«نخستین گام‌های یک نبرد»
—----------------------
کهکشان‌ها جزیره‌های ایستا و بی‌جنبشی از ستارگان نیستند- آنها پویا هستند، همواره در تغییرند و حرکتی پیوسته در دل تاریکی کیهان دارند. آنها گاهی، مانند آنچه در این تصویر زیبای تلسکوپ فضایی هابل از کهکشان‌های آرپ ۲۵۶ می‌بینید، می‌توانند با هم برخورد کرده و درگیر نبردی کیهانی شوند.
این دو #کهکشان_مارپیچی میله‌ای با فاصله‌ی ۳۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی نهنگ جای دارند و تازه روند پیوستن به یکدیگر را آغاز کرده‌اند. این تصویر نمایی ثابت از کشمکش این دو است و افشانه‌های پرآشوبی از گاز و ستاره و غبار را نشان می‌دهد که نیروهای گرانشی که دو کهکشان را به سوی هم می‌کشاند آنها را از پیکرشان بیرون کشیده.
هسته‌های دو کهکشان آرپ ۲۵۶ هنوز فاصله‌ی بسیاری از هم دارند ولی ساختار دو کهکشان بدجوری به هم ریخته. کهکشان بالایی دنباله‌های کشندی بزرگی پیدا کرده- نوارهای بلند و کشیده‌ای از گاز و غبار و ستاره.
هر دو کهکشان پر از مناطق درخشان ستاره‌زایی شده‌اند: بخش‌های آبی و فروزانی که پرورشگاه‌های ستارگان تازه‌اند. این ستاره‌فشانی‌های آتشین دستاورد برهمکنش‌های گرانشی سهمگینی‌ست که گاز و غبار میان‌ستاره‌ای که ستارگان از آنها پدید می‌آیند را برآشفته است.
آرپ ۲۵۶ نخستین بار توسط هالتون آرپ در سال ۱۹۶۶ به عنوان یکی از ۳۳۸ کهکشان درون کاتالوگ کهکشان‌های شگفت‌آور (ناآشنا) رده‌بندی شد. هدف وی از درست کردن این فهرست یافتن نمونه‌هایی از ساختارهای نامعمول و شگفت‌آور که در کهکشان‌های نزدیک به هم دیده می‌شوند، و بهره‌گیری از آنها برای بررسی گام‌های گوناگون در فرگشت‌های کهکشانی بود. این کهکشان‌های نامعمول مانند یک آزمایشگاه طبیعی در ابعاد کیهانی بودند، و اخترشناسان با فهرست‌بندی آنها می‌توانند فرآیندهای فیزیکی‌ای که کهکشان‌های مارپیچی و بیضیگون را به هم می‌ریزند و چهره‌های تازه‌ای برایشان می‌سازند را بهتر بشناسند.
بسیاری از کهکشان‌های این کاتالوگ کهکشان‌های کوتوله با ساختاری نامشخص، یا کهکشانی‌هایی فعال با فواره‌هایی نیرومند هستند. ولی بسیاری از آنها هم کهکشان‌های برخوردی‌اند، مانند مسیه۵۱ (کهکشان گرداب)، کهکشان‌های آنتن، و آرپ ۲۵۶. چنین برهم‌کنش‌هایی اغلب دنباله‌های کشندی رود-شکلی، مانند همین که در آرپ ۲۵۶ می‌بینیم، و همچنین پل‌هایی از گاز، غبار و ستاره میان کهکشان‌ها می‌سازند.
در روزگاران دور، زمانی که جهانِ گسترنده‌ی ما بسیار کوچک‌تر از امروز بود، برهم‌کنش‌ها و ادغام‌ها پدیده‌های رایج‌تری بودند؛ در حقیقت گمان می‌رود آنها فرگشت کهکشانی را به چیزی که امروز می‌بینیم رساندند. کهکشان‌های درون آرپ ۲۵۶ تا چند میلیون سال دیگر به رقص گرانشی‌شان ادامه خواهند داد، نخست با "لاسیدن"، سپس با گرم گرفتن و خودمانی شدن، و در پایان نیز به هم پیوستن و یکی شدن.
این تصویر تماشایی را #تلسکوپ_فضایی_هابل به کمک دو دستگاه خود، دوربین پیمایشی پیشرفته (ACS) و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ (WFC3) گرفته. این نگارش تازه‌ی عکسیست که در سال ۲۰۰۸، به همراه ۵۹ عکس دیگر از کهکشان‌های برخوردی به مناسبت ۱۸مین سالروز هابل منتشر شده بود.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/Af2kWv
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/Arp256.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------
کهکشان‌ها جزیره‌های ایستا و بی‌جنبشی از ستارگان نیستند- آنها پویا هستند، همواره در تغییرند و حرکتی پیوسته در دل تاریکی کیهان دارند. آنها گاهی، مانند آنچه در این تصویر زیبای تلسکوپ فضایی هابل از کهکشان‌های آرپ ۲۵۶ می‌بینید، می‌توانند با هم برخورد کرده و درگیر نبردی کیهانی شوند.
این دو #کهکشان_مارپیچی میله‌ای با فاصله‌ی ۳۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی نهنگ جای دارند و تازه روند پیوستن به یکدیگر را آغاز کرده‌اند. این تصویر نمایی ثابت از کشمکش این دو است و افشانه‌های پرآشوبی از گاز و ستاره و غبار را نشان می‌دهد که نیروهای گرانشی که دو کهکشان را به سوی هم می‌کشاند آنها را از پیکرشان بیرون کشیده.
هسته‌های دو کهکشان آرپ ۲۵۶ هنوز فاصله‌ی بسیاری از هم دارند ولی ساختار دو کهکشان بدجوری به هم ریخته. کهکشان بالایی دنباله‌های کشندی بزرگی پیدا کرده- نوارهای بلند و کشیده‌ای از گاز و غبار و ستاره.
هر دو کهکشان پر از مناطق درخشان ستاره‌زایی شده‌اند: بخش‌های آبی و فروزانی که پرورشگاه‌های ستارگان تازه‌اند. این ستاره‌فشانی‌های آتشین دستاورد برهمکنش‌های گرانشی سهمگینی‌ست که گاز و غبار میان‌ستاره‌ای که ستارگان از آنها پدید می‌آیند را برآشفته است.
آرپ ۲۵۶ نخستین بار توسط هالتون آرپ در سال ۱۹۶۶ به عنوان یکی از ۳۳۸ کهکشان درون کاتالوگ کهکشان‌های شگفت‌آور (ناآشنا) رده‌بندی شد. هدف وی از درست کردن این فهرست یافتن نمونه‌هایی از ساختارهای نامعمول و شگفت‌آور که در کهکشان‌های نزدیک به هم دیده می‌شوند، و بهره‌گیری از آنها برای بررسی گام‌های گوناگون در فرگشت‌های کهکشانی بود. این کهکشان‌های نامعمول مانند یک آزمایشگاه طبیعی در ابعاد کیهانی بودند، و اخترشناسان با فهرست‌بندی آنها می‌توانند فرآیندهای فیزیکی‌ای که کهکشان‌های مارپیچی و بیضیگون را به هم می‌ریزند و چهره‌های تازه‌ای برایشان می‌سازند را بهتر بشناسند.
بسیاری از کهکشان‌های این کاتالوگ کهکشان‌های کوتوله با ساختاری نامشخص، یا کهکشانی‌هایی فعال با فواره‌هایی نیرومند هستند. ولی بسیاری از آنها هم کهکشان‌های برخوردی‌اند، مانند مسیه۵۱ (کهکشان گرداب)، کهکشان‌های آنتن، و آرپ ۲۵۶. چنین برهم‌کنش‌هایی اغلب دنباله‌های کشندی رود-شکلی، مانند همین که در آرپ ۲۵۶ می‌بینیم، و همچنین پل‌هایی از گاز، غبار و ستاره میان کهکشان‌ها می‌سازند.
