چشم‌انداز بسیار گسترده‌ی کهکشان ان‌جی‌سی ۳۹۸۱ در صورت فلکی پیاله
@onestar_in_sevenskies

آخرین عکس فضاپیمای کاسینی از تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان.

این عکس چهار روز پیش از مرگ کاسینی در جو کیوان گرفته شده و چند دریا و دریاچه را روی سطح تیتان نشان می‌دهد

@onestar_in_sevenskies

آخرین عکس فضاپیمای کاسینی از تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان

دریاهای پونگا، کراکن، و له‌جیا، در کنار چند دریاچه. توده‌های ابر نیز در این تصویر دیده می‌شوند

@onestar_in_sevenskies

مرکز کهکشان راه شیری در چند طول موج

۱-فروسرخ (اسپایتزر)، ۲- فروسرخ نردبک (هابل)، ۳-پرتو ایکس (چاندرا، ۴- همگی با هم
@onestar_in_sevenskies

«گره‌های سرخ یک کهکشان»
---------------------------

صورت فلکی شمالی #گیسو میزبان خوشه‌ی غول‌پیکری به نام خوشه‌ی گیسو است- ساختاری از بیش از یک هزار کهکشان که نیروی گرانش آنها را کنار هم نگه داشته. بسیاری از کهکشان‌های این خوشه از رده‌ی کهکشان‌های بیضیگون هستند، از جمله کهکشان درخشان‌تر در میانه‌ی این تصویر که ان‌جی‌سی ۴۸۶۰ نام دارد.

ولی در حومه‌های این خوشه کهکشان‌های جوان‌ترِ مارپیچی جای دارند که با افتخار بازوان مارپیچی خود را به رخ می‌کشند. در این تصویر نمونه‌ی شگفت‌انگیزی از این مارپیچی‌ها دیده می‌شود- کهکشان زیبای ان‌جی‌سی ۴۸۵۸ که با ظاهر نامعمول و آشفته و آتشین، در سمت چپ همسایه‌ی درخشانش خودنمایی می‌کند.

ان‌جی‌سی ۴۸۵۸ کهکشان ویژه‌ایست. به جای این که یک مارپیچی ساده باشد، چیزیست به نام یک "توده کهکشان" [یا کهکشان توده‌ای] است، یعنی چنان چه از نامش برمی‌آید، کهکشانیست که با چند گره درخشان از مواد در بر گرفته شده که به نظر می‌رسد از خود آن ریشه گرفته‌اند و با دور شدن از کهکشان، خود را از آن جدا کرده و ساختار ویژه‌ی خود را پدید آورده‌اند.

ویژگی دیگر ان‌جی‌سی ۴۸۵۸ نرخ ستاره‌زایی بی‌اندازه آتشین آنست که می‌توان پیامد برهمکنش آن با کهکشانی دیگر در گذشته‌ی نزدیک باشد. فاصله‌ی این کهکشان از زمین ۳۰۰ میلیون سال نوریست و ما داریم آن را در ۳۰۰ میلیون سال پیش می‌بینیم. این کهکشان با چنان آهنگی دارد گازهایش را مصرف می‌کند که تاکنون باید همه‌ی آن را مصرف کرده باشد.

رنگ گره‌های درخشان آن نشان می‌دهد از هیدروژن تشکیل شده‌اند که در اثر پرتوهای ستارگان جوان بسیارِ درونشان برانگیخته شده و به فام‌های گوناگون سرخ می‌درخشند.
#کهکشان_مارپیچی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/NGC4858.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

در این ویدیوی زمان‌گریز که ۹۰ دقیقه را در ۲.۵ ثانیه فشرده کرده، حرکت دنباله‌دار ۲۱پی در هفته‌ی گذشته را بر پهنه‌ی بخشی از آسمان می‌بینیم
@onestar_in_sevenskies

«نمک، فلفل، و یخ در آسمان!»
-----------------------------

این شب‌ها آسمان سیاره‌ی زمین میزبان یک دنباله‌دار خوش‌عکس است.

دنباله‌دار ۲۱پی/ژاکوبینی-زینر که روشنایی‌اش اندکی زیر آستانه‌ی دید چشم نامسلح است، اکنون دُمی بلند برای خودش درست کرده که نمایی زیبا و مناسب برای دوربین‌های دوچشمی و دوربین‌های حسمند از آن پدید آورده است.

در این ویدیوی زمان‌گریز که ۹۰ دقیقه را در ۲.۵ ثانیه فشرده کرده، حرکت دنباله‌دار ۲۱پی در هفته‌ی گذشته را بر پهنه‌ی بخشی از آسمان می‌بینیم.

چیزی که اینجا شاید عجیب به نظر برسد اینست که دم ۲۱پی همراستا با مسیر آن نیست. دلیلش اینست که دم دنباله‌دارها همیشه در راستای خورشید است، ولی خود این دنباله‌دار در زمان گرفتن این عکس‌ها رو به خورشید حرکت نمی‌کرد.

در پس‌زمینه‌ی دوردست آسمان، بالا سمت چپ، ام۳۷ را می‌بینیم که به نام خوشه‌ی ستاره‌ای نمک و فلفل نیز شناخته می‌شود. در میانه‌ی تصویر هم ستاره‌ی درخشان و سرخ‌فام وی۴۴۰ ارابه‌ران به چشم می‌خورد.

این گلوله برفی گلی ۲ کیلومتری که دارد خاک و غبارش را در اثر گرمای خورشید به فضا پس می‌زند، همین یک هفته پیش از نزدیک‌ترین نقطه‌ی مسیرش به خورشید و زمین گذشت و اکنون با پیشروی به سوی آسمان جنوب، از نورش هم کم و کمتر می‌شود.

#دنباله‌دار ۲۱پی را تا حدود یک ماه دیگر نیز می‌توان با دوربین‌های ثابت پیدا کرد و نماهای خوبی از آن ثبت کرد.
#apod

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180918.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

نمایی خیالی از سطح فراسیاره‌ی کپلر-۱۸۶اف. این سیاره‌ی فراخورشیدی یک سیاره‌ی زیست‌پذیر هم‌اندازه‌ی زمین است که به گرد یک کوتوله‌ی سرخ در فاصله ۵۰۰ سال نوری زمین می‌چرخد.

@onestar_in_sevenskies

«پیله سرخ ماکیان»
------------------

سحابی پیله در دل خود خوشه‌ای از ستارگان نوزاد و رو به رشد را پنهان کرده. این پیله‌ی کیهانی که بالا، سمت راست دیده می‌شود همچنین دنباله‌ی بلندی از ابرهای غبار تیره‌ی میان‌ستاره‌ای در سمت چپ خود دارد.

#سحابی_گسیلشی زیبای پیله که به نام آی‌سی ۵۱۴۶ نیز شناخته می‌شود، حدود ۱۵ سال نوری گستردگی دارد و به فاصله‌ی حدود ۳۳۰۰ سال نوری از زمین در راستای صورت فلکی شمالی #ماکیان دیده می‌شود.

سحابی پیله هم مانند دیگر مناطق ستاره‌زایی، ابرهای گاز هیدروژنی دارد که از تابش پرانرژی ستارگان داغ و جوان برانگیخته شده و پرتوی سرخ‌فام ویژه‌ای از خود می‌گسیلند، و همچنین مناطقی از غبار در لبه‌ی یک ابر مولکولی تقریبا نادیدنی، که نور ستارگان را به رنگ آبی بازمی‌تابانند.

در حقیقت، ستاره‌ی درخشان نزدیک مرکز این سحابی به احتمال بسیار تنها چند صد هزار سال سن دارد و نه تنها باعث برافروختگی سحابی شده بلکه با پس زدن و پراکندن گاز و غبار ستاره‌زاییِ ابر مولکولی، در آن یک حفره هم پدید آورده است.

این نمای رنگی بسیار ژرف (با نوردهی بلند) از سحابی پیله ویژگی‌های فریبنده‌ای را درون و پیرامون این پرورشگاه غبارآلود ستاره‌ای نشان می‌دهد.
#apod

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180919.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

ماهواره‌ی کاوشگر فراسیاره‌های گذرنده (تس، #TESS) این نوار عکس از ستارگان و کهکشان‌های آسمان نیمکره‌ی جنوبی را در یک بازه‌ی ۳۰ دقیقه‌ای از روز ۷ اوت ثبت کرد. تس این عکس‌ها را با هر چهار دوربینش، در نخستین تصویربرداری علمی‌اش که برای یافتن سیاره‌ها پیرامون ستارگان به کار خواهد رفت گرفت.

در این عکس‌ها ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک، و همچنین یک خوشه‌ی ستاره‌ای کروی به نام ان‌جی‌سی ۱۰۴ که به نام ۴۷ توکان نیز شناخته می‌شود را می‌بینیم. درخشان‌ترین ستارگان درون این تصویرها -ستارگان بتا درنا و آر زرین‌ماهی- ستونی از پیکسل‌ها را در سرتاسر تصویر تس درست کرده‌اند.

بزرگی تصویر: ۳ مگابایت

@onestar_in_sevenskies

«ویژگی ناشناخته پیرامون یک ستاره نوترونی»
------------------------------------------

تلسکوپ فضایی #هابل ناسا پرتوی فروسرخ نامعمولی پیرامون یک ستاره‌ی نوترونی به نام RX J0806.4-4123 دیده که می‌تواند نشانگر ویژگی‌هایی ناشناخته باشد. یک احتمال اینست که قرصی از غبار این ستاره را در بر گرفته؛ بر پایه‌ی احتمال دیگر، از برخورد بادهایی پرانرژی که از این جرم می‌وزند به گازهای میان‌ستاره‌ایِ پیرامون ستاره که دارد در آن حرکت می‌کند چنین تابشی پدید آمده.

ستارگان نوترونی بیشتر در طیف‌ رادیویی و طیف‌های پرانرژی، مانند پرتوهای X بررسی می‌شوند، ولی این پژوهش نشان می‌دهد که اگر آنها را در طیف فروسرخ هم بررسی کنیم به آگاهی‌های تازه و شگفت‌انگیزی درباره‌ی آنها دست پیدا می‌کنیم.

بتینا پاسلت از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا و نویسنده‌ی این پژوهش می‌گوید: «این #ستاره‌_نوترونی عضو یک گروه هفت‌تایی از تپ‌اخترهای پرتو ایکس به نام "هفت باشکوه" (Magnificent Seven)** است که داغ‌تر از چیزی‌اند که با توجه به سنشان و ذخیره‌ی انرژیِ در دسترسی که از دسترفت انرژی چرخشی فراهم می‌شود باید باشند. ما یک منطقه‌ی گسترده ازگسیلش‌های فروسرخ را پیرامون این ستاره‌ی نوترونی یدیم که در فاصله‌ی برآورد شده‌ی آن، بزرگی‌اش به حدود ۲۰۰ یکای کیهانی (تقریبا ۳۰ میلیارد کیلومتر) می‌رسد.»

این نخستین ستاره‌ی نوترونی است که سیگنالی گسترده تنها در طیف فروسرخ از آن دیده می‌شود. پژوهشگران دو احتمال را برای توضیح این سیگنال گسترده پیشنهاد داده‌اند. احتمال نخست، وجود قرصی از مواد -احتمالا به طور عمده غبار- است که این تپ‌اختر را در میان گرفته. ستاترگان نوترونی به دلیل چرخش سریعشان که باعث می‌شود پرتویشان در بازه‌های زمانی کوتاه به چشم ما برسد، تپ‌اختر نیز خوانده می‌شوند.

پاسلت می‌گوید: «بر پایه‌ی یک نظریه، این قرص چیزی به نام یک "قرص اندوخته" (fallback disk) از مواد است که انفجار ابرنواختر آن را به گرد ستاره‌ی نوترونی فشرده کرده. چنین قرصی می‌تواند از مواد خود ستاره‌ی منفجر شده، و "پیش از" انفجار پدید آمده باشد. برهم‌کنش آن با ستاره‌ی نوترونی می‌توانسته به آن گرما داده و چرخشش را کُند کرده باشد. اگر تایید شود که این یک قرص اندوخته است، شناخت کلی ما درباره‌ی فرگشت و روند دگرگونی ستارگان نوترونی تغییر خواهد کرد.»

وی می افزاید: «توضیح احتمالی دوم برای این تابش فروسرخ گسترده از ستاره‌ی نوترونی یک "سحابی باد تپ‌اختر" است.»

پاسلت می‌گوید: «یک سحابی باد تپ‌اختر مستلزم اینست که ستاره‌ی نوترونی یک "باد تپ‌اختر" داشته باشد. باد تپ‌اختر می‌تواند هنگامی پدید بیاید که ذرات در میدان الکتریکی‌ای که در اثر چرخش سریع ستاره‌ی نوترونی با میدان مغناطیسی نیرومند ایجاد شده، شتاب بگیرند. با حرکت ستاره‌ی نوترونی در محیط میان‌ستاره‌ای با سرعت سریع‌تر از صوت، در اثر برخورد باد تپ‌اختر با مواد ستاره‌ای یک شوک می‌تواند پدید بیاید. ذرات برخوردی در این شوک می‌توانند پرتوهای سنکروترون بگسیلند و سیگنال فروسرخ گسترده‌ای که می‌بینیم را پدید بیاورند. سحابی‌های باد تپ‌اختر به طور معمول در طیف پرتو X دیده می‌شوند و سحابی باد تپ‌اختری که تنها در طیف فروسرخ دیده می‌شود یک مورد بسیار نامعمول و هیجان‌انگیز است.»

در آینده اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا می‌توانند این زمینه‌ی نویافته را در طیف فروسرخ بررسی بیشتری کرده و شناخت بهتری درباره‌ی فرگشت ستارگان نوترونی پیدا کنند.

پژوهشنامه‌ی دانشمندان درباره‌ی این کشف شگفت‌آور و دو احتمالِ پیشنهادشده در شماره‌ی ۱۷ سپتامبر نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.

--------------------------------------------
** پیش از این درباره‌ی یکی دیگر از تپ‌اخترهای این گروه هم مطلبی خوانده بودید:
* تایید احتمالی یک نظریه کوانتومی پس از ۸۰ سال

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/IR-NeutronStar.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

تصویر فروسرخ تلسکوپ هابل از ستاره‌ی نوترونی RX J0806.4-4123 با تابش گسترده‌ی فروسرخ. ستاره‌ی نوترونی همان لکه‌ی سیاه در چارچوب کوچک سمت راست است که در چارچوب پیوست بزرگ‌تر نمایانده شده. دایره‌ی آبی جایگاه تپ‌اختر در طیف پرتو X از چشم تلسکوپ چاندرا را نشان می‌دهد، و بعلاوه‌ی سفید هم جای آن را در طیف دیدنی-فرابنفش باز هم از چشم هابل
@onestar_in_sevenskies

پویانمایی هنری از قرص غبار گرم و چرخان پیرامون تپ‌اختر RX J0806.4-4123-
@onestar_in_sevenskies

پویانمایی هنری از قرص غبار گرم و چرخان پیرامون تپ‌اختر- این یک تصویر پویا به بزرگی ۵ مگ است، برای کامل شدنش شکیبا باشید
@onestar_in_sevenskies

عکسی که کاوشگر ژاپنی هایابوسا۲ از سایه‌ی خودش بر سیارک ریوگو گرفته

@onestar_in_sevenskies

«ابرهای ماژلانی در گذشته سه تا بوده‌اند»
--------------------------------------

* به باور اخترشناسان، دو تا از نزدیک‌ترین همسایه‌های کهکشان راه شیری راه شیری (ابرهای کوچک و بزرگ ماژلانی) احتمالا زمانی یک همدم سومی هم داشته‌اند.

بر پایه‌ی پژوهشی تازه، ابر ماژلانی بزرگ ۳ تا ۵ میلیارد سال پیش یک کهکشان "درخشان" را بلعیده بوده.

بنجامین آرمسترانگ از مرکز بین المللی پژوهش‌های رادیواخترشناسی (ICRAR) و دانشگاه استرالیای باختری می‌گوید بیشتر ستارگان در ابر ماژلانی بزرگ چرخشی ساعتگرد دور مرکز کهکشان دارند. ولی برخی از ستارگانش به گونه‌ای نامعمول در جهت پادساعتگرد می‌چرخند.

آرمسترانگ که نویسنده‌ی اصلی این پژوهش است می‌گوید: «در آغاز گمان می‌رفت این ستارگان از همدمش، ابر ماژلانی کوچک آمده‌اند [۱].»«[ولی] پنداشت ما این بود که احتمالا این ستارگان دستاورد ادغام با کهکشانی دیگر در گذشته‌اند.»

آرمسترانگ برای بررسی این موضوع یک شبیه‌سازی رایانه‌ای برای ادغام کهکشان‌ها انجام داد. وی می‌گوید: «چیزی که پی بردیم اینست که در چنین رویداد ادغامی، چرخش‌های وارونه پس از ادغام بسیار رخ می‌دهد.»«این با چیزی که در ادغام‌های کهکشانی واقعی می‌بینیم سازگاری دارد.»

ابرهای ماژلانی با چشم نامسلح در آسمان نیمکره‌ی جنوبی دیده می‌شوند. ابر ماژلانی بزرگ حدود ۱۶۰ هزار سال نوری و ابر ماژلانی کوچک حدود ۲۰۰ هزار سال نوری از ما فاصله دارند.

به گفته‌ی آرمسترانگ، این کشف می‌تواند به یافتن پاسخ یک پرسش دیگر که سال‌هاست ذهن _خترشناسان را درگیر کرده هم کمک کند- این که چرا ستارگان #ابر_ماژلانی_بزرگ به طور کلی یا بسیار جوانند یا بسیار پیر؟

وی می‌گوید: «در کهکشان‌ها اجرام بزرگی به نام خوشه‌های ستاره‌ای هست. این خوشه‌ها دربردارنده‌ی شمار بسیار بسیار زیادی ستاره‌اند که همگی همسن‌اند در محیطی یکسان به دنیا آمده‌اند.»«... در ابر ماژلانی بزرگ هم خوشه‌های بسیار پیر دیده می‌شود و هم خوشه‌های بسیار جوان- ولی سن میانگین نمی‌بینیم.»

به گفته‌ی آرمسترانگ این چیزیست که به نام مساله‌ی "شکاف سنی" شناخته می‌شود: «چنانچه می‌بینیم در ابر ماژلانی بزرگ، ستاره‌زایی دوباره آغاز شده بوده، که می‌تواند نشانگر یک ادغام کهکشانی بوده باشد.»

آرمسترانگ می‌گوید این یافته می‌تواند به توضیح این هم کمک کند که چرا به نظر می‌رسد ابر ماژلانی بزرگ قرص ضخیمی دارد. او می‌گوید: «پژوهش ما هنوز بسیار مقدماتی است ولی نشان می‌دهد که این گونه فرآیندها می‌توانند دلیل کلفت‌تر شدن قرص کهکشان در گذشته باشند.»

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در شماره‌ی ۱۸ سپتامبر ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی انتشار یافته است.

#برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------
یادداشت:
۱] درباره‌ی این نظریه خوانده بودید: * ابر بزرگ ماژلان یک دزد ستاره است!

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/LMC.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

شبیه‌سازی از بلعیده شدن یک کهکشان کوچک توسط ابر ماژلانی بزرگ.
@onestar_in_sevenskies

«غبارهای روشن در تاج جنوبی»
------------------------------

ابرهای غبار کیهانی و ستارگان پرانرژی جوانی که در این نمای تلسکوپی دیده می‌شوند با فاصله‌ی ۵۰۰ سال نوری از زمین، نزدیک مرز شمالی صورت فلکی #تاج_جنوبی جای دارند.

ابرهای غبار جلوی نور ستارگان پس‌زمینه‌ی کهکشان را گرفته‌اند ولی مجموعه سحابی‌های بازتابی خیره‌کننده‌ای که دیده می‌شود، به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۷۲۶، ان‌جی‌سی ۶۷۲۷ و آی‌سی ۴۸۱۲ در اثر بازتاب نور ستارگان داغ و جوان از روی همین ابرهای غبار، به رنگ آبی ویژه‌ی این گونه سحابی‌ها می‌درخشند.

این غبارها همچنین در برخی نقاط ستارگانی نوزاد و رو به رشد را نیز در دل خود پنهان کرده‌اند.

بالا، سمت راست چارچوب سحابی زردفام ان‌جی‌سی ۶۷۲۹ را می‌بینیم که به گرد ستاره‌ی متغیر جوان "آر تاج جنوبی" کمانه زده.

نزدیک آن، کمان‌های درخشان و حلقه‌هایی را می‌بینیم که برخورد جریان‌های برون‌ریزِ ستارگان نوزادِ درونشان آنها را برانگیخته کرده. این اجرام به نام اجرام هربیگ-هارو شناخته می‌شوند.

گستردگی این چشم‌انداز در آسمان سیاره‌ی زمین حدود ۱ درجه است که بر پایه‌ی فاصله‌ی برآوردی این منطقه‌ی ستاره‌زایی، تقریبا هم‌ارز ۹ سال نوری می‌شود.
#apod #سحابی_بازتابی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180920.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

ابرهای غبار کیهانی و ستارگان پرانرژی جوانی که در این نمای تلسکوپی دیده می‌شوند با فاصله‌ی ۵۰۰ سال نوری از زمین، نزدیک مرز شمالی صورت فلکی #تاج_جنوبی جای دارند.
@onestar_in_sevenskies

«همسان با ماهواره خودمان»
--------------------------

کهکشان نامنظم ان‌جی‌سی ۵۵ گمان می‌رود کهکشانی همسان با ابر ماژلانی بزرگ (ال‌ام‌سی) باشد.

ال‌ام‌سی حدود ۱۸۰ هزار سال نوری با ما فاصله دارد و ماهواره‌ی کهکشان خودمانست، ولی ان‌جی‌سی ۵۵ با فاصله‌ی بیش از ۶ میلیون سال نوری از زمین، یکی از اعضای گروه کهکشانی سنگتراش است.

ان‌جی‌سی ۵۵ به عنوان یک کهکشان نامنظم رده‌بندی شده ولی در عکس‌هایی که با نوردهی بلند از آن گرفته می‌شود، چیزی مانند یک کهکشان قرصگون میله‌ای از آن دیده می‌شود.

ان‌جی‌سی ۵۵ با پهنای ۵۰ هزار سال نوری، از چشم ما تقریبا از لبه دیده می‌شود و ما نمایی باریک و تخت را از آن می‌بینیم، بر خلاف ال‌ام‌سی که از دیدگاه زمین، از رو به رو دیده می‌شود.

درست همان گونه که مناطق بزرگ ستاره‌زایی در ال‌ام‌سی، سحابی‌های گسیلشی را پدید آورده‌اند، ان‌جی‌سی ۵۵ هم چنین فعالیت‌هایی را نشان می‌هد.

در این تصویر بسیار پرجزییات یک هسته‌ی درخشان هم دیده می‌شود که غبارهای تیره، مناطق صورتی رنگ ستاره‌زایی، و خوشه‌های ستاره‌ای جوان و آبی بر آن نقش انداخته‌اند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180921.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

نماهنگ طنزآمیز زیبایی به نام We're NASA and We Know It که گروهی به نام Satire پس از فرود موفق خودروی کنجکاوی بر سطح بهرام در ۶ اوت ۲۰۱۲، برای ناسا و کنجکاوی ساخته بودند

@onestar_in_sevenskies