ناشناخته ی درون, کشف و شهود, میوه هاشان همه تلخ به رنج آغشته اند

این خوراک از زبان و نهاد فرزانه مردی شنیدم که میگفت طیِ عمر ;

انگشتِ گورکنانِ هزیان گو, چنگ به حنجره ش میزنند
پاسخ نمی گوید, می سازد,
تنها به سازِ نِی لبکی که سوزِ غمینِ زوال مینوازد, گوش میسپارد

آغوشش مچاله ی شهوت هایِ ناکامِ کِرم گونه که روزگاری بر تنومندیش بالا میخزیدند, گشته ست

هر دم, هر خاطره ربوده اند هوش و روحِ رهایش

دریافت های کیهان و حقیقت های کهن چیره کرده ست پوچی بر چینشِ استخوانهایش,
بر شالوده ی صدپاره, تنش

زخم زنجیر میکند هر آوا, که مرکبشان, زهرآلودِ زبانهاست

قلاب صداقت در دهان کدام نهنگ گیرست که خدا چنین غرقِ دروغست

براستی سیاهیِ سلیس, صدای رسایِ زندگیست!

چنین جهانی تاریک, نور نمیخواهد,
شرم دارد,
مرگ میخواهد!

#روز_به

@Osyannn

گنجشک های چشمانم کوچ کرده اند

یتیمی در تخم, تا پیری
بدین آشیان نشسته ست

کلاغ های بی اشتها,
همزاد‌های شوم,

نگاه را, بهرِ چِ بِ عقاب باج داده اند؟

تو میدانی ققنوسِ
افسانه ای شعر؟

#روز_به

@Osyannn

مثل اسبِ خسته یِ مسابقه
که تیمارش می کنند;

من همان اسبم بدونِ تیمارگر!

#روز_به

@Osyannn

هزار شعر در من زندانیست
واژه ها تشنه ی دیدارند
کاش کلمه ها، دوباره شبی، شورشی کنند
این سینه پر از حرف است

#روز_به

@Osyannn

ای عشق؛
ای مرگ،
ای تار و پودِ بودن:
پشتِ شالِ شیریِ کهکشانت
دردی را ربوده ای و برآنی،
لذتی زآن به هر کس ندهی
دچارم کن،
خالی از رنجم!!!

#روز_به

@Osyannn

بر پهنه ی آبی، بی محابا بال گشوده ام
شاید شش هام،
خورشید نوشید و بال هام،
آب.
غرق شوم یا خاکستر
چ فرقی میکند؟
پرواز خواهم کرد !

#روز_به

@Osyannn

جذبه یی گیرا،
نگاهی دائم،
زاغمان را چوب میزند!

زمان چون زمزه ایی در گوش هستی
خاطراتمان را پیش و پس میبرد

درختان چون دوشیزگانی هوس آلود
می رویند و می میرند
می رویند و‌ می میرند

ذاتِ بودنمان فهمِ تکراریست ابدی
تا پرده از باکره ی تاریکی بدریم!
نور را آغوش گیریم،
در خلأ هیچ شویم و
تمام!

چ شوم سرنوشتیست گر سرانجام، خورشید به حجله مان نیاید
چ شوم سرنوشتیست گر پر تکرار، متولد شویم و آتشِ دانش و عشق همزادمان نباشد...

#روز_به

@Osyannn

خستگی روح من عمیق تر از هزاران بار تکرار ؛
زمان لِه میشود زیر چکشِ غم
قلم نمیکشد بار رخوت روزگار
خدایان بی ملاحظه اند،
رخصت آسایش نمی دهند
شیره ی استخوان هامان را شراب کرده ز مستی اش میهمانیِ خلق گرفته اند
ولی اما من؛
روزی پرواز خواهم کرد،
پرواز تا بالای نگاه خدای خود،
تا جایی که دیگر هیچ
هیچ
هیچ چیزی مرا در برش نگیرد،
جاییکه تمام هستی زیر پلکهایم
لیز بخورد
پیچ و تاب برود
کج و ماوج بشود،
و من از فرط نشئگی دماغ غرورم را بخوارانم
لب خیس کنم و زمزه ی عشق و نور بخوانم
مگر‌ مهربانی چ بهایی دارد که این دریوزگان
کاسه ی خون آلود به کف گرفته اند و نان عشق از قلب من و تو به یغما میبرند؟!
با نیم نگاهی به امید
میشود بیرون ز تن
میشود بیرون ز ذهن
میشود به پهنای نبودن
زندگی کرد!
وقتی نقشه ای نباشد رفیق
باختی هم در کار نیست...

