🆔 @piaderonews 👈 ڪلیڪ
🔸نگاهی به زندگی و شعر #ژول_لافورگ
🔹#آسیه_حیدری
ژول لافورگ از شاعران جریان سمبولیسم فرانسه است. او در 16 اوت سال 1860 میلادی یعنی حدود 157 سال پیش متولد شد. وی دومین فرزند از یازده فرزند خانواده بود. خانواده ی وی از جمله خانواده های مهاجربه مونته ویدئو، (پایتخت اروگوئه، از کشورهای آمریکای لاتین) بود. در ده سالگی برای تحصیل به فرانسه فرستاده شد.
ژول لافورگ در دوره تحصیل در دبیرستان توفیق چندانی نیافت. اما خیلی زود به حیطه ی نوشتن وارد شد.
در پاریس که در آن دوران در اوج جوشش های روشنفکری بود، ژول لافورگ به دسته ی روشنفکران ئیدروپات می پیوندد.
_ ئیدروپات، کلوپی ادبی بود که توسط شاعر و رمان نویس فرانسوی، امیل گودو، تاسیس شده بود و بین سال های 1878 و 1880 فعالیت می کرد. بعد ها هم در سال 1884 فعالیتی گذرا را ادامه داد.
هدف کلوپ ئیدروپات، بزرگداشت ادبیات و به ویژه شعر بود. انجمن شعر جمعه شب ها، با 75 نفر شاعر و اهل ادب شروع شد و تا 350 نفر هم رسید. این کلوپ ابتدا در محله ی لَتَن پاریس آغاز به کار کرد .
ژول لافورگ هم مانند بقیه ی هم نسلی های خود، از جمله ی شاعران نفرین شده و یکی از سرآمدان مکتب دِکادانتیسم است.
جریان دِکادانتیسم، یکی از جریان های ادبی 20 سال آخر قرن نوزدهم میلادی است که موسوم به ادبیات پایان قرن نوزده می باشد که در ادامه ی جنبش فراگیر سمبولیسم روی داد.
از ویژگی های این جریان(دکادانتیسم) نوعی بدبینی مرض وار، کسالت مفرط، نقش کم رنگ عقل گرایی، نقش پر رنگ مرگ، رمز و راز و بی توجهی به جایگاه علم بود که این شرایط، به جسارت هایی در شعر و نثر منتج می شد.
ملال، بدبینی، درد زیستن نیز از عناصر وجودی شعر و نثر، نزد شاعران منسوب به جنبش دکادانتیسم به حساب می آید.
این شاعر، در سال 1880 در بیست سالگی کتابخوان ویژه ی امپراتریس آلمان می شود و روزانه دو ساعت از بهترین آثار ادبی را برای امپراتریس می خواند.
لافورگ در این شرایط ، وقت بیشتری داشت تا به سفر برود. اما همچنان ملال و اندوه بال های بزرگشان را بر زندگی و آثارش پهن کرده بودند.
او در برلین با دختری آشنا می شود و ازدواج می کند. ژول لافورگ جوان، مانند همه ی شاعران نفرین شده، عمر چندانی نداشت و در 27 سالگی بر اثر بیماری درگذشت.
در زیر ترجمه ی شعر بکشنبه ها را از این شاعر، می خوانید:
آسمان، بی چرا می بارد
می بارد
می بارد
دختر چوپان، بر رودخانه
رودخانه، بر خواب یکشنبه ای اش
اشتیاقی نیست. نه!
غروبگاهان، زنگ می خورَد
زنگ می خورَد بر شهر
کرانه های شهر، خاموش
ترانه های چوپانی خاموش
رد می شوند بچه های مدرسه ی شبانه روزی
لباس های گرم به تن
آه! عزیزکان ...
تنها یکی. نه لباس گرم به تن
نه پالتوی پوست
سرتا پا خاکستری
یعنی فقر
و به ناگاه از صف بیرون می زند
می دود! خداوندا!
چه می شودَش
خود را به رودخانه می اندازد
نه قایقران، نه سگ ناجی
گرگ و میش، می رسد
و بندرگاهِ کوچک
چراغ هایش را روشن می کند
صحنه، آشناست
و باز باران رودخانه را خیس می کند
و آسمان، بی چرا می بارد.
نگاهی به ویژگی های شعری ژول لافورگ:
از دیدگاه تم و مضمون، در شعر این شاعر، اندوه و ملالی موج می زند که یادآور اشعار شارل بودلر، (پیشگام مکتب سمبولیسم) است.
لافورگ، از اصلی ترین نوآوران مکتب سمبولیسم بود. یعنی آفریننده ی شعر آزاد.
در این شعر، طول سطرها گوناگونند، از نظم خاصی پیروری نمی کنند، قافیه و قافیه بازی اندک اندک رنگ می بازد تا جایی که رو به افول می نهد و تا مرز ناپدید شدن پیش می رود.
در شعر او احساسات ظریف، با رئالیسم آن روزگار با هم تلفیق می شوند.
گفتنی است که شاعران نفرین شده، به شاعرانی گفته می شود که زندگی و آثارشان، بر خلاف قراردادهای اجتماعی و یا خارج از آن، شکل گرفته باشد. بیماری، بدبختی، استفاده از الکل و مواد مخدر، و سرانجام مرگ زودرس و غمگینانه، از عناصر اصلی در بیوگرافی یک شاعر یا هنرمند نفرین شده است.
مفهوم بدی، در تار و پود آثار آنان تنیده شده است.
مفهوم شاعر نفرین شده، نخستین بار، در یک رساله ی شعری، توسط پل ورلن آورده شد که در آن رساله، وی شش شاعر را مورد ستایش قرار داده است. آرتور رمبو، تریستان کوربیر، استفان مالارمه، مارسیلین دبورد- والمور، آگوست ویلیه، لیزل آدام و پوور للیان.
نخستین شاعری که به عنوان شاعر نفرین شده شناخته شد، فرانسوا وییون، در قرن پانزدهم بود.
شعر فرانسه، در پایان قرن نوزدهم، به دست شاعران نفرین شده افتاد. شاعرانی که قراردادهای اجتماعی را قبول ندارند و تا وقتی که مانیفست سمبولیسم را آشکار نکردند، چندان مورد توجه قرار نگرفتند.
http://www.uupload.ir/files/q2x3_a.h.jpg
http://www.piadero.ir/portal/index.php?do=post&id=2315
🔘با کانال تلگرام " مجله ادبی پیاده رو" همراه باشید : 👇👇👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAADu3hrwB_GHUktWJFw
🆔 @piaderonews👈
🔸نگاهی به زندگی و شعر #ژول_لافورگ
🔹#آسیه_حیدری
ژول لافورگ از شاعران جریان سمبولیسم فرانسه است. او در 16 اوت سال 1860 میلادی یعنی حدود 157 سال پیش متولد شد. وی دومین فرزند از یازده فرزند خانواده بود. خانواده ی وی از جمله خانواده های مهاجربه مونته ویدئو، (پایتخت اروگوئه، از کشورهای آمریکای لاتین) بود. در ده سالگی برای تحصیل به فرانسه فرستاده شد.
ژول لافورگ در دوره تحصیل در دبیرستان توفیق چندانی نیافت. اما خیلی زود به حیطه ی نوشتن وارد شد.
در پاریس که در آن دوران در اوج جوشش های روشنفکری بود، ژول لافورگ به دسته ی روشنفکران ئیدروپات می پیوندد.
_ ئیدروپات، کلوپی ادبی بود که توسط شاعر و رمان نویس فرانسوی، امیل گودو، تاسیس شده بود و بین سال های 1878 و 1880 فعالیت می کرد. بعد ها هم در سال 1884 فعالیتی گذرا را ادامه داد.
هدف کلوپ ئیدروپات، بزرگداشت ادبیات و به ویژه شعر بود. انجمن شعر جمعه شب ها، با 75 نفر شاعر و اهل ادب شروع شد و تا 350 نفر هم رسید. این کلوپ ابتدا در محله ی لَتَن پاریس آغاز به کار کرد .
ژول لافورگ هم مانند بقیه ی هم نسلی های خود، از جمله ی شاعران نفرین شده و یکی از سرآمدان مکتب دِکادانتیسم است.
جریان دِکادانتیسم، یکی از جریان های ادبی 20 سال آخر قرن نوزدهم میلادی است که موسوم به ادبیات پایان قرن نوزده می باشد که در ادامه ی جنبش فراگیر سمبولیسم روی داد.
از ویژگی های این جریان(دکادانتیسم) نوعی بدبینی مرض وار، کسالت مفرط، نقش کم رنگ عقل گرایی، نقش پر رنگ مرگ، رمز و راز و بی توجهی به جایگاه علم بود که این شرایط، به جسارت هایی در شعر و نثر منتج می شد.
ملال، بدبینی، درد زیستن نیز از عناصر وجودی شعر و نثر، نزد شاعران منسوب به جنبش دکادانتیسم به حساب می آید.
این شاعر، در سال 1880 در بیست سالگی کتابخوان ویژه ی امپراتریس آلمان می شود و روزانه دو ساعت از بهترین آثار ادبی را برای امپراتریس می خواند.
لافورگ در این شرایط ، وقت بیشتری داشت تا به سفر برود. اما همچنان ملال و اندوه بال های بزرگشان را بر زندگی و آثارش پهن کرده بودند.
او در برلین با دختری آشنا می شود و ازدواج می کند. ژول لافورگ جوان، مانند همه ی شاعران نفرین شده، عمر چندانی نداشت و در 27 سالگی بر اثر بیماری درگذشت.
در زیر ترجمه ی شعر بکشنبه ها را از این شاعر، می خوانید:
آسمان، بی چرا می بارد
می بارد
می بارد
دختر چوپان، بر رودخانه
رودخانه، بر خواب یکشنبه ای اش
اشتیاقی نیست. نه!
غروبگاهان، زنگ می خورَد
زنگ می خورَد بر شهر
کرانه های شهر، خاموش
ترانه های چوپانی خاموش
رد می شوند بچه های مدرسه ی شبانه روزی
لباس های گرم به تن
آه! عزیزکان ...
تنها یکی. نه لباس گرم به تن
نه پالتوی پوست
سرتا پا خاکستری
یعنی فقر
و به ناگاه از صف بیرون می زند
می دود! خداوندا!
چه می شودَش
خود را به رودخانه می اندازد
نه قایقران، نه سگ ناجی
گرگ و میش، می رسد
و بندرگاهِ کوچک
چراغ هایش را روشن می کند
صحنه، آشناست
و باز باران رودخانه را خیس می کند
و آسمان، بی چرا می بارد.
نگاهی به ویژگی های شعری ژول لافورگ:
از دیدگاه تم و مضمون، در شعر این شاعر، اندوه و ملالی موج می زند که یادآور اشعار شارل بودلر، (پیشگام مکتب سمبولیسم) است.
لافورگ، از اصلی ترین نوآوران مکتب سمبولیسم بود. یعنی آفریننده ی شعر آزاد.
در این شعر، طول سطرها گوناگونند، از نظم خاصی پیروری نمی کنند، قافیه و قافیه بازی اندک اندک رنگ می بازد تا جایی که رو به افول می نهد و تا مرز ناپدید شدن پیش می رود.
در شعر او احساسات ظریف، با رئالیسم آن روزگار با هم تلفیق می شوند.
گفتنی است که شاعران نفرین شده، به شاعرانی گفته می شود که زندگی و آثارشان، بر خلاف قراردادهای اجتماعی و یا خارج از آن، شکل گرفته باشد. بیماری، بدبختی، استفاده از الکل و مواد مخدر، و سرانجام مرگ زودرس و غمگینانه، از عناصر اصلی در بیوگرافی یک شاعر یا هنرمند نفرین شده است.
مفهوم بدی، در تار و پود آثار آنان تنیده شده است.
مفهوم شاعر نفرین شده، نخستین بار، در یک رساله ی شعری، توسط پل ورلن آورده شد که در آن رساله، وی شش شاعر را مورد ستایش قرار داده است. آرتور رمبو، تریستان کوربیر، استفان مالارمه، مارسیلین دبورد- والمور، آگوست ویلیه، لیزل آدام و پوور للیان.
نخستین شاعری که به عنوان شاعر نفرین شده شناخته شد، فرانسوا وییون، در قرن پانزدهم بود.
شعر فرانسه، در پایان قرن نوزدهم، به دست شاعران نفرین شده افتاد. شاعرانی که قراردادهای اجتماعی را قبول ندارند و تا وقتی که مانیفست سمبولیسم را آشکار نکردند، چندان مورد توجه قرار نگرفتند.
http://www.uupload.ir/files/q2x3_a.h.jpg
http://www.piadero.ir/portal/index.php?do=post&id=2315
🔘با کانال تلگرام " مجله ادبی پیاده رو" همراه باشید : 👇👇👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAADu3hrwB_GHUktWJFw
🆔 @piaderonews👈
