59-ҚИСМ
— Унда кимга иш керак? — бақирди Азиз ака.
— Ўзимга! Қариб қолганим билан кучим бор. Пулинг ҳам керак эмас. Фақат, зерикмасам бўлди, — бобонинг овози титради. Кун бўйи катта уйда ёлғиз ўтиришнинг азобини у кишидан бўлак ҳеч ким яхши ҳис қилмаса керак. Бироз тин олди-да, ўзини қўлга олди. Сохта қаҳ-қаҳ отиб, деди: — Болаларим эшитса, роса койишади, лекин. Сени ҳам уришишлари мумкин. Чунки мени ҳеч нарсага муҳтож қилиб қўйишмаган-да! Келишса, “отажон, сизга нима етишмайди, бизни шарманда қилиб ишга кириб олдингизми?” деб роса хафа бўлишади. Мен уларнинг жиғига тегишни яхши кўраман. “Ёшлар ичида юриб, яшарай, кейин уйланаман, дедим”, дейман-да! Роса куйинишади, кейин...
Бобо ўзининг гапидан яна ўзи кулди. Бироқ атрофдагиларнинг жўр бўлмагани, унга ачиниш билан боқиб турганидан ўнғайсизланди. Сийрак соқолини силаб, ерга қаради. Пайтдан фойдаланган отам Азиз акага имо қилди.
— Ҳикмат бобо, — Азиз ака дарров тушуниб, бобонинг қулоғига яқин келиб баланд овозда гапирди: — Қоровул бўлиб ишлайсизми?
— Қоронғига довур? — бобога яна қулоғининг яхши эшитмаслиги панд берди. — Ҳа, қоронғи тушса ҳам ишлайвераман. Қоронғида мени бўри ермиди? Сизлар билан андармон бўлсам, бўлди. Пулинг керак эмас!
— Йўқ, тушунмадингиз! Қоровул, қоровул бўласизми?
— Сенга нега қоровул керак? Эшитдим, кечаю кундуз ишларкансан-ку! Куну тун у ердан одам аримаса, сени қўриқлайманми? Мени ёлғондакам ишга олма! Ҳақиқий иш бер. Ишим бор, деб масъулиятни, мажбуриятимни ҳис қилай.
Азиз ака шошиб қолди. Кўзларини отамга тикди. Лекин отам ҳам ночор қараб турарди. Ахир етмишдан ошган чолга қандай иш бериш мумкин?
— Бобо! — Азиз аканинг бирдан чеҳраси очилди. Ҳикмат бобога янада яқин келиб, бақирди: — Унда сизни ҳамма ишчиларга бошлиқ қилиб оламан! Ишчиларнинг ҳаммаси ёш, ўзингиз назорат қиласиз! Ўтириб, гап сотиб қолмасликлари учун қараб юрасиз. Ҳамма ҳар хил иш қилади, барчасига ўзингиз қарайсиз! Цехни айлани-и-иб юрасиз!
— Маъқул! Ўғилларим эшитса ҳам хафа бўлмайди! Отаси кимсан, цехга бошлиқ! — хурсанд бўлиб кетди бобо. — Мен бир умр оддий одам бўлганман. Мана, қишлоққа сен келиб бошлиқ ҳам бўляпман. Худо бераман, деса ҳеч гапмас-да! Ўғлим, сен ишчиларнинг нима иш қилишини номма-ном менга ёзиб бер, уйда ўқиб, билиб оламан. Катта-катта қилиб ёз, йўқса, кўзим ўтмайди!
— Ҳали ҳамма ишчини олиб бўлмадим. Кечгача аниқ бўлади. Кечқурун ёзиб, олиб бориб бераман!
— Тузук! Маъқул!
Барча Азиз аканинг ишидан мамнун бўлди. Бобо ҳам худди ёш боладек севинчини яшира олмасди. У киши ҳатто, кетиши олдидан бувимга мақтанди ҳам:
— Кўрдингми, бошлиқ бўлдим?! Эртадан иш бошлайман! Ҳаммаси менга боғлиқ, яхши назорат қилсам, иш ҳам яхши бўлади!
— Яхши бўлибди, “қариси бор уйнинг — париси бор”, дейишади. Ишхонага ҳам битта қари керак. Файз беради, — қувонди бувим.
Кейинги “синов”дан ўтувчи бир йигит бўлди. Очиғи, уни танимадим. Қишлоқда шу пайтгача доимий яшамаганман. Мен ўқишга кетаётганимда булар ёш бола бўлган. Энди йигит. Қаёқдан ҳам таний?
— Хўш, йигит? — ёқтирмайгина гапирди унга Азиз ака. Мен буни ўзидан катталар турса-да, йигитчанинг улардан олдинга ўтиб олганига йўйдим.
— Ишламоқчиман, агар олсангиз.
— Нега ишламоқчисан? Пул нега керак бўлди, сенга?
— Пул кимга керак эмас? Телефонимга, у ёқ-бу ёққа боришларимга ота-онамдан пул сўрайвермайман-ку!
T.me/sinovlarihayot
— Унда кимга иш керак? — бақирди Азиз ака.
— Ўзимга! Қариб қолганим билан кучим бор. Пулинг ҳам керак эмас. Фақат, зерикмасам бўлди, — бобонинг овози титради. Кун бўйи катта уйда ёлғиз ўтиришнинг азобини у кишидан бўлак ҳеч ким яхши ҳис қилмаса керак. Бироз тин олди-да, ўзини қўлга олди. Сохта қаҳ-қаҳ отиб, деди: — Болаларим эшитса, роса койишади, лекин. Сени ҳам уришишлари мумкин. Чунки мени ҳеч нарсага муҳтож қилиб қўйишмаган-да! Келишса, “отажон, сизга нима етишмайди, бизни шарманда қилиб ишга кириб олдингизми?” деб роса хафа бўлишади. Мен уларнинг жиғига тегишни яхши кўраман. “Ёшлар ичида юриб, яшарай, кейин уйланаман, дедим”, дейман-да! Роса куйинишади, кейин...
Бобо ўзининг гапидан яна ўзи кулди. Бироқ атрофдагиларнинг жўр бўлмагани, унга ачиниш билан боқиб турганидан ўнғайсизланди. Сийрак соқолини силаб, ерга қаради. Пайтдан фойдаланган отам Азиз акага имо қилди.
— Ҳикмат бобо, — Азиз ака дарров тушуниб, бобонинг қулоғига яқин келиб баланд овозда гапирди: — Қоровул бўлиб ишлайсизми?
— Қоронғига довур? — бобога яна қулоғининг яхши эшитмаслиги панд берди. — Ҳа, қоронғи тушса ҳам ишлайвераман. Қоронғида мени бўри ермиди? Сизлар билан андармон бўлсам, бўлди. Пулинг керак эмас!
— Йўқ, тушунмадингиз! Қоровул, қоровул бўласизми?
— Сенга нега қоровул керак? Эшитдим, кечаю кундуз ишларкансан-ку! Куну тун у ердан одам аримаса, сени қўриқлайманми? Мени ёлғондакам ишга олма! Ҳақиқий иш бер. Ишим бор, деб масъулиятни, мажбуриятимни ҳис қилай.
Азиз ака шошиб қолди. Кўзларини отамга тикди. Лекин отам ҳам ночор қараб турарди. Ахир етмишдан ошган чолга қандай иш бериш мумкин?
— Бобо! — Азиз аканинг бирдан чеҳраси очилди. Ҳикмат бобога янада яқин келиб, бақирди: — Унда сизни ҳамма ишчиларга бошлиқ қилиб оламан! Ишчиларнинг ҳаммаси ёш, ўзингиз назорат қиласиз! Ўтириб, гап сотиб қолмасликлари учун қараб юрасиз. Ҳамма ҳар хил иш қилади, барчасига ўзингиз қарайсиз! Цехни айлани-и-иб юрасиз!
— Маъқул! Ўғилларим эшитса ҳам хафа бўлмайди! Отаси кимсан, цехга бошлиқ! — хурсанд бўлиб кетди бобо. — Мен бир умр оддий одам бўлганман. Мана, қишлоққа сен келиб бошлиқ ҳам бўляпман. Худо бераман, деса ҳеч гапмас-да! Ўғлим, сен ишчиларнинг нима иш қилишини номма-ном менга ёзиб бер, уйда ўқиб, билиб оламан. Катта-катта қилиб ёз, йўқса, кўзим ўтмайди!
— Ҳали ҳамма ишчини олиб бўлмадим. Кечгача аниқ бўлади. Кечқурун ёзиб, олиб бориб бераман!
— Тузук! Маъқул!
Барча Азиз аканинг ишидан мамнун бўлди. Бобо ҳам худди ёш боладек севинчини яшира олмасди. У киши ҳатто, кетиши олдидан бувимга мақтанди ҳам:
— Кўрдингми, бошлиқ бўлдим?! Эртадан иш бошлайман! Ҳаммаси менга боғлиқ, яхши назорат қилсам, иш ҳам яхши бўлади!
— Яхши бўлибди, “қариси бор уйнинг — париси бор”, дейишади. Ишхонага ҳам битта қари керак. Файз беради, — қувонди бувим.
Кейинги “синов”дан ўтувчи бир йигит бўлди. Очиғи, уни танимадим. Қишлоқда шу пайтгача доимий яшамаганман. Мен ўқишга кетаётганимда булар ёш бола бўлган. Энди йигит. Қаёқдан ҳам таний?
— Хўш, йигит? — ёқтирмайгина гапирди унга Азиз ака. Мен буни ўзидан катталар турса-да, йигитчанинг улардан олдинга ўтиб олганига йўйдим.
— Ишламоқчиман, агар олсангиз.
— Нега ишламоқчисан? Пул нега керак бўлди, сенга?
— Пул кимга керак эмас? Телефонимга, у ёқ-бу ёққа боришларимга ота-онамдан пул сўрайвермайман-ку!
T.me/sinovlarihayot
қўлидан чиқиб югурганча хонадан чиқиб кетди.
Абрам асабийлашганча юзини силаб қўяркан,
— Менга бошқа чора қолдирмадинг, энди хафа
бўлмайсан хоним қиз, — ўзига - ўзи гапирганча
костюмини олиб, хонадан чиқди.
Шоҳсанам бинодан югуриб чиқиб кетар экан, нафас
етмаётгандек туюларди. Бекат томонга юриб,
акасига қўнғироқ қилди. Юсуф ҳам шу атрофда
бўлгани учун тезда етиб келди. Абрам бинодан
чиқаётган пайтда, Шоҳсанам акасининг машинасига
ўтираётганди.— Эҳ аттанг, — кулганча бош чайқаб қўяркан, —
қайниакажон, қайниакажон. Бироз кечроқ
келсангиз бўлмасмиди? — деганча машинаси
тарафга юрди.
*
*
*
Ишдан қайтган Иззат қўлидагиларни қўйиш учун
ошхонага кирди. У ерда Нозима кечки овқатга
унаётган экан. Дурдона бўлса мева еяпти.
— Хайрли оқшом хонимлар.
— Сизга ҳам хайрли оқшом Иззат ака, — Нозима
жилмайиб қўйди.
— Бугунга нима овқат Нозимахон? — Иззат
кўзостидан аёлига қараб қўйганча Нозимадан
сўради.
— Боя жўнатган хабарингиз бўйича чучвара, —
Нозиманинг бу гапидан кейин Дурдонанинг
қўлидаги пичоқ тушиб кетди. Ичидан нимадир
узилгандек бўлди.— Тинчликми? — пичоқ тушиб тарелкани
тарақлатгач Иззат аёлига юзланди.
— Ҳа, ҳа тинчлик, — бир аҳволда ўрнидан тураркан,
— мени ишим бор эди, — оёқларини оғир
судраганча ошхонада чиқиб кетди. Иззат унга нима
бўлганни билса ҳам, ортидан боришга шошилмади.
*
*
*
— Мана 2-операция ҳам муваффақиятли ўтди. Энди
Анваржон бутунлай тузалиб кетади, — доктор Адҳам
акага хушхабарни етказди.
— Набирамчи, унинг аҳволи яхшими?
— Албатта, Мухлиса қиз жуда кучли қиз экан. Ҳозир
унга укол қилишаяпти. Бироздан кейин кириб
кўришларингиз мумкин.
— Раҳмат доктор, — Адҳам ака доктор билан
гаплашиб бўлгач келининг ёнига келди.
— Улар яхши эканми? — Бонунинг кўзларида умид
акс этарди.— Ҳа иккаласи ҳам яхши. Анваржон сал туриб
ҳушига келаркан, Мухлиса ҳозир укол олаяпти.
Бироздан кейин кириб кўришингиз мумкин
дейишди.
— Ўзингизга шукр Аллоҳим, — Бонунинг кўзларидан
бир томчи ёш сизиб чиқди.
— Қизим, — Адҳам ака афсус оҳангида гап бошлади,
— сизни кўп ранжитдик, кўп озор бердик. Энг оғир
пайтида кўчага ҳайдадик. Шунга қарамасдан, мана
шундай дамда Анваржонни ёлғизлатиб
қўймадингиз. Бизни кечиринг. Биламан кечириш
осон эмас, аммо, сиз оқила, меҳрибон, оқ кўнгил
қизсиз. Мен олдингизда айбдорман. Айбим, мана
шундай...
— Дадажон, — Бону йиғлаб турарди. — Мен
сизлардан хафа эмасман. Ахир, инсон ўз оила
аъзоларидан қандай хафа бўлиши мумкин.
Бошимиздан ўтганлари Аллоҳнинг синовлари.
Бунинг учун кимдандир хафа бўлиш жоиз эмас.
— Умрингиздан барака топинг қизим, — Адҳам ака
келинининг пешонасидан ўпиб қўяркан, — менқизим йўқ деб хафа бўлардим. Аллоҳ сизни келин
қилиб эмас, қиз қилиб юборганини кеч англадим.
Ҳаммаси учун яна бир бор узр.
Шу ўринда Анварнинг касали ҳақида. Анвар
автоҳалокатга учраб тўшакка михланиб қолади.
Докторлар операция орқали оёққа туриб кетиши
мумкинлигини айтишади. Операция пайтида кўп
қон кетиб қолиши ва қон қуйишга тўғри келиши
ҳақида огоҳлантиришгач, Адҳам ака ўзи қон
беришга қарор қилади. Аммо, қон гуруҳлари мос
эмас. Анварнинг қон гуруҳи раҳматли ойисиники
билан бир хил. Унга фақат қизи Мухлисагина қон
бера олиши мумкин эди. Шу сабабли, Аҳмад ака
набирасини ўғирлаб уйга қайтаришга мажбур
бўлади. Мана икки операция ҳам муваффақиятли
ўтди. Анвар энди бутунлай тузалиб кетади.
* *
*Туни билан ухлай олмаган Абрам тонг отиши билан
ишга шошди. Аммо, йўллар тирбандлиги сабаб
ҳаммадан охири бўлиб келди.
— Ассалому алайкум, — юзига ҳам қарамасдан
салом берган Шоҳсанамга худди ўзидек алик
оларкан,
— Юсуф Яминов келдими? — акаси ҳақида савол
берди.
— Ҳа, хоналарида.
— Раҳмат, — Абрам хонасига ҳам кирмасдан тўғри
Юсуфнинг хонаси томонга юрди.
Орадан бир соатча вақт ўтиб, Абрам ҳотиржам
қиёфада Юсуфнинг хонасидан чиқиб келар экан,
Шоҳсанамнинг икки кўзи унда эди.
— Тинчликми хоним қиз? — кулимсираганча сўради.
— Ҳа тинчлик, — Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
T.me/sinovlarihayot
Абрам асабийлашганча юзини силаб қўяркан,
— Менга бошқа чора қолдирмадинг, энди хафа
бўлмайсан хоним қиз, — ўзига - ўзи гапирганча
костюмини олиб, хонадан чиқди.
Шоҳсанам бинодан югуриб чиқиб кетар экан, нафас
етмаётгандек туюларди. Бекат томонга юриб,
акасига қўнғироқ қилди. Юсуф ҳам шу атрофда
бўлгани учун тезда етиб келди. Абрам бинодан
чиқаётган пайтда, Шоҳсанам акасининг машинасига
ўтираётганди.— Эҳ аттанг, — кулганча бош чайқаб қўяркан, —
қайниакажон, қайниакажон. Бироз кечроқ
келсангиз бўлмасмиди? — деганча машинаси
тарафга юрди.
*
*
*
Ишдан қайтган Иззат қўлидагиларни қўйиш учун
ошхонага кирди. У ерда Нозима кечки овқатга
унаётган экан. Дурдона бўлса мева еяпти.
— Хайрли оқшом хонимлар.
— Сизга ҳам хайрли оқшом Иззат ака, — Нозима
жилмайиб қўйди.
— Бугунга нима овқат Нозимахон? — Иззат
кўзостидан аёлига қараб қўйганча Нозимадан
сўради.
— Боя жўнатган хабарингиз бўйича чучвара, —
Нозиманинг бу гапидан кейин Дурдонанинг
қўлидаги пичоқ тушиб кетди. Ичидан нимадир
узилгандек бўлди.— Тинчликми? — пичоқ тушиб тарелкани
тарақлатгач Иззат аёлига юзланди.
— Ҳа, ҳа тинчлик, — бир аҳволда ўрнидан тураркан,
— мени ишим бор эди, — оёқларини оғир
судраганча ошхонада чиқиб кетди. Иззат унга нима
бўлганни билса ҳам, ортидан боришга шошилмади.
*
*
*
— Мана 2-операция ҳам муваффақиятли ўтди. Энди
Анваржон бутунлай тузалиб кетади, — доктор Адҳам
акага хушхабарни етказди.
— Набирамчи, унинг аҳволи яхшими?
— Албатта, Мухлиса қиз жуда кучли қиз экан. Ҳозир
унга укол қилишаяпти. Бироздан кейин кириб
кўришларингиз мумкин.
— Раҳмат доктор, — Адҳам ака доктор билан
гаплашиб бўлгач келининг ёнига келди.
— Улар яхши эканми? — Бонунинг кўзларида умид
акс этарди.— Ҳа иккаласи ҳам яхши. Анваржон сал туриб
ҳушига келаркан, Мухлиса ҳозир укол олаяпти.
Бироздан кейин кириб кўришингиз мумкин
дейишди.
— Ўзингизга шукр Аллоҳим, — Бонунинг кўзларидан
бир томчи ёш сизиб чиқди.
— Қизим, — Адҳам ака афсус оҳангида гап бошлади,
— сизни кўп ранжитдик, кўп озор бердик. Энг оғир
пайтида кўчага ҳайдадик. Шунга қарамасдан, мана
шундай дамда Анваржонни ёлғизлатиб
қўймадингиз. Бизни кечиринг. Биламан кечириш
осон эмас, аммо, сиз оқила, меҳрибон, оқ кўнгил
қизсиз. Мен олдингизда айбдорман. Айбим, мана
шундай...
— Дадажон, — Бону йиғлаб турарди. — Мен
сизлардан хафа эмасман. Ахир, инсон ўз оила
аъзоларидан қандай хафа бўлиши мумкин.
Бошимиздан ўтганлари Аллоҳнинг синовлари.
Бунинг учун кимдандир хафа бўлиш жоиз эмас.
— Умрингиздан барака топинг қизим, — Адҳам ака
келинининг пешонасидан ўпиб қўяркан, — менқизим йўқ деб хафа бўлардим. Аллоҳ сизни келин
қилиб эмас, қиз қилиб юборганини кеч англадим.
Ҳаммаси учун яна бир бор узр.
Шу ўринда Анварнинг касали ҳақида. Анвар
автоҳалокатга учраб тўшакка михланиб қолади.
Докторлар операция орқали оёққа туриб кетиши
мумкинлигини айтишади. Операция пайтида кўп
қон кетиб қолиши ва қон қуйишга тўғри келиши
ҳақида огоҳлантиришгач, Адҳам ака ўзи қон
беришга қарор қилади. Аммо, қон гуруҳлари мос
эмас. Анварнинг қон гуруҳи раҳматли ойисиники
билан бир хил. Унга фақат қизи Мухлисагина қон
бера олиши мумкин эди. Шу сабабли, Аҳмад ака
набирасини ўғирлаб уйга қайтаришга мажбур
бўлади. Мана икки операция ҳам муваффақиятли
ўтди. Анвар энди бутунлай тузалиб кетади.
* *
*Туни билан ухлай олмаган Абрам тонг отиши билан
ишга шошди. Аммо, йўллар тирбандлиги сабаб
ҳаммадан охири бўлиб келди.
— Ассалому алайкум, — юзига ҳам қарамасдан
салом берган Шоҳсанамга худди ўзидек алик
оларкан,
— Юсуф Яминов келдими? — акаси ҳақида савол
берди.
— Ҳа, хоналарида.
— Раҳмат, — Абрам хонасига ҳам кирмасдан тўғри
Юсуфнинг хонаси томонга юрди.
Орадан бир соатча вақт ўтиб, Абрам ҳотиржам
қиёфада Юсуфнинг хонасидан чиқиб келар экан,
Шоҳсанамнинг икки кўзи унда эди.
— Тинчликми хоним қиз? — кулимсираганча сўради.
— Ҳа тинчлик, — Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
T.me/sinovlarihayot
кетяпти, — Юсуфнинг пешонасидаги дона - дона
терларга қараб қўйганча гапирди.
— Сен ҳали яхшилаб исиниб олмадингку.
— Йўқ, анчагина исиниб олдим. Фақат булар, — уст -
бошига қаради.
— Унда бир иш қиламиз, — Юсуф печкани ўчирар
экан машинани юргузди.
— Қаерга? — Санам ҳайрон бўлди.
— Борганда биласан, — Юсуф кулиб қўйди.
Анча юришгач, Юсуф машинани бир дўкон олдида
тўхтатди.
— Мана етиб келдик. Қани туша қол, — деганча ўзи
ҳам машинадан тушди. Санам индамасдан тушди.
Юсуф айланиб келиб, унинг қўлидан ушлаб олдида
дўконга кирди. Санам негадир бир оғиз сўз айтмас,
қаршилик ҳам қилмасди. Чунки унинг ёнида ўзинианча ҳотиржам ҳис қилар, бу онлар умуман
тугамаслигини истарди. Юсуф унинг қўлидан
тутганча бир нечта либослар танлади. — Буларни
кийиб чиқ, қайси бири ёқса ўшаларни оламиз, —
Санам "Хўп" дегандек бош чайқаб қўйганча
кийимларни олиб кийиниш хонаси томонга кетди.
Навбати билан ҳаммасини кийиб чиқиб, Юсуфга
кўрсатди. — Ҳаммаси ажойиб, — Юсуф сотувчи
қизга ҳаммасини олишларини айтди. Улар дўкондан
чиқишар экан, — энди тушлик қиламиз.
— Лекин, иш....
— Тушликдан кейин борамиз. Қолаверса, сенга
айтадиган хушхабарим бор.
*
* *
Эрталаб кўзларини Иззатнинг бағрида очган
Дурдона эрининг юзига тикилиб ётар экан, кечаги
тунни эслаб юзлари қизиб, ширин энтикиб қўйди.
Секин Иззатнинг сочларини бармоқларини тарар
экан,— Бу уйғотишнинг янги йўлими? Иззат кўзларини
очиб жилмайди. Дурдона уялиб юзини унинг
кўксига босаркан — сен билан отган ҳар бир тонг
ўзгача гўзал, — унинг пешонасидан ўпиб, меҳр
билан авайлабгина бағрига босди.
Дурдона бир сўз демасдан жимгина ётаркан,
— Балки бугун сенинг қўлингдан чой ичармиз? —
Иззат секин уни ўзига қаратиб юзидан ўпди.
— Майликуя, аммо, мен чой қуйишни билмайман,
— мўлтирабгина қаради.
— Ўзим ўргатаман, қани тура қол, — Иззат ўрнидан
туриш баробарида Дурдонанинг қўлини қўйиб
юбормасдан уни ҳам турғазди. Улар биргаликда
нонушта тайёрлар экан,
— Ҳалиги....— Дурдона секин гап бошлаётганди,
— Менимча сен Нозима ҳақида сўрамоқчисан?
Шунақами? — Иззат ортидан келиб, белидан қучди.
Дурдона "Ҳа" дегандек бош чайқаб қўйди. — У мени
жияним. Холамни қизи.— Нега унда мен танимайман?
— Ўзи қайси қариндошимни танийсан? — Иззатнинг
бир қоши кўтарилди.
— Ҳалиги...
— Ана кўрдингми? Тўйимиз куни ҳеч нарсага
эътибор бермай қовоқ уйиб ўтиришни оқибати бу.
— Лекин у аниқ тўйга келмаган, — Дурдона
хотирасига зўр бериб тўйда кўрган одамларини
эслашга ҳаракат қила бошлади.
— Ҳа келмаган, чунки ўқишда эди. Шунинг учун сен
билан танишгани келганди. Лекин, сен....
— Мен бошқа ҳаёлга борибман, — Дурдона ҳижолат
бўлганча бошини эгди.
— Ҳа сени ҳаёлларингдан ўзим айланай, — Иззат
уни ўзига қаратдида бурнидан чимдиб қўяркан, —
ҳечқиси йўқ. Ҳа демай ҳамма қариндошларим
билан танишиб оласан.
— Иҳм, — димоғига жавоб берганча уялибгина
кўзларини олиб қочди. Иззат жилмайганча аёлини
меҳр билан қучиб қўйди.*
*
*
— Мен ҳалиям ишонмаяпман, — Юсуф Санамга
иссиққина қаҳвани узатар экан, — наҳот биз
талашмасдан, тортишмасдан тушлик қилмоқчимиз?
— Санам бир сўз демасдан фақат қошларини
чимирди. — Ҳей, гапирсангчи?
— Нимани? — Санам қаҳвани ичиш учун эндигина
кўтарганди, қўллари қалтираб қаҳва устига тўкилиб
кетди. Ўрнидан тураётиб кўз олди қоронғулашиб
кетди. Энди йиқилай деганда, Юсуф уни тутиб
қолди.
— Яхшимисан? — хавотирланганча сўради. Санам
секингина бошини қимирлатиб қўяркан, негадир
кўзининг ичи қизариб кетганди. — Кўзларингни нега
қизарган? — Юсуф тезда пешонасига қўлини
қўяркан, — иссиғинг борку. — Санам ҳолсизгина
жилмаяркан кўзлари юмилиб кетарди. Юсуф
чўнтагидан пул чиқариб стол устига ташладию,
Санам даст кўтариб олиб чиқиб кетди.* *
*
— Қаерга кетаяпсан? — Ҳасан уйқусираганча
ошхонага кириб кетаётиб кетишга чоғланаётган
Игордан сўради.
— Зарур ишим бор.
— Балки менга ҳам айтарсан, ҳар ҳолда бир уйда
яшаяпмиз.
— Бунча шу уйингни миннат қилдинг? — Игорнинг
T.me/sinovlarihayot
терларга қараб қўйганча гапирди.
— Сен ҳали яхшилаб исиниб олмадингку.
— Йўқ, анчагина исиниб олдим. Фақат булар, — уст -
бошига қаради.
— Унда бир иш қиламиз, — Юсуф печкани ўчирар
экан машинани юргузди.
— Қаерга? — Санам ҳайрон бўлди.
— Борганда биласан, — Юсуф кулиб қўйди.
Анча юришгач, Юсуф машинани бир дўкон олдида
тўхтатди.
— Мана етиб келдик. Қани туша қол, — деганча ўзи
ҳам машинадан тушди. Санам индамасдан тушди.
Юсуф айланиб келиб, унинг қўлидан ушлаб олдида
дўконга кирди. Санам негадир бир оғиз сўз айтмас,
қаршилик ҳам қилмасди. Чунки унинг ёнида ўзинианча ҳотиржам ҳис қилар, бу онлар умуман
тугамаслигини истарди. Юсуф унинг қўлидан
тутганча бир нечта либослар танлади. — Буларни
кийиб чиқ, қайси бири ёқса ўшаларни оламиз, —
Санам "Хўп" дегандек бош чайқаб қўйганча
кийимларни олиб кийиниш хонаси томонга кетди.
Навбати билан ҳаммасини кийиб чиқиб, Юсуфга
кўрсатди. — Ҳаммаси ажойиб, — Юсуф сотувчи
қизга ҳаммасини олишларини айтди. Улар дўкондан
чиқишар экан, — энди тушлик қиламиз.
— Лекин, иш....
— Тушликдан кейин борамиз. Қолаверса, сенга
айтадиган хушхабарим бор.
*
* *
Эрталаб кўзларини Иззатнинг бағрида очган
Дурдона эрининг юзига тикилиб ётар экан, кечаги
тунни эслаб юзлари қизиб, ширин энтикиб қўйди.
Секин Иззатнинг сочларини бармоқларини тарар
экан,— Бу уйғотишнинг янги йўлими? Иззат кўзларини
очиб жилмайди. Дурдона уялиб юзини унинг
кўксига босаркан — сен билан отган ҳар бир тонг
ўзгача гўзал, — унинг пешонасидан ўпиб, меҳр
билан авайлабгина бағрига босди.
Дурдона бир сўз демасдан жимгина ётаркан,
— Балки бугун сенинг қўлингдан чой ичармиз? —
Иззат секин уни ўзига қаратиб юзидан ўпди.
— Майликуя, аммо, мен чой қуйишни билмайман,
— мўлтирабгина қаради.
— Ўзим ўргатаман, қани тура қол, — Иззат ўрнидан
туриш баробарида Дурдонанинг қўлини қўйиб
юбормасдан уни ҳам турғазди. Улар биргаликда
нонушта тайёрлар экан,
— Ҳалиги....— Дурдона секин гап бошлаётганди,
— Менимча сен Нозима ҳақида сўрамоқчисан?
Шунақами? — Иззат ортидан келиб, белидан қучди.
Дурдона "Ҳа" дегандек бош чайқаб қўйди. — У мени
жияним. Холамни қизи.— Нега унда мен танимайман?
— Ўзи қайси қариндошимни танийсан? — Иззатнинг
бир қоши кўтарилди.
— Ҳалиги...
— Ана кўрдингми? Тўйимиз куни ҳеч нарсага
эътибор бермай қовоқ уйиб ўтиришни оқибати бу.
— Лекин у аниқ тўйга келмаган, — Дурдона
хотирасига зўр бериб тўйда кўрган одамларини
эслашга ҳаракат қила бошлади.
— Ҳа келмаган, чунки ўқишда эди. Шунинг учун сен
билан танишгани келганди. Лекин, сен....
— Мен бошқа ҳаёлга борибман, — Дурдона ҳижолат
бўлганча бошини эгди.
— Ҳа сени ҳаёлларингдан ўзим айланай, — Иззат
уни ўзига қаратдида бурнидан чимдиб қўяркан, —
ҳечқиси йўқ. Ҳа демай ҳамма қариндошларим
билан танишиб оласан.
— Иҳм, — димоғига жавоб берганча уялибгина
кўзларини олиб қочди. Иззат жилмайганча аёлини
меҳр билан қучиб қўйди.*
*
*
— Мен ҳалиям ишонмаяпман, — Юсуф Санамга
иссиққина қаҳвани узатар экан, — наҳот биз
талашмасдан, тортишмасдан тушлик қилмоқчимиз?
— Санам бир сўз демасдан фақат қошларини
чимирди. — Ҳей, гапирсангчи?
— Нимани? — Санам қаҳвани ичиш учун эндигина
кўтарганди, қўллари қалтираб қаҳва устига тўкилиб
кетди. Ўрнидан тураётиб кўз олди қоронғулашиб
кетди. Энди йиқилай деганда, Юсуф уни тутиб
қолди.
— Яхшимисан? — хавотирланганча сўради. Санам
секингина бошини қимирлатиб қўяркан, негадир
кўзининг ичи қизариб кетганди. — Кўзларингни нега
қизарган? — Юсуф тезда пешонасига қўлини
қўяркан, — иссиғинг борку. — Санам ҳолсизгина
жилмаяркан кўзлари юмилиб кетарди. Юсуф
чўнтагидан пул чиқариб стол устига ташладию,
Санам даст кўтариб олиб чиқиб кетди.* *
*
— Қаерга кетаяпсан? — Ҳасан уйқусираганча
ошхонага кириб кетаётиб кетишга чоғланаётган
Игордан сўради.
— Зарур ишим бор.
— Балки менга ҳам айтарсан, ҳар ҳолда бир уйда
яшаяпмиз.
— Бунча шу уйингни миннат қилдинг? — Игорнинг
T.me/sinovlarihayot
юзи бирдан жиддийлашди. — Менда кўнглингйўқми? Агар шундай бўлса очиғини айтавер, сени мажбурламайман. — Йўқ. Аслида кўнглим...—Дилноза кўзларини олиб қочаркан, юзлари қип - қизил эди. Зуфар ҳаммасини тушуниб жилмайиб қўйдида, қутидаги узукни олиб, унинг бармоғига тақиб қўлидан ўпди. — Сени севаман ягонам.
Юсуфнинг машинаси Санамнинг уйи олдида тўхтади. — Етиб келдик, — боядан буён жим ўтирган Санамга қаради. У ҳали ҳам жим. — Санам, — Юсуф унинг қўлидан ушлади. Аҳволинг яхшими? Санам "Ҳа" дегандек бош силкиди. — Уйинга келдик. — Санам унга бир қараб қўйдию машинадан тушиб, югургандан сал берироқ бўлиб, уйга кириб кетди. Юсуф уни уйга кириб кетганча кузатиб турар экан, кулиб қўйди.
* * *
Давоми бор
https://t.me/sinovlarihayot
Юсуфнинг машинаси Санамнинг уйи олдида тўхтади. — Етиб келдик, — боядан буён жим ўтирган Санамга қаради. У ҳали ҳам жим. — Санам, — Юсуф унинг қўлидан ушлади. Аҳволинг яхшими? Санам "Ҳа" дегандек бош силкиди. — Уйинга келдик. — Санам унга бир қараб қўйдию машинадан тушиб, югургандан сал берироқ бўлиб, уйга кириб кетди. Юсуф уни уйга кириб кетганча кузатиб турар экан, кулиб қўйди.
* * *
Давоми бор
https://t.me/sinovlarihayot
Telegram
🦅🦅🦅🌹🌸ХАЁТ СИНОВЛАРИ...!🌹🌸🥳3.06.2020
🌐Teлеграммдаги
⏳Xaётий канал.⌛
✳️Бизнинг каналда сизларга:
Xaр куни🆕 Энг aжойиблари💯:
#Фотолар📸
#Xикоялар📚
#Mаслахатлар♻️
#Tабриклар🎁
#Қушиқлар 🎼
#Mонолог🎤
Бош AДМИНКА
#ГУЛИХОНИМ
Биз Сизларни яхши курамиз.
Канал Админлари ва Админкалари
⏳Xaётий канал.⌛
✳️Бизнинг каналда сизларга:
Xaр куни🆕 Энг aжойиблари💯:
#Фотолар📸
#Xикоялар📚
#Mаслахатлар♻️
#Tабриклар🎁
#Қушиқлар 🎼
#Mонолог🎤
Бош AДМИНКА
#ГУЛИХОНИМ
Биз Сизларни яхши курамиз.
Канал Админлари ва Админкалари
65-ҚИСМ
МУАЛЛИФ: НАРГИЗА УСАНБОЕВА
Опам...
Унинг дардли ва ожиз овози қулоқларим остида жаранглади: “Куйиб қолдим, мен. Куйдим. Янги қурган уйимизга кел, тезроқ кел!”
Сўнг эски касали хуруж қилган хаста каби қалтироқ тутди мени. Яна хаёлан опамнинг ёнига югурдим. Ўшанда ўн олти ёшда эдим. Опам, оиламиздаги ягона қиз, икки акаси ва бир укаси бўлган мушфиқ опам эса йигирмага кирган, эндигина иккига қараб кетаётган қизалоқнинг онаси, катта оиланинг тўнғич келини эди. Бахтли эди, у.
Бу воқеани сира сизга айтмаганман ойи. Ҳеч кимга айтмаганман. У кутилмаганда қўнғироқ қилди: “Куйиб қолдим, мен. Куйдим. Янги қурган уйимизга кел, тезроқ кел!”
Уйдан қандай унинг иморатига етиб борганимни билмайман. Шўрлик опам илк бор ўзлари учун қурилган уйда, янги ҳаммомда чўмилмоқчи бўлган. Ҳали тўлиқ битмаган ҳаммомнинг газ қувурига уланган бурагичнинг носозлигини билмаган. Қувурнинг тепадаги катта, умумий очгичини очган-у, “аввал сув тўлдирай, кейин ёқаман”, деб чиққан. Билмаганки, пастдаги печга уланган бурагич яхши ишламаслигини… Опам идишларга сув тўлдиргунча ҳаммом газга тўлган ва опам гугурт чаққанда…
Мен борганимда ҳовли кимсасиз эди. Ким ҳам бўлсин, ахир. Чунки у ерларда энди уйлар қурилаётган бўлса. Опам эса устига чойшаб ёпганча қалт-қалт титраб, портлаган ҳаммомдан сал нарида ўтирарди.
“Қўрқма, мен куйганман, қўрқиб кетма!” деди у юзини беркитиб. Жон ҳолатда ёнига югуриб бордим. Қўрқмасликнинг иложи йўқ эди, ойи. Эслашнинг ўзи даҳшатли. Ўшанда қандай тоқат қилган эканман-а?!
Опамнинг бутун вужуди қоп-қора бўлиб куйган, эти ҳилвираб қолган, сочи, қошу киприкларидан асар ҳам қолмаган… Уни даст кўтардим. Қўлларимга чойшаб тагидаги терининг шилиниб, жойидан силжигани яққол сезилди ва опам аянчли ингради. Чойшабнинг очилиб қолган жойидан опамнинг сунъий матодан тикилган куйлаги куйиб, эриб, кўксига ёпишиб қолганини кўрдим. Юрагим зирқиради, жоним зирқиради, бутун танам зирқиради.
Дарвозага етмасимдан акам машинада етиб келди. Яхшиям хабар берган эканман. Шифохонага боргунимизча опам бир гапни тинмай такрорлади: “Совқотяпман, жуда совқотяпман…”
Ваҳоланки, кун иссиқ ва опамнинг бутун вужуди куйганди…
Буни сизга билдирмадик, ойи. Сиз шифохонага кўргани борганингизда опамга яхшилаб чойшаб ёпдик, рўмол ўратдик. Сизни қўрқмасин, куймасин, дедик. Аммо, барибир опам куйдириб кетди. Куну тун йиғлардингиз: “Болам, мендан олдин қора гўрларни, совуқ тупроқларни кўрган болам…”
Дардингизга малҳам бўлолмасдик, овутолмасдик. Ахир, оиламизнинг эрка, ёлғиз қизи бағримизни доғлаб, куйдириб кетганди.
Бу куюк олти ой ўтиб, бизни сиздан ҳам айирди…
Кўксим куйиб кетяпти, ойи. Кеча дардим янгиланди. Ҳамма-ҳаммаси кўз олдимда жонланди. Чидолмаяпман! Назаримда, кечадан буён ҳеч ким гапирмади, туз ҳам тотмади. Катта қурбонлик эвазига келган овқатлар кимнинг ҳам томоғидан ўтарди? Ҳамманинг дили вайрон.
Қачон тугайди, бу уруш, ойи?..
МАН. 23.09.2000”
* * *
Энг узун, энг дардли мактуб эди бу. Уни ҳар доим кўзларимда ёш билан ўқиганман. Мана шу иродаси, тоқати, сабри билан мени мафтун этгандир, бу йигит? Аммо ўн йил ҳамроҳим, дардкашим бўлган номалари энди мендан олислаб бораётгандек.
Давоми бор...
https://t.me/sinovlarihayot
МУАЛЛИФ: НАРГИЗА УСАНБОЕВА
Опам...
Унинг дардли ва ожиз овози қулоқларим остида жаранглади: “Куйиб қолдим, мен. Куйдим. Янги қурган уйимизга кел, тезроқ кел!”
Сўнг эски касали хуруж қилган хаста каби қалтироқ тутди мени. Яна хаёлан опамнинг ёнига югурдим. Ўшанда ўн олти ёшда эдим. Опам, оиламиздаги ягона қиз, икки акаси ва бир укаси бўлган мушфиқ опам эса йигирмага кирган, эндигина иккига қараб кетаётган қизалоқнинг онаси, катта оиланинг тўнғич келини эди. Бахтли эди, у.
Бу воқеани сира сизга айтмаганман ойи. Ҳеч кимга айтмаганман. У кутилмаганда қўнғироқ қилди: “Куйиб қолдим, мен. Куйдим. Янги қурган уйимизга кел, тезроқ кел!”
Уйдан қандай унинг иморатига етиб борганимни билмайман. Шўрлик опам илк бор ўзлари учун қурилган уйда, янги ҳаммомда чўмилмоқчи бўлган. Ҳали тўлиқ битмаган ҳаммомнинг газ қувурига уланган бурагичнинг носозлигини билмаган. Қувурнинг тепадаги катта, умумий очгичини очган-у, “аввал сув тўлдирай, кейин ёқаман”, деб чиққан. Билмаганки, пастдаги печга уланган бурагич яхши ишламаслигини… Опам идишларга сув тўлдиргунча ҳаммом газга тўлган ва опам гугурт чаққанда…
Мен борганимда ҳовли кимсасиз эди. Ким ҳам бўлсин, ахир. Чунки у ерларда энди уйлар қурилаётган бўлса. Опам эса устига чойшаб ёпганча қалт-қалт титраб, портлаган ҳаммомдан сал нарида ўтирарди.
“Қўрқма, мен куйганман, қўрқиб кетма!” деди у юзини беркитиб. Жон ҳолатда ёнига югуриб бордим. Қўрқмасликнинг иложи йўқ эди, ойи. Эслашнинг ўзи даҳшатли. Ўшанда қандай тоқат қилган эканман-а?!
Опамнинг бутун вужуди қоп-қора бўлиб куйган, эти ҳилвираб қолган, сочи, қошу киприкларидан асар ҳам қолмаган… Уни даст кўтардим. Қўлларимга чойшаб тагидаги терининг шилиниб, жойидан силжигани яққол сезилди ва опам аянчли ингради. Чойшабнинг очилиб қолган жойидан опамнинг сунъий матодан тикилган куйлаги куйиб, эриб, кўксига ёпишиб қолганини кўрдим. Юрагим зирқиради, жоним зирқиради, бутун танам зирқиради.
Дарвозага етмасимдан акам машинада етиб келди. Яхшиям хабар берган эканман. Шифохонага боргунимизча опам бир гапни тинмай такрорлади: “Совқотяпман, жуда совқотяпман…”
Ваҳоланки, кун иссиқ ва опамнинг бутун вужуди куйганди…
Буни сизга билдирмадик, ойи. Сиз шифохонага кўргани борганингизда опамга яхшилаб чойшаб ёпдик, рўмол ўратдик. Сизни қўрқмасин, куймасин, дедик. Аммо, барибир опам куйдириб кетди. Куну тун йиғлардингиз: “Болам, мендан олдин қора гўрларни, совуқ тупроқларни кўрган болам…”
Дардингизга малҳам бўлолмасдик, овутолмасдик. Ахир, оиламизнинг эрка, ёлғиз қизи бағримизни доғлаб, куйдириб кетганди.
Бу куюк олти ой ўтиб, бизни сиздан ҳам айирди…
Кўксим куйиб кетяпти, ойи. Кеча дардим янгиланди. Ҳамма-ҳаммаси кўз олдимда жонланди. Чидолмаяпман! Назаримда, кечадан буён ҳеч ким гапирмади, туз ҳам тотмади. Катта қурбонлик эвазига келган овқатлар кимнинг ҳам томоғидан ўтарди? Ҳамманинг дили вайрон.
Қачон тугайди, бу уруш, ойи?..
МАН. 23.09.2000”
* * *
Энг узун, энг дардли мактуб эди бу. Уни ҳар доим кўзларимда ёш билан ўқиганман. Мана шу иродаси, тоқати, сабри билан мени мафтун этгандир, бу йигит? Аммо ўн йил ҳамроҳим, дардкашим бўлган номалари энди мендан олислаб бораётгандек.
Давоми бор...
https://t.me/sinovlarihayot
Telegram
🦅🦅🦅🌹🌸ХАЁТ СИНОВЛАРИ...!🌹🌸🥳3.06.2020
🌐Teлеграммдаги
⏳Xaётий канал.⌛
✳️Бизнинг каналда сизларга:
Xaр куни🆕 Энг aжойиблари💯:
#Фотолар📸
#Xикоялар📚
#Mаслахатлар♻️
#Tабриклар🎁
#Қушиқлар 🎼
#Mонолог🎤
Бош AДМИНКА
#ГУЛИХОНИМ
Биз Сизларни яхши курамиз.
Канал Админлари ва Админкалари
⏳Xaётий канал.⌛
✳️Бизнинг каналда сизларга:
Xaр куни🆕 Энг aжойиблари💯:
#Фотолар📸
#Xикоялар📚
#Mаслахатлар♻️
#Tабриклар🎁
#Қушиқлар 🎼
#Mонолог🎤
Бош AДМИНКА
#ГУЛИХОНИМ
Биз Сизларни яхши курамиз.
Канал Админлари ва Админкалари
— Ким бу? — ёшли кўзларини менга тикиб, дардли овозда деди онам.
Мен эса қайси хатни ўқиётган экан, кимни сўраяпти, дея онамнинг қўлидаги мактубга тикилдим-у, дарров танидим. Ахир бу номалар менга ёд бўлиб кетган...
* * *
“Онамга бормас мактуб!
Ойижон! Нега ҳаёт бу қадар шавқатсиз? Нима учун ғаним бунчалар бераҳм? Мен чидай олмайман! Ортиқ айрилиқларга бардошим етмайди. Шунча жудолик каммиди, менга? Аввалига опам, кейин сиз, сўнг Моҳи, яна Анвар... Ўроз асирда. Энди эса...
Жуда оғир. Бу жудоликни кўтара олмайманми, деб қўрқаман, ойи! Ойи, Жасур энди йўқ! Ҳа, ўша ўзимизнинг Жасур, синфдошим, хизматдошим, қуролдошим, жондан азиз қадрдоним энди йўқ!
Бу дардга чидаб бўладими? Чидолмаганимдан гуруҳни ташлаб, бошим оққан томонга югурдим. Ортимдан ҳай-ҳайлаганча қолишди. Майли, мени душман кўрсин, отсин, дедим! Қани бирорта дайди ўқ келиб тегса...
Биз жангариларга жуда яқинмиз. Улар бизни сезиб қолишибди. Жойимизни ўзгартиришга улгурмасдан қўноғимизга портловчи восита улоқтирди. У ҳаммамиз сониялар ичида тариқдек сочиб ташлаши мумкин эди. Агар Жасур жонини фидо қилмаса, шундай бўларди ҳам. У нима қилди, денг, ойи. Тап тортмай ўзини ўшанинг устига ташлади. Бор овозим билан бақирдим. Уни тортиш учун интилганимни биламан... Жасур бир сонияга кўзларини чирт юмди. Сўнг очиб, менга жилмайди-ю, қаттиқ силкиниб, шу ҳолда қотди... У кулиб жон берди, ойи. Бир зумда танаси ёнида қон ҳалқоб бўлди. Бу пайтда отишма бошланган, командиримиз бизни панага ўтишга ундарди. Мен жон ҳолатда Жасурнинг танасини судраб, бекинишга уриндим. Катта ҳарсанг ёнига ўтгач, қарасам, Жасур ёнимда, аммо ичаклари жон берган жойидан тош ёнигача чўзилиб...
Кўзимга ҳеч нарса кўринмай қолди. Дунёга сиғмай кетдим. Уйга қайтсам, онасини кўраман. Нима дейман? Ўзимни босолмадим, бор овозим билан бақириб, душман томонга ота бошладим: “Мен от! Нега онаси борларни ўлдирасан? Мени ўлдир! Онаси ҳаёт бўлганларга тегма! Ўлдираман, ҳаммангни ўлдираман!”
Қолганини эслай олмайман. Жинни бўлиб қолмасайдим...
МАН. Бугунги сана ҳам ёдимда йўқ. 2000 йил.”
* * *
— Унинг ўзи ҳам ўлганми? — зорланиб деди онам. — Шу йигитни деб куйиб яшаяпсанми? Курсдошинг умуман бошқа йигит-а?
Давоми бор.
https://t.me/sinovlarihayot
Мен эса қайси хатни ўқиётган экан, кимни сўраяпти, дея онамнинг қўлидаги мактубга тикилдим-у, дарров танидим. Ахир бу номалар менга ёд бўлиб кетган...
* * *
“Онамга бормас мактуб!
Ойижон! Нега ҳаёт бу қадар шавқатсиз? Нима учун ғаним бунчалар бераҳм? Мен чидай олмайман! Ортиқ айрилиқларга бардошим етмайди. Шунча жудолик каммиди, менга? Аввалига опам, кейин сиз, сўнг Моҳи, яна Анвар... Ўроз асирда. Энди эса...
Жуда оғир. Бу жудоликни кўтара олмайманми, деб қўрқаман, ойи! Ойи, Жасур энди йўқ! Ҳа, ўша ўзимизнинг Жасур, синфдошим, хизматдошим, қуролдошим, жондан азиз қадрдоним энди йўқ!
Бу дардга чидаб бўладими? Чидолмаганимдан гуруҳни ташлаб, бошим оққан томонга югурдим. Ортимдан ҳай-ҳайлаганча қолишди. Майли, мени душман кўрсин, отсин, дедим! Қани бирорта дайди ўқ келиб тегса...
Биз жангариларга жуда яқинмиз. Улар бизни сезиб қолишибди. Жойимизни ўзгартиришга улгурмасдан қўноғимизга портловчи восита улоқтирди. У ҳаммамиз сониялар ичида тариқдек сочиб ташлаши мумкин эди. Агар Жасур жонини фидо қилмаса, шундай бўларди ҳам. У нима қилди, денг, ойи. Тап тортмай ўзини ўшанинг устига ташлади. Бор овозим билан бақирдим. Уни тортиш учун интилганимни биламан... Жасур бир сонияга кўзларини чирт юмди. Сўнг очиб, менга жилмайди-ю, қаттиқ силкиниб, шу ҳолда қотди... У кулиб жон берди, ойи. Бир зумда танаси ёнида қон ҳалқоб бўлди. Бу пайтда отишма бошланган, командиримиз бизни панага ўтишга ундарди. Мен жон ҳолатда Жасурнинг танасини судраб, бекинишга уриндим. Катта ҳарсанг ёнига ўтгач, қарасам, Жасур ёнимда, аммо ичаклари жон берган жойидан тош ёнигача чўзилиб...
Кўзимга ҳеч нарса кўринмай қолди. Дунёга сиғмай кетдим. Уйга қайтсам, онасини кўраман. Нима дейман? Ўзимни босолмадим, бор овозим билан бақириб, душман томонга ота бошладим: “Мен от! Нега онаси борларни ўлдирасан? Мени ўлдир! Онаси ҳаёт бўлганларга тегма! Ўлдираман, ҳаммангни ўлдираман!”
Қолганини эслай олмайман. Жинни бўлиб қолмасайдим...
МАН. Бугунги сана ҳам ёдимда йўқ. 2000 йил.”
* * *
— Унинг ўзи ҳам ўлганми? — зорланиб деди онам. — Шу йигитни деб куйиб яшаяпсанми? Курсдошинг умуман бошқа йигит-а?
Давоми бор.
https://t.me/sinovlarihayot
Telegram
🦅🦅🦅🌹🌸ХАЁТ СИНОВЛАРИ...!🌹🌸🥳3.06.2020
🌐Teлеграммдаги
⏳Xaётий канал.⌛
✳️Бизнинг каналда сизларга:
Xaр куни🆕 Энг aжойиблари💯:
#Фотолар📸
#Xикоялар📚
#Mаслахатлар♻️
#Tабриклар🎁
#Қушиқлар 🎼
#Mонолог🎤
Бош AДМИНКА
#ГУЛИХОНИМ
Биз Сизларни яхши курамиз.
Канал Админлари ва Админкалари
⏳Xaётий канал.⌛
✳️Бизнинг каналда сизларга:
Xaр куни🆕 Энг aжойиблари💯:
#Фотолар📸
#Xикоялар📚
#Mаслахатлар♻️
#Tабриклар🎁
#Қушиқлар 🎼
#Mонолог🎤
Бош AДМИНКА
#ГУЛИХОНИМ
Биз Сизларни яхши курамиз.
Канал Админлари ва Админкалари
Эртасига йўлга чиққанимда уйда дадам ҳам, ака-укаларим ҳам йўқ эди.
— Дадангга курсдош дугоналари чақираётган экан. Бирдан тўйга айтиб келади, дедим. Кўп қолиб кетма! Иложи бўлса, эртага қайт, — шоша-пиша шивирлади онам.
Алланечук бўлиб йўлга чиқдим. Оналарни яратмасин экан! Шўрлик онам дардимни билгач, чидаб тура олмади. Эртага у кишига оромини қайтараман. Уйга қувноқ кириб келаман.
“Онам Азиз акага нима деди экан? — яна ўйга толдим. — Кечанинг ўзидаёқ, телефонимни олиб гаплашганди. “Сен манзил ва йигит хизмат қилган жойни айт, иложи бўлса мактубларни ҳам кўрсат, ўзи ёрдамлашади”, деди онам. Мен эса Азиз акага айтадиган гапларимни ўйлаб қўйдим. Хатларни эса умуман кўрсатмайман!
Ғалати ҳислар ичида қолдим. Бу не ҳол?k
“Тавба, бир пайтлар шу хат эгасини кўриш учун ҳамма нарсага тайёр эдим. Энди-чи? Уни кўриш, гаплашиш имкони бўлганида... Нега бу қадар номаларга бефарқ бўлиб қолдим. Аслида уларни ҳеч бир инсон шунчаки ўқий олмайди-ку!”
Онаминг қистови билан олганим хатлардан бирини очдим...
* * *
“Онамга бормас мактуб!
Ассалому алайкум, ойижон!
Инсон ҳамма нарсага чидар экан. Ғамдан ўлиб қолсам керак, деб турганингда қалбингда янги умид уйғонаркан. Менда ҳам шундай бўлди.
“Қайғураверма, ҳадемай Ўрозни қутқарамиз. Уни кўрасан, хурсанд бўласан. Агар ҳозирдан бунақа тушкунликка тушсанг, қандай қутқарасан?” деди дембль йигит.
Унинг бир оғиз гапи билан юрагимда умид уйғонди. Ўрознинг дийдори ҳақидаги ўй куч берди менга. Энди шу ҳақда бош қотиряпмиз. Жангариларни ғордан чиқишга мажбур қилишимиз лозим. Хавфсиз жойдан қўним топиб, шу ҳақда ўйлаяпмиз. Улар уя қурган ғор яқинидамиз. Жуда эҳтиёткорлик билан ҳаракат қиляпмиз. Чунки уларнинг қўлида Ўроздан бошқа одамлар ҳам бўлиши мумкин. Ўшаларнинг азият чекишини истамаймиз. Яна бизни олдинда нима кутаётгани ҳам номаълум. Катта тўқнашув бўлиши тайин. Нима бўлганида ҳам ўзимизникиларга омонлик тилайман. Дуо қилинг, ойижон!
МАН. Октябр. 2000 йил”
* * *
“Ҳар дақиқаси ўлимнинг чангалида ўтган бу йигитни қандай унутдим? Уни севмасликнинг, ёддан чиқаришнинг иложи борми?”
Кўнглим мени ҳайратга солаётганди.
“Шунчалар ҳам беқарор бўласанми, кўнглим? Айт, кимни севасан? Сенга ин қурган чин муҳаббатнинг соҳиби ким?”
Турли ўйлар оғушида пойтахтга ҳам етиб келдим.
Азиз ака икки бор телефон қилиб, қаерга етганимни, мен ўтирган автобус қаергача олиб келишини сўради.
— “Ипподром”да бўламан, ярим соатда, — дедим.
Автобусдан туша солиб кўзим Азиз акага тушди.
— Моҳгул! — жилмайди у. — Яхши келдингми? Уйдагилар тинчми?
Мен ҳисларим ошкор бўлиб қоладигандек, ердан кўз узмай салом бердим.
— Аввал бизникига борамиз. Меҳмон бўласан. Кейин келинойим айтган болани қидирамиз. Нега уни қидиряпсизлар?
Мен елка қисдим ва ўйлаб қўйган гапимни айтишга киришдим:
— Қидирмасак ҳам бўлади. У ойимнинг жуда узоқ қариндоши. Шунча йилдан буён топилмаган, энди топилармиди? Сиз бекорга овора бўлдингиз. Бораверинг, мен дугоналарим билан кўришиб, эртага қайтаман.
— Бекорларни айтибсан! — жиддий туриб деди Азиз ака. — Келинойим не умидда сени шунча йўлга юборган. Мен ишончини суиистеъмол қила олмайман! Қидирамиз! Олдин уйга борайлик.
— Йўқ, сизларникига бормайман, — дедим очиқчасига қаршилик қилиб. Чунки Азиз аканинг аёлини кўргим, юрагимга азоб бергим йўқ.
— Нега бормайсан?
— Дугоналаримникига бораман.
— Бу ерда дугоналаринг йўқ! Қолаверса, бизникига келгансан!
— Унда аввал қариндошимизни излайлик. Кейин борамиз.
Азиз ака рози бўлди. Мендан йигитни қаердан қидиришимиз лозимлигини сўради.
— Биз қариндошимизнинг ўғли ҳарбий хизматдалигида хабар топганмиз. Шу орқали топишимиз мумкин. Онам уларникига болалигида меҳмонга келгани учун уйи эсида қолмаган. Лекин ўғли хизматдалигида онамга хат ёзган.
— Яхши, шундай қилиб, қайси туманнинг мудофаа ишлари бўлимига боришимиз керак?
Мен ўзим ижарада турган уй жойлашган туман номини айтдим. Азиз ака такси ушлади. Бир зумда чиройли бино ёнига келдик.
T.me/sinovlarihayot
— Дадангга курсдош дугоналари чақираётган экан. Бирдан тўйга айтиб келади, дедим. Кўп қолиб кетма! Иложи бўлса, эртага қайт, — шоша-пиша шивирлади онам.
Алланечук бўлиб йўлга чиқдим. Оналарни яратмасин экан! Шўрлик онам дардимни билгач, чидаб тура олмади. Эртага у кишига оромини қайтараман. Уйга қувноқ кириб келаман.
“Онам Азиз акага нима деди экан? — яна ўйга толдим. — Кечанинг ўзидаёқ, телефонимни олиб гаплашганди. “Сен манзил ва йигит хизмат қилган жойни айт, иложи бўлса мактубларни ҳам кўрсат, ўзи ёрдамлашади”, деди онам. Мен эса Азиз акага айтадиган гапларимни ўйлаб қўйдим. Хатларни эса умуман кўрсатмайман!
Ғалати ҳислар ичида қолдим. Бу не ҳол?k
“Тавба, бир пайтлар шу хат эгасини кўриш учун ҳамма нарсага тайёр эдим. Энди-чи? Уни кўриш, гаплашиш имкони бўлганида... Нега бу қадар номаларга бефарқ бўлиб қолдим. Аслида уларни ҳеч бир инсон шунчаки ўқий олмайди-ку!”
Онаминг қистови билан олганим хатлардан бирини очдим...
* * *
“Онамга бормас мактуб!
Ассалому алайкум, ойижон!
Инсон ҳамма нарсага чидар экан. Ғамдан ўлиб қолсам керак, деб турганингда қалбингда янги умид уйғонаркан. Менда ҳам шундай бўлди.
“Қайғураверма, ҳадемай Ўрозни қутқарамиз. Уни кўрасан, хурсанд бўласан. Агар ҳозирдан бунақа тушкунликка тушсанг, қандай қутқарасан?” деди дембль йигит.
Унинг бир оғиз гапи билан юрагимда умид уйғонди. Ўрознинг дийдори ҳақидаги ўй куч берди менга. Энди шу ҳақда бош қотиряпмиз. Жангариларни ғордан чиқишга мажбур қилишимиз лозим. Хавфсиз жойдан қўним топиб, шу ҳақда ўйлаяпмиз. Улар уя қурган ғор яқинидамиз. Жуда эҳтиёткорлик билан ҳаракат қиляпмиз. Чунки уларнинг қўлида Ўроздан бошқа одамлар ҳам бўлиши мумкин. Ўшаларнинг азият чекишини истамаймиз. Яна бизни олдинда нима кутаётгани ҳам номаълум. Катта тўқнашув бўлиши тайин. Нима бўлганида ҳам ўзимизникиларга омонлик тилайман. Дуо қилинг, ойижон!
МАН. Октябр. 2000 йил”
* * *
“Ҳар дақиқаси ўлимнинг чангалида ўтган бу йигитни қандай унутдим? Уни севмасликнинг, ёддан чиқаришнинг иложи борми?”
Кўнглим мени ҳайратга солаётганди.
“Шунчалар ҳам беқарор бўласанми, кўнглим? Айт, кимни севасан? Сенга ин қурган чин муҳаббатнинг соҳиби ким?”
Турли ўйлар оғушида пойтахтга ҳам етиб келдим.
Азиз ака икки бор телефон қилиб, қаерга етганимни, мен ўтирган автобус қаергача олиб келишини сўради.
— “Ипподром”да бўламан, ярим соатда, — дедим.
Автобусдан туша солиб кўзим Азиз акага тушди.
— Моҳгул! — жилмайди у. — Яхши келдингми? Уйдагилар тинчми?
Мен ҳисларим ошкор бўлиб қоладигандек, ердан кўз узмай салом бердим.
— Аввал бизникига борамиз. Меҳмон бўласан. Кейин келинойим айтган болани қидирамиз. Нега уни қидиряпсизлар?
Мен елка қисдим ва ўйлаб қўйган гапимни айтишга киришдим:
— Қидирмасак ҳам бўлади. У ойимнинг жуда узоқ қариндоши. Шунча йилдан буён топилмаган, энди топилармиди? Сиз бекорга овора бўлдингиз. Бораверинг, мен дугоналарим билан кўришиб, эртага қайтаман.
— Бекорларни айтибсан! — жиддий туриб деди Азиз ака. — Келинойим не умидда сени шунча йўлга юборган. Мен ишончини суиистеъмол қила олмайман! Қидирамиз! Олдин уйга борайлик.
— Йўқ, сизларникига бормайман, — дедим очиқчасига қаршилик қилиб. Чунки Азиз аканинг аёлини кўргим, юрагимга азоб бергим йўқ.
— Нега бормайсан?
— Дугоналаримникига бораман.
— Бу ерда дугоналаринг йўқ! Қолаверса, бизникига келгансан!
— Унда аввал қариндошимизни излайлик. Кейин борамиз.
Азиз ака рози бўлди. Мендан йигитни қаердан қидиришимиз лозимлигини сўради.
— Биз қариндошимизнинг ўғли ҳарбий хизматдалигида хабар топганмиз. Шу орқали топишимиз мумкин. Онам уларникига болалигида меҳмонга келгани учун уйи эсида қолмаган. Лекин ўғли хизматдалигида онамга хат ёзган.
— Яхши, шундай қилиб, қайси туманнинг мудофаа ишлари бўлимига боришимиз керак?
Мен ўзим ижарада турган уй жойлашган туман номини айтдим. Азиз ака такси ушлади. Бир зумда чиройли бино ёнига келдик.
T.me/sinovlarihayot