«کتاب چرخ است»
❇️ #امبرتو_اکو و #ژان_کلود_کریر فقط نویسندگانی چیره‌دست نیستند. اکو که رمان «نام گل سرخ» او به بیش از سی زبان ترجمه شده است، کتابخانه‌ای به اندازه ده‌ها هزار کتاب دارد؛ کتاب‌هایی که شمار زیادی از آنها نسخ خطی هستند، نسخی که فقط اکو در دنیا آنها را دارد. کریر نیز مانند اکو کتاب‌خوان و مجموعه‌دار بزرگی‌ست و هزینه زیادی برای گردآوری مجموعه کتاب‌هایش می‌کند. علاوه بر این، اکو و کریر به تاریخ کتاب نیز علاقه‌مندند و آن را مورد مطالعه قرار دادند؛ از زمانی که کتاب‌ها در قالب سنگ‌نوشته بود تا اکنون که در گوشی‌ها و تبلت‌های ما قابل خواندن است. کریر و اکو با تمام کتاب‌‌خوانی و معلومات‌شان، از تکنولوژی و مسائل روز دور نیستند. اکو هر روز با کامپیوترش ور می‌رود، بازی کامپیوتری می‌کند و مجلات زرد را می‌خواند. کریر هم دست‌کمی از اکو ندارد، از به‌روزترین تکنولوژی‌ها با خبر است و تازه‌ترین فیلم‌ها را می‌بیند. بنابراین اکو و کریر به خوبی می‌توانند جهان قرن بیست‌ویکمی را از دروازه کتاب ببینند.
🔸 ژان کلود کَریِر، فیلم‌نامه‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس مشهور فرانسوی، دوشنبه، ۲۰ بهمن در ۸۹سالگی درگذشت. #احسان_رضایی در کانال شخصی‌اش درباره او این‌طور نوشت:
کریر متولد ۱۹۳۱، نویسنده و بازیگر و کارگردان بود، برای کارگردانان زیادی فیلمنامه نوشت که همکاری طولانی‌اش با لوییس بونوئل، کارگردان اسپانیایی، بسیار شاخص است و به نگارش فیلمنامه‌های آثار مهمی مثل «زیبای روز» (بل دو ژور) و «جذابیت پنهان بورواژی» و «میل مبهم هوس» منجر شد. او در نگارش کتاب معروفِ خاطرات بونوئل، با عنوان «با آخرین نفس‌هایم» هم با بونوئل همکاری داشت. سه بار نامزد اسکار بهترین فیلمنامه شد، یک اسکار برای بهترین فیلم کوتاه (۱۹۶۳) و یک اسکار افتخاری (۱۹۶۳) گرفت. اما شاید از همه اینها مهمتر، این نکته است که او همسر نهال تجدد، نویسنده و و پژوهشگر ایرانی بود و به این واسطه با ایران و فرهنگ ایران، آشنایی فراوانی داشت.
ژان کلود کریر از آنهایی بود که سعی در پل زدن بین فرهنگ‌ها داشت. او یک نمایش‌نامه معروف از روی «منطق‌الطیر» عطار نوشته که آن را پیتر بروک در فستیوال آوینیون ۱۹۷۹ روی صحنه برد (این نمایش با عنوان «مجمع مرغان» به فارسی هم ترجمه شده). خودش نوشته: «نخستین دوست ایرانی من، فریدالدین عطار بود. سه نفر از آخرین دوستانم عباس کیارستمی، داریوش شایگان و عزت‌الله انتظامی بودند.» کریر بارها به ایران سفر کرد، کارگاه‌هایی در ایران داشت، گفت‌وگوهای زیادی با او در ایران انجام شد (کتاب «فیلم کوتاهی درباره دیگران» محسن آزرم یک نمونه از این گفت‌وگوهاست)، آثارش به فارسی ترجمه شد (مثل نمایش‌نامه «ماهاباراتا» یا گفت‌وگویش با امبرتو اِکو با عنوان «از کتاب رهایی نداریم») و آبان ۹۸ بزرگداشتی برای او گرفته شد. کریر نقش کوتاهی هم در فیلم «کپی برابر اصل» کیارستمی بازی کرد.
🔸 به بهانه درگذشت کریر، معرفی #صالح_رستمی از کتاب «از کتاب رهایی نداریم» در شماره ۷۲۷ روزنامه را در سایت روزنامه بازنشر داده‌ایم.
@sharifdaily
❇️ #امبرتو_اکو و #ژان_کلود_کریر فقط نویسندگانی چیره‌دست نیستند. اکو که رمان «نام گل سرخ» او به بیش از سی زبان ترجمه شده است، کتابخانه‌ای به اندازه ده‌ها هزار کتاب دارد؛ کتاب‌هایی که شمار زیادی از آنها نسخ خطی هستند، نسخی که فقط اکو در دنیا آنها را دارد. کریر نیز مانند اکو کتاب‌خوان و مجموعه‌دار بزرگی‌ست و هزینه زیادی برای گردآوری مجموعه کتاب‌هایش می‌کند. علاوه بر این، اکو و کریر به تاریخ کتاب نیز علاقه‌مندند و آن را مورد مطالعه قرار دادند؛ از زمانی که کتاب‌ها در قالب سنگ‌نوشته بود تا اکنون که در گوشی‌ها و تبلت‌های ما قابل خواندن است. کریر و اکو با تمام کتاب‌‌خوانی و معلومات‌شان، از تکنولوژی و مسائل روز دور نیستند. اکو هر روز با کامپیوترش ور می‌رود، بازی کامپیوتری می‌کند و مجلات زرد را می‌خواند. کریر هم دست‌کمی از اکو ندارد، از به‌روزترین تکنولوژی‌ها با خبر است و تازه‌ترین فیلم‌ها را می‌بیند. بنابراین اکو و کریر به خوبی می‌توانند جهان قرن بیست‌ویکمی را از دروازه کتاب ببینند.
🔸 ژان کلود کَریِر، فیلم‌نامه‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس مشهور فرانسوی، دوشنبه، ۲۰ بهمن در ۸۹سالگی درگذشت. #احسان_رضایی در کانال شخصی‌اش درباره او این‌طور نوشت:
کریر متولد ۱۹۳۱، نویسنده و بازیگر و کارگردان بود، برای کارگردانان زیادی فیلمنامه نوشت که همکاری طولانی‌اش با لوییس بونوئل، کارگردان اسپانیایی، بسیار شاخص است و به نگارش فیلمنامه‌های آثار مهمی مثل «زیبای روز» (بل دو ژور) و «جذابیت پنهان بورواژی» و «میل مبهم هوس» منجر شد. او در نگارش کتاب معروفِ خاطرات بونوئل، با عنوان «با آخرین نفس‌هایم» هم با بونوئل همکاری داشت. سه بار نامزد اسکار بهترین فیلمنامه شد، یک اسکار برای بهترین فیلم کوتاه (۱۹۶۳) و یک اسکار افتخاری (۱۹۶۳) گرفت. اما شاید از همه اینها مهمتر، این نکته است که او همسر نهال تجدد، نویسنده و و پژوهشگر ایرانی بود و به این واسطه با ایران و فرهنگ ایران، آشنایی فراوانی داشت.
ژان کلود کریر از آنهایی بود که سعی در پل زدن بین فرهنگ‌ها داشت. او یک نمایش‌نامه معروف از روی «منطق‌الطیر» عطار نوشته که آن را پیتر بروک در فستیوال آوینیون ۱۹۷۹ روی صحنه برد (این نمایش با عنوان «مجمع مرغان» به فارسی هم ترجمه شده). خودش نوشته: «نخستین دوست ایرانی من، فریدالدین عطار بود. سه نفر از آخرین دوستانم عباس کیارستمی، داریوش شایگان و عزت‌الله انتظامی بودند.» کریر بارها به ایران سفر کرد، کارگاه‌هایی در ایران داشت، گفت‌وگوهای زیادی با او در ایران انجام شد (کتاب «فیلم کوتاهی درباره دیگران» محسن آزرم یک نمونه از این گفت‌وگوهاست)، آثارش به فارسی ترجمه شد (مثل نمایش‌نامه «ماهاباراتا» یا گفت‌وگویش با امبرتو اِکو با عنوان «از کتاب رهایی نداریم») و آبان ۹۸ بزرگداشتی برای او گرفته شد. کریر نقش کوتاهی هم در فیلم «کپی برابر اصل» کیارستمی بازی کرد.
🔸 به بهانه درگذشت کریر، معرفی #صالح_رستمی از کتاب «از کتاب رهایی نداریم» در شماره ۷۲۷ روزنامه را در سایت روزنامه بازنشر داده‌ایم.
@sharifdaily
روزنامه دانشگاه صنعتی شریف
کتاب، چرخ است
کتاب زنده و پابرجا؟ کتاب خواهد مرد؟ این سوالی‌ست که دراوایل قرن بیستم نیز پرسیده می‌شد؛ به‌خصوص در قبال رمان. آیا رمان زنده خواهد ماند؟ این پرسش‌ها به واسطه پیشرفت‌های خارق‌العاده بشر در ابتدای قرن گذشته مطرح گردید. از آن موقع تا به امروز هزارها عنوان کتاب…