#روز_به

@Osyannn

درون من هر صبح، بهاری شِگفت میشکُفد
هر غروب، پاییزی فرو می ریزد
و هر شب، شیدایی متولد میشود

#روز_به

@Osyannn

دنیای من دنیایی سیاه و سپید و مه آلود است؛
ابعاد لطیفی که نور، خرامان خرامان میان بازوانش میلغزد و شور و شهوت می آفریند
صداهایی بم در پس گلوی هر جنبده ای میلولد
حرکات جانوارن کم و پر تکرارند
غم و شادی دور از هم و گاهی برای هم دست تکان میدهند
چشم ها به درون چرخیده
هر کس در سرزمین تهی و خشک تن خویش قدم میزند
دست ها شاعرانه روی ریتم زمزمه ای خواب آلود می رقصند
پاها را کفش دلتنگی میزند
ولی قلبها گشاده و در پروازند
سیاهی و سپیدی هر دم عشق بازی میکنند
و
زمین آبستن زندگیِ خاکستریست!

#روز_به

@Osyannn

کسی که همیشه تلخه
کسی که بیشتر وقتا تلخه
وقتی یه لبخند کوچیک میزنه
چقدر زیباتر میشه!

#روز_به

@Osyannn

زیستن گستره ی بی معنی از تجربه هاست
تجربه هایی که ازآن تو نیست
تجربه هایی که فقط تورو تجزیه میکنن
اونم نه به سود تو
برای اونی که تورو ناخواسته ساخته و دچار جنون فهمیدنه

#روز_به

۰۱/۰۴/۰۶

@Osyannn

ای جمعه ی حزن انگیز
دستِ رِخوت از بالین من بِکِش
گردنم ز افسار غم زخم
ابر چشمهام غرقِ رودی گل آلود
پس بِکِش این قلب سیاه و غمگینت را

میدانی چیست؟!
انگار امروز، روحم‌ نقش بر بادبادکی ست؛
گم در بیابانی تنها، تاریک و سرد...

#نوشته_ادمین

#روز_به

@pEnDaReNic

ای جمعه ی حزن انگیز
دستِ رِخوت از بالین من بِکِش
گردنم ز افسار غم زخم
ابر چشمهام غرقِ رودی گل آلود
پس بِکِش این قلب سیاه و غمگینت را

میدانی چیست؟!
انگار امروز، روحم‌ نقش بر بادبادکی ست؛
گم در بیابانی تنها، تاریک و سرد...

#روز_به

@Osyannn

اناری افتاده ام پای درخت؛
خسته،
خشکیده،
فسرده،
دست به دست شده،
جدا افتاده و پوسیده،
پست شده،
پیوسته به خاک
تن به برزخ تاریکی سپرده،

از تحمل گذشته،
به تحمل خورده!

این شروعِ تکرارِ
آره،
شروعِ تکرارِ شهود...

خزش شریان ریشه ها
در آغوش خاک

گرفتن بال و پر

مثل تولد دوباره درویش پیر

سرشار از دانش
سراسر مهربونی

ولی؛
دوباره پای زندگی،
مثل انار خورده نشده،

میپلاسی
میسوزی
میمیری
میپوسی
خاک میشی
خاک...

#روز_به

@Osyannn

دلگرم یا دلگیر،
چ فرقی میکند
وقتی فراق، فقر داشتن توست؟

چون فصل ها
فاصله ها
صورت سرد
و دلهای سیاه را سامان نمیدهد!

پناهِ من؛
چگونه غرق غروری تو
و سرخی این داغ
روزهای زرد مرا
سبز نخواهد کرد!

باز من و این؛
سردردهای نابهنگام
سرودهای سرسام
سادگی، سکوت
این درد را چه بود نام؟

آسمان روی سوی من کرد و گفت:
_تصمیمی نیست به سرانجام!

#روز_به

@Osyannn

گم گشتگی باتلاقی ست یاغی
و تنهایی تاوانی ست ابدی
و انسان گونه ایست؛
مترود، غمین و فریب خورده!

#روز_به

@Osyannn

سلام
سپاس

خوب نیستم
بدک نیستم

نه، غمگین نیستم
ولی شاد هم نیستم

سیاه نیستم
سپید نیستم

تهی نیستم
سرشار نیستم

ابرانسان که هیچ...
انسان هم نیستم

نیستم
نیستم
فقط نیستم

کاش این نبودن ها هم؛
بسانِ تمام متعلقات هستی،
که حقیقی نیست*
حقیقت داشت!

#روز_به

@Osyannn

در بیشه زار شور و شوق؛
شرری از شر و نومیدی شیطنت می کند.

و در طریق توبه و زهد؛
گه گاه،
گنهی گوارا،
گام می گستراند.

نوار و مدار نور را؛
تاریکی تارو پود می‌تند.

و پیوسته ریسمان زندگی را مرگ،
چنگ و دندان می زند.

ای خردمند بهوش باش؛

لمس دستان آن مرد کور،
بی تابیِ کرم شب تابی بود،
که معنا را ز دیده ی ما گریزان کرد!

#روز_به

@Osyannn

زندگی آوازیست بی محابا
و انسان;
گونه ایست,
که ترس را چون سربی مذاب
به دل نوش کرده ست

#روز_به

@Osyannn