Мокры позірк восені нячутнай,
Шэпча нам лістотай ціхі вальс.
Нотны стан рукою не крануты,
Скрыпкі скачуць парамі для нас.
Жаркая гарбата ў кавярні,
Вуснаў аксамітных цеплыня.
У небе захад сонейка крывавы,
Статыка, самота, цішыня…
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Восень прыходзе павольна,
Ды і куды ёй спяшыць?
Засвяціць і прыгрэць яшчэ здольна,
Дажджом залатым абліць.
Развітаецца з летам, чакае зіму,
Толькі вясну ёй ніколі не бачыць.
Засумуе аднойчы:чаму
гэта нельга ўсё перайначыць?…
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

У эпіцэнтры восені,
У беразняку
Ліст з настылай просіні
Злятае на руку.

Зялёныя пражылкі,
Жаўтлявае крыло, –
Адбіўся, пакружыўся,
Ды ветрам не змяло…

Як свойская сініца,
На цёплую далонь
Даверліва садзіцца,
А з вачанят – агонь, –

Халоднага пажару
Трымценне і спалох,
Бярозавых стажараў
Прадснежаньскі парог…

#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Як гэта міла, як кранае –
Глядзець на восень каля гаю.
Лістоту вецер узвівае.
Як гэта міла, як кранае.
Лістота круціцца, лунае,
Удалеч мкне, і ападае.
Як гэта міла, як кранае –
Глядзець на восень каля гаю…
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Ціха сцелецца, сцелецца
Ліст на ліст у гаях.
Залатая мяцеліца
Шалясціць на дубах.
Замяла рыжаватыя
Верасы, паплавы.
З песняю сумнаватаю
Нада мной журавы.
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Лісцё ў кастрычніку ляціць
На мокрую траву.
Ля весніц клён стары стаіць,
Схіліўшы галаву.

Пяюць вятры, нясуць яны
Халодны змрок і сум.
І сцелюць лісцяў дываны -
Асеннюю красу.

Цябе любіў я і люблю,
Мой звонкі лістапад.
Бы ў грудзі, грукае ў зямлю
Антонаўскі апад.

На ўзлёце крылле распусціў
Знясілены вятрак.
Ён жорны цэлы век круціў,
Стаміўся, небарак.

Калючы дождж яго дзяўбе,
А ён з-пад самых зор
Глядзіць, паставіўшы сябе
Вятрам наперакор.

#паэтычная_старонка
#настрой_восень

ЛІСЦЕ КАШТАНАЎ

За шэрым схіленым парканам
скрыпіць пясок сырых дарог,
спадае медны ліст каштанаў
на жоўты стоптаны мурог.

Ідзеш, яго рукамі ловіш, –
злавіўшы пусціш, хай ляціць, –
зноў не шумець яму ў дуброве,
вясенніх шолахаў не піць.

І сумаваць яшчэ так рана,
калі ўдаль маніць сцежак гладзь,
калі на шум лістоў ў тумане
умееш песняй адказаць,

Калі так хочацца смяяцца,
што яшчэ чуеш, бачыш ты,
як ціха сыплюцца праз пальцы
каштанаў звонкія лісты.
Максім Танк
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

АСЕННІ ДОЖДЖ
Неба хмарныя сутонні
выліваюць смутку тоны,
і ў імжы халоднай тоне
дзень захмураны і сонны.

Кроплі ціха шапацелі,
на зямлю яны ляцелі,
нібы штось сказаць хацелі.
Вецер ім пад ногі сцеле
на зямлі асенняй целе
жоўталістыя пасцелі.

Заўтра неба праяснее
і задумаецца неяк.

Знікне кропель пошум ціхі,
і туга нябёс аціхне…
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

УПЕРШЫНЮ

Над вёскаю –
Дым нахлупам навіс.
Паветра – студзяністае, густое.
Шарэлым ранкам, нібы сыты ліс,
Спіць вецер недзе ў норах за ракою.

Схуднеў за вёскай
Хмызнякоў паўкруг,
I знікла са штыкетніка даёнка.
Упершыню салодка спіць пастух,
Упершыню яго не будзіць жонка.
Анатоль Грачанікаў
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Вецер галін не хістае,
Звонкім лісцём не шуршыць.
Восень стаіць залатая
I на зямлі
і ў душы.

Лёт павуцінкі іскрыстай,
Першага інею след.
Моўчкі,
Празрыста ўрачысты,
Свеціцца мудрасцю свет.

Ты з ім даўно ў ціхай змове,
Родную ён пазнае –
Столькі святла і любові
Вочы праменяць твае.

I ў безгалоссі прыроды,
Пэўна, ясней, чым калі
Рэхам адклікнуцца годы,
Што ў гэты дзень прывялі.

Вецер галін не хістае,
Кружаць лісцёвыя сны…
Восень мая залатая,
Восень з паглядам вясны.
Сяргей Законнікаў
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

МЯЖА ВОСЕНІ

Пануры, шэры дзень у голым полі,
Дождж зранку сеe дробны ураджай.
Здаецца, што цяпер, а можа і ніколі,
Зялёным не пакрыецца аслізлая мяжа.

У небе птушак хворых адгалоскі
Навеюць сум вакол, а золата рабін,
Як скарб зямлі, ляжыць ля самай вёскі,
Адмежаваўшыся ад чарнаты галін.

Дым з цеплынёй запросяць ў госці,
Сядзець ля пячы так цудоўна, добра так.
А дождж над дахамі пяе і просіць восень,
Каб сабіралася шустрэй у дальні шлях.
Сяргей Брандт
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Лес гаротны маўкліва стаіць.
Ад дажджу засмуглелася даль.
Ліст збуцвелы ў нагах шаргаціць.
І паветра – зусім не крышталь.
Мокнуць дрэвы, карункавасць крон
Упрыгожыла шэрань нябёс…
Глуха, ціха, было як здавён,
І дажджынкі, як пацеркі слёз.
Ядвіга Рай
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

ВОСЕНЬ...
ДОЖДЖ...
САМОТА...
#настрой_восень

Даруйце слёзы пані Восені,
Калі ў чужы, далёкі край
Шпакі ляцяць у стылай просіні
За невядомы небакрай.

Даруйце слёзы пані Восені –
Яна саромеецца слёз.
А што рабіць, калі няпрошана
Лістота сыплецца з бяроз?

#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Мокры позірк восені нячутнай,
Шэпча нам лістотай ціхі вальс.
Нотны стан рукою не крануты,
Скрыпкі скачуць парамі для нас.
Жаркая гарбата ў кавярні,
Вуснаў аксамітных цеплыня.
У небе захад сонейка крывавы,
Статыка, самота, цішыня…
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Восень прыходзе павольна,
Ды і куды ёй спяшыць?
Засвяціць і прыгрэць яшчэ здольна,
Дажджом залатым абліць.
Развітаецца з летам, чакае зіму,
Толькі вясну ёй ніколі не бачыць.
Засумуе аднойчы:чаму
гэта нельга ўсё перайначыць?…
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

У эпіцэнтры восені,
У беразняку
Ліст з настылай просіні
Злятае на руку.

Зялёныя пражылкі,
Жаўтлявае крыло, –
Адбіўся, пакружыўся,
Ды ветрам не змяло…

Як свойская сініца,
На цёплую далонь
Даверліва садзіцца,
А з вачанят – агонь, –

Халоднага пажару
Трымценне і спалох,
Бярозавых стажараў
Прадснежаньскі парог…

#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Як гэта міла, як кранае –
Глядзець на восень каля гаю.
Лістоту вецер узвівае.
Як гэта міла, як кранае.
Лістота круціцца, лунае,
Удалеч мкне, і ападае.
Як гэта міла, як кранае –
Глядзець на восень каля гаю…
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Ціха сцелецца, сцелецца
Ліст на ліст у гаях.
Залатая мяцеліца
Шалясціць на дубах.
Замяла рыжаватыя
Верасы, паплавы.
З песняю сумнаватаю
Нада мной журавы.
#паэтычная_старонка
#настрой_восень

Лісцё ў кастрычніку ляціць
На мокрую траву.
Ля весніц клён стары стаіць,
Схіліўшы галаву.

Пяюць вятры, нясуць яны
Халодны змрок і сум.
І сцелюць лісцяў дываны -
Асеннюю красу.

Цябе любіў я і люблю,
Мой звонкі лістапад.
Бы ў грудзі, грукае ў зямлю
Антонаўскі апад.

На ўзлёце крылле распусціў
Знясілены вятрак.
Ён жорны цэлы век круціў,
Стаміўся, небарак.

Калючы дождж яго дзяўбе,
А ён з-пад самых зор
Глядзіць, паставіўшы сябе
Вятрам наперакор.

#паэтычная_старонка
#настрой_восень