ادامه‌ی پست پیشین👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

https://goo.gl/z8GUud
... ایکاروس که نام رسمی‌ترش ستاره‌ی همگراییده‌ی ۱ (ال‌اس۱) ِ "ام‌ای‌سی‌اس جی۱۱۴۹" است هنگامی دیده شد که کلی داشت ابرنواختری به نام اس‌ان رفسدال را بررسی می‌کرد، ابرنواختری که خود وی در سال ۲۰۱۴ یافته بود. آن ابرنواختر با بهره از یک عدسی گرانشی در صورت فلکی شیر دیده شد که توسط خوشه‌ی کهکشانی ام‌ای‌سی‌اس جی۱۱۴۹+۲۲۲۳ پدید آمده بود. [خبر هیجان‌انگیز این ابرنواختر را خوانده بودید: * ابرنواختری که پیش بینی شده بود پدیدار شد! (https://goo.gl/pbDHvA)]

الکس فیلیپنکو، یکی از همکاران کلی می‌گوید: «ما برای نخستین بار یک ستاره‌ی معمولی (نه ایک ابرنواختر، نه یک انفجار پرتوگاما، بلکه یک تک‌ستاره‌ی پایدار را) از فاصله‌ی ۹ میلیارد سال نوری دیده‌ایم. این عدسی‌ها تلسکوپ‌های شگفت‌انگیز کیهانی‌اند.»

گروه کلی رنگ‌های نوری که از ایکاروس می‌آمد را بررسی کردند و پی بردند که یک ابرغول آبی است. این گونه ستارگان بزرگ‌تر و پرجرم‌تر از خورشیدند و درخششی صدها تا هزاران برابر آن دارند. با این وجود ایکاروس به اندازه‌ای دور بود که بدون کمک چنین عدسی نیرومندی هرگز دیده نمی‌شد. کلی گمان داشت که این ستاره بسیار بیش از ابرنواختر رفسدال بزرگنمایی شده بود و مدل‌ها هم درستی این نظر را تایید کردند.

نمایندگان دانشگاه برکلی می‌گویند: «اخترشناسان با شبیه‌سازی عدسی گرانشی به این نتیجه رسیدند که درخشان‌تر دیده شدنِ بی‌اندازه‌ی ایکاروس احتمالا به دلیل یکی از اثرهای ویژه‌ی همگرایی گرانشی بوده [پدیده‌ی #ریزهمگرایی_گرانشی-م]. عدسی‌های گسترده‌ای مانند خوشه‌های کهکشانی تنها می‌توانند اجرام پشتشان را تا ۵۰ برابر بزرگنمایی کنند، ولی اجرام کوچک‌تر توان بزرگنمایی بسیار بیشتری دارند.»

آنها افزوده‌اند: « یک تک‌ستاره در یک عدسی پیش‌زمینه، اگر دقیقا همراستا با ستاره‌ای در پس‌زمینه باشد می‌تواند آن ستاره‌ی پس‌زمینه را تا هزاران برابر بزرگنمایی کند. در این مورد، یک ستاره تقریبا هم‌اندازه‌ی خورشید در اندک زمانی درست از درون خط دید میان هابل و ستاره‌ی ایکاروس گذشت، و نور آن را تا بیش از ۲۰۰۰ برابر بیشتر کرد.»

از شانس خوبِ اخترشناسان، ایکاروس در جایگاهیست که باز هم چنین همترازی‌هایی می‌تواند در آن رخ دهد. با جابجا شدن ستارگان خوشه‌ی ام‌ای‌سی‌اس جی۱۱۴۹+۲۲۲۳ (که ۵ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد)، نور ایکاروس می‌تواند در همگرایی‌های بعدی تا ۱۰ هزار برابر بیشتر شود. به گفته‌ی این دانشمندان اگر به جاهای مناسب نگاه شود، به طور کلی باز هم از این پدیده‌های کمیاب خواهیم دید.

فیلیپنکو می‌گوید: «با حرکت ستارگان پس‌زمینه یا ستارگان درون کهکشان‌های همگراینده، در همه جا می‌توانیم چنین همگرایی‌هایی را پیدا کنیم، و از این راه می‌توانیم ستارگان بسیار دوردست در آغاز کیهان را بررسی کنیم، درست همان گونه که از همگرایی‌ گرانشی برای بررسی کهکشان‌های دوردست بهره می‌گیریم. برای چنین پژوهشی، طبیعت تلسکوپی در اختیار ما گذاشته که بزرگ‌تر از هر آنچه می توانیم بسازیم است.»

ایکاروس در عکس‌هایی که هابل میان آوریل ۲۰۱۶ تا آوریل ۲۰۱۷ گرفته بود پدیدار شد. یک ستاره‌ی دیگر هم در این عکس‌ها دیده شد که می‌تواند یا تصویر آینه‌ی ایکاروس باشد یا ستاره‌ی دیگری که همین پدیده برایش رخ داده.

اخترشناسان با رصد ایکاروس، ماده‌ی تاریک را هم بررسی کردند. بر خلاف برخی از نظریه‌های پیشین، این مشاهدات تازه نشان می‌دهند که ماده‌ی تاریک از سیاهچاله‌های آغازین درون خوشه‌های کهکشانی درست نشده. [خواندید: * آیا ماده‌ی تاریک از ریزسیاهچاله ها درست شده؟ (https://goo.gl/QNAcFh)]

گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۲ آوریل نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده.
#تلسکوپ_هابل

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/Icarus.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky