مرا بپای بوس گیاهان سبز صحرا بر
و در بلوغ سپیده حصاری از گل ساز
و بهر اسب سپیدم که سخت غمگین است
بنا کن آخوری از مهربانی خورشید
مرا بپای بوس گیاهان سبز صحرا بر
و گوسپندان را
ز پشت «کولاها»
بدوش روی شقایق
بدوش روی گیاه
بگو به باد
به باران
بگو به دره به کوه
که من ز شهر میآیم
_ز کوچه های گناه_
و عاشقم به تمام نگاه ساده ی دشت
اگر مرا ببری
من میان باغستان
ترا مدافع گل‌های سرخ خواهم کرد
و صخره صخره ی کوه بلند عرفان را
پیاده با نگهی ساده پیش خواهم رفت
و شاخه شاخه گلهای مهربانی را
ز باغ اساطیر دشت خواهم چید
و دوست خواهم داشت
تمام سنگهای سیاه سنگستان
تمام خارهای درشت خارستان
و برگهای خزان دیده
روی قامت دشت
و پشت چهره ی یک برگ
در گذار فصول
به ابرها
به بادها
به فصل ها
و عابرین گیاهی
سلام خواهم کرد

#شاپور_منوچهری
#مجله_فردوسی ۵ خرداد ۱۳۴۸, شماره ۹۱۲
#قلمرو_شعر
#شعر_دهه_چهل_پنجاه
▪️به #انتخاب سید حمید شریف نیا
🆔 @piaderonews 👈