#سلسله #جلسات #موانع_رشد
#گزیده مختصری از #جلسه اول
قرار گرفتن در مسیر #رشد و #هدایت اینگونه نیست که به مقصدی برسی و بگویی تمام شد دیگر، خیر غایت انسان خداوند است و این غایت لایتناهی است و پایان ناپذیر است.
انسان شبیه «بلور» نیست که باید از آن مراقبت کنیم تا مبادا بشکند؛ #انسان شبیه نهالی است که باید رشد کند، میوه بدهد و تنومند شود.
اینکه بگوییم «من آدم #نمازخوانی شدم و تمام شد!» کِسل‌کننده است. اگر دین را طوری تعریف کنیم که انگار می‌خواهد انسان را در یک وضع باثبات حفظ کند یا صرفاَ او را از خطرات نگه دارد، این دین حوصلۀ آدم را سر می‌بَرد؛ این یک نگاه حداقلی به دین است.
باید هم اشتیاق‌مان را نسبت به «دائماً رشد کردن» بالا ببریم و هم تنفرمان را نسبت به رشد نکردن و متوقف شدن، تقویت کنیم. باید از ایستایی، پویا نبودن و بهتر نشدن دلمان بگیرد.
همیشه باید خودمان را محاسبه کنیم و ببینیم که «آیا بهتر شده‌ایم؟» مثلاً آیا الان من بهتر نماز می‌خوانم؟ بهتر #قرآن را می‌فهمم؟ "#توبه‌های خودمان را سرِ این موارد ببریم"؛ نه سرِ گناهان درشت و خیلی قبیح.
طبع انسان به این سمت می‌رود که می‌خواهد در رشد مداوم باشد. انسان نمی‌تواند موجود محدودی باشد، ولی ما خودمان را به زور محدود می‌کنیم! کسی که خودش را به دنیا محدود کرده، هنوز طعم ایمان و تقرّب را نچشیده.
#ابلیس وقتی نتواند به یک انسانی بگوید «بیا خراب شو!» مدام به او می‌گوید: «تو الان خوب هستی دیگر! مگر بیش از این می‌‌خواهی چه‌کار کنی؟» یعنی او را در همین حدّ متوقف می‌کند. در حالی که این مرگ ایمان و هلاکت انسان است که بخواهد به یک حدّی از خوبی متوقف شود.
چرا برخی از بچه‌مذهبی‌ها خراب می‌شوند؟ چون در مسیر رشد قرار نمی‌گیرند و خودشان را تزکیه نمی‌کنند. فکر می‌کنند که خوب شدن یعنی «رسیدن به یک جایی». ما چیزی به نام «او آدمِ خوبی شد» نداریم! آدم مدام در حال رشد است.
چرا برخی از #بچه_مذهبی ها خراب می‌شوند؟ چون در مسیر رشد قرار نمی‌گیرند و خودشان را تزکیه نمی‌کنند. فکر می‌کنند که خوب شدن یعنی «رسیدن به یک جایی». ما چیزی به نام «او آدمِ خوبی شد» نداریم! آدم مدام در حال رشد است.
حزب‌اللهی‌های الان خیلی بیشتر از حزب‌اللهی‌های اول #انقلاب باید رشد کنند. اما خیلی از حزب‌اللهی‌ها فکر می‌کنند همین‌که #حزب_اللهی و معتقد و ملتزم به ولایت شدند، دیگر تمام است! ولی همین‌که بگویید «دیگر تمام است» این آغاز بدبختی‌ها و نکبت‌هایی است که از انسان سر می‌زند.
آدمی که دلش از اندوهِ رشد نیافتن خالی باشد، وجودش فاسد می‌شود و مرض پیدا می‌کند و مدام #دوست دارد دیگران را اذیت کند! ولی آدمی که در اندوه رشد نایافتگی فرو برود، مشغول عیب خودش می‌شود و از عیب دیگران فارغ می‌شود.
ابلیس هم به اینکه دیگر من عابد شش هزار ساله هستم قانع شده بود و رشد نکرد لذا سقوط پیدا کرد و لعین و رجیم شد.
#گزیده مختصری از #جلسه اول
قرار گرفتن در مسیر #رشد و #هدایت اینگونه نیست که به مقصدی برسی و بگویی تمام شد دیگر، خیر غایت انسان خداوند است و این غایت لایتناهی است و پایان ناپذیر است.
انسان شبیه «بلور» نیست که باید از آن مراقبت کنیم تا مبادا بشکند؛ #انسان شبیه نهالی است که باید رشد کند، میوه بدهد و تنومند شود.
اینکه بگوییم «من آدم #نمازخوانی شدم و تمام شد!» کِسل‌کننده است. اگر دین را طوری تعریف کنیم که انگار می‌خواهد انسان را در یک وضع باثبات حفظ کند یا صرفاَ او را از خطرات نگه دارد، این دین حوصلۀ آدم را سر می‌بَرد؛ این یک نگاه حداقلی به دین است.
باید هم اشتیاق‌مان را نسبت به «دائماً رشد کردن» بالا ببریم و هم تنفرمان را نسبت به رشد نکردن و متوقف شدن، تقویت کنیم. باید از ایستایی، پویا نبودن و بهتر نشدن دلمان بگیرد.
همیشه باید خودمان را محاسبه کنیم و ببینیم که «آیا بهتر شده‌ایم؟» مثلاً آیا الان من بهتر نماز می‌خوانم؟ بهتر #قرآن را می‌فهمم؟ "#توبه‌های خودمان را سرِ این موارد ببریم"؛ نه سرِ گناهان درشت و خیلی قبیح.
طبع انسان به این سمت می‌رود که می‌خواهد در رشد مداوم باشد. انسان نمی‌تواند موجود محدودی باشد، ولی ما خودمان را به زور محدود می‌کنیم! کسی که خودش را به دنیا محدود کرده، هنوز طعم ایمان و تقرّب را نچشیده.
#ابلیس وقتی نتواند به یک انسانی بگوید «بیا خراب شو!» مدام به او می‌گوید: «تو الان خوب هستی دیگر! مگر بیش از این می‌‌خواهی چه‌کار کنی؟» یعنی او را در همین حدّ متوقف می‌کند. در حالی که این مرگ ایمان و هلاکت انسان است که بخواهد به یک حدّی از خوبی متوقف شود.
چرا برخی از بچه‌مذهبی‌ها خراب می‌شوند؟ چون در مسیر رشد قرار نمی‌گیرند و خودشان را تزکیه نمی‌کنند. فکر می‌کنند که خوب شدن یعنی «رسیدن به یک جایی». ما چیزی به نام «او آدمِ خوبی شد» نداریم! آدم مدام در حال رشد است.
چرا برخی از #بچه_مذهبی ها خراب می‌شوند؟ چون در مسیر رشد قرار نمی‌گیرند و خودشان را تزکیه نمی‌کنند. فکر می‌کنند که خوب شدن یعنی «رسیدن به یک جایی». ما چیزی به نام «او آدمِ خوبی شد» نداریم! آدم مدام در حال رشد است.
حزب‌اللهی‌های الان خیلی بیشتر از حزب‌اللهی‌های اول #انقلاب باید رشد کنند. اما خیلی از حزب‌اللهی‌ها فکر می‌کنند همین‌که #حزب_اللهی و معتقد و ملتزم به ولایت شدند، دیگر تمام است! ولی همین‌که بگویید «دیگر تمام است» این آغاز بدبختی‌ها و نکبت‌هایی است که از انسان سر می‌زند.
آدمی که دلش از اندوهِ رشد نیافتن خالی باشد، وجودش فاسد می‌شود و مرض پیدا می‌کند و مدام #دوست دارد دیگران را اذیت کند! ولی آدمی که در اندوه رشد نایافتگی فرو برود، مشغول عیب خودش می‌شود و از عیب دیگران فارغ می‌شود.
ابلیس هم به اینکه دیگر من عابد شش هزار ساله هستم قانع شده بود و رشد نکرد لذا سقوط پیدا کرد و لعین و رجیم شد.