در روزگاران دور، زمانی که جهانِ گسترنده‌ی ما بسیار کوچک‌تر از امروز بود، برهم‌کنش‌ها و ادغام‌ها پدیده‌های رایج‌تری بودند؛ در حقیقت گمان می‌رود آنها فرگشت کهکشانی را به چیزی که امروز می‌بینیم رساندند. کهکشان‌های درون آرپ ۲۵۶ تا چند میلیون سال دیگر به رقص گرانشی‌شان ادامه خواهند داد، نخست با "لاسیدن"، سپس با گرم گرفتن و خودمانی شدن، و در پایان نیز به هم پیوستن و یکی شدن.
این تصویر تماشایی را #تلسکوپ_فضایی_هابل به کمک دو دستگاه خود، دوربین پیمایشی پیشرفته (ACS) و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ (WFC3) گرفته. این نگارش تازه‌ی عکسیست که در سال ۲۰۰۸، به همراه ۵۹ عکس دیگر از کهکشان‌های برخوردی به مناسبت ۱۸مین سالروز هابل منتشر شده بود.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/Af2kWv
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/Arp256.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کهکشانی پر از شمع‌های استاندارد»
—------------------------------—
این #کهکشان_مارپیچی دلربا و فریبنده که در صورت فلکی #خرس_بزرگ دیده می‌شود ان‌جی‌سی ۳۹۷۲ نام دارد و فاصله‌اش از زمین حدود ۶۵ میلیون سال نوریست، یعنی نوری که از آن می‌بینیم ۶۵ میلیون سال پیش از آن جدا شده بوده، درست در زمان انقراض دایناسورها.
کهکشان پرستاره‌ی ان‌جی‌سی ۳۹۷۲ به سهم خود میزبان پدیده‌ها و رویدادهای چشمگیری بوده. در سال ۲۰۱۱ اخترشناسان بیننده‌ی انفجار ابرنواختری از گونه‌ی "یکم‌ای" (Type Ia) بودند که البته در این تصویر دیده نمی‌شود. همه‌ی این اجرام درخشان اوج درخشش یکسانی دارند و به اندازه‌ی کافی پرنور هستند که از فاصله‌های بسیار دور هم دیده شوند.
ان‌جی‌سی ۳۹۷۲ چندین ستاره‌ی تپنده از گونه‌ی متغیرهای قیفاووسی نیز دارد. روشنایی این ستارگان با نرخی تغییر می‌کند که تقریبا همخوان با درخشندگی ذاتی‌شان است، و همین آنها را به فانوس‌هایی آرمانی (شمع‌های استاندارد) برای اندازه‌گیری دقیق فاصله‌ی کهکشان‌های به نسبت نزدیک تبدیل کرده است.
اخترشناسان به جستجوی متغیرهای قیفاووسی در کهکشان‌های نزدیکی که ابرنواختر یکم‌ای هم دارند می‌پردازند تا بتوانند درخشش واقعی هر دو گونه ستاره را با هم بسنجند (مقایسه کنند). اطلاعات درباره‌ی درخشش آنها برای واسنجی (کالیبریزاسیون) تابندگی ابرنواخترهای یکم‌ای در کهکشان‌های دوردست به کار می‌رود و از این راه اخترشناسان می‌توانند فاصله‌ی آن کهکشان‌ها تا زمین را اندازه بگیرند، و با دانستن فاصله‌ی درست کهکشان‌های دور و نزدیک هم می‌توانند نرخ گسترش کیهان را تعیین و پالایش کنند.
این عکس در سال ۲۰۱۵ به کمک دوربین میدان گسترده‌ی شماره ۳ی #تلسکوپ_فضایی_هابل، و در برنامه‌ای برای بهبود دقت ثابت هابل (عددی که نرخ گسترش کیهان را نشان می‌دهد) گرفته شد.
https://goo.gl/QgyrwV
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/NGC3972.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------—
این #کهکشان_مارپیچی دلربا و فریبنده که در صورت فلکی #خرس_بزرگ دیده می‌شود ان‌جی‌سی ۳۹۷۲ نام دارد و فاصله‌اش از زمین حدود ۶۵ میلیون سال نوریست، یعنی نوری که از آن می‌بینیم ۶۵ میلیون سال پیش از آن جدا شده بوده، درست در زمان انقراض دایناسورها.
کهکشان پرستاره‌ی ان‌جی‌سی ۳۹۷۲ به سهم خود میزبان پدیده‌ها و رویدادهای چشمگیری بوده. در سال ۲۰۱۱ اخترشناسان بیننده‌ی انفجار ابرنواختری از گونه‌ی "یکم‌ای" (Type Ia) بودند که البته در این تصویر دیده نمی‌شود. همه‌ی این اجرام درخشان اوج درخشش یکسانی دارند و به اندازه‌ی کافی پرنور هستند که از فاصله‌های بسیار دور هم دیده شوند.
ان‌جی‌سی ۳۹۷۲ چندین ستاره‌ی تپنده از گونه‌ی متغیرهای قیفاووسی نیز دارد. روشنایی این ستارگان با نرخی تغییر می‌کند که تقریبا همخوان با درخشندگی ذاتی‌شان است، و همین آنها را به فانوس‌هایی آرمانی (شمع‌های استاندارد) برای اندازه‌گیری دقیق فاصله‌ی کهکشان‌های به نسبت نزدیک تبدیل کرده است.
اخترشناسان به جستجوی متغیرهای قیفاووسی در کهکشان‌های نزدیکی که ابرنواختر یکم‌ای هم دارند می‌پردازند تا بتوانند درخشش واقعی هر دو گونه ستاره را با هم بسنجند (مقایسه کنند). اطلاعات درباره‌ی درخشش آنها برای واسنجی (کالیبریزاسیون) تابندگی ابرنواخترهای یکم‌ای در کهکشان‌های دوردست به کار می‌رود و از این راه اخترشناسان می‌توانند فاصله‌ی آن کهکشان‌ها تا زمین را اندازه بگیرند، و با دانستن فاصله‌ی درست کهکشان‌های دور و نزدیک هم می‌توانند نرخ گسترش کیهان را تعیین و پالایش کنند.
این عکس در سال ۲۰۱۵ به کمک دوربین میدان گسترده‌ی شماره ۳ی #تلسکوپ_فضایی_هابل، و در برنامه‌ای برای بهبود دقت ثابت هابل (عددی که نرخ گسترش کیهان را نشان می‌دهد) گرفته شد.
https://goo.gl/QgyrwV
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/NGC3972.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«دلار نقره برای یک سنگتراش»
—----------------------------
https://goo.gl/mK4RvB
کهکشان پر زرق و برق ان‌جی‌سی ۲۵۳ نه تنها یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌های مارپیچی در آسمان زمین است، بلکه یکی از پرغبارترین آنها نیز به شمار می‌آید.
برخی آن را به دلیل نمایی که در تلسکوپ‌های کوچک دارد، کهکشان "دلار نقره" یا "دلار نقره‌ای" (Silver Dollar) می‌خوانند، و برخی تنها به دلیل جایگاهش در مرزهای صورت فلکی جنوبی #سنگتراش، به عنوان "کهکشان سنگتراش" برای آن بسنده می‌کنند.
این جزیره‌ی غبارآلود کیهانی که تنها ۱۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، نخستین بار در سال ۱۷۸۳ توسط ستاره‌شناس و ریاضیدان، کارولینه هرشل (خواهر ویلیام هرشل) یافته شد.
ان‌جی‌سی ۲۵۳ با پهنای حدود ۷۰ هزار سال نوری، بزرگ‌ترین عضو گروه کهکشانی سنگتراش است، نزدیک‌ترین گروه کهکشانی به گروه محلی خودمان.
در این تصویر رنگی باکیفیت، افزون بر رگه‌های مارپیچی غبار، پیچک‌هایی از غبار را نیز می‌بینیم که به نظر می‌رسد از صفحه‌ی کهکشان بیرون زده‌اند، صفحه‌ای که خود با خوشه‌های ستاره‌ای جوان و مناطق ستاره‌زایی آراسته شده. [در تصویر این مطلب بهتر دیده می شوند: * کهکشان سنگتراش (https://goo.gl/fwnZGf)]
داشتن غبار فراوان به همراه ستاره‌زایی‌های شدید و آتشین باعث شده ان‌جی‌سی ۲۵۳ به عنوان یک کهکشان ستاره‌فشان نیز شناخته شود. همچنین کهکشان ان‌جی‌سی ۲۵۳ یک چشمه‌ی نیرومند از پرتوهای X پرانرژی و پرتوهای گاما است که می‌تواند به دلیل وجود سیاهچاله‌ای بزرگ نزدیک مرکزش باشد.
