«کاسینی نخستین مدار حلقهخراش خود را کامل کرد»
—------------------------------------------------------
https://goo.gl/wv6PmB
* #فضاپیمای_کاسینی ناسا که در روز ۳۰ نوامبر گام یکی مانده به آخر ماموریتش را آغاز کرد، نخستین گذر نزدیکش از کنار لبه‌های بیرونی حلقه‌های #کیوان را با موفقیت انجام داده است.
* درباره‌ی این گام از ماموریت خواندیده بودید: * تنها چند روز به آغاز "پایان" کاسینی مانده [https://goo.gl/KWeCSg]
کاسینی در ساعت ۸:۰۹ بامداد روز ۴ دسامبر به وقت ساحل خاوری آمریکا (۱۶:۳۹ به وقت ایران)، زمانی که حدود ۹۱۰۰۰ کیلومتر از قله‌ی ابرهای کیوان فاصله داشت، از درون صفحه‌ی حلقه‌های این سیاره و تقریبا از درون یک حلقه‌ی غباری کم‌نور گذشت که توسط دو ماه کوچک این سیاره به نام‌های #ژانوس و #اپیمتئوس پدید آمده و تنها ۱۱۰۰۰ کیلومتر از مرکز حلقه‌ی F فاصله دارد.
کاسینی حدود یک ساعت پیش از گذشتن از صفحه‌ی حلقه‌ها موتور اصلی‌اش را به مدت نزدیک به ۶ ثانیه روشن کرد. حدود ۳۰ دقیقه بعد، کاسینی با نزدیک شدن به صفحه‌ی حلقه‌ها در یک اقدام محافظتی، پوشش سایبان-مانندِ موتورش را بست.
ارل مایز، مدیر پروژه‌ی کاسینی در #آزمایشگاه_پیشرانش_جت ناسا (#JPL) در پاسادنای کالیفرنیا می گوید: «با این تغییر کوچک در مسیر فضاپیما، اکنون در شرایطی بسیار خوب برای انجام بیشتر بخش های این گام تازه‌ی ماموریت هستیم.»
کاسینی چند ساعت پس از گذشتن از صفحه‌ی حلقه‌ها به کمک دستگاه علمی رادیویی خود یک پویش (نقشه‌برداری) کامل روی حلقه‌ها انجام داد تا ساختارشان را با جزییات بسیار خوب بررسی کند.
لیندا اسپیلکر، دانشمند پروژه‌ی کاسینی در JPL می‌گوید: «این برنامه‌ریزی سال‌ها زمان برده، ولی سرانجام به اینجا رسیدیم، همه‌ی دانشمندان ماموریت کاسینی برای آغاز بررسی داده‌هایی که در این مدارهای #حلقهخراش گرد می‌آید هیجان‌‌زده‌اند. این یک زمان چشمگیر و شایان توجه در ماموریتی سرتاسر هیجان است.»
دوربین‌های تصویربرداری کاسینی حدود دو روز پیش از گذشتن از درون صفحه‌ی حلقه‌ها عکس‌هایی از کیوان گرفتند ولی در آن زمان هنوز به نزدیک‌ترین فاصله‌ی آنها نرسیده بودند. در این نخستین شیرجه، تمرکز دانشمندان بر روی مانور موتور و کارکرد دیگر دستگاه‌های علمی کاسینی بود. در شیرجه‌های بعدی برخی از بهترین عکس‌های ماموریت از بخش‌های بیرونی حلقه‌ها و ماه‌های کوچک نزدیک به آن گرفته خواهد شد.
در مدت باقی مانده از ماموریت، هر یک از مدارهای کاسینی یک هفته زمان خواهد برد. گذر بعدی از کنار لبه‌های بیرونی حلقه‌ها برای ۱۱ دسامبر برنامه‌ریزی شده. پیمودن همه‌ی مدارهای حلقهخراش که روی هم ۲۰ مدار هستند تا ۲۲ آوریل ۲۰۱۷ زمان خواهد برد و در آن زمان، کاسینی برای آخرین بار از کنار #تیتان می‌گذرد تا با بهره از گرانش این ماه بزرگ مسیر پروازش را تغییر دهد. کاسینی با رویارویی با تیتان از روی حلقه‌ها می‌گذرد و در روز ۲۶ آوریل نخستین شیرجه از ۲۲ شیرجه‌اش به درون شکاف ۲۴۰۰ کیلومتری میان کیوان و درونی‌ترین حلقه‌هایش را انجام خواهد داد.
در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، فضاپیما شیرجه‌ی پایانی -شیرجه‌ی مرگ به درون ابرهای کیوان- را آغاز خواهد کرد. کاسینی به هنگام فرو رفتن در جو کیوان، داده‌هایی که درباره‌ی این جو گردآوری می‌کند را به زمین می‌فرستد و این کار را تا واپسین دم زندگی خود ادامه خواهد داد.
#حلقه‌های_کیوان
**********************************
توضیح تصویر:
🔴 در این تصویر مسیر فضاپیمای کاسینی را در دو گام پایانی ماموریتش می‌بینیم. گام نخست از ۲۰ مدار "حلقه-خراش" تشکیل شده (رنگ خاکستری)، و ۲۲ مدار "پایان بزرگ" (رنگ آبی). مدار آخر که با فرورفتن فضاپیما به درون کیوان، نیمه‌تمام می‌ماند هم به رنگ نارنجی نشان داده شده.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/ring-grazing.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------
https://goo.gl/wv6PmB
* #فضاپیمای_کاسینی ناسا که در روز ۳۰ نوامبر گام یکی مانده به آخر ماموریتش را آغاز کرد، نخستین گذر نزدیکش از کنار لبه‌های بیرونی حلقه‌های #کیوان را با موفقیت انجام داده است.
* درباره‌ی این گام از ماموریت خواندیده بودید: * تنها چند روز به آغاز "پایان" کاسینی مانده [https://goo.gl/KWeCSg]
کاسینی در ساعت ۸:۰۹ بامداد روز ۴ دسامبر به وقت ساحل خاوری آمریکا (۱۶:۳۹ به وقت ایران)، زمانی که حدود ۹۱۰۰۰ کیلومتر از قله‌ی ابرهای کیوان فاصله داشت، از درون صفحه‌ی حلقه‌های این سیاره و تقریبا از درون یک حلقه‌ی غباری کم‌نور گذشت که توسط دو ماه کوچک این سیاره به نام‌های #ژانوس و #اپیمتئوس پدید آمده و تنها ۱۱۰۰۰ کیلومتر از مرکز حلقه‌ی F فاصله دارد.
کاسینی حدود یک ساعت پیش از گذشتن از صفحه‌ی حلقه‌ها موتور اصلی‌اش را به مدت نزدیک به ۶ ثانیه روشن کرد. حدود ۳۰ دقیقه بعد، کاسینی با نزدیک شدن به صفحه‌ی حلقه‌ها در یک اقدام محافظتی، پوشش سایبان-مانندِ موتورش را بست.
ارل مایز، مدیر پروژه‌ی کاسینی در #آزمایشگاه_پیشرانش_جت ناسا (#JPL) در پاسادنای کالیفرنیا می گوید: «با این تغییر کوچک در مسیر فضاپیما، اکنون در شرایطی بسیار خوب برای انجام بیشتر بخش های این گام تازه‌ی ماموریت هستیم.»
کاسینی چند ساعت پس از گذشتن از صفحه‌ی حلقه‌ها به کمک دستگاه علمی رادیویی خود یک پویش (نقشه‌برداری) کامل روی حلقه‌ها انجام داد تا ساختارشان را با جزییات بسیار خوب بررسی کند.
لیندا اسپیلکر، دانشمند پروژه‌ی کاسینی در JPL می‌گوید: «این برنامه‌ریزی سال‌ها زمان برده، ولی سرانجام به اینجا رسیدیم، همه‌ی دانشمندان ماموریت کاسینی برای آغاز بررسی داده‌هایی که در این مدارهای #حلقهخراش گرد می‌آید هیجان‌‌زده‌اند. این یک زمان چشمگیر و شایان توجه در ماموریتی سرتاسر هیجان است.»
دوربین‌های تصویربرداری کاسینی حدود دو روز پیش از گذشتن از درون صفحه‌ی حلقه‌ها عکس‌هایی از کیوان گرفتند ولی در آن زمان هنوز به نزدیک‌ترین فاصله‌ی آنها نرسیده بودند. در این نخستین شیرجه، تمرکز دانشمندان بر روی مانور موتور و کارکرد دیگر دستگاه‌های علمی کاسینی بود. در شیرجه‌های بعدی برخی از بهترین عکس‌های ماموریت از بخش‌های بیرونی حلقه‌ها و ماه‌های کوچک نزدیک به آن گرفته خواهد شد.
در مدت باقی مانده از ماموریت، هر یک از مدارهای کاسینی یک هفته زمان خواهد برد. گذر بعدی از کنار لبه‌های بیرونی حلقه‌ها برای ۱۱ دسامبر برنامه‌ریزی شده. پیمودن همه‌ی مدارهای حلقهخراش که روی هم ۲۰ مدار هستند تا ۲۲ آوریل ۲۰۱۷ زمان خواهد برد و در آن زمان، کاسینی برای آخرین بار از کنار #تیتان می‌گذرد تا با بهره از گرانش این ماه بزرگ مسیر پروازش را تغییر دهد. کاسینی با رویارویی با تیتان از روی حلقه‌ها می‌گذرد و در روز ۲۶ آوریل نخستین شیرجه از ۲۲ شیرجه‌اش به درون شکاف ۲۴۰۰ کیلومتری میان کیوان و درونی‌ترین حلقه‌هایش را انجام خواهد داد.
در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، فضاپیما شیرجه‌ی پایانی -شیرجه‌ی مرگ به درون ابرهای کیوان- را آغاز خواهد کرد. کاسینی به هنگام فرو رفتن در جو کیوان، داده‌هایی که درباره‌ی این جو گردآوری می‌کند را به زمین می‌فرستد و این کار را تا واپسین دم زندگی خود ادامه خواهد داد.
#حلقه‌های_کیوان
**********************************
توضیح تصویر:
🔴 در این تصویر مسیر فضاپیمای کاسینی را در دو گام پایانی ماموریتش می‌بینیم. گام نخست از ۲۰ مدار "حلقه-خراش" تشکیل شده (رنگ خاکستری)، و ۲۲ مدار "پایان بزرگ" (رنگ آبی). مدار آخر که با فرورفتن فضاپیما به درون کیوان، نیمه‌تمام می‌ماند هم به رنگ نارنجی نشان داده شده.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/ring-grazing.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«نخستین عکس‌های فضاپیمای کاسینی از درون مدار تازه‌اش»
—---------------------------------------------------------------
https://goo.gl/SWkdXM
#فضاپیمای_کاسینی ناسا نخستین عکس‌هایی که از آغاز تازه‌ترین گام ماموریتش از جو #کیوان (زحل) گرفته را به زمین فرستاده است. این عکس‌های تازه چشم‌اندازهایی را از فراز نیمکره‌ی شمالی کیوان نشان می‌دهد، از جمله نماهایی از #رودباد (#جت‌استریم) #شش‌گوش و زیبای این سیاره.
کاسینی گام تازه‌ی ماموریتش که "مدارهای #حلقهخراش" نام دارد را در روز ۳۰ نوامبر آغاز کرد. در هر یک از این مدارها، که بر روی هم ۲۰ مدارند و هر کدام یک هفته زمان می‌برند، کاسینی از فراز نیمکره‌ی شمالی کیوان می‌گذرد و سپس رو به پایین رفته و از کنار لبه‌ی بیرونی حلقه‌های اصلی سیاره رد می‌شود.
دوربین‌های تصویربرداری کاسینی این تازه‌ترین عکس‌ها را در روزهای ۲ و ۳ دسامبر، حدود دو روز پیش از نخستین گذر از کنار حلقه‌های کیوان گرفت [خواندید: * کاسینی نخستین مدار حلقهخراش خود را به پایان برد (https://goo.gl/XvrpYP)].
در گذرهای آینده نماهای نزدیک‌ترین گذر را خواهیم دید، از جمله برخی از نزدیک‌ترین چشم‌اندازهایی که تاکنون از حلقه‌های بیرونی و ماه های کوچکی که در آن بخش‌ها به گرد کیوان می‌چرخند دیده شده.
کارولین پورکو، رهبر گروه تصویربرداری کاسینی در بنیاد علوم فضایی در بولدر کلرادو می‌گوید: «این هم از آغاز پایان کاوش‌های تاریخی ما از کیوان. بگذارید این عکس‌ها -و عکس‌های آینده- به یادمان بیاورد که چه ماجراجویی جسورانه و شجاعانه‌ای پیرامون باشکوه‌ترین سیاره‌ی سامانهی خورشیدی داشتیم.»
گذر بعدی از کنار لبه‌های بیرونی حلقه‌ها برای روز ۱۱ دسامبر برنامه‌ریزی شده. این مدارهای حلقهخراش تا روز ۲۲ آوریل ادامه‌خواهند داشت و در آن هنگام، کاسینی با گذشتن برای آخرین بار از کنار #تیتان، ماه کیوان، یک بار دیگر مسیرش را تغییر خواهد داد. با این رویارویی، کاسینی "#پایان_بزرگ" خود (#Grand_Finale) را آغاز خواهد کرد و در روز ۲۶ آوریل با جهش از روی حلقه‌ها، نخستین شیرجه از ۲۲ شیرجه‌ی خود به درون شکاف ۲۴۰۰ کیلومتری میان کیوان و درونی‌ترین حلقه‌هایش را انجام خواهد داد.
در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، فضاپیما شیرجه‌ی پایانی -شیرجه‌ی مرگ به درون ابرهای کیوان- را آغاز خواهد کرد. کاسینی به هنگام فرو رفتن در جو کیوان، داده‌هایی که درباره‌ی این جو گردآوری می‌کند را به زمین می‌فرستد و این کار را تا واپسین دم زندگی خود ادامه خواهد داد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/cassini.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------------------
https://goo.gl/SWkdXM
#فضاپیمای_کاسینی ناسا نخستین عکس‌هایی که از آغاز تازه‌ترین گام ماموریتش از جو #کیوان (زحل) گرفته را به زمین فرستاده است. این عکس‌های تازه چشم‌اندازهایی را از فراز نیمکره‌ی شمالی کیوان نشان می‌دهد، از جمله نماهایی از #رودباد (#جت‌استریم) #شش‌گوش و زیبای این سیاره.
کاسینی گام تازه‌ی ماموریتش که "مدارهای #حلقهخراش" نام دارد را در روز ۳۰ نوامبر آغاز کرد. در هر یک از این مدارها، که بر روی هم ۲۰ مدارند و هر کدام یک هفته زمان می‌برند، کاسینی از فراز نیمکره‌ی شمالی کیوان می‌گذرد و سپس رو به پایین رفته و از کنار لبه‌ی بیرونی حلقه‌های اصلی سیاره رد می‌شود.
دوربین‌های تصویربرداری کاسینی این تازه‌ترین عکس‌ها را در روزهای ۲ و ۳ دسامبر، حدود دو روز پیش از نخستین گذر از کنار حلقه‌های کیوان گرفت [خواندید: * کاسینی نخستین مدار حلقهخراش خود را به پایان برد (https://goo.gl/XvrpYP)].
در گذرهای آینده نماهای نزدیک‌ترین گذر را خواهیم دید، از جمله برخی از نزدیک‌ترین چشم‌اندازهایی که تاکنون از حلقه‌های بیرونی و ماه های کوچکی که در آن بخش‌ها به گرد کیوان می‌چرخند دیده شده.
کارولین پورکو، رهبر گروه تصویربرداری کاسینی در بنیاد علوم فضایی در بولدر کلرادو می‌گوید: «این هم از آغاز پایان کاوش‌های تاریخی ما از کیوان. بگذارید این عکس‌ها -و عکس‌های آینده- به یادمان بیاورد که چه ماجراجویی جسورانه و شجاعانه‌ای پیرامون باشکوه‌ترین سیاره‌ی سامانهی خورشیدی داشتیم.»
گذر بعدی از کنار لبه‌های بیرونی حلقه‌ها برای روز ۱۱ دسامبر برنامه‌ریزی شده. این مدارهای حلقهخراش تا روز ۲۲ آوریل ادامه‌خواهند داشت و در آن هنگام، کاسینی با گذشتن برای آخرین بار از کنار #تیتان، ماه کیوان، یک بار دیگر مسیرش را تغییر خواهد داد. با این رویارویی، کاسینی "#پایان_بزرگ" خود (#Grand_Finale) را آغاز خواهد کرد و در روز ۲۶ آوریل با جهش از روی حلقه‌ها، نخستین شیرجه از ۲۲ شیرجه‌ی خود به درون شکاف ۲۴۰۰ کیلومتری میان کیوان و درونی‌ترین حلقه‌هایش را انجام خواهد داد.
در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، فضاپیما شیرجه‌ی پایانی -شیرجه‌ی مرگ به درون ابرهای کیوان- را آغاز خواهد کرد. کاسینی به هنگام فرو رفتن در جو کیوان، داده‌هایی که درباره‌ی این جو گردآوری می‌کند را به زمین می‌فرستد و این کار را تا واپسین دم زندگی خود ادامه خواهد داد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/cassini.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ابرهای اسرارآمیز تیتان»
—---------------------------—
https://goo.gl/A2QPlB
* اینجا یک همسنجی (مقایسه) میان دو عکس از #فضاپیمای_کاسینی ناسا را می‌بینیم که از نظر زمانی بسیار نزدیک به هم گرفته شده‌اند و یک راز شگفت‌انگیز را نشان می‌دهند: چرا ابرهای تیتان، ماه سیاره‌ی #کیوان در برخی از عکس‌ها دیده می‌شوند و در برخی دیگر نه؟
در تصویر بالایی که در طیف فروسرخ-نزدیک گرفته شده، آسمان #تیتان به نسبت بی‌ابر دیده می‌شود. ولی در تصویر پایینی که در طول موج‌های فروسرخِ بلندتر گرفته شده، پهنه‌ی گسترده‌ای از ابرهای روشن به چشم می‌خورد. اگرچه هر دوی این عکس‌ها در طول موج‌های متفاوت گرفته شده‌اند، ولی چشمداشت پژوهشگران این بود که دستکم نشانه‌ای از ابر در تصویر بالایی هم ببینند [که ندیدند]. از همین رو در تلاش برآمده‌اند تا به آنچه که باعث این تفاوت شده پی ببرند.
با نزدیک شدن به تابستان نیمکره‌ی شمالی تیتان، مدل‌های هواشناسی تشکیل ابرهای بیشتری را در عرض‌های بالایی پیش‌بینی کرده‌اند، مانند همان چیزی که کاسینی در اواخر تابستان نیمکره‌ی جنوبی در سال ۲۰۰۴ دیده بود [کاسینی در آن زمان تازه به کیوان رسیده بود-م]. گروه دانشمندان با طیف‌سنج نقشه‌برداری نور دیدنی و فروسرخ کاسینی (VIMS) و زیرسامانه‌ی تصویربرداری علمی آن (ISS) تیتان را زیر نظر داشته‌اند تا دگرگونی‌هایی که با تغییر فصل در الگوهای آب و هوایی آن رخ می‌دهد را ثبت کنند، به ویژه آغاز پیدایش ابرها در مناطق قطبی شمال، جایی که دریاچه‌ها و دریاهای تیتان در آن متمرکز شده‌اند.
دو گذر پی در پی کاسینی از کنار تیتان (گذرهای T120 و T121) که به ترتیب در ۷ ژوئن و ۲۵ ژوییه‌ی ۲۰۱۶ انجام شد، دیدگاهی از عرض‌های شمالی بالا در دوره‌های زمانی گسترده (بیش از ۲۴ ساعت در هر گذر) به دانشمندان داد. شگفت این که عکس‌های ISS و VIMS در این گذرها تفاوت خیره‌کننده‌ای با یکدیگر داشتند. در عکس‌های ISS (عکس سیاه و سفید بالایی)، ساختارهای سطحی را به سادگی می‌شود شناسایی کرد و تنها چند تکه ابر کوچک و جدا از هم در آن دیده می‌شود. برخلاف آن، عکس‌های VIMS (عکس رنگی پایین) نشانگر وجود پوشش ابری گسترده در هر دو گذر است.
هر دو دستگاه عکس‌هایشان را در یک دوره‌ی زمانی گرفته‌اند، بنابراین بعید است تفاوت در زاویه‌ی روشنایی یا تغییرات در خود ابرها دلیل این تفاوت آشکار باشند: VIMS ویژگی‌های جَوی پایدار را در سرتاسر دوره‌ی تصویربرداری مشاهده کرده و ISS هم در تمام مدت، ویژگی‌های سطح را با تنها چند ابر کوچک در آسمان دیده.
به نظر می‌رسد دلیل این تفاوت را باید در جو مه‌آلود تیتان جستجو کرد. مشاهده‌ی درون این ابرها در طول موج‌های فروسرخِ بلندتری که VIMS به آنها حسمند است (تا ۵ میکرون) آسان‌تر است تا مشاهده در طول موج‌های کوتاه‌ترِ فروسرخ-نزدیک که توسط ISS برای تصویربرداری از سطح تیتان و لایه‌های پایین جو به کار می‌رود (۰.۹۴ میکرون).
ابرهای فراز-بلند و نازک پَرسا (سیروس) از دید نورشناسی در طول موج‌های بلندتر (VIMS)، مات‌تر از ریزگردهای جوی، ولی در طول موج‌های کوتاه‌تر (ISS) شفاف‌تر از ریزگردها هستند، به همین دلیل در عکس‌های VIMS دیده می‌شوند، و همزمان در عکس‌های ISS ناپیدا هستند- مانند این که بخواهیم یک لایه‌ی نازک #ابر را در یک روز گردوخاکی روی زمین ببینیم.
این پدیده از ژوییه‌ی ۲۰۱۶ دیگر دیده نشده، ولی کاسینی که ماموریتش در سال ۲۰۱۷ پایان خواهد یافت، تا آن زمان چند شانس دیگر برای دیدار با تیتان دارد و در آن زمان‌ها دانشمندان می‌توانند آن را تماشا کرده و چگونگی تغییرات جوی‌اش را بررسی کنند.
این دو عکس در جریانِ گذرِ T120 در ۷ ژوئن (#VIMS) و ۸ ژوئن (#ISS) گرفته شده. فاصله‌ی کاسینی از تیتان در عکس VIMS حدود ۴۵ هزار کیلومتر و در عکس ISS حدود ۶۴۰ هزار کیلومتر بود. عکس VIMS پردازش شده تا ابرها بهتر نمایان شوند؛ در این تصویر که با رنگ‌های نمایشی رنگ‌آمیزی شده، ابرها تقریبا به رنگ سفید دیده می‌شوند، ریزگردهای جوی به رنگ صورتی، و سطح هم به رنگ سبز نمایش داده شده.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/titan.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------—
https://goo.gl/A2QPlB
* اینجا یک همسنجی (مقایسه) میان دو عکس از #فضاپیمای_کاسینی ناسا را می‌بینیم که از نظر زمانی بسیار نزدیک به هم گرفته شده‌اند و یک راز شگفت‌انگیز را نشان می‌دهند: چرا ابرهای تیتان، ماه سیاره‌ی #کیوان در برخی از عکس‌ها دیده می‌شوند و در برخی دیگر نه؟
در تصویر بالایی که در طیف فروسرخ-نزدیک گرفته شده، آسمان #تیتان به نسبت بی‌ابر دیده می‌شود. ولی در تصویر پایینی که در طول موج‌های فروسرخِ بلندتر گرفته شده، پهنه‌ی گسترده‌ای از ابرهای روشن به چشم می‌خورد. اگرچه هر دوی این عکس‌ها در طول موج‌های متفاوت گرفته شده‌اند، ولی چشمداشت پژوهشگران این بود که دستکم نشانه‌ای از ابر در تصویر بالایی هم ببینند [که ندیدند]. از همین رو در تلاش برآمده‌اند تا به آنچه که باعث این تفاوت شده پی ببرند.
با نزدیک شدن به تابستان نیمکره‌ی شمالی تیتان، مدل‌های هواشناسی تشکیل ابرهای بیشتری را در عرض‌های بالایی پیش‌بینی کرده‌اند، مانند همان چیزی که کاسینی در اواخر تابستان نیمکره‌ی جنوبی در سال ۲۰۰۴ دیده بود [کاسینی در آن زمان تازه به کیوان رسیده بود-م]. گروه دانشمندان با طیف‌سنج نقشه‌برداری نور دیدنی و فروسرخ کاسینی (VIMS) و زیرسامانه‌ی تصویربرداری علمی آن (ISS) تیتان را زیر نظر داشته‌اند تا دگرگونی‌هایی که با تغییر فصل در الگوهای آب و هوایی آن رخ می‌دهد را ثبت کنند، به ویژه آغاز پیدایش ابرها در مناطق قطبی شمال، جایی که دریاچه‌ها و دریاهای تیتان در آن متمرکز شده‌اند.
دو گذر پی در پی کاسینی از کنار تیتان (گذرهای T120 و T121) که به ترتیب در ۷ ژوئن و ۲۵ ژوییه‌ی ۲۰۱۶ انجام شد، دیدگاهی از عرض‌های شمالی بالا در دوره‌های زمانی گسترده (بیش از ۲۴ ساعت در هر گذر) به دانشمندان داد. شگفت این که عکس‌های ISS و VIMS در این گذرها تفاوت خیره‌کننده‌ای با یکدیگر داشتند. در عکس‌های ISS (عکس سیاه و سفید بالایی)، ساختارهای سطحی را به سادگی می‌شود شناسایی کرد و تنها چند تکه ابر کوچک و جدا از هم در آن دیده می‌شود. برخلاف آن، عکس‌های VIMS (عکس رنگی پایین) نشانگر وجود پوشش ابری گسترده در هر دو گذر است.
هر دو دستگاه عکس‌هایشان را در یک دوره‌ی زمانی گرفته‌اند، بنابراین بعید است تفاوت در زاویه‌ی روشنایی یا تغییرات در خود ابرها دلیل این تفاوت آشکار باشند: VIMS ویژگی‌های جَوی پایدار را در سرتاسر دوره‌ی تصویربرداری مشاهده کرده و ISS هم در تمام مدت، ویژگی‌های سطح را با تنها چند ابر کوچک در آسمان دیده.
به نظر می‌رسد دلیل این تفاوت را باید در جو مه‌آلود تیتان جستجو کرد. مشاهده‌ی درون این ابرها در طول موج‌های فروسرخِ بلندتری که VIMS به آنها حسمند است (تا ۵ میکرون) آسان‌تر است تا مشاهده در طول موج‌های کوتاه‌ترِ فروسرخ-نزدیک که توسط ISS برای تصویربرداری از سطح تیتان و لایه‌های پایین جو به کار می‌رود (۰.۹۴ میکرون).
ابرهای فراز-بلند و نازک پَرسا (سیروس) از دید نورشناسی در طول موج‌های بلندتر (VIMS)، مات‌تر از ریزگردهای جوی، ولی در طول موج‌های کوتاه‌تر (ISS) شفاف‌تر از ریزگردها هستند، به همین دلیل در عکس‌های VIMS دیده می‌شوند، و همزمان در عکس‌های ISS ناپیدا هستند- مانند این که بخواهیم یک لایه‌ی نازک #ابر را در یک روز گردوخاکی روی زمین ببینیم.
این پدیده از ژوییه‌ی ۲۰۱۶ دیگر دیده نشده، ولی کاسینی که ماموریتش در سال ۲۰۱۷ پایان خواهد یافت، تا آن زمان چند شانس دیگر برای دیدار با تیتان دارد و در آن زمان‌ها دانشمندان می‌توانند آن را تماشا کرده و چگونگی تغییرات جوی‌اش را بررسی کنند.
این دو عکس در جریانِ گذرِ T120 در ۷ ژوئن (#VIMS) و ۸ ژوئن (#ISS) گرفته شده. فاصله‌ی کاسینی از تیتان در عکس VIMS حدود ۴۵ هزار کیلومتر و در عکس ISS حدود ۶۴۰ هزار کیلومتر بود. عکس VIMS پردازش شده تا ابرها بهتر نمایان شوند؛ در این تصویر که با رنگ‌های نمایشی رنگ‌آمیزی شده، ابرها تقریبا به رنگ سفید دیده می‌شوند، ریزگردهای جوی به رنگ صورتی، و سطح هم به رنگ سبز نمایش داده شده.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/titan.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«دوازدهمین سالگرد فرود یک کاوشگر بر سطح تیتان»
—---------------------------------------------------—
درست ۱۲ سال پیش، در ۱۴ ژانویه‌ی ۲۰۰۵، کاوشگر اروپایی هویگنس بر سطح تیتان، ماه مه‌آلود سیاره‌ی کیوان (زحل) فرود آمد. این کاوشگر که بر دوش #فضاپیمای_کاسینی ناسا به فضا رفته بود، دورترین فرود بر یک جرم فرازمینی، و تنها فرود بر سطح دنیایی در بخش بیرونی سامانهی خورشیدی را انجام داد.
در ویدیویی که اینجا می‌بینید از عکس‌های واقعی که #کاوشگر_هویگنس به هنگام فرود گرفته بود بهره گرفته شده [از ثانیه‌ی ۲۷ به بعد]. فرود این کاوشگر با چتر نجات انجام شد و ۲.۵ ساعت زمان برد. جو بسیار چگال #تیتان از فاصله‌ی حدود ۷۰ کیلومتری سطح صاف شد و کوه‌های روشنی از یخ ناهموار و زمینه‌های تیره و پستی که گویا بستر خشک یک دریاچه بودند پدیدار گشت.
دانشمندان از دیدن کانال‌های زهکشی تیره و شاخه شاخه که نشان می‌داد رودهایی پرخروش از متان مایع بر روی سطح روان بوده شگفت‌زده شدند. آنها فکر کرده بودند تیتان یک اقیانوس سطحی از هیدروکربن‌های مایع دارد و به همین دلیل برای احتیاط، هویگنس را مناسب شناور شدن طراحی کرده بودند ولی کاسینی بعدها نشان داد که دریاچه‌ها و دریاهای بزرگ بیشتر محدود به قطب‌های تیتان هستند.
هویگنس بر سطح یک دشت سیلابی، در میان سنگ‌هایی "گِرد" از آب یخ‌زده فرود آمد، و حتی سایه‌ی چتر نجاتش را نیز به تصویر کشید.
فرود هویگنس گامی بزرگ در کاوش سامانهی خورشیدی بود. تاکنون هیچ فضاپیمای دیگری بر سطحی دورتر از آن فرود نیامده. این کاوشگر دستاورد همکاری بین‌المللی در ماموریت کاسینی-هویگنس بود که در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با فرو رفتن کاسینی در جو کیوان به پایان خواهد رسید.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Huygens.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------—
درست ۱۲ سال پیش، در ۱۴ ژانویه‌ی ۲۰۰۵، کاوشگر اروپایی هویگنس بر سطح تیتان، ماه مه‌آلود سیاره‌ی کیوان (زحل) فرود آمد. این کاوشگر که بر دوش #فضاپیمای_کاسینی ناسا به فضا رفته بود، دورترین فرود بر یک جرم فرازمینی، و تنها فرود بر سطح دنیایی در بخش بیرونی سامانهی خورشیدی را انجام داد.
در ویدیویی که اینجا می‌بینید از عکس‌های واقعی که #کاوشگر_هویگنس به هنگام فرود گرفته بود بهره گرفته شده [از ثانیه‌ی ۲۷ به بعد]. فرود این کاوشگر با چتر نجات انجام شد و ۲.۵ ساعت زمان برد. جو بسیار چگال #تیتان از فاصله‌ی حدود ۷۰ کیلومتری سطح صاف شد و کوه‌های روشنی از یخ ناهموار و زمینه‌های تیره و پستی که گویا بستر خشک یک دریاچه بودند پدیدار گشت.
دانشمندان از دیدن کانال‌های زهکشی تیره و شاخه شاخه که نشان می‌داد رودهایی پرخروش از متان مایع بر روی سطح روان بوده شگفت‌زده شدند. آنها فکر کرده بودند تیتان یک اقیانوس سطحی از هیدروکربن‌های مایع دارد و به همین دلیل برای احتیاط، هویگنس را مناسب شناور شدن طراحی کرده بودند ولی کاسینی بعدها نشان داد که دریاچه‌ها و دریاهای بزرگ بیشتر محدود به قطب‌های تیتان هستند.
هویگنس بر سطح یک دشت سیلابی، در میان سنگ‌هایی "گِرد" از آب یخ‌زده فرود آمد، و حتی سایه‌ی چتر نجاتش را نیز به تصویر کشید.
فرود هویگنس گامی بزرگ در کاوش سامانهی خورشیدی بود. تاکنون هیچ فضاپیمای دیگری بر سطحی دورتر از آن فرود نیامده. این کاوشگر دستاورد همکاری بین‌المللی در ماموریت کاسینی-هویگنس بود که در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با فرو رفتن کاسینی در جو کیوان به پایان خواهد رسید.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Huygens.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«الکتریسیته ساکن بر شن‌های تیتان فرمان می‌راند»
—------------------------------------------
* آزمایش‌هایی که به رهبری بنیاد فناوری جورجیا در آتلانتا انجام شده نشان می‌دهند که ذراتی که سطح تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی کیوان (زحل) را پوشانده‌اند دارای "بار الکتریکی" هستند.
هنگامی که باد به اندازه‌ی کافی سریع (حدود ۱۵ مایل بر ساعت) روی #تیتان می‌وزد، دانه‌های غیرسیلیکاتی از جا کنده می‌شوند و در حرکتی به نام "جهش" (saltation) به پرواز در می‌آیند. در این روند، آنها با برخورد و اصطکاک با یکدیگر باردار می‌شوند -مانند بادکنکی که روی موها کشیده شود- و به شیوه‌ای که در شنزارهای زمین دیده نشده، توده می‌شوند، به گونه‌ای که در برابر حرکت بیشتر پایداری می‌کنند. این دانه‌ها بار الکتریکی خود را تا چند روز یا چند ماه حفظ می‌کنند و به مواد هیدروکربنی دیگر می‌چسبند، بسیار همانند دانه‌های یونولیت در جعبه‌های فروشگاه‌های زمین.
@onestar_in_sevenskies
یوزف دوفک، استاد جورجیاتک و رهبر این پژوهش می‌گوید: «اگر روی تیتان چند مشت ماسه را برداریم و با آن یک قلعه‌ی شنی درست کنیم، شاید به دلیل ویژگی‌های الکتروستاتیکی تا هفته‌ها کنار هم بمانند. هر فضاپیمایی که روی مناطق شنی تیتان فرود بیاید، به سختی می‌تواند تمیز بماند. انگار که گربه‌ای را در جعبه‌ای پر از دانه‌های یونولیت بگذاریم.»
کشف این باردار شدن ماسه‌ها شاید بتواند یک پدیده‌ی شگفت‌انگیز را توضیح دهد. بادهای غالب سطح تیتان از خاور به باختر می‌وزند، ولی به نظر می‌رسد تلماسه‌های آن که بلندیشان به ۱۰۰ متر می‌رسد، در جهت خلاف شکل می‌گیرند.
جاش مندز هارپر، زمین‌شناس در جورجیاتک و دانشجوی دکترای مهندسی برق که نویسنده‌ی اصلی این پژوهش نیز بود می‌گوید: «این نیروهای الکتروستاتیکی آستانه‌ی اصطکاک را بالا می‌برند. این باعث می‌شود دانه‌های به اندازه‌ای به هم بچسبند و یکپارچه شوند که تنها بادهای سهمگین بتوانند جابجایشان کنند. بادهای غالب تیتان هم به اندازه‌ی کافی نیرو ندارند که به تلماسه‌ها شکل دهند.»
این پژوهشگران برای آزمایش جریان ذرات در شرایط همسان با تیتان، در آزمایشگاه جرجیاتک آزمایشی با فشار تعریف شده انجام دادند. آنها دانه‌های نفتالین و بی‌فنیل (دو ماده‌ی سمی هیدروکربنی که به باور دانشمندان روی سطح تیتان وجود دارد) را در یک استوانه‌ی کوچک ریختند. سپس استوانه را تا ۲۰ دقیقه در یک محیط خشک نیتروژن خالص (۹۸ درصد هوای تیتان را نیتروژن تشکیل داده) چرخاندند. پس از آن، ویژگی‌های الکتریکی هر یک از دانه‌ها را به هنگام بیرون ریختن از استوانه سنجیدند.
@onestar_in_sevenskies
مندز هارپر می‌گوید: «همه‌ی ذرات باردار شده بودند، و ۲ تا ۵ درصد آنها از استوانه بیرون نیامدند. آنها به یکدیگر و به دیواره‌ی استوانه چسبیده بودند. هنگامی که همین آزمایش را با ماسه و خاکستر آتشفشانی در محیط زمین-مانند انجام دادیم، همه‌ی دانه‌ها از استوانه بیرون آمدند و هیچ کدام به چیزی نچسبیدند.»
شن و ماسه‌های زمین هم در اثر جابجایی باردار می‌شوند، ولی بار الکتریکی‌شان کمتر است و آن را به تندی از دست می‌دهند. این یک دلیل اینست که چرا هنگام ساختن قلعه‌ی شنی، برای کنار هم نگه داشتن ماسه‌ها نیاز به آب داریم. تیتان این گونه نیست.
جورج مک‌دانلد، دانشجوی کارشناسی ارشد در دانشکده‌ی علوم زمین و جو، و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «این مواد دانه‌ای غیرسیلیکاتی می‌توانند بار الکتریکی خود را تا چند روز، چند هفته، یا چند ماه در شرایط .......
ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇
—------------------------------------------
* آزمایش‌هایی که به رهبری بنیاد فناوری جورجیا در آتلانتا انجام شده نشان می‌دهند که ذراتی که سطح تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی کیوان (زحل) را پوشانده‌اند دارای "بار الکتریکی" هستند.
هنگامی که باد به اندازه‌ی کافی سریع (حدود ۱۵ مایل بر ساعت) روی #تیتان می‌وزد، دانه‌های غیرسیلیکاتی از جا کنده می‌شوند و در حرکتی به نام "جهش" (saltation) به پرواز در می‌آیند. در این روند، آنها با برخورد و اصطکاک با یکدیگر باردار می‌شوند -مانند بادکنکی که روی موها کشیده شود- و به شیوه‌ای که در شنزارهای زمین دیده نشده، توده می‌شوند، به گونه‌ای که در برابر حرکت بیشتر پایداری می‌کنند. این دانه‌ها بار الکتریکی خود را تا چند روز یا چند ماه حفظ می‌کنند و به مواد هیدروکربنی دیگر می‌چسبند، بسیار همانند دانه‌های یونولیت در جعبه‌های فروشگاه‌های زمین.
@onestar_in_sevenskies
یوزف دوفک، استاد جورجیاتک و رهبر این پژوهش می‌گوید: «اگر روی تیتان چند مشت ماسه را برداریم و با آن یک قلعه‌ی شنی درست کنیم، شاید به دلیل ویژگی‌های الکتروستاتیکی تا هفته‌ها کنار هم بمانند. هر فضاپیمایی که روی مناطق شنی تیتان فرود بیاید، به سختی می‌تواند تمیز بماند. انگار که گربه‌ای را در جعبه‌ای پر از دانه‌های یونولیت بگذاریم.»
کشف این باردار شدن ماسه‌ها شاید بتواند یک پدیده‌ی شگفت‌انگیز را توضیح دهد. بادهای غالب سطح تیتان از خاور به باختر می‌وزند، ولی به نظر می‌رسد تلماسه‌های آن که بلندیشان به ۱۰۰ متر می‌رسد، در جهت خلاف شکل می‌گیرند.
جاش مندز هارپر، زمین‌شناس در جورجیاتک و دانشجوی دکترای مهندسی برق که نویسنده‌ی اصلی این پژوهش نیز بود می‌گوید: «این نیروهای الکتروستاتیکی آستانه‌ی اصطکاک را بالا می‌برند. این باعث می‌شود دانه‌های به اندازه‌ای به هم بچسبند و یکپارچه شوند که تنها بادهای سهمگین بتوانند جابجایشان کنند. بادهای غالب تیتان هم به اندازه‌ی کافی نیرو ندارند که به تلماسه‌ها شکل دهند.»
این پژوهشگران برای آزمایش جریان ذرات در شرایط همسان با تیتان، در آزمایشگاه جرجیاتک آزمایشی با فشار تعریف شده انجام دادند. آنها دانه‌های نفتالین و بی‌فنیل (دو ماده‌ی سمی هیدروکربنی که به باور دانشمندان روی سطح تیتان وجود دارد) را در یک استوانه‌ی کوچک ریختند. سپس استوانه را تا ۲۰ دقیقه در یک محیط خشک نیتروژن خالص (۹۸ درصد هوای تیتان را نیتروژن تشکیل داده) چرخاندند. پس از آن، ویژگی‌های الکتریکی هر یک از دانه‌ها را به هنگام بیرون ریختن از استوانه سنجیدند.
@onestar_in_sevenskies
مندز هارپر می‌گوید: «همه‌ی ذرات باردار شده بودند، و ۲ تا ۵ درصد آنها از استوانه بیرون نیامدند. آنها به یکدیگر و به دیواره‌ی استوانه چسبیده بودند. هنگامی که همین آزمایش را با ماسه و خاکستر آتشفشانی در محیط زمین-مانند انجام دادیم، همه‌ی دانه‌ها از استوانه بیرون آمدند و هیچ کدام به چیزی نچسبیدند.»
شن و ماسه‌های زمین هم در اثر جابجایی باردار می‌شوند، ولی بار الکتریکی‌شان کمتر است و آن را به تندی از دست می‌دهند. این یک دلیل اینست که چرا هنگام ساختن قلعه‌ی شنی، برای کنار هم نگه داشتن ماسه‌ها نیاز به آب داریم. تیتان این گونه نیست.
جورج مک‌دانلد، دانشجوی کارشناسی ارشد در دانشکده‌ی علوم زمین و جو، و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «این مواد دانه‌ای غیرسیلیکاتی می‌توانند بار الکتریکی خود را تا چند روز، چند هفته، یا چند ماه در شرایط .......
ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇
«و "پایان بزرگ" آغاز شد»
—---------------------—
* در نخستین ساعت‌های بامداد روز یکشنبه، فضاپیمای بین‌المللی کاسینی-هویگنس آخرین دیدار خود را با تیتان، بزرگ‌ترین ماه کیوان انجام داد و از فاصله‌ی حدود ۱۰۰۰ کیلومتری جو پرغبار و پوشیده از ابرش گذشت.
تصویری که اینجا می‌بینید یک عکس خام است که کاسینی روز شنبه، ساعت ۱۸:۴۲ به وقت گرینویچ گرفته و روز یکشنبه به زمین فرستاده. این یکی از عکس‌های بسیاریست که در بایگانی عکس‌های خام کاسینی می‌توان یافت.
کاسینی در این واپسین گذر از گرانش #تیتان کمک گرفت تا در فرآیندی به نام "#قلاب‌سنگ_گرانشی"، مسیر مداریش را تغییر داده و وارد آخرین گام ماموریتش به نام "#پایان_بزرگ" شود. این گام از ۲۲ مدار هفتگی تشکیل شده که در آنها، فضاپیما ۲۲ بار به درون فضای میان حلقه‌های درونی و قله‌ی ابرهای سیاره شیرجه خواهد زد. نخستین شیرجه روز چهارشنبه انجام خواهد شد.
فضاپیمای کاسینی در ماه‌های آینده چندین گذر نا-هدفمند دیگر -ولی از فاصله‌ای بسیار بیشتر- از کنار تیتان و دیگر ماه‌های کیوان انجام می‌دهد. این گذرهای بدون هدف نیاز به مانور ویژه‌ای ندارند، ولی شاید کاسینی به طور شانسی در شماری از آنها از فاصله‌ی به نسبت نزدیکِ برخی از ماه‌ها بگذرد.
کاسینی در روز ۱۱ سپتامبر یک بار دیگر و برای آخرین بار از فاصله‌ی دور از کنار تیتان خواهد گذشت. این گذر "بوسه‌ی خداحافظی" نامیده شده زیرا فضاپیما پس از آن یکراست به سوی کیوان می‌رود تا در ۱۵ سپتامبر با آن برخورد کند. #فضاپیمای_کاسینی سوختش دارد به پایان می‌رسد و هر آن امکان دارد به یکی از ماه‌های کیوان بخورد، به همین دلیل دانشمندان این برنامه را ریخته‌اند تا مبادا به یکی از ماه‌های احتمالا زیست‌پذیرش -مانند انسلادوس- برخورد کرده و محیط آن را با میکروب‌های زمینی که شاید هنوز همراهش باشند بیالاید.
در روز ۲۵ آوریل، ساعت ۱۳:۳۰ به وقت گرینویچ یک نشست رسانه‌ای در همایش انجمن دانش زمین اروپا در وین برگزار می‌شود که همراه با پیش‌نمایشی از پایان بزرگ، و همچنین بزرگداشت دستاوردهای علمی خیره‌کننده‌ی کاسینی در گردش ۱۳ ساله و باورنکردنی آن در سامانهی #کیوان خواهد بود.
همین امروز یافته‌ی تازهای در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شد: اگر از مدار کاسینی نگاه شود، سمت شب تیتان ۱۰ تا ۲۰۰ برابر درخشان‌تر از سمت روز آن دیده می‌شود. دانشمندان دلیل احتمالی آن را پیش‌پراکنش (پراکندگی رو به جلوی) کارامد نور خورشید توسط جو گسترده و چگال تیتان می‌دانند، رفتاری که در سامانهی خورشیدی، تنها در تیتان دیده شده.
https://goo.gl/4bsDtp
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/GrandFinale.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------—
* در نخستین ساعت‌های بامداد روز یکشنبه، فضاپیمای بین‌المللی کاسینی-هویگنس آخرین دیدار خود را با تیتان، بزرگ‌ترین ماه کیوان انجام داد و از فاصله‌ی حدود ۱۰۰۰ کیلومتری جو پرغبار و پوشیده از ابرش گذشت.
تصویری که اینجا می‌بینید یک عکس خام است که کاسینی روز شنبه، ساعت ۱۸:۴۲ به وقت گرینویچ گرفته و روز یکشنبه به زمین فرستاده. این یکی از عکس‌های بسیاریست که در بایگانی عکس‌های خام کاسینی می‌توان یافت.
کاسینی در این واپسین گذر از گرانش #تیتان کمک گرفت تا در فرآیندی به نام "#قلاب‌سنگ_گرانشی"، مسیر مداریش را تغییر داده و وارد آخرین گام ماموریتش به نام "#پایان_بزرگ" شود. این گام از ۲۲ مدار هفتگی تشکیل شده که در آنها، فضاپیما ۲۲ بار به درون فضای میان حلقه‌های درونی و قله‌ی ابرهای سیاره شیرجه خواهد زد. نخستین شیرجه روز چهارشنبه انجام خواهد شد.
فضاپیمای کاسینی در ماه‌های آینده چندین گذر نا-هدفمند دیگر -ولی از فاصله‌ای بسیار بیشتر- از کنار تیتان و دیگر ماه‌های کیوان انجام می‌دهد. این گذرهای بدون هدف نیاز به مانور ویژه‌ای ندارند، ولی شاید کاسینی به طور شانسی در شماری از آنها از فاصله‌ی به نسبت نزدیکِ برخی از ماه‌ها بگذرد.
کاسینی در روز ۱۱ سپتامبر یک بار دیگر و برای آخرین بار از فاصله‌ی دور از کنار تیتان خواهد گذشت. این گذر "بوسه‌ی خداحافظی" نامیده شده زیرا فضاپیما پس از آن یکراست به سوی کیوان می‌رود تا در ۱۵ سپتامبر با آن برخورد کند. #فضاپیمای_کاسینی سوختش دارد به پایان می‌رسد و هر آن امکان دارد به یکی از ماه‌های کیوان بخورد، به همین دلیل دانشمندان این برنامه را ریخته‌اند تا مبادا به یکی از ماه‌های احتمالا زیست‌پذیرش -مانند انسلادوس- برخورد کرده و محیط آن را با میکروب‌های زمینی که شاید هنوز همراهش باشند بیالاید.
در روز ۲۵ آوریل، ساعت ۱۳:۳۰ به وقت گرینویچ یک نشست رسانه‌ای در همایش انجمن دانش زمین اروپا در وین برگزار می‌شود که همراه با پیش‌نمایشی از پایان بزرگ، و همچنین بزرگداشت دستاوردهای علمی خیره‌کننده‌ی کاسینی در گردش ۱۳ ساله و باورنکردنی آن در سامانهی #کیوان خواهد بود.
همین امروز یافته‌ی تازهای در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شد: اگر از مدار کاسینی نگاه شود، سمت شب تیتان ۱۰ تا ۲۰۰ برابر درخشان‌تر از سمت روز آن دیده می‌شود. دانشمندان دلیل احتمالی آن را پیش‌پراکنش (پراکندگی رو به جلوی) کارامد نور خورشید توسط جو گسترده و چگال تیتان می‌دانند، رفتاری که در سامانهی خورشیدی، تنها در تیتان دیده شده.
https://goo.gl/4bsDtp
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/GrandFinale.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ابرهای روشن و دریاچه‌های تیره تیتان»
—---------------------------------—
فضاپیمای کاسینی ناسا ابرهای متانی روشنی که در آسمان تابستانی تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان (زحل) شناورند، و همچنین دریاها و دریاچه‌های هیدروکربنی تیره‌رنگ پیرامون قطب شمال آن را به تصویر کشیده است.
برخلاف سال‌های گذشته، اکنون بیشتر عرض‌های شمالی بالای #تیتان روشن از نور خورشید است. انقلاب تابستانی #کیوان در روز ۲۴ می ۲۰۱۷ رخ داد.
این عکس در روز ۹ ژوئن ۲۰۱۷، به کمک دوربین زاویه-باریک #فضاپیمای_کاسینی و با بهره از یک فیلتر طیفی که ترجیحا طول موج‌های فروسرخ-نزدیک در دو سوی ۹۳۸ نانومتر را از خود می‌گذراند ثبت شده. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از تیتان حدود ۵۰۷۰۰۰ کیلومتر بود.
https://goo.gl/w6PJZF
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Titan.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------—
فضاپیمای کاسینی ناسا ابرهای متانی روشنی که در آسمان تابستانی تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان (زحل) شناورند، و همچنین دریاها و دریاچه‌های هیدروکربنی تیره‌رنگ پیرامون قطب شمال آن را به تصویر کشیده است.
برخلاف سال‌های گذشته، اکنون بیشتر عرض‌های شمالی بالای #تیتان روشن از نور خورشید است. انقلاب تابستانی #کیوان در روز ۲۴ می ۲۰۱۷ رخ داد.
این عکس در روز ۹ ژوئن ۲۰۱۷، به کمک دوربین زاویه-باریک #فضاپیمای_کاسینی و با بهره از یک فیلتر طیفی که ترجیحا طول موج‌های فروسرخ-نزدیک در دو سوی ۹۳۸ نانومتر را از خود می‌گذراند ثبت شده. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از تیتان حدود ۵۰۷۰۰۰ کیلومتر بود.
https://goo.gl/w6PJZF
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Titan.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«دریاچه‌های آرام تیتان برای شنا مناسبند»
—---------------------------------—
* دریاچه‌های متان مایع روی تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان، برای شنا مناسبند ولی برای موج‌سواری نه. بر پایه‌ی پژوهشی تازه که در دانشگاه تگزاس در آستین انجام شده، بلندی بیشتر موج‌های دریاچه‌های تیتان تنها حدود ۱ سانتیمتر است؛ این نشانگر محیطی آرام است و می‌تواند برای کاوشگرهایی که در آینده بر سطح تیتان فرود خواهند آمد خبر خوبی باشد.
سیرل گریما، پژوهشگر بنیاد ژئوفیزیک دانشگاه تگزاس (UTIG) می‌گوید: «علاقه‌ی بسیاری برای فرستادن کاوشگر به این دریاچه‌ها وجود دارد، و هنگامی که این کار انجام شود، باید فرودی آرام داشته باشیم و باد زیادی هم نباشد. بررسی ما نشان می‌دهد که چون موج‌ها چندان بلند نیستند، پس بادها هم به احتمال بسیار کم‌سرعتند.»
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در شماره‌ی ۲۹ ژوئن نشریه‌ی "ارث اند پلنتاری ساینس لترز" منتشر شده است. پژوهشگران دیگری از دانشگاه کرنل، آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، و آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز هم دانشمندان UTIG را در این پژوهش همراهی می کردند.
تیتان بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) است و یکی از جاهایی در سامانهی خورشیدیست که گمان می‌رود می‌تواند مواد زندگی‌ساز را در بر داشته باشد. در عکس‌هایی که #فضاپیمای_کاسینی ناسا گرفته، تیتان به دلیل وجود ابرهایی انبوه از نیتروژن و هیدروکربن‌ها در جو چگالَش، مانند یک گوی صاف قهوه‌ای‌رنگ دیده می‌شود. ولی عکس‌های راداری همین فضاپیما نشان می‌دهد که تیتان دارای یک پوسته‌ی سطحی از آب یخ‌زده است که جای جای آن را پهنه‌های هیدروکربن مایع پوشانده. در تیتان، باران‌های متان و اتان مایع از آسمان می‌بارد و دریاچه‌های ژرف را سیراب می‌کند، و احتمال می‌رود آتشفشان‌های یخی (یخ‌فشان‌ها) نیز آنها را به هوا می‌فرستند.
گریما می‌گوید: «جو تیتان بسیار پیچیده است، و مولکول‌های آلی پیچیده‌ای می‌سازد- بلوک‌های ساختمانی زندگی. شاید بشود این جو را گونه‌ای آزمایشگاه دانست که در آن می‌توانیم ببینیم چگونه ساده‌ترین مولکول‌ها به مولکول‌هایی پیچیده‌تری که سرانجام می‌توانند به زندگی بیانجامند دگردیسی می‌یابند.»
افزون بر آن، باور بر اینست که اقیانوسی از آب مایع زیر پوسته‌ی یخ‌زده‌ی تیتان وجود دارد.
گریما در زمانی که دانشجوی کارشناسی دانشگاه گرنوبل آلپ فرانسه بود -اکنون دانشجوی پسادکترای دانشگاه تگزاس است- روشی برای اندازه‌گیری زبری سطح در جزییات کوچکی که داده‌های راداری نشان می‌دادند پدید آورد. این روش که به نام "شناسایی آماری راداری" شناخته شده، برای سنجش چگالی برف‌ها و زبری سطح در جنوبگان و قطب شمال زمین، و همچنین برای کمک در گزینش جایگاه فرود سطح‌نشین اینسایت ناسا (InSight) که سال آینده راهی سیاره‌ی بهرام (مریخ) خواهد شد به کار رفته. پژوهشگران آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا پیشنهاد داده‌اند که او با بهره از این روش، موج‌های تیتان را هم بسنجد.
این پژوهش بر روی سه تا از بزرگ‌ترین دریاچه‌های نیمکره‌ی شمالی تیتان به کار می‌رود: دریای کراکن، دریای له‌جیا، و دریای پونگا. دریای کراکن که بزرگ‌تر از دو تای دیگر است، برآورد می‌شود از دریای مازندران (کاسپین) نیز گسترده‌تر باشد. گریما و گروهش با بررسی داده‌های راداری که کاسینی در اوایل تابستان تیتان گرد آورده بود پی بردند که موج‌های سطح این دریاچه‌ها کوچکند، با بلندی تنها حدود ۱ سانتیمتر و درازای ۲۰ سانتیمتر.
الکس هِیز، یکی از نویسندگان پژوهش و استادیار اخترشناسی در دانشگاه کرنل می‌گوید: «کار سیرل یک سنجش مستقلِ زبری دریا است و کمک می‌کند محدوده‌ی اندازه و سرشت امواج هر دریایی را تعیین کنیم. بر پایه‌ی یافته‌های این پژوهش، به نظر می‌رسد ما این دریاها را در زمانی نزدیک به زمان "آستانه‌ی تولید امواج" می‌بینیم؛ در این آستانه، بخش‌هایی از دریا هموارند و بخش‌هایی دیگر ناهموار.»
گریما می‌گوید: «این یافته‌ها سایه‌ی تردیدی بر این که فصل پُربادِ تیتان، اوایل تابستان است می‌اندازند، زیرا اگر باد شدیدتر بود، موج‌ها هم بزرگ‌تر می‌شدند.»
آگاهی از آب و هوای تیتان برای فرستادن ایمن یک کاوشگر روی سطح آن اهمیت دارد. به گفته‌ی گریما، اگرچه هنوز هیچ ماموریت رسمی برای تیتان برنامه‌ریزی نشده، ولی پیشنهادهای بسیاری از سوی پژوهشگران سراسر دنیا دارد ارایه می‌شود. این پژوهش نشان می‌دهد که اگر در آینده کاوشگری در آغاز تابستان بر سطح #تیتان بنشیند، شانس خوبی برای داشتن فرودی نرم خواهد داشت.
https://goo.gl/Tx57qg
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Titan-lakes.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------—
* دریاچه‌های متان مایع روی تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان، برای شنا مناسبند ولی برای موج‌سواری نه. بر پایه‌ی پژوهشی تازه که در دانشگاه تگزاس در آستین انجام شده، بلندی بیشتر موج‌های دریاچه‌های تیتان تنها حدود ۱ سانتیمتر است؛ این نشانگر محیطی آرام است و می‌تواند برای کاوشگرهایی که در آینده بر سطح تیتان فرود خواهند آمد خبر خوبی باشد.
سیرل گریما، پژوهشگر بنیاد ژئوفیزیک دانشگاه تگزاس (UTIG) می‌گوید: «علاقه‌ی بسیاری برای فرستادن کاوشگر به این دریاچه‌ها وجود دارد، و هنگامی که این کار انجام شود، باید فرودی آرام داشته باشیم و باد زیادی هم نباشد. بررسی ما نشان می‌دهد که چون موج‌ها چندان بلند نیستند، پس بادها هم به احتمال بسیار کم‌سرعتند.»
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در شماره‌ی ۲۹ ژوئن نشریه‌ی "ارث اند پلنتاری ساینس لترز" منتشر شده است. پژوهشگران دیگری از دانشگاه کرنل، آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، و آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز هم دانشمندان UTIG را در این پژوهش همراهی می کردند.
تیتان بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) است و یکی از جاهایی در سامانهی خورشیدیست که گمان می‌رود می‌تواند مواد زندگی‌ساز را در بر داشته باشد. در عکس‌هایی که #فضاپیمای_کاسینی ناسا گرفته، تیتان به دلیل وجود ابرهایی انبوه از نیتروژن و هیدروکربن‌ها در جو چگالَش، مانند یک گوی صاف قهوه‌ای‌رنگ دیده می‌شود. ولی عکس‌های راداری همین فضاپیما نشان می‌دهد که تیتان دارای یک پوسته‌ی سطحی از آب یخ‌زده است که جای جای آن را پهنه‌های هیدروکربن مایع پوشانده. در تیتان، باران‌های متان و اتان مایع از آسمان می‌بارد و دریاچه‌های ژرف را سیراب می‌کند، و احتمال می‌رود آتشفشان‌های یخی (یخ‌فشان‌ها) نیز آنها را به هوا می‌فرستند.
گریما می‌گوید: «جو تیتان بسیار پیچیده است، و مولکول‌های آلی پیچیده‌ای می‌سازد- بلوک‌های ساختمانی زندگی. شاید بشود این جو را گونه‌ای آزمایشگاه دانست که در آن می‌توانیم ببینیم چگونه ساده‌ترین مولکول‌ها به مولکول‌هایی پیچیده‌تری که سرانجام می‌توانند به زندگی بیانجامند دگردیسی می‌یابند.»
افزون بر آن، باور بر اینست که اقیانوسی از آب مایع زیر پوسته‌ی یخ‌زده‌ی تیتان وجود دارد.
گریما در زمانی که دانشجوی کارشناسی دانشگاه گرنوبل آلپ فرانسه بود -اکنون دانشجوی پسادکترای دانشگاه تگزاس است- روشی برای اندازه‌گیری زبری سطح در جزییات کوچکی که داده‌های راداری نشان می‌دادند پدید آورد. این روش که به نام "شناسایی آماری راداری" شناخته شده، برای سنجش چگالی برف‌ها و زبری سطح در جنوبگان و قطب شمال زمین، و همچنین برای کمک در گزینش جایگاه فرود سطح‌نشین اینسایت ناسا (InSight) که سال آینده راهی سیاره‌ی بهرام (مریخ) خواهد شد به کار رفته. پژوهشگران آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا پیشنهاد داده‌اند که او با بهره از این روش، موج‌های تیتان را هم بسنجد.
این پژوهش بر روی سه تا از بزرگ‌ترین دریاچه‌های نیمکره‌ی شمالی تیتان به کار می‌رود: دریای کراکن، دریای له‌جیا، و دریای پونگا. دریای کراکن که بزرگ‌تر از دو تای دیگر است، برآورد می‌شود از دریای مازندران (کاسپین) نیز گسترده‌تر باشد. گریما و گروهش با بررسی داده‌های راداری که کاسینی در اوایل تابستان تیتان گرد آورده بود پی بردند که موج‌های سطح این دریاچه‌ها کوچکند، با بلندی تنها حدود ۱ سانتیمتر و درازای ۲۰ سانتیمتر.
الکس هِیز، یکی از نویسندگان پژوهش و استادیار اخترشناسی در دانشگاه کرنل می‌گوید: «کار سیرل یک سنجش مستقلِ زبری دریا است و کمک می‌کند محدوده‌ی اندازه و سرشت امواج هر دریایی را تعیین کنیم. بر پایه‌ی یافته‌های این پژوهش، به نظر می‌رسد ما این دریاها را در زمانی نزدیک به زمان "آستانه‌ی تولید امواج" می‌بینیم؛ در این آستانه، بخش‌هایی از دریا هموارند و بخش‌هایی دیگر ناهموار.»
گریما می‌گوید: «این یافته‌ها سایه‌ی تردیدی بر این که فصل پُربادِ تیتان، اوایل تابستان است می‌اندازند، زیرا اگر باد شدیدتر بود، موج‌ها هم بزرگ‌تر می‌شدند.»
آگاهی از آب و هوای تیتان برای فرستادن ایمن یک کاوشگر روی سطح آن اهمیت دارد. به گفته‌ی گریما، اگرچه هنوز هیچ ماموریت رسمی برای تیتان برنامه‌ریزی نشده، ولی پیشنهادهای بسیاری از سوی پژوهشگران سراسر دنیا دارد ارایه می‌شود. این پژوهش نشان می‌دهد که اگر در آینده کاوشگری در آغاز تابستان بر سطح #تیتان بنشیند، شانس خوبی برای داشتن فرودی نرم خواهد داشت.
https://goo.gl/Tx57qg
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Titan-lakes.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تیتان، ماه سیاره کیوان هم مانند زمین "سطح دریا" دارد»
—------------------------------------------------—
* تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) از آنچه تاکنون می‌پنداشتیم هم به زمین شبیه‌تر است. بر پایه‌ی پژوهشی تازه، این ماه غول‌پیکر هم یک "سطح دریا"ی سراسری دارد، درست مانند سیاره‌ی خودمان.
بررسی‌های گذشته نشان داده بود که تیتان یک جَوِ چگالِ زمین‌مانند، و همچنین مایعات پایدار روی سطحش دارد- هرچند که پهنه‌های مایع تیتان از هیدروکربن‌هایی چون اتان و متان پر شده‌اند نه آب مایع. به گفته‌ی ناسا، در دو پژوهش تازهای که در دانشگاه کرنل انجام شده، یک همانندی خیره‌کننده‌ی دیگر میان زمین و تیتان آشکار شده است.
در پژوهش نخست که با بهره از داده‌های #فضاپیمای_کاسینی ناسا انجام شده، دقیق‌ترین نقشه‌ی مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک) تیتان تا به امروز به دست آمده. بر پایه‌ی همین نقشه، پژوهش دوم نشان می‌دهد که بزرگ‌ترین دریاها و دریاچه‌های هیدروکربنی #تیتان همگی یک سطح میانگین یا "سطح دریا"ی برابر دارند، بسیار مانند دریاها و اقیانوس‌های زمین. هر دو پژوهش در نشریه‌ی فیزیکال ریویو لترز منتشر شده.
این نقشه‌ی مکان‌نگاری چند ویژگی دیگر را نیز روی تیتان نشان می‌دهند، از جمله کوه‌هایی که بلندیشان به ۷۰۰ متر می‌رسد و گودی‌هایی در مناطق استوایی که یا می‌توانند بازمانده‌ی دریاهای خشک شده‌ی باستانی باشند یا دستاورد جریان موادی باشند که از یخ‌فشان‌ها به بیرون سرازیر شده. نقشه‌ی تازه همچنین نشان می‌دهد که تیتان پَخت‌تر از چیزیست که فکر می‌کردیم (یک کره‌گون، حجمی که کره‌ی کامل نیست)، بنابراین کلفتی پوسته‌ی آن متغیرتر از چشمداشت‌هاست.
دانشمندان به کمک این داده‌های مکان‌نگاشتی پی بردند که بزرگ‌ترین دریاچه‌ها و دریاهای مایع تیتان دارای ارتفاع (بلندی) سطح ثابتی نسبت به کشش گرانشی آن هستند- درست مانند اقیانوس‌های اطلس و آرام زمین.
همچنین پژوهش دوم نشان می‌دهد که دریاهای کوچک‌تر تیتان چند صد پا بلندتر از سطح دریا هستند، باز هم مانند آنچه روی زمین می‌بینیم. برای نمونه، دریاچه‌ی تیتی‌کاکا در رشته کوه آند بیش از ۱۲۰۰۰ پا (۳۶۵۰ متر) بالاتر از سطح دریاست.
ولی همانندی‌های زمین و تیتان همین جا پایان نمی‌پذیرد، بر پایه‌ی این پژوهش، پهنه‌های مایع تیتان از زیر سطح آن به هم وصلند، از راه چیزهایی مانند سامانه‌های آبخوان (سفره‌های زیرزمینی) که در زمین می‌بینیم.
در گزارش ناسا آمده: «به نظر می‌رسد زیر سطح تیتان هیدروکربن مایع روانست، همان گونه که آب زیر سطح زمین، از میان سنگ‌ها و منفذها یا شن‌ها جریان پیدا می‌کند و همین باعث می‌شود دریاچه‌هایی که به هم نزدیکند به هم راه پیدا کنند و سطحشان با هم یکسان شود.»
🔴 تصویر: دریای له‌جیا، دومین پهنه‌ی مایع تیتان و یکی از چندین دریا و دریاچه‌ای که شمالگان تیتان را آراسته‌اند.
https://goo.gl/WS1ZCb
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/TitanSeaLevel.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------------—
* تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) از آنچه تاکنون می‌پنداشتیم هم به زمین شبیه‌تر است. بر پایه‌ی پژوهشی تازه، این ماه غول‌پیکر هم یک "سطح دریا"ی سراسری دارد، درست مانند سیاره‌ی خودمان.
بررسی‌های گذشته نشان داده بود که تیتان یک جَوِ چگالِ زمین‌مانند، و همچنین مایعات پایدار روی سطحش دارد- هرچند که پهنه‌های مایع تیتان از هیدروکربن‌هایی چون اتان و متان پر شده‌اند نه آب مایع. به گفته‌ی ناسا، در دو پژوهش تازهای که در دانشگاه کرنل انجام شده، یک همانندی خیره‌کننده‌ی دیگر میان زمین و تیتان آشکار شده است.
در پژوهش نخست که با بهره از داده‌های #فضاپیمای_کاسینی ناسا انجام شده، دقیق‌ترین نقشه‌ی مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک) تیتان تا به امروز به دست آمده. بر پایه‌ی همین نقشه، پژوهش دوم نشان می‌دهد که بزرگ‌ترین دریاها و دریاچه‌های هیدروکربنی #تیتان همگی یک سطح میانگین یا "سطح دریا"ی برابر دارند، بسیار مانند دریاها و اقیانوس‌های زمین. هر دو پژوهش در نشریه‌ی فیزیکال ریویو لترز منتشر شده.
این نقشه‌ی مکان‌نگاری چند ویژگی دیگر را نیز روی تیتان نشان می‌دهند، از جمله کوه‌هایی که بلندیشان به ۷۰۰ متر می‌رسد و گودی‌هایی در مناطق استوایی که یا می‌توانند بازمانده‌ی دریاهای خشک شده‌ی باستانی باشند یا دستاورد جریان موادی باشند که از یخ‌فشان‌ها به بیرون سرازیر شده. نقشه‌ی تازه همچنین نشان می‌دهد که تیتان پَخت‌تر از چیزیست که فکر می‌کردیم (یک کره‌گون، حجمی که کره‌ی کامل نیست)، بنابراین کلفتی پوسته‌ی آن متغیرتر از چشمداشت‌هاست.
دانشمندان به کمک این داده‌های مکان‌نگاشتی پی بردند که بزرگ‌ترین دریاچه‌ها و دریاهای مایع تیتان دارای ارتفاع (بلندی) سطح ثابتی نسبت به کشش گرانشی آن هستند- درست مانند اقیانوس‌های اطلس و آرام زمین.
همچنین پژوهش دوم نشان می‌دهد که دریاهای کوچک‌تر تیتان چند صد پا بلندتر از سطح دریا هستند، باز هم مانند آنچه روی زمین می‌بینیم. برای نمونه، دریاچه‌ی تیتی‌کاکا در رشته کوه آند بیش از ۱۲۰۰۰ پا (۳۶۵۰ متر) بالاتر از سطح دریاست.
ولی همانندی‌های زمین و تیتان همین جا پایان نمی‌پذیرد، بر پایه‌ی این پژوهش، پهنه‌های مایع تیتان از زیر سطح آن به هم وصلند، از راه چیزهایی مانند سامانه‌های آبخوان (سفره‌های زیرزمینی) که در زمین می‌بینیم.
در گزارش ناسا آمده: «به نظر می‌رسد زیر سطح تیتان هیدروکربن مایع روانست، همان گونه که آب زیر سطح زمین، از میان سنگ‌ها و منفذها یا شن‌ها جریان پیدا می‌کند و همین باعث می‌شود دریاچه‌هایی که به هم نزدیکند به هم راه پیدا کنند و سطحشان با هم یکسان شود.»
🔴 تصویر: دریای له‌جیا، دومین پهنه‌ی مایع تیتان و یکی از چندین دریا و دریاچه‌ای که شمالگان تیتان را آراسته‌اند.
https://goo.gl/WS1ZCb
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/TitanSeaLevel.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«عکس‌های خیره‌کننده و بی‌سابقه از سطح تیتان، ماه سیاره کیوان»
----------------------------------------------------------
* در عکس‌های تازه منتشر شده‌ی فضاپیمای کاسینی ناسا، سطح پرراز و رمز تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی کیوان به روشنی دیده می‌شود.
دانشمندان گروه #کاسینی این شش مجموعه عکس از #تیتان را با بهره از داده‌هایی که فضاپیمای کاسینی در درازنای ۱۳ سال ماموریت این فضاپیما، به کمک طیف‌سنج نقشه‌برداری نوری و فروسرخ خود (VIMS، ویمس) گرد آورده بود پدید آورده‌اند. چنانچه از نامش بر می‌آید، طیف‌سنج ویمس در طول موج‌های بلند فروسرخ کار می‌کند که به آن اجازه می‌دهد به درون ریزگردها و جو چگال تیتان نفوذ کرده و سطح یخ‌زده‌ی آن که در طیف دیدنی (مریی) پنهان است را ببیند.
پیش از این هم تصویرهایی به کمک عکس‌های طیف‌سنج ویمس درست شده بود، ولی در آنها، شکاف میان نماهای جداگانه‌ای که به هم چسبانده شده بودند کاملا آشکار بود. دلیل این آشکار بودن شکاف‌ها این بود که هر یک از تک‌نماها در زمان‌های مختلف و به هنگام دیدارهای گوناگون کاسینی با تیتان گرفته شده بودند. این باعث شده بود شرایط نورپردازی و زاویه‌ی دید برای هر عکس با دیگری تفاوت داشته باشد.
ولی این تصویرهای تازه بسیار پاکیزه و بدون شکاف و بریدگی‌اند- شاهکاری که با بررسی دوباره‌ی داده‌های ویمس و پردازش دستی تصاویر موزاییکیِ به دست آمده در آزمایشگاه انجام‌پذیر شده.
مقام‌های ناسا می‌گویند: «با ناپدید شدن شکاف‌ها، این مجموعه عکس تازه بهترین نمایش از چیزیست که اگر تیتان جو چگالش را نداشت، یک بیننده می‌توانست از آن ببیند، و به احتمال بسیار این مجموعه تا مدت‌ها دیگر جایگزینی نخواهد داشت.»
در حقیقت این تصویرها درک تازهای از سطح گونه‌گون و پیچیده‌ی تیتان به بیننده می‌دهد، سطحی با تلماسه‌هایی از ترکیبات آلی کربن‌دار، ته‌نشست‌های یخی و دریاهای گسترده‌ی انباشته از هیدروکربن مایع. یادآوری می‌کنیم که تیتان تنها جرم فرازمینی شناخته شده‌ایست که پهنه‌های پایداری از مایع روی سطحش دارد.
با جو انبوه پر از نیتروژنی که تیتان دارد هیچ یک از این ساختارها را نمی‌توان در نور دیدنی (مریی) مشاهده کرد، و بنابراین چشم انسان از بیرون، تنها می‌تواند این ماهِ ۵۱۵۰ کیلومتری را به شکل یک گوی نارنجی مات ببیند.
ولی شاید در آینده‌ای نه چندان دور بتوانیم نماهای نزدیکِ روشن از چشم‌اندازهای سطح تیتان ببینیم: در ماموریتی به نام دراگون فلای (Dragonfly) که در آن، یک بالگرد روباتیک مینیاتوری به کاوش سطح این ماه غول‌پیکر و ارزیابی توان زیست‌پذیری خواهد پرداخت. دراگون‌فلای یکی از دو برنده‌ی پایانی در ماموریت بعدی برنامه‌ی مرزهای نوی ناساست (New Frontiers). برنده‌ی دوم، ماموریتی برای نمونه‌برداری از یک دنباله‌دار و برگرداندن نمونه‌ها به زمین بود. برنده‌ی پایانی در سال ۲۰۱۹ اعلام شده و تا سال ۲۰۲۵ آغاز خواهد شد.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/Titan.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------------------------------
* در عکس‌های تازه منتشر شده‌ی فضاپیمای کاسینی ناسا، سطح پرراز و رمز تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی کیوان به روشنی دیده می‌شود.
دانشمندان گروه #کاسینی این شش مجموعه عکس از #تیتان را با بهره از داده‌هایی که فضاپیمای کاسینی در درازنای ۱۳ سال ماموریت این فضاپیما، به کمک طیف‌سنج نقشه‌برداری نوری و فروسرخ خود (VIMS، ویمس) گرد آورده بود پدید آورده‌اند. چنانچه از نامش بر می‌آید، طیف‌سنج ویمس در طول موج‌های بلند فروسرخ کار می‌کند که به آن اجازه می‌دهد به درون ریزگردها و جو چگال تیتان نفوذ کرده و سطح یخ‌زده‌ی آن که در طیف دیدنی (مریی) پنهان است را ببیند.
پیش از این هم تصویرهایی به کمک عکس‌های طیف‌سنج ویمس درست شده بود، ولی در آنها، شکاف میان نماهای جداگانه‌ای که به هم چسبانده شده بودند کاملا آشکار بود. دلیل این آشکار بودن شکاف‌ها این بود که هر یک از تک‌نماها در زمان‌های مختلف و به هنگام دیدارهای گوناگون کاسینی با تیتان گرفته شده بودند. این باعث شده بود شرایط نورپردازی و زاویه‌ی دید برای هر عکس با دیگری تفاوت داشته باشد.
ولی این تصویرهای تازه بسیار پاکیزه و بدون شکاف و بریدگی‌اند- شاهکاری که با بررسی دوباره‌ی داده‌های ویمس و پردازش دستی تصاویر موزاییکیِ به دست آمده در آزمایشگاه انجام‌پذیر شده.
مقام‌های ناسا می‌گویند: «با ناپدید شدن شکاف‌ها، این مجموعه عکس تازه بهترین نمایش از چیزیست که اگر تیتان جو چگالش را نداشت، یک بیننده می‌توانست از آن ببیند، و به احتمال بسیار این مجموعه تا مدت‌ها دیگر جایگزینی نخواهد داشت.»
در حقیقت این تصویرها درک تازهای از سطح گونه‌گون و پیچیده‌ی تیتان به بیننده می‌دهد، سطحی با تلماسه‌هایی از ترکیبات آلی کربن‌دار، ته‌نشست‌های یخی و دریاهای گسترده‌ی انباشته از هیدروکربن مایع. یادآوری می‌کنیم که تیتان تنها جرم فرازمینی شناخته شده‌ایست که پهنه‌های پایداری از مایع روی سطحش دارد.
با جو انبوه پر از نیتروژنی که تیتان دارد هیچ یک از این ساختارها را نمی‌توان در نور دیدنی (مریی) مشاهده کرد، و بنابراین چشم انسان از بیرون، تنها می‌تواند این ماهِ ۵۱۵۰ کیلومتری را به شکل یک گوی نارنجی مات ببیند.
ولی شاید در آینده‌ای نه چندان دور بتوانیم نماهای نزدیکِ روشن از چشم‌اندازهای سطح تیتان ببینیم: در ماموریتی به نام دراگون فلای (Dragonfly) که در آن، یک بالگرد روباتیک مینیاتوری به کاوش سطح این ماه غول‌پیکر و ارزیابی توان زیست‌پذیری خواهد پرداخت. دراگون‌فلای یکی از دو برنده‌ی پایانی در ماموریت بعدی برنامه‌ی مرزهای نوی ناساست (New Frontiers). برنده‌ی دوم، ماموریتی برای نمونه‌برداری از یک دنباله‌دار و برگرداندن نمونه‌ها به زمین بود. برنده‌ی پایانی در سال ۲۰۱۹ اعلام شده و تا سال ۲۰۲۵ آغاز خواهد شد.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/Titan.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«۵۵ شب با کیوان»
------------------
در تابستان امسال، آسمان مدیترانه به مدت ۵۵ شب پیاپی، از ۱ ژوییه (۱۰ تیر) تا ۲۴ اوت (۲ شهریور) تقریبا صاف و بی‌ابر بود.
این عکس از پیوند عکس‌های تله‌فوتو و تلسکوپی‌ای درست شده که هر شب در همین آسمان گشاده‌دست از سیاره‌ی درخشان #کیوان (زحل) گرفته شده بود و گردش آن در آسمان شامگاهی را نشان می‌دهد.
در ماه اوت، حرکت بازگشتی (رجعی) ظاهری کیوان در این فصل آهسته شده و باعث جابجایی آن به سمت چپ شد.
در این هنگام کیوان وارد زمینه‌ای از بخش مرکزی کهکشان راه شیری شد و از دید ما که روی زمینیم، در همسایگی سحابی‌های زیبای مرداب (ام۸) و سه‌تکه (ام۲۰) جای گرفت.
گفتن ندارد که #تیتان، بزرگ‌ترین ماه کیوان هم در این سفر همراهش بود.
در تصویر دوم که خود کیوان به طور دیجیتالی حذف شده، جابجایی تیتان در مدار ۱۶ روزه‌اش به گرد کیوان را می‌بینیم که مسیری موجی را پدید آورده.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180929.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------
در تابستان امسال، آسمان مدیترانه به مدت ۵۵ شب پیاپی، از ۱ ژوییه (۱۰ تیر) تا ۲۴ اوت (۲ شهریور) تقریبا صاف و بی‌ابر بود.
این عکس از پیوند عکس‌های تله‌فوتو و تلسکوپی‌ای درست شده که هر شب در همین آسمان گشاده‌دست از سیاره‌ی درخشان #کیوان (زحل) گرفته شده بود و گردش آن در آسمان شامگاهی را نشان می‌دهد.
در ماه اوت، حرکت بازگشتی (رجعی) ظاهری کیوان در این فصل آهسته شده و باعث جابجایی آن به سمت چپ شد.
در این هنگام کیوان وارد زمینه‌ای از بخش مرکزی کهکشان راه شیری شد و از دید ما که روی زمینیم، در همسایگی سحابی‌های زیبای مرداب (ام۸) و سه‌تکه (ام۲۰) جای گرفت.
گفتن ندارد که #تیتان، بزرگ‌ترین ماه کیوان هم در این سفر همراهش بود.
در تصویر دوم که خود کیوان به طور دیجیتالی حذف شده، جابجایی تیتان در مدار ۱۶ روزه‌اش به گرد کیوان را می‌بینیم که مسیری موجی را پدید آورده.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180929.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«پخت و پز مواد آلی در دل تیتان»
----------------------------------
* یک بررسی تازه نشان می‌دهد که جو نیتروژنی چگال تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان، از "پخته شدن" مواد آلی باستانی پدید آمده است.
در این پژوهش تازه که در بنیاد پژوهش جنوب باختر (اس‌دبلیوآرآی) انجام شده به یکی از بزرگ‌ترین رازهای #تیتان پرداخته شده: سرچشمه‌ی جو چگال و انبوهِ پر از نیتروژن آن. بر پایه‌ی این پژوهش، یک سرنخ درباره‌ی جو رازآلود تیتان "پُخت" مواد آلی در دل این ماه است.
دکتر کلی میلر از اس‌دبلیوآرآی و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش می‌گوید: «تیتان ماه بسیار شگفت‌انگیزیست زیرا جو بسیار انبوهی دارد، که از این نظر در میان ماه‌های سامانهی خورشیدی یگانه است. همچنین تنها جرم -به جز زمین- در سامانهی خورشیدی است که پهنه‌های گسترده‌ی مایع روی طحش دارد. ولی مایع‌های تیتان به جای آب، هیدروکربن مایع است. شکی نیست که شیمی آلی گسترده‌ای روی تیتان جریان دارد و از همین به گونه‌ی انکارناپذیری کنجکاوی‌برانگیز است.»
جو تیتان بی‌اندازه چگال و انبوه است، حتی انبوه‌تر از جو زمین، و به طور عمده از نیتروژن تشکیل شده.
میلر می‌گوید: «تیتان تنها ماه در سامانهی خورشیدی است که جَوی چشمگیر دارد، از همین رو دانشمندان دیرزمانیست که در پی یافتن سرچشمه‌ی آن بوده‌اند. نظریه‌ی اصلی اینست که یخ آمونیاکِ دنباله‌دارها در اثر برخوردها و یا نورشیمی (فوتوشیمی) به نیتروژن تبدیل شده و جو تیتان را ساخته است. اگرچه این شاید فرآیند مهمی باشد، ولی اثر چیزی که به عنوان بخش بسیار بنیادینی از دنباله‌دارها می‌شناسیم را نادیده می‌گیرد: مواد آلی پیچیده.»
یکی دیگر از جنبه‌های شگفت‌آور جو تیتان اینست که حدود ۵ درصدش را متان تشکیل داده، ماده‌ای که به سرعت (به سرعت در استاندارد اخترفیزیکی) واکنش انجام داده و مواد آلی‌ای می‌سازد که کم کم پایین می‌آیند و بر سطح می‌نشینند. بنابراین متانِ جو تیتان یا باید به گونه‌ای دوباره جایگزین (دوباره پُر) شود و یا این که [فرض کنیم] دوره‌ی کنونی تنها یک دوره‌ی یگانه در درازنای زندگی تیتان است.
چیزی که میلر را برای انجام این پژوهش برانگیخت داده‌های فضاپیمای روزتا از دنباله‌دار ۶۷پی/چوریموف-گراسیمنکو بود. این داده‌ها با شگفتی نشان می‌دادند که تقریبا نیمی از دنباله‌دار ۶۷پی یخ است، یک چهارم سنگ، و یک چهارم نیز مواد آلی.
میلر می‌گوید: «دنباله‌دارها و اجرام آغازینِ بخش بیرونی سامانهی خورشیدی اجرام بسیار جالبی‌اند زیرا گمان می‌رود بلوک‌های ساختمانی به جا مانده از روزگار پیدایش سامانهی خورشیدی باشند. این اجرام کوچک می‌توانند در شکل‌گیریِ درون اجرام بزرگی مانند تیتان شرکت کرده باشند، و [بنابراین] مواد سنگی چگال و سرشار از آلی می‌تواند در هسته‌یاین اجرام بزرگ یافته شوند.»
میلر برای بررسی این راز تیتان داده‌های موجود که از مواد آلی در شهاب‌‌سنگ‌ها به دست آمده را با مدل‌های گرماییِ پیشین برای درون تیتان ترکیب کرد تا ببیند چه میزان مواد گازی می‌تواند تولید شود و آیا این میزان مواد با جَو کنونی قیاس‌پذیر هست یا نه. میلر با دنبال کردن این اصل استاندارد که "اگرچیزی را بپزیم، گاز تولید می‌شود" دریافت که نیمی از نیتروژن جو تیتان، و احتمالا همه‌ی متان آن می‌تواند دستاورد "پخت" این مواد آلی باشد که در همان آغاز زندگی تیتان به آن افزوده شده بودند.
گزارشش این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده.
*****************
در همین باره:
🔹 تیتان، ماه کیوان، جو غلیظش را از کجا آورده؟
🔹نشانه‌های زندگی بر روی تیتان، ماه کیوان
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/TitanAtmosphere.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------
* یک بررسی تازه نشان می‌دهد که جو نیتروژنی چگال تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان، از "پخته شدن" مواد آلی باستانی پدید آمده است.
در این پژوهش تازه که در بنیاد پژوهش جنوب باختر (اس‌دبلیوآرآی) انجام شده به یکی از بزرگ‌ترین رازهای #تیتان پرداخته شده: سرچشمه‌ی جو چگال و انبوهِ پر از نیتروژن آن. بر پایه‌ی این پژوهش، یک سرنخ درباره‌ی جو رازآلود تیتان "پُخت" مواد آلی در دل این ماه است.
دکتر کلی میلر از اس‌دبلیوآرآی و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش می‌گوید: «تیتان ماه بسیار شگفت‌انگیزیست زیرا جو بسیار انبوهی دارد، که از این نظر در میان ماه‌های سامانهی خورشیدی یگانه است. همچنین تنها جرم -به جز زمین- در سامانهی خورشیدی است که پهنه‌های گسترده‌ی مایع روی طحش دارد. ولی مایع‌های تیتان به جای آب، هیدروکربن مایع است. شکی نیست که شیمی آلی گسترده‌ای روی تیتان جریان دارد و از همین به گونه‌ی انکارناپذیری کنجکاوی‌برانگیز است.»
جو تیتان بی‌اندازه چگال و انبوه است، حتی انبوه‌تر از جو زمین، و به طور عمده از نیتروژن تشکیل شده.
میلر می‌گوید: «تیتان تنها ماه در سامانهی خورشیدی است که جَوی چشمگیر دارد، از همین رو دانشمندان دیرزمانیست که در پی یافتن سرچشمه‌ی آن بوده‌اند. نظریه‌ی اصلی اینست که یخ آمونیاکِ دنباله‌دارها در اثر برخوردها و یا نورشیمی (فوتوشیمی) به نیتروژن تبدیل شده و جو تیتان را ساخته است. اگرچه این شاید فرآیند مهمی باشد، ولی اثر چیزی که به عنوان بخش بسیار بنیادینی از دنباله‌دارها می‌شناسیم را نادیده می‌گیرد: مواد آلی پیچیده.»
یکی دیگر از جنبه‌های شگفت‌آور جو تیتان اینست که حدود ۵ درصدش را متان تشکیل داده، ماده‌ای که به سرعت (به سرعت در استاندارد اخترفیزیکی) واکنش انجام داده و مواد آلی‌ای می‌سازد که کم کم پایین می‌آیند و بر سطح می‌نشینند. بنابراین متانِ جو تیتان یا باید به گونه‌ای دوباره جایگزین (دوباره پُر) شود و یا این که [فرض کنیم] دوره‌ی کنونی تنها یک دوره‌ی یگانه در درازنای زندگی تیتان است.
چیزی که میلر را برای انجام این پژوهش برانگیخت داده‌های فضاپیمای روزتا از دنباله‌دار ۶۷پی/چوریموف-گراسیمنکو بود. این داده‌ها با شگفتی نشان می‌دادند که تقریبا نیمی از دنباله‌دار ۶۷پی یخ است، یک چهارم سنگ، و یک چهارم نیز مواد آلی.
میلر می‌گوید: «دنباله‌دارها و اجرام آغازینِ بخش بیرونی سامانهی خورشیدی اجرام بسیار جالبی‌اند زیرا گمان می‌رود بلوک‌های ساختمانی به جا مانده از روزگار پیدایش سامانهی خورشیدی باشند. این اجرام کوچک می‌توانند در شکل‌گیریِ درون اجرام بزرگی مانند تیتان شرکت کرده باشند، و [بنابراین] مواد سنگی چگال و سرشار از آلی می‌تواند در هسته‌یاین اجرام بزرگ یافته شوند.»
میلر برای بررسی این راز تیتان داده‌های موجود که از مواد آلی در شهاب‌‌سنگ‌ها به دست آمده را با مدل‌های گرماییِ پیشین برای درون تیتان ترکیب کرد تا ببیند چه میزان مواد گازی می‌تواند تولید شود و آیا این میزان مواد با جَو کنونی قیاس‌پذیر هست یا نه. میلر با دنبال کردن این اصل استاندارد که "اگرچیزی را بپزیم، گاز تولید می‌شود" دریافت که نیمی از نیتروژن جو تیتان، و احتمالا همه‌ی متان آن می‌تواند دستاورد "پخت" این مواد آلی باشد که در همان آغاز زندگی تیتان به آن افزوده شده بودند.
گزارشش این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده.
*****************
در همین باره:
🔹 تیتان، ماه کیوان، جو غلیظش را از کجا آورده؟
🔹نشانه‌های زندگی بر روی تیتان، ماه کیوان
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/TitanAtmosphere.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
