДОНАСИ.

Эрталабдан кўнгли ғашланди. Ҳолбуки, бугун яхшигина мукофотга лойиқ топилганди. Ҳамкасблар, таниш-билишлар қутлашар, уларга минғирлаб, мужмал жавоб қайтарарди. Совринни кабинетининг бир чеккасига қўйди. Очиб кўрмади ҳам. Қаердандир кўнглига ёпирилиб кирган дилхиралик тарқамаётганди. Кечга бориб бетоқат бўла бошлади. Қишлоққа – отасига қўнғироқ қилди. Ҳол-аҳвол сўрашди. Сўнг онасининг қалтираган овози эшитилди:
– Яхшимисан, болам? Келиним, наварам зўрми?
– Тузукмисиз, нега овозингиз қалтираяпти, соғлигингиз яхшими?
– Яхшиман, болам! Мендан ҳечам хавотир ома. Бу таманларға алағда бўма. Хўпми улим?! Ҳар замонда бир тилпонда «эна» десанг бас…
Онаси негадир гапни қисқа қилишга уринди. Йигитнинг ҳадиги босилмади. Орадан икки кун ўтиб, яқин дўстининг онаси оламдан ўтди. «Шунга экан-да, ичимдаги ғашлик, яхши аёл эди», – қишлоққа отланган йигит ўзини овутиб борар, аммо ҳануз мужмал кайфиятда эди.
Оғир кунида дўстининг ёнида турди. Ундан онасининг кўзидан марварид донасига ўхшаган ёш думалаб-думаламагани ҳақида сўрамоқчи бўлди…
Кечқурун ота-онасининг ёнида тунади. Кўзи энди илинай деганда бош томонига кимдир ўтиргандай бўлди. Кўзини очмади – онаси унинг сочларини силарди.
– Ҳой, билдириб қўясан… Қани, ухла энди… – отасининг шивири кўнглидаги ҳадикни яна қўзғатиб юборди.
«Нимани сир тутишаяпти экан», – унинг уйқуси қочди. Тўлғониб ётаркан, секингина жойига бориб ётган онасининг гапи қулоқларини қиздириб юборди:
– Биргина кўргим келувди-да…
– Уйғотиб қўясан, деяпман, – таҳдидли шивирлади отаси...
– Кейин кўнгли эзилиб, ишида унум бўмай юради. Шу керакми сенга?!
Онаси бошқа гапирмади. Йигитнинг кўзлари катта-катта очилди. Марваридга ўхшаган кўз ёш ҳақида ўйлади. Алламаҳалгача карахт ётди… Эсига яна ишхонадаги бўлим мудираси Афифа опа яқинда таъсирланиб ҳикоя қилиб берган ўша воқеа тушди. Афифа опа онаси билан охирги бор хайрлашаётганда онасининг кўзидан одатдаги кўзёшидан фарқли, худди марварид донасига ўхшаган бир томчи ёш чиқиб, яноғи устида тўхтаб қолган, юзи аллақандай нурдан ёришиб кетган экан. Орадан уч кун ўтмай боқий дунёга рихлат қилган ўша кампир сиймоси кўз олдида жонланаркан, ҳозир онасининг ҳам йиғлаб юбориши ва кўзида ўша марваридга ўхшаган ёш пайдо бўлишидан қаттиқ қўрқди. Яратганга ич-ичидан дуолар қилди.

Эртасига нонушта қилиб бўлгач, ўртанча акасиникига чиқди. Янгасини гапга солиб, кечаги «жумбоқ»қа жавоб излади. Маълум бўлдики, онаси тўрт-беш кун қаттиқ бетоб бўлиб, ҳатто ейишдан қолибди. Эшикка термулиб, ким кирса, унинг исми билан янглиштириб чақирармиш. Шундай бўлса-да, кенжасига хабар беришларига унамабди. Йигит мутаассир бўлди. Шаҳд ўрнидан турди. Ҳозир бориб онасини қучоқлаб олгиси, қадоқ қўлларини юзга суртиб йиғлагиси келди. Аммо негадир уйга келиши билан бундай қила олмади. Нимага шундай бўлди, уни нима тўхтатиб қолди, аниқ-тиниқ билолмади ҳам. Балки онасини аягандир. Унинг «болам узоқларда қийналиб юрган экан», деб хавотир олишидан чўчигандир. Ҳар ҳолда яна ўзини бепарво тутди.
Отаси эрталабдан қаергадир кетганди. Келиши билан чўнтагидан пул чиқариб, хона ўртасига қурилган сандал устига ташлади. Сўнг печ ёқишга тутинган онасига юзланди:
– Ҳалиги пулларни ҳам олиб чиқ, ҳаммасини.
– Хўп…
Онаси секин туриб, жамалагига тақилган калит билан сандиқ қулфини очди. Унинг ичидан кичикроқ рангпар бўхчани олиб чиқди. Матолар тахини бузмасдан бир-бир олиб қўйди. Энг тагидаги кийимлик ичидан тўрт тахлам майда пулни олиб отасига узатгач, матоларни силаб-сийпалаб яна аввалгидай тахлай бошлади…
Пул санаб, белини бойлаётган ота олдида ўғил ўзини бемаврид қарзини қистаб келган одамдай сезди. Отасига ожизгина қаршилик қилган бўлди:
– Пулим кўп, буларни ўзингиз ишлатинг. Мана, сумкамда бир пачка мингталик турибди…
– Илойим, давлатинг зиёда бўсин, улим! Бизникиям бир илинчак-да.
Етмаганда ямоқ бўлар…
Отанинг оғзи гапдан, қўли пул санашдан тўхтаб қолди:........


T.me/sinovlarihayot
– Булар бешта эди шекилли, ёки адашяпманми? – у ўгирилиб онасига қаради. .
– Билмасам… – Онаси ажабланмади, негадир кўзини олиб қочди.
– Катта неваранг олган чиқар-да, бу бетайин бошимизга ёстиқ ҳам бўмади. Отаси билан суви тинмаганидан уйга олиб кегандим. Энди тарбиялайман, деб тиргак излаб қолаяпман…
Йигит отасини чалғитмоқчи бўлди:
– Балки ишлатилиб кетгандир…
Отаси иккиланиб қолди. Сўнг неварасини чақира бошлади.
Гапнинг бу зайл кетишини кутмаган она шошиб қолди:
– Мен… Мен олгандим биттасини…
Ота-бола баравар анграйиб қолди. Она пул санашни-да билмасди…
…Бир пайтлар, йигит ҳали бола бўлган чоғларда отанинг даромади яхши эди. Баъзи кунлар йиғилган пулларни кампирига санатар, она бу ишга мамнуният билан киришар, бироқ анча машаққат чеккач, «эй, бор-ей, ўн бир тўққиз», деганча бошқа ишга тутинар, бундан отага қўшилиб кенжаси ҳам завқланиб куларди. У ростдан ҳам пулга ҳеч қизиқмас, уларни рақамлари ўрнига ранги билан атарди. Бир пайтлар чоли «яшириб қўй», деб берган, вақтида анча қийматли бўлган ўнтача йирик пул бекитилган жойида йиллар бўйи қолиб кетган, пул алмашиб кетганидан сўнг уларни топиб олиб, чолига қайтармоқчи бўлганди. Умуман, онанинг соддалиги шу қадар эдики, у билан боғлиқ ҳаётий ҳангомалардан тўққиз боласи тўққиз хилини айтиб бериши мумкин эди. Ҳаммасидан катта ўғил тез-тез такрорлаб турадигани қизиқ эди. Унда айтилишича, паспорт алмашаётган пайтда ота болаларга кўз қисиб, кампирига жиддий қиёфада:
– Сенга бошпўрт олмасак ҳам бўлади, – дейди.
– Нега керакмас экан? – тутақади она.
– Ахир мен Хушмурод ё Элмуродникига бормайманми, Ҳанифани кўргим кемайдими?
У паспортсиз қолса кўролмай қолишидан ташвишланаётган одамлар шу қишлоқнинг ўзидаги укалари ва қизи бўлгани учун ҳам болалари ҳар сафар бу ҳангомани эшитганда мириқиб кулишарди.
Бугун ана шу она кенжа ўғли ва чолини ҳайратлантирган, ҳозир ота ҳам ўғил ҳам бу ишнинг мутлақо ўғрилик эмаслиги ҳақида ўйлаб, жимиб қолганди… Йигитнинг кўзи ёшланди. Ташқарилади. Жадал юриб оғилхона томонга ўтди-ю, елкалари силкинди…
Ич-ичидан ҳайқириқми, ўкирикми бостириб келарди. У билардики, онаси ҳеч қачон ўғрилик қилмайди. Тушунгандики, яқиндагина оламдан ўтган дўстининг онаси ўзининг онасидан бир ярим мучал кичик эди ва бу фанодан бақога мавридсиз кўчиш касалдан тузалиб-тузалмаган онасига қаттиқ таъсир этган. Иримига, деб одамларга улашилган, юзига «икки юз сўм» деб ёзилган пулдан бири қўлига текканда рангпар бўхчага тугилган пуллар кўз олдига келган… Бу фикрдан неча кун ваҳимада юрган, айтай деса, чолини аяган. Олмай деса, тўсатдан… Рўзғорини амал-тақал қилиб юрган болалари ўша кунда шу рангдаги пулларни қидириб қоладигандай туюлаверган. Беш тахламнинг ичидан биттасини олгану, кўнгли хотиржам бўлган… Йигитнинг ёдига кеча онасининг рангпар матоларни бир-бир силаётгани, «Омонгул холангнинг ёши нечага чиққан экан?», деб сўрагани, отасига: «Эндиги пенсиямни ўзимга берасиз», дегани тушди. Ҳозирданоқ юрак-бағри ҳувиллаб қолаётгандай чўчиб кетди. Ёмон туш кўриб босинқираётгандай мавҳум ва айни пайтда ойдин бир ҳолдан энтикиб, чуқур хўрсинди-ю, яна ўзини қўйиб юборди…

Қайтар бўлди.
Олиб кетишига тайёрлаб қўйилган нарсаларни бир одам кўтара олмасди.
Ҳар доимгидай онаси унга ойна тутди:
– Доим юзинг ёруғ бўлсин. Исириққа ҳам тутиниб ол, болам!
Кийимларига уннаб қолишини айтиб, эътироз билдирадиган ўғил бу сафар итоаткор бўлди. Отасининг кўзини пана қилиб, онаси уни имлади. Ҳолироқ жойга ўтгач, бошини силаб, пешонасидан ўпаркан:
– Мен ҳали ўлмайман, болам, – деди овози титраб.
– Сен ҳеч ўйлама.
Онам бор эди, ҳоли нима бўлди, деб ортингга қарама. Худога шукурки, ёнимда бошқа болаларим ҳам бор. Нима айб қилдингки, кечадан бери бошингни эгасан. Билсанг, бу ишинг билан бағримни эзаяпсан. Бошингни тик тутиб юргин, хўпми? Хотининг, улинг билан шоду хуррам яшайверсанг, мен ҳам хурсанд бўламан….......

T.me/sinovlarihayot
У хавотирланди. Хайриятки, онаси йиғламади. У чўчиётган «марварид» ҳам кўриниш бермади. Демак, энди унинг онаси уч кундан кўп, кўўўп яшайди. Ҳа, шундай бўлади!..
Шаҳарга қатнайдиган тоғасининг машинасига ўтирганида кайфияти анча тетик, ҳатто минғирлаб, қайсидир қўшиқни хиргойи қилар эди:
– Қўрқмай ҳайдайверинг, ака… – деб юборди тоғасига беихтиёр.
Тоға ажабланди.
Жиянига син солиб қаради-ю, индамай қўя қолди…

2010 йил.
Абдулатиф Абдуллаев.

T.me/sinovlarihayot
ТАҲОРАТСИЗ САЪЙ ҚИЛСА НИМА БЎЛАДИ?
#Ҳаж_умра #таҳорат

1029-CАВОЛ: Ҳаж ёки умрада таҳоратсиз саъй қилса нима бўлади?

💬 ЖАВОБ:
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим.
Албатта, доим таҳорат билан юриш мустаҳабдир. Айниқса, Маккаи Мукаррама ва Мадинаи Мунаввара каби муборак масканларда бу ибодатга яна ҳам эътиборли бўлиш лозим.

Хоҳ ҳажнинг, хоҳ умранинг саъйи бўлсин унда таҳоратли бўлиш, яъни жунублик, ҳайз ва кичик таҳоратсизликдан пок бўлиш вожиб эмас, балки суннатдир. Чунки, саъй амали Масжидул ҳарамдан ташқарида бажарилади, қоидага кўра Масжидул ҳаромдан ташқарида бажариладиган ҳаж ва умра амаллари учун таҳорат шарт қилинмаган.

ولا يجب فيه الطهارة عن الجنابة و الحيض سواء كان سعي عمرة او حج، لانه عبادة تؤدي لا في المسجد الحرام. والصل؛ ان كل عبادة تؤدي لا في المسجد الحرام والاصل؛ ان كل عبادة تؤدي لا في المسجد الحرام في احكام المناسك فالطهارة ليست بواجبة لها كالسعي و الوقوف بعرفة و المزدلفة و رمي الجمار بخلاف الطواف: فانه عبادة تؤدي في المسجد الحرام فكانت الطهارة واجبة فيه

Саъйни бажаришда хоҳ ҳажнинг, хоҳ умрани саъйи бўлсин, унда жанобат ва ҳайздан пок бўлиш вожиб эмас. Чунки, саъй масжидул ҳаромдан ташқарида бажариладиган амалдир. Қоида шуки, ҳаж ва умра амалларидан саъй, Арафотда туриш, Муздалифада туриш, шайтонга тош отиш каби Масжидул ҳаромдан ташқарида бажариладиган амалларда таҳоратли бўлиш вожиб эмас. Тавоф эса бундай эмас, у масжидул ҳаромда бажарилганлиги учун унда таҳоратли бўлиш вожибдир. (“Баҳрур роиқ", "Ғунятун носик", "Фатово Заҳирия”).

Саъй қилаётган кишининг таҳорати бехосдан бузилса, унинг зиммасига бирор каффорат вожиб бўлмайди. Аммо таҳоратсиз саъй қилиш макруҳ бўлади. Фатовои Ҳиндия китобида шундай дейилган:

الطهارة من الحدث الحكمي أثناء السعي سنّة من سنن السعي. والسعي محدثا متعمدا مكروه. ومن طاف على طهارة ثم ّ انتقض وضوؤه أثناء السعي فكمله محدثا فسعيه صحيح الفتاوى الهندية،

"Саъй асносида таҳоратли бўлиш саъйнинг суннатларидан бўлиб, қасддан таҳоратсиз саъй қилиш макруҳдир. Кимки, таҳоратли ҳолида саъй қила туриб, саъй асносида таҳорати бузилса ва шу ҳолида саъйни охирига етказиб қўйса, саъйи дуруст бўлади (яъни қайтадан саъй қилиши шарт бўлмайди).

Демак, таҳоратли ҳолда саъй қилиш суннат ва бунга имкон қадар эътибор қаратиш лозим. Бордию, саъй асносида таҳорат бузилса, бу жиноят ҳисобланмайди ва зиммага бирор жазони вожиб қилмайди. Валлоҳу аълам.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси
Фатво маркази.

T.me/sinovlarihayot
ҲАЖДАН ҚАЙТГАНДАН КЕЙИНГИ МАРОСИМЛАРГА ПУЛИ БЎЛМАСА, САФАРНИ КЕЧИКТИРИШИ ЖОИЗМИ?
#қисқа_савол_жавоблар

САВОЛ: Ҳаж сафарига бориш учун етарли маблағи бўлсаю, лекин ҳаждан қайтгандан кейин бўладиган маросимлар учун ортиқча пули бўлмаса, токи маросимларга ҳам етадиган пули бўлгунча ҳаж сафарини кечиктириб туриш жоизми?

💬 ЖАВОБ:
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим.
Бу каби ҳолатларга ўта жоҳиллигимиз сабабли етиб келдик. Мусулмон одам қандайдир қилиш-қилмаслиги ихтиёрий бўлган ишлар сабабидан фарз ёки вожибни кечиктириши асло тўғри эмас. Шунинг учун бундай ҳолатда ҳажга бориш фарз бўлади, бормаса гуноҳкор бўлади. Китобларда ҳаж амалининг фарз бўлиши учун киши йўлга қодир бўлишидан ташқари фақат аҳли-аёлига қайтиб келгунга қадар нафақасини ташлаб кетиши шарт қилинган. Ҳаж ёки умра ибодатига боришдан олдин ёки бориб келганидан сўнг шукрона тариқасида ёзиладиган эҳсон дастурхони эса қодир бўлганлар учун ихтиёрий бўлиб, агар бу ишлар кишиларни фарз ёки суннат ибодатларни бажаришдан тўсадиган бўлса ёки кишиларни машақатга соладиган бўлса, бундай одатларни тарк қилиш вожиб бўлади. Валлоҳу аълам.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси
Фатво маркази.

T.me/sinovlarihayot
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
Meni ado qilgan odamlar...

T.me/sinovlarihayot
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM