«بررسی میدان مغناطیسی ابرنواختر ۱۹۸۷ای»
-------------------------------------------
اخترشناسان برای نخستین بار به طور مستقیم فرآیندهای مغناطیسی درون یکی از بررسی‌شده‌ترین اجرام آسمان را مشاهده کرده‌اند- پسماندهای ابرنواختر ۱۹۸۷ای (اس‌ان ۱۹۸۷ای)- مواد به جا مانده از مرگ ستاره‌ای که بیش از ۳۰ سال پیش با انفجارش در آسمان سیاره‌ی زمین درخشید.
این رصدها افزون بر سنجش بی‌سابقه‌ی میدان مغناطیسی، آگاهی‌هایی هم درباره‌ی دگرگونی‌های آغازینِ پسماندهای ابرنواختر و مغناطیس درونشان به دانشمندان داد.
[خواندید: * ۳۰ سال از مرگ باشکوه یک ستاره گذشت]
برایان گینسلر، مدیر بنیاد اخترشناسی و اخترفیزیک دانلپ می‌گوید: «نیروی مغناطیسی که ما اندازه گرفته‌ایم حدود ۵۰ هزار بار ضعیف‌تر از آهنرباهای روی یخچال است. و ما توانسته‌ایم چنین میدانی را از فاصله‌ی حدود ۱.۶ میلیون تریلیون کیلومتر اندازه بگیریم.»
دکتر جیوانا زناردو، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش از دانشگاه استرالیای باختری می‌گوید: «این زودهنگام‌ترین بررسی ممکن برای میدان مغناطیسی‌ای است که پس از انفجار یک ستاره‌ی بزرگ پدید آمده.»
اس‌ان ۱۹۸۷ای در شب ۲۴ فوریه‌ی ۱۹۸۷ توسط رصدگر، اییِن شلتون از دانشگاه تورنتو در رصدخانه‌ی جنوبی این دانشگاه در شیلی یافته شد. این ابرنواختر در ماهواره‌ی کهکشان راه شیری، ابر ماژلانی بزرگ در فاصله‌ی ۱۶۰ هزار سال نوری زمین منفجر شد. این نخستین ابرنواختری بود که از زمان یوهانس کپلر در ۴ سده پیش با چشم نامسلح دیده می‌شد.
در ۳۰ سالی که از رخ دادن ابرنواختر گذشته، مواد پس زده شده از ابرنواختر، و همچنین موج‌های شوک انفجارِ ستاره در گاز و غباری که از پیش از انفجار ستاره را در بر گرفته بود پخش شده و پیش رفته است. امروزه به این پسماندها که نگاه می‌کنیم حلقه‌هایی از مواد را می‌بینیم که در اثر برخورد مواد پرتاب شده و موج شوک انفجار برافروخته شده و می‌درخشند.
گینسلر و همکارانش به کمک آرایه‌ی تلسکوپی فشرده‌ی استرالیا این میدان مغناطیسی را با بررسی پرتوهای گسیلیده از این جرم مشاهده کردند. آنها با بررسی ویژگی‌های این پرتوها توانستند میدان مغناطیسی را ردیابی کنند. وی می‌گوید: «آنچه ما دیدیم چیزی را نشان می‌دهد که اگر می‌شد براده‌های آهن را در این پسماندها بپاشیم می‌دیدیم.»
آنها پی بردند که #میدان_مغناطیسی این پسماند آشفته و درهم و برهم نیست، بلکه تا اندازه‌ای نظم دارد. اخترشناسان از پیش این را می‌دانستند که هر چه از سن پسماندهای ابرنواختر می‌گذرد میدان مغناطیسی‌شان هم کش آمده و در الگوهایی منظم همتراز می‌شوند. بررسی‌های گروه گینسلر نشان داد که میدان مغناطیسی یک پسماند ابرنواختر در مدت به نسبت کوتاهِ تنها ۳۰ سال می‌تواند به این نظم دست پیدا کند.
خطوط میدان مغناطیسی زمین شمالی-جنوبی هستند و به همین دلیل قطب‌نماها همگی قطب‌ها را نشان می‌دهند. ولی خطوط میدان مغناطیسی در اس‌ان ۱۹۸۷ای مانند پره‌های چرخ یک دوچرخه‌اند و از مرکز به بیرون تراز شده‌اند.
زناردو می‌گوید: «در چنین سن کمی، همه چیز در پسماندهای ابرنواختر سرعتی باورنکردنی دارد و سریع تغییر می‌کند، ولی به نظر می‌رسد میدان مغناطیسی آن دارد به شیوه‌ی خوب و مرتبی تا لبه‌های پوسته پیش می‌رود.»
گینسلر و همکارانش رصد دگرگونی‌های پیوسته‌ی این پسماند را ادامه خواهند داد. او می‌گوید: «ما شکل میدان مغناطیسی آن را زیر نظر خواهیم گرفت تا دگرگونی‌های آن در زمانی که موج شوک و پسماندها در سر راهشان به مواد تازه‌ای می‌رسند را ببینیم.»
گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۲۹ ژوئن نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
#پسماند_ابرنواختر #1987A
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/1987A.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------------------
اخترشناسان برای نخستین بار به طور مستقیم فرآیندهای مغناطیسی درون یکی از بررسی‌شده‌ترین اجرام آسمان را مشاهده کرده‌اند- پسماندهای ابرنواختر ۱۹۸۷ای (اس‌ان ۱۹۸۷ای)- مواد به جا مانده از مرگ ستاره‌ای که بیش از ۳۰ سال پیش با انفجارش در آسمان سیاره‌ی زمین درخشید.
این رصدها افزون بر سنجش بی‌سابقه‌ی میدان مغناطیسی، آگاهی‌هایی هم درباره‌ی دگرگونی‌های آغازینِ پسماندهای ابرنواختر و مغناطیس درونشان به دانشمندان داد.
[خواندید: * ۳۰ سال از مرگ باشکوه یک ستاره گذشت]
برایان گینسلر، مدیر بنیاد اخترشناسی و اخترفیزیک دانلپ می‌گوید: «نیروی مغناطیسی که ما اندازه گرفته‌ایم حدود ۵۰ هزار بار ضعیف‌تر از آهنرباهای روی یخچال است. و ما توانسته‌ایم چنین میدانی را از فاصله‌ی حدود ۱.۶ میلیون تریلیون کیلومتر اندازه بگیریم.»
دکتر جیوانا زناردو، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش از دانشگاه استرالیای باختری می‌گوید: «این زودهنگام‌ترین بررسی ممکن برای میدان مغناطیسی‌ای است که پس از انفجار یک ستاره‌ی بزرگ پدید آمده.»
اس‌ان ۱۹۸۷ای در شب ۲۴ فوریه‌ی ۱۹۸۷ توسط رصدگر، اییِن شلتون از دانشگاه تورنتو در رصدخانه‌ی جنوبی این دانشگاه در شیلی یافته شد. این ابرنواختر در ماهواره‌ی کهکشان راه شیری، ابر ماژلانی بزرگ در فاصله‌ی ۱۶۰ هزار سال نوری زمین منفجر شد. این نخستین ابرنواختری بود که از زمان یوهانس کپلر در ۴ سده پیش با چشم نامسلح دیده می‌شد.
در ۳۰ سالی که از رخ دادن ابرنواختر گذشته، مواد پس زده شده از ابرنواختر، و همچنین موج‌های شوک انفجارِ ستاره در گاز و غباری که از پیش از انفجار ستاره را در بر گرفته بود پخش شده و پیش رفته است. امروزه به این پسماندها که نگاه می‌کنیم حلقه‌هایی از مواد را می‌بینیم که در اثر برخورد مواد پرتاب شده و موج شوک انفجار برافروخته شده و می‌درخشند.
گینسلر و همکارانش به کمک آرایه‌ی تلسکوپی فشرده‌ی استرالیا این میدان مغناطیسی را با بررسی پرتوهای گسیلیده از این جرم مشاهده کردند. آنها با بررسی ویژگی‌های این پرتوها توانستند میدان مغناطیسی را ردیابی کنند. وی می‌گوید: «آنچه ما دیدیم چیزی را نشان می‌دهد که اگر می‌شد براده‌های آهن را در این پسماندها بپاشیم می‌دیدیم.»
آنها پی بردند که #میدان_مغناطیسی این پسماند آشفته و درهم و برهم نیست، بلکه تا اندازه‌ای نظم دارد. اخترشناسان از پیش این را می‌دانستند که هر چه از سن پسماندهای ابرنواختر می‌گذرد میدان مغناطیسی‌شان هم کش آمده و در الگوهایی منظم همتراز می‌شوند. بررسی‌های گروه گینسلر نشان داد که میدان مغناطیسی یک پسماند ابرنواختر در مدت به نسبت کوتاهِ تنها ۳۰ سال می‌تواند به این نظم دست پیدا کند.
خطوط میدان مغناطیسی زمین شمالی-جنوبی هستند و به همین دلیل قطب‌نماها همگی قطب‌ها را نشان می‌دهند. ولی خطوط میدان مغناطیسی در اس‌ان ۱۹۸۷ای مانند پره‌های چرخ یک دوچرخه‌اند و از مرکز به بیرون تراز شده‌اند.
زناردو می‌گوید: «در چنین سن کمی، همه چیز در پسماندهای ابرنواختر سرعتی باورنکردنی دارد و سریع تغییر می‌کند، ولی به نظر می‌رسد میدان مغناطیسی آن دارد به شیوه‌ی خوب و مرتبی تا لبه‌های پوسته پیش می‌رود.»
گینسلر و همکارانش رصد دگرگونی‌های پیوسته‌ی این پسماند را ادامه خواهند داد. او می‌گوید: «ما شکل میدان مغناطیسی آن را زیر نظر خواهیم گرفت تا دگرگونی‌های آن در زمانی که موج شوک و پسماندها در سر راهشان به مواد تازه‌ای می‌رسند را ببینیم.»
گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۲۹ ژوئن نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
#پسماند_ابرنواختر #1987A
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/1987A.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
