ادامه ی پست قبل👆🏼:
... با این وجود، یخ‌های روباز در سطح فراوان نیستند. بی‌شک نقطه‌های بسیار درخشانی در دهانه‌ی بزرگ‌ اوکاتور وجود دارد، ولی این لکه‌های روشن به احتمال بسیار ته‌نشست‌های نمکی هستند. طیف‌سنجی داون نشان داده که آب در کف دهانه‌ای به نام اُشو (#Oxo) و درون برخی از صدها دهانه‌ی قطبی که همواره در سایه‌اند وجود دارد. به گفته‌ی نوربرت شورگهافر از دانشگاه هاوایی، این "تله‌های سرد" با گذشت زمان بخار آبی که از سطح‌های آفتابگیر و گرم‌شده‌ی جاهای دیگر برخاسته را در خود انبار می‌کنند.

پس چرا امروزه همه‌ی سطح سرس به جای آن که سفید یخی باشد، تیره است (با بازتابندگی یا سپیداییِ تنها ۹ درصد)؟ دلیلش می‌تواند این باشد که شکل‌گیری سرس به احتمال بسیار با کمک بزرگی از سوی گونه‌ای از سنگ‌های کربن‌دار که در شهاب‌سنگ‌های #کندریت کربن‌دار باستانی یافته می‌شود امکان‌پذیر شد. هر گاه که چیزی به سرس برخورد می‌کند، توده‌ای از آوارهای پرتابی تولید می‌شود که رو به بیرون بر روی سطح پخش می‌شوند. این آوارها آمیزه‌ای از غبار کربُنیده و آب هستند. بخشی از این آب به درون سطح بر می‌گردد و سرانجام [در همان فرآیندی که گفته شد] رو به قطب‌ها می‌کوچد. ولی بخار آب آسیب‌پذیر است -تابش فرابنفش خورشید به سادگی آن را به هیدروژن و اکسیژن تجزیه می‌کند- و در نتیجه با گذشت زمان چیزی که به سطح بر می‌گردد بیشتر و بیشتر خشک می‌شود.

روشن است که یافته‌های تازه‌ی فضاپیمای داون این گمان دیرینه که یخ می‌تواند تا میلیاردها سال درست زیر سطح جرمی مانند سرس دوام بیاورد را تایید می‌کنند. و چنان چه پرتیمن در بیانیه‌ی رسانه‌ای ناسا گفته‌، اکنون این احتمال که آب یخ‌زده‌ی نزدیک-سطحی را بتوان در دیگر سیارک‌های کمربند اصلی سیارک‌ها نیز یافت بسیار تقویت شده است.

#تله_سرد #دهانه_اوکاتور #دهانه_اشو
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Ceres.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«آیا این مادر بسیاری از شهاب‌سنگ‌هاست؟»
—----------------------------

فضای میان بهرام (مریخ) و مشتری انباشته از تخته سنگ‌هاییست که به نام سیارک شناخته می‌شوند. برآورد می‌شود این کمربند سیارکی میلیون‌ها جرم سنگی کوچک و ۱.۱ تا ۱.۹ میلیون جرم سنگی بزرگ‌تر، به اندازه‌ی بیش از یک کیلومتر را در بر داشته باشد. تکه‌های کوچک‌تر هر از گاهی روی سطح زمین می‌افتند که در آن صورت نامشان نه #سیارک، بلکه "#شهاب‌سنگ" می‌شود.

جالب اینجاست که ۳۴ درصد همه‌ی شهاب‌سنگ‌هایی که تاکنون روی زمین یافته شده‌ از یک گونه‌ی ویژه بوده‌اند: "کندریت اچ" (H-chondrite). گمان می‌رود مادر همه‌ی این شهاب‌سنگ‌ها یک جرم یگانه بوده- و یک احتمال برای این جرم، سیارک "هیبی ۶" است که اینجا نشان داده شده.

هیبی ۶ که حدود ۱۸۶ کیلومتر پهنا دارد و نامش را از ایزدبانوی جوانی در افسانه‌های یونان باستان گرفته، ششمین سیارکی بود که یافته شد. این عکس‌ها در جریان پژوهشی گرفته شده‌اند که با بهره از دستگاه SPHERE در تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا انجام شد. هدف این پژوهش، بررسی همین نظریه بود که آیا هیبی ۶ سرچشمه‌ی کندریت‌های اچ هست یا نه.

ستاره‌شناسان با بهره از این عکس‌ها، مدلی از چرخش و ساختار سه‌بعدی هیبی ۶ پدید آوردند و به کمک این شبیه‌سازی، حجم گسترده‌ترین گودال روی آن را اندازه گرفتند. این گودال به احتمال بسیار یک دهانه‌ی برخوردی، و شاید یادگار همان برخوردی باشد که به پیدایش بی‌شمار شهاب‌سنگ کندریت اچ انجامید. ولی بر پایه‌ی اندازه‌گیری‌ها، حجم این گودال پنج برابر کمتر از حجم کل سیارک‌های نزدیک است که دارای همنهش #کندریت اچ هستند. این نشان می‌دهد که هیبی ۶ را دیگر نمی‌توان محتمل‌ترین خاستگاه کندریت‌های اچ‌ دانست.

🔴 در این تصویر، ردیف پایین عکس‌های واقعی است و ردیف بالا، شبیه‌سازی.
https://goo.gl/zF1r4P
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/6Hebe.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies