آیا تا به حال دقت کرده اید که وقتی در حالت "توجه کامل" بسر می برید ، کسی به نام مراقب، متفکر، مرکز یا "من" ، وجود ندارد؟ زیرا در حالت " توجه کامل" فکر شروع به پژمردن و از بین رفتن می کند. اگر انسان مایل باشد چیزی را به طور روشن، واضح و دقیق ببیند، می بایست ذهنش بسیار آرام و بدون تمامی تعصبات ، فریب ها، گفتگوها، تجسم ها و تصاویر باشد. برای دیدن، تمامی این پرده ها باید به کنار روند، زیرا تنها در سکوت محض است که شما قادر به مشاهده ی "شروع فکر" خواهید بود نه زمانی که در حال جستجو ، پرسش یا در انتظار گرفتن پاسخ هستید. بنابراین تنها زمانی که ذهن را در سکوت قرار می دهید و کاملا حضور ذهن دارید، از خود سوال کنید، فکر از کجا می خواهد شروع کند؟ در آن صورت خواهید دید که چگونه، فقط خارج از آن سکوت و توجه، فکر قادر به شکل گیری است ( یعنی تا زمانی که حضور ذهن دارید که فکر از کجا می خواهد شروع کند، هرگز شروع نمی کند، مگر خارج از آن حضور ذهن). ما در تمام طول زندگی خود، وقت و انرژی بسیار زیادی را به هدر داده و سعی می کنیم تا افکار خود را کنترل کنیم. نزد خود می اندیشیم : " این فکر خوبی است. من باید بیشتر به آن بپردازم" یا اینکه : " آن فکر زشتی است. من باید آن را سرکوب کنم" در تمام مدت، بین یک فکر با فکر دیگر، بین یک آرزو و آرزویی دیگر، بین یک لذت که لذت های دیگر را تحت الشعاع قرار می دهد و همان لذت های دیگر، نبردی وجود دارد. اما اگر هوشیاری نسبت به شروع فکر وجود داشته باشد، در آن صورت در فکر، هیچ تناقضی نخواهد بود.!!!!
#فکر #توجه_کامل #سکوت#مراقبه#آرزو#تعالیم_معنوی
#راهی_بسوی_خدا
@pathwaystogod