افرادی وجود دارند که در خاک مدفونشان می‌کنیم
اما قلب ما کفن کسانی می‌شود که علاقه‌ی خاصی به آن‌ها داریم. خاطرات آنها هر روز با تپش قلب ما در هم می‌آمیزد . با هر نفس به آنها می‌اندیشیم و بر اساس قانون مهرآمیز تناسخ روحی که خاص عشق است ، در وجود ما زنده می مانند. روحی در روح من زندگی می‌کند. اگر کار نیکی انجام دهم یا سخن دلنشینی بگویم، این روح هم صحبت می‌کند و وارد عمل می‌شود.به سانِ عطری که زنبق از خود در فضا می‌پراکند و عطرآگینش می‌کند . سرچشمه‌ی نیکی‌های وجود من هم در آن گور است.



#اونوره_دو_بالزاک
#زنبق_دره
#محمود_اعتمادزاده
@parnian_khyial

به‌آذین دربارهٔ وظیفهٔ هنر و ادبیات گفته است: «... که می‌توان و باید به یاری هنر جامعه را دگرگون کرد و شاعران و نویسندگان در برابر مردم و تکامل اجتماعی متعهد و مسئول هستند…»
#محمود_اعتمادزاده (به آذین)

«راه دو بیش نیست: یا مزدور و ریزه‌خوار قدرت بودن، فراغت بی‌ثمرش را به زیبائی‌ها آراستن، حق را در پایش قربانی کردن؛ یا در کنار مردم بودن، امید را در ایشان زنده نگه‌داشتن، دیدگانشان را به زیبائی و حق گشودن. زیرا که زیبائی نیرو است، و حق نیرو است، خاصه در زمینهٔ گستردهٔ زشتی و بیدادی که بر مردم می‌رود. اما زیبائی و حق به اعتبار آدمی‌ست. پس آدمی و همهٔ آنچه نیاز زندگی اوست، شرط شکفتگی تن و جان اوست، در مرکز ادبیات جای دارد، هسته و مغز زندهٔ آن است.»
#محمود_اعتمادزاده (به آذین)