Forwarded from ॐ مزه ملکوت ॐ
🌿✨🌸✨🔮✨🌸✨🌿
🎆 مولانا ياران و شاگردان خود را به رياضت هاى شاقّ مرتاضْ گونه فرا نمى خوانْد، بلكه آنان را به آيين عشق و مهرورزى دعوت مى كرد.
بودا نيز در آغاز سلوك ، شش سال سخت ترين رياضت ها را در دل جنگل هاى انبوه هندوستان تحمل كرد، بطوريكه جز پوست و استخوانى از او باقى نمانده بود. با اين حال به روشن بينى نرسيد و دانست كه راه رسيدن به حقيقت ، رياضت هاى شاقّ نيست. و بعد ها در بيان بى حاصل بودن آن اعمال گفت: «در آن شش سال گِرِه بر هوا مى زدم!» يعنى رياضت هايش بى نتيجه بود.
ابوسعيد هم پس از سال ها رياضت هاى سخت گفت: «در آن رياضت ها نه تنها نفْسم تربيت نشد، بلكه قوى تر هم شد! چون پيش خود مى گفتم اين منم كه سختى هاى رياضت را تاب مى آورم!»
مولانا مى دانست كه راه رسيدن به روشن بينى فقط در آيين عشق است ، نه در اين رياضت ها؛ عشق ، سوزاننذه و گدازندهء هر ناخالصى است .
انسان قبل از آنكه عشقى پيدا كند، فقط منِ خود را مى بيند، و طبعاً چنين شخصى رفتارش بر پايه ى ترس ها و محافظه كارى ها و منافع سطحى است. اما همينكه عشقى پيدا كند منِ خود را توسعه مى دهد و اشخاصِ ديگر را نيز منِ خود مى شمارد و همچون خويشتن دوستشان مى دارد.
چنانكه از پيشوايان بزرگوار ما رسيده است كه :
هل الدّين الّا الحبّ؟ (آيا دين بجز عشق و مهرورزى است؟!) و حضرت مسيح نيز در انجيل متّى فرمود: «همسايه خود را همچون خويشتن دوست بدار» ، بدينسان عشق باعث مى شود كه حصارهاى ذهنى فرو ريزد و منِ انسان از زندان خودبينى رها گردد، و در وجودِ ديگران گسترش يابد تا بدانجا كه با كلّ هستى يكى مى شود و عشقِ خود را به همهء موجودات نثار مى كند؛ كسى را نمى آزارَد و حتى راضى به آزار كسى هم نمى شود، چون آزارِ هركس، آزارِ خودِ اوست. از اينرو همه مخلوقات ، چه انسانها ، چه حيوانات و گياهان از جانب او احساس امنيت مى كنند، آب و خاك را آلوده نمى كند ، به محيط زيست آسيب نمى رساند ، چون آسيب محيط زيست را آسيب به خود مى داند . هدف مولانا اينست كه آدمى به درجه اى از روشن بينى برسد كه صلح ، دستورالعمل زندگى او باشد چنانكه فرمود :
من كه صلحم دائماً با اين پدر
اين جهان چون جنّت اَستَم در نظر....
🌿✨🌸✨🔮✨🌸✨🌿
#عشق_و_عرفان #تعاليم_معنوى #راهی_بسوی_خدا
@pathwaystogod
@mazeye_malakoot
🎆 مولانا ياران و شاگردان خود را به رياضت هاى شاقّ مرتاضْ گونه فرا نمى خوانْد، بلكه آنان را به آيين عشق و مهرورزى دعوت مى كرد.
بودا نيز در آغاز سلوك ، شش سال سخت ترين رياضت ها را در دل جنگل هاى انبوه هندوستان تحمل كرد، بطوريكه جز پوست و استخوانى از او باقى نمانده بود. با اين حال به روشن بينى نرسيد و دانست كه راه رسيدن به حقيقت ، رياضت هاى شاقّ نيست. و بعد ها در بيان بى حاصل بودن آن اعمال گفت: «در آن شش سال گِرِه بر هوا مى زدم!» يعنى رياضت هايش بى نتيجه بود.
ابوسعيد هم پس از سال ها رياضت هاى سخت گفت: «در آن رياضت ها نه تنها نفْسم تربيت نشد، بلكه قوى تر هم شد! چون پيش خود مى گفتم اين منم كه سختى هاى رياضت را تاب مى آورم!»
مولانا مى دانست كه راه رسيدن به روشن بينى فقط در آيين عشق است ، نه در اين رياضت ها؛ عشق ، سوزاننذه و گدازندهء هر ناخالصى است .
انسان قبل از آنكه عشقى پيدا كند، فقط منِ خود را مى بيند، و طبعاً چنين شخصى رفتارش بر پايه ى ترس ها و محافظه كارى ها و منافع سطحى است. اما همينكه عشقى پيدا كند منِ خود را توسعه مى دهد و اشخاصِ ديگر را نيز منِ خود مى شمارد و همچون خويشتن دوستشان مى دارد.
چنانكه از پيشوايان بزرگوار ما رسيده است كه :
هل الدّين الّا الحبّ؟ (آيا دين بجز عشق و مهرورزى است؟!) و حضرت مسيح نيز در انجيل متّى فرمود: «همسايه خود را همچون خويشتن دوست بدار» ، بدينسان عشق باعث مى شود كه حصارهاى ذهنى فرو ريزد و منِ انسان از زندان خودبينى رها گردد، و در وجودِ ديگران گسترش يابد تا بدانجا كه با كلّ هستى يكى مى شود و عشقِ خود را به همهء موجودات نثار مى كند؛ كسى را نمى آزارَد و حتى راضى به آزار كسى هم نمى شود، چون آزارِ هركس، آزارِ خودِ اوست. از اينرو همه مخلوقات ، چه انسانها ، چه حيوانات و گياهان از جانب او احساس امنيت مى كنند، آب و خاك را آلوده نمى كند ، به محيط زيست آسيب نمى رساند ، چون آسيب محيط زيست را آسيب به خود مى داند . هدف مولانا اينست كه آدمى به درجه اى از روشن بينى برسد كه صلح ، دستورالعمل زندگى او باشد چنانكه فرمود :
من كه صلحم دائماً با اين پدر
اين جهان چون جنّت اَستَم در نظر....
🌿✨🌸✨🔮✨🌸✨🌿
#عشق_و_عرفان #تعاليم_معنوى #راهی_بسوی_خدا
@pathwaystogod
@mazeye_malakoot