🎄❄️✨🔮✨❄️🎄
✨✨☸️ دارما : (چگونه تعادل فکر و بودهی چیتا را در وجود خود افزایش دهیم) ☸️✨✨
چرا عشق و شفقت نداریم؟
مگر نه اینکه برای همه آرزو می‌کنیم که از رنج رها شوند و خشنود باشند؟ چون از لطافت ذهن بی‌بهره‌ایم، ذهنمان از خشونت برخوردار است؛ فراز و نشیب زیاد دارد. این ناآرامی ذهن برای چیست؟ چون ما به خویشان و دوستانمان بسیار وابسته‌ایم اما هنگامی که دشمنانمان را می‌بینیم نسبت به آنها بیزاری شدیدی در وجودمان است.
حال چگونه یک جاده ناهموار را صاف کنیم؟ با فکر کردن به این مثال می‌توان این مورد را فهمید. دیروز فردی به شما یکصد هزار تومان داد و امروز فرد دیگری یکصد هزار تومان به شما داد. فردی که دیروز یکصد هزار تومان به شما داد امروز یک سیلی به صورتتان زد و کسی که امروز یکصد هزار تومان به شما داد دیروز یک سیلی به صورتتان زده بود. کدامیک را باید دوست داشته باشید و کدامیک را نباید دوست داشته باشید؟ درباره دشمنانمان باید چنین فکر کنیم که در گذشته منفعتی به ما رسانده‌اند و شاید در آینده کمک فراوانی برای ما باشند. همچنین دوستان ما در گذشته ضررهای فراوانی به ما زده‌اند و در آینده نیز به ما زیان خواهند رساند. این فقط به زمان نیاز دارد.
مثال دیگر این است: انسان‌های گوناگونی وجود دارند. برخی آدامخوار یا حتی گرگ صفت و خون‌آشامند. شاید آنها برای ما بسیار جذاب به‌نظر برسند و با یکی از آنها ازدواج کنیم اما یک شب دندان‌های نیش آنها پدیدار می‌شود و ما را می‌خورند. وقتی که سگی را بزنید، پارس می‌کند و شما را گاز می‌گیرد. اگر از دشمنمان عصبانی شویم، به روش همان سگ عمل می‌کنیم. پس باید این ناآرامی ذهن را از خود دور کنیم، باید این وابستگی و تنفر را از خود دور کنیم و به تعادل فکر دست یابیم. فراتر از این حالت تعادل فرد می‌تواند عشق و شفقت را در وجودش افزایش دهد؛ همانطور که باید یک جاده ناهموار را صاف کنید تا در آن رانندگی کنید؛ باید افکاری داشته باشیم مانند دینامیت که منفجر و هموار کنند. اینها چگونه افکاری هستند؟ اندیشیدن به مهربانی سایر موجودات محدود. مثلاً ما شیر می‌نوشیم. این شیر از گاو و گاومیش گرفته می‌شود. آنها علف می‌خورند و آب می‌نوشند و کاری که ما انجام می‌دهیم این است که شیر آنها را می‌دوشیم. خرگوش‌ها و موش‌ها برای کارهای پزشکی استفاده می‌شوند. پس دارویی که ما داریم به بهای زندگی خرگوش‌ها و موش‌هایی است که آن را به ما تقدیم می‌کنند. موجودات محدودی هستند که ما آنها را دشمن خود می‌دانیم و آنها نیز به ما لطمه می‌زنند. اما اگر لطمه‌ای که زده‌اند را با مهربانیشان مقایسه کنیم، مهربانی آنها بیش از لطمه‌ای است که می‌زنند. حتی زیان آنها می‌تواند برای ما مفید باشد. برای بودا شدن باید صبر را در خود افزایش دهیم و برای این کار به افراد نفرت‌انگیز نیاز داریم. اگر همه افراد بسیار مهربان باشند ما نمی‌توانیم صبر را در خود افزایش دهیم. کسانی که نسبت به ما عصبانی می‌شوند موجوداتی محدودند نه بودا؛ بنابراین آنها صبر را به ما می‌آموزند. مثلاً وقتیکه آتیشا به تبت آمد یک هندی نفرت‌انگیز همراه با خود داشت که دائماً صبوریش را تمرین کند. وقتیکه از او سؤال شد چرا این فرد را همراه با خود آورده است، او گفت برای اینکه تمرین صبر کند. پس موجودات محدود و بوداها به یک اندازه نسبت به ما مهربان هستند. این در اثر شانتی‌دوا به نام (بودهی چاریاواراتا، تعامل در سلوک بودهی ساتوا ) ثابت شده است. دلیلی که یک بودا عصبانی نمی‌شود این است که او به تمرکزی تک جهتی دست یافته و از همه احساسات آزاردهنده رها شده است. به‌خاطر این تمرکز تک جهتی عصبانی نمی‌شود. پس ما به افزایش این نوع تمرکز در وجودمان نیاز داریم. صبح باید با این دو اندیشه بیدار شویم:
1- امروز سعی می‌کنم موجب عصبانیت دیگران نشوم.
2-نمی‌گذارم دیگران من را عصبانی کنند.
اگر این دو خصلت را در خود ایجاد کنیم، می‌توانیم این احساسات آزاردهنده را در وجودمان کم کنیم و برای همیشه از احساسات آزاردهنده رها و بودا شویم. اگر سؤال کنیم که چه کاری انجام دهیم تا بوداها را خشنود کنیم، راه درست این است که نسبت به موجودات محدود مهربان باشیم. این حقیقتاً بوداها را خشنود می‌کند. مثلاً اگر خانواده‌هایی در اطراف ما زندگی می‌کنند که فرزند دارند و با مهربانی نسبت به بچه‌هایشان می‌توانیم آنها را خوشحال‌تر کنیم، باید این کار را انجام دهیم. همچنین بودا خشنودتر خواهد شد اگر نسبت به موجودات محدود مهربان باشیم. بر اساس آنچه گفته شد ما باید هدف بودهی چیتا را ایجاد کنیم:
«من می‌خواهم حالت بودا را به‌دست آورم تا به همه موجودات محدود نفع رسانم.»
🎄❄️✨🔮✨❄️🎄
#دارما #بودهیچیتا #تعادل_فکر #تعالیم_معنوی #راهی_بسوی_خدا
@pathwaystogod
@mazeye_malakoot
✨✨☸️ دارما : (چگونه تعادل فکر و بودهی چیتا را در وجود خود افزایش دهیم) ☸️✨✨
چرا عشق و شفقت نداریم؟
مگر نه اینکه برای همه آرزو می‌کنیم که از رنج رها شوند و خشنود باشند؟ چون از لطافت ذهن بی‌بهره‌ایم، ذهنمان از خشونت برخوردار است؛ فراز و نشیب زیاد دارد. این ناآرامی ذهن برای چیست؟ چون ما به خویشان و دوستانمان بسیار وابسته‌ایم اما هنگامی که دشمنانمان را می‌بینیم نسبت به آنها بیزاری شدیدی در وجودمان است.
حال چگونه یک جاده ناهموار را صاف کنیم؟ با فکر کردن به این مثال می‌توان این مورد را فهمید. دیروز فردی به شما یکصد هزار تومان داد و امروز فرد دیگری یکصد هزار تومان به شما داد. فردی که دیروز یکصد هزار تومان به شما داد امروز یک سیلی به صورتتان زد و کسی که امروز یکصد هزار تومان به شما داد دیروز یک سیلی به صورتتان زده بود. کدامیک را باید دوست داشته باشید و کدامیک را نباید دوست داشته باشید؟ درباره دشمنانمان باید چنین فکر کنیم که در گذشته منفعتی به ما رسانده‌اند و شاید در آینده کمک فراوانی برای ما باشند. همچنین دوستان ما در گذشته ضررهای فراوانی به ما زده‌اند و در آینده نیز به ما زیان خواهند رساند. این فقط به زمان نیاز دارد.
مثال دیگر این است: انسان‌های گوناگونی وجود دارند. برخی آدامخوار یا حتی گرگ صفت و خون‌آشامند. شاید آنها برای ما بسیار جذاب به‌نظر برسند و با یکی از آنها ازدواج کنیم اما یک شب دندان‌های نیش آنها پدیدار می‌شود و ما را می‌خورند. وقتی که سگی را بزنید، پارس می‌کند و شما را گاز می‌گیرد. اگر از دشمنمان عصبانی شویم، به روش همان سگ عمل می‌کنیم. پس باید این ناآرامی ذهن را از خود دور کنیم، باید این وابستگی و تنفر را از خود دور کنیم و به تعادل فکر دست یابیم. فراتر از این حالت تعادل فرد می‌تواند عشق و شفقت را در وجودش افزایش دهد؛ همانطور که باید یک جاده ناهموار را صاف کنید تا در آن رانندگی کنید؛ باید افکاری داشته باشیم مانند دینامیت که منفجر و هموار کنند. اینها چگونه افکاری هستند؟ اندیشیدن به مهربانی سایر موجودات محدود. مثلاً ما شیر می‌نوشیم. این شیر از گاو و گاومیش گرفته می‌شود. آنها علف می‌خورند و آب می‌نوشند و کاری که ما انجام می‌دهیم این است که شیر آنها را می‌دوشیم. خرگوش‌ها و موش‌ها برای کارهای پزشکی استفاده می‌شوند. پس دارویی که ما داریم به بهای زندگی خرگوش‌ها و موش‌هایی است که آن را به ما تقدیم می‌کنند. موجودات محدودی هستند که ما آنها را دشمن خود می‌دانیم و آنها نیز به ما لطمه می‌زنند. اما اگر لطمه‌ای که زده‌اند را با مهربانیشان مقایسه کنیم، مهربانی آنها بیش از لطمه‌ای است که می‌زنند. حتی زیان آنها می‌تواند برای ما مفید باشد. برای بودا شدن باید صبر را در خود افزایش دهیم و برای این کار به افراد نفرت‌انگیز نیاز داریم. اگر همه افراد بسیار مهربان باشند ما نمی‌توانیم صبر را در خود افزایش دهیم. کسانی که نسبت به ما عصبانی می‌شوند موجوداتی محدودند نه بودا؛ بنابراین آنها صبر را به ما می‌آموزند. مثلاً وقتیکه آتیشا به تبت آمد یک هندی نفرت‌انگیز همراه با خود داشت که دائماً صبوریش را تمرین کند. وقتیکه از او سؤال شد چرا این فرد را همراه با خود آورده است، او گفت برای اینکه تمرین صبر کند. پس موجودات محدود و بوداها به یک اندازه نسبت به ما مهربان هستند. این در اثر شانتی‌دوا به نام (بودهی چاریاواراتا، تعامل در سلوک بودهی ساتوا ) ثابت شده است. دلیلی که یک بودا عصبانی نمی‌شود این است که او به تمرکزی تک جهتی دست یافته و از همه احساسات آزاردهنده رها شده است. به‌خاطر این تمرکز تک جهتی عصبانی نمی‌شود. پس ما به افزایش این نوع تمرکز در وجودمان نیاز داریم. صبح باید با این دو اندیشه بیدار شویم:
1- امروز سعی می‌کنم موجب عصبانیت دیگران نشوم.
2-نمی‌گذارم دیگران من را عصبانی کنند.
اگر این دو خصلت را در خود ایجاد کنیم، می‌توانیم این احساسات آزاردهنده را در وجودمان کم کنیم و برای همیشه از احساسات آزاردهنده رها و بودا شویم. اگر سؤال کنیم که چه کاری انجام دهیم تا بوداها را خشنود کنیم، راه درست این است که نسبت به موجودات محدود مهربان باشیم. این حقیقتاً بوداها را خشنود می‌کند. مثلاً اگر خانواده‌هایی در اطراف ما زندگی می‌کنند که فرزند دارند و با مهربانی نسبت به بچه‌هایشان می‌توانیم آنها را خوشحال‌تر کنیم، باید این کار را انجام دهیم. همچنین بودا خشنودتر خواهد شد اگر نسبت به موجودات محدود مهربان باشیم. بر اساس آنچه گفته شد ما باید هدف بودهی چیتا را ایجاد کنیم:
«من می‌خواهم حالت بودا را به‌دست آورم تا به همه موجودات محدود نفع رسانم.»
🎄❄️✨🔮✨❄️🎄
#دارما #بودهیچیتا #تعادل_فکر #تعالیم_معنوی #راهی_بسوی_خدا
@pathwaystogod
@mazeye_malakoot