#apod #کهکشان_مارپیچی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180322.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------
https://goo.gl/mK4RvB
کهکشان پر زرق و برق ان‌جی‌سی ۲۵۳ نه تنها یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌های مارپیچی در آسمان زمین است، بلکه یکی از پرغبارترین آنها نیز به شمار می‌آید.
برخی آن را به دلیل نمایی که در تلسکوپ‌های کوچک دارد، کهکشان "دلار نقره" یا "دلار نقره‌ای" (Silver Dollar) می‌خوانند، و برخی تنها به دلیل جایگاهش در مرزهای صورت فلکی جنوبی #سنگتراش، به عنوان "کهکشان سنگتراش" برای آن بسنده می‌کنند.
این جزیره‌ی غبارآلود کیهانی که تنها ۱۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، نخستین بار در سال ۱۷۸۳ توسط ستاره‌شناس و ریاضیدان، کارولینه هرشل (خواهر ویلیام هرشل) یافته شد.
ان‌جی‌سی ۲۵۳ با پهنای حدود ۷۰ هزار سال نوری، بزرگ‌ترین عضو گروه کهکشانی سنگتراش است، نزدیک‌ترین گروه کهکشانی به گروه محلی خودمان.
در این تصویر رنگی باکیفیت، افزون بر رگه‌های مارپیچی غبار، پیچک‌هایی از غبار را نیز می‌بینیم که به نظر می‌رسد از صفحه‌ی کهکشان بیرون زده‌اند، صفحه‌ای که خود با خوشه‌های ستاره‌ای جوان و مناطق ستاره‌زایی آراسته شده. [در تصویر این مطلب بهتر دیده می شوند: * کهکشان سنگتراش (https://goo.gl/fwnZGf)]
داشتن غبار فراوان به همراه ستاره‌زایی‌های شدید و آتشین باعث شده ان‌جی‌سی ۲۵۳ به عنوان یک کهکشان ستاره‌فشان نیز شناخته شود. همچنین کهکشان ان‌جی‌سی ۲۵۳ یک چشمه‌ی نیرومند از پرتوهای X پرانرژی و پرتوهای گاما است که می‌تواند به دلیل وجود سیاهچاله‌ای بزرگ نزدیک مرکزش باشد.
#apod #کهکشان_مارپیچی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180322.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«سوراخ سوزن و زنجیره بربیج»
—----------------------------
https://goo.gl/EfWKKc
کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۲۴۷ با پهنایی حدود ۷۰ هزار سال نوری، کوچک‌تر از راه شیری ماست ولی با داشتن فاصله‌ی ۱۱ میلیون سال نوری، کهکشانی به نسبت نزدیک است. این کهکشان که در صورت فلکی #نهنگ جای دارد، از دیدگاه زمین تقریبا از لبه (پهلو) دیده می‌شود و از همین رو می‌توانیم آن را یک کهکشان لبه‌نما بدانیم.
اخترشناسان آن را به دلیل حفره‌ی بزرگی که در یک سمت قرصش دیده می‌شود، کهکشان سوراخ سوزن نامیده‌اند. [درباره‌اش خواندید: * کهکشانی که برخورد احتمالی ماده تاریک، سوراخی در آن پدید آورده (https://goo.gl/i64jAi)]
کهکشان‌های بسیاری در پس‌زمینه‌ی این چشم‌انداز تلسکوپی دیده می‌شوند از جمله چهار کهکشان هم‌ردیفی که پایین، سمت چپ ان‌جی‌سی ۲۴۷ جای دارند و به نام "زنجیره‌ی بربیج" (Burbidge's Chain) شناخته می‌شوند.
کهکشان‌های زنجیره‌ی بربیج حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند. این تصویر ژرف به اندازه‌ی پُروضوح است که در آن حتی می‌بینیم که دو کهکشان سمت چپِ این زنجیره با هم در برهم‌کنش هستند و پل کم‌نوری از مواد نیز میانشان پدید آمده.
خود ان‌جی‌سی ۲۴۷ نیز به همراه #کهکشان_مارپیچی درخشان ان‌جی‌سی ۲۵۳ عضو یک گروه به نام گروه کهکشانی سنگتراش است.
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180330.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------
https://goo.gl/EfWKKc
کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۲۴۷ با پهنایی حدود ۷۰ هزار سال نوری، کوچک‌تر از راه شیری ماست ولی با داشتن فاصله‌ی ۱۱ میلیون سال نوری، کهکشانی به نسبت نزدیک است. این کهکشان که در صورت فلکی #نهنگ جای دارد، از دیدگاه زمین تقریبا از لبه (پهلو) دیده می‌شود و از همین رو می‌توانیم آن را یک کهکشان لبه‌نما بدانیم.
اخترشناسان آن را به دلیل حفره‌ی بزرگی که در یک سمت قرصش دیده می‌شود، کهکشان سوراخ سوزن نامیده‌اند. [درباره‌اش خواندید: * کهکشانی که برخورد احتمالی ماده تاریک، سوراخی در آن پدید آورده (https://goo.gl/i64jAi)]
کهکشان‌های بسیاری در پس‌زمینه‌ی این چشم‌انداز تلسکوپی دیده می‌شوند از جمله چهار کهکشان هم‌ردیفی که پایین، سمت چپ ان‌جی‌سی ۲۴۷ جای دارند و به نام "زنجیره‌ی بربیج" (Burbidge's Chain) شناخته می‌شوند.
کهکشان‌های زنجیره‌ی بربیج حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند. این تصویر ژرف به اندازه‌ی پُروضوح است که در آن حتی می‌بینیم که دو کهکشان سمت چپِ این زنجیره با هم در برهم‌کنش هستند و پل کم‌نوری از مواد نیز میانشان پدید آمده.
خود ان‌جی‌سی ۲۴۷ نیز به همراه #کهکشان_مارپیچی درخشان ان‌جی‌سی ۲۵۳ عضو یک گروه به نام گروه کهکشانی سنگتراش است.
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180330.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«راز ابرنواخترهای کلسیم‌دار»
—------------------------—
در این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل #کهکشان_مارپیچی ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ را می‌بینیم که با فاصله‌ی حدود ۱۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی گاوران جای دارد.
ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ یک کهکشان مارپیچی رده‌ی اس‌سی (Sc) است، ولی بازوهای مارپیچی‌اش (ساختار اصلی کهکشان‌های مارپیچی) را به سختی می‌توان دید چرا که این کهکشان برای ما یک کهکشان لبه‌نما است، یعنی آن را تقریبا از لبه (پهلو) می‌بینیم.
ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ که در سال ۱۷۸۷ توسط ویلیام هرشل یافته شد، در سال ۲۰۰۳ میزبان یک پدیده‌ی شگفت‌انگیز و کمیاب بود. در آن سال، یک ابرنواختر کم‌نور به فاصله‌ی ۸۰۰۰ سال نوری "زیر" کوژ مرکزی ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ منفجر شد. ابرنواخترها انفجارهای سهمگین و خشن ستارگانِ رو به مرگند، و ابرنواختری که در ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ رخ داد به عنوان ابرنواختری از گونه‌ی یکم بی/یکم سی (Ib/c) شناخته شد و اس‌ان ۲۰۰۳دی‌آر (SN 2003dr) نام گرفت. این ابرنواختر به گونه‌ی ویژه‌ای توجه اخترشناسان را جلب کرد زیرا در طیف آن شناسه‌ی نیرومند کلسیم دیده می‌شد.
ابرنواخترهای پُرکلسیم کمیابند و از همین رو بسیار مورد توجه اخترشناسانند. دانشمندان هنوز در پی یافتن توضیحی برای این گونه انفجارها هستند زیرا وجود آنها هم با مشاهدات و هم با نظریه‌ها در چالش است. از ویژگی‌های گیج‌کننده‌ی آنها می‌توان بیرون بودنشان از کهکشان، درخشندگی کم نسبت به دیگر ابرنواخترها، و دگرگونی سریعشان نام برد که هنوز پژوهشگران پاسخی برایشان نیافته‌اند.
#تلسکوپ_هابل این عکس را به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی خود (ACS) گرفته. گفتنیست این عکس در زمانی بسیار دیرتر گرفته شده و از همین رو #ابرنواختر در آن دیده نمی‌شود.
https://goo.gl/gRT3Mw
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/NGC5714.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------—
در این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل #کهکشان_مارپیچی ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ را می‌بینیم که با فاصله‌ی حدود ۱۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی گاوران جای دارد.
ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ یک کهکشان مارپیچی رده‌ی اس‌سی (Sc) است، ولی بازوهای مارپیچی‌اش (ساختار اصلی کهکشان‌های مارپیچی) را به سختی می‌توان دید چرا که این کهکشان برای ما یک کهکشان لبه‌نما است، یعنی آن را تقریبا از لبه (پهلو) می‌بینیم.
ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ که در سال ۱۷۸۷ توسط ویلیام هرشل یافته شد، در سال ۲۰۰۳ میزبان یک پدیده‌ی شگفت‌انگیز و کمیاب بود. در آن سال، یک ابرنواختر کم‌نور به فاصله‌ی ۸۰۰۰ سال نوری "زیر" کوژ مرکزی ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ منفجر شد. ابرنواخترها انفجارهای سهمگین و خشن ستارگانِ رو به مرگند، و ابرنواختری که در ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ رخ داد به عنوان ابرنواختری از گونه‌ی یکم بی/یکم سی (Ib/c) شناخته شد و اس‌ان ۲۰۰۳دی‌آر (SN 2003dr) نام گرفت. این ابرنواختر به گونه‌ی ویژه‌ای توجه اخترشناسان را جلب کرد زیرا در طیف آن شناسه‌ی نیرومند کلسیم دیده می‌شد.
ابرنواخترهای پُرکلسیم کمیابند و از همین رو بسیار مورد توجه اخترشناسانند. دانشمندان هنوز در پی یافتن توضیحی برای این گونه انفجارها هستند زیرا وجود آنها هم با مشاهدات و هم با نظریه‌ها در چالش است. از ویژگی‌های گیج‌کننده‌ی آنها می‌توان بیرون بودنشان از کهکشان، درخشندگی کم نسبت به دیگر ابرنواخترها، و دگرگونی سریعشان نام برد که هنوز پژوهشگران پاسخی برایشان نیافته‌اند.
#تلسکوپ_هابل این عکس را به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی خود (ACS) گرفته. گفتنیست این عکس در زمانی بسیار دیرتر گرفته شده و از همین رو #ابرنواختر در آن دیده نمی‌شود.
https://goo.gl/gRT3Mw
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/NGC5714.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«مارپیچ باشکوه در آسمان جنوب»
—---------------------------—
حدود ۷۰ میلیون سال نوری دورتر، #کهکشان_مارپیچی زیبا و باشکوهی به نام ان‌جی‌سی ۲۸۹ جای دارد که از کهکشان خودمان، راه شیری هم بزرگ‌تر است.
این کهکشان از چشم ما از روبرو دیده می‌شود (یک کهکشان رونما) و از همین رو ساختارهایش را به خوبی می‌توانیم ببینیم، از جمله هسته‌ی درخشانی که با صفحه‌ی مرکزی رنگینی در بر گرفته شده و بازوهای مارپیچی کم‌نور و آبی‌فامی که از آنها بیرون زده. این بازوان گسترده تا بیش از ۱۰۰ هزار سال نوری از مرکز کهکشان به بیرون کشیده شده‌اند.
گوشه‌ی پایین، سمت راست این چشم‌انداز تلسکوپی پُروضوح کهکشان بیضیگون کوچکی دیده می‌شود که به نظر می‌رسد وارد نبردی نابرابر با ان‌جی‌سی ۲۸۹ غول‌پیکر شده.
گفتن ندارد که ستارگان درخشان این چشم‌انداز که تیزی‌های پراش دارند، بسیار به ما نزدیک‌ترند. اینها ستارگان کهکشان خودمانند که در راستای صورت فلکی جنوبی #سنگتراش دیده می‌شوند.
apod
https://goo.gl/kke9WS
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180405.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------—
حدود ۷۰ میلیون سال نوری دورتر، #کهکشان_مارپیچی زیبا و باشکوهی به نام ان‌جی‌سی ۲۸۹ جای دارد که از کهکشان خودمان، راه شیری هم بزرگ‌تر است.
این کهکشان از چشم ما از روبرو دیده می‌شود (یک کهکشان رونما) و از همین رو ساختارهایش را به خوبی می‌توانیم ببینیم، از جمله هسته‌ی درخشانی که با صفحه‌ی مرکزی رنگینی در بر گرفته شده و بازوهای مارپیچی کم‌نور و آبی‌فامی که از آنها بیرون زده. این بازوان گسترده تا بیش از ۱۰۰ هزار سال نوری از مرکز کهکشان به بیرون کشیده شده‌اند.
گوشه‌ی پایین، سمت راست این چشم‌انداز تلسکوپی پُروضوح کهکشان بیضیگون کوچکی دیده می‌شود که به نظر می‌رسد وارد نبردی نابرابر با ان‌جی‌سی ۲۸۹ غول‌پیکر شده.
گفتن ندارد که ستارگان درخشان این چشم‌انداز که تیزی‌های پراش دارند، بسیار به ما نزدیک‌ترند. اینها ستارگان کهکشان خودمانند که در راستای صورت فلکی جنوبی #سنگتراش دیده می‌شوند.
apod
https://goo.gl/kke9WS
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180405.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«فرفره غول‌پیکر آسمان در کنار همدمش»
—-------------------------------------
#کهکشان_مارپیچی بزرگ و زیبای ام۱۰۱ یکی از آخرین ورودی‌ها در فهرست پرآوازه‌ی شارل مسیه بود، ولی به هیچ وجه یکی از کوچک‌ترین‌های آن نبود.
این کهکشان با پهنای ۱۷۰ هزار سال نوری، کهکشانی غول‌پیکر است، به بزرگی تقریبا دو برابر کهکشان راه شیری خودمان. همچنین ام۱۰۱ یکی از سحابی‌های مارپیچی اصلی بود که به کمک "لویاتان پارسونزتاون"، تلسکوپ بزرگ سده‌ی ۱۹ ساخته‌ی لردِ راس -ویلیام پارسونز- رصد شد.
در پیش‌زمینه‌ی این عکس که از پشت تلسکوپ‌های پیشرفته‌ی امروزی گرفته شده، چند ستاره‌ی پرنور کهکشان خودمان را می‌بینیم و در پس‌زمینه، گوشه‌ی پایین سمت راست نیز همدم ام۱۰۱ به چشم می‌خورد- کهکشان کوتوله‌ی ان‌جی‌سی ۵۴۷۴.
رنگ‌های ستارگان راه شیری را در ستارگان این جزیره‌ی بزرگ کیهانی هم می‌توان یافت. هسته‌ی آن از نور زردفام ستارگان پیر و سرد می‌درخشد. بازوهای گسترده‌ی آن هم با رنگ‌های آبی ستارگان جوان‌تر و داغ‌تر، رگه‌های تیره‌ی غبار، و همچنین مناطق سرخ‌فام ستاره‌زایی آراسته شده است.
ام۱۰۱ که به نام کهکشان فرفره نیز شناخته می‌شود، با فاصله‌ی ۲۳ میلیون سال نوری از زمین، در مرزهای صورت فلکی شمالی #خرس_بزرگ دیده می‌شود.
به هم‌ریختگی همدم آن، ان‌جی‌سی ۵۴۷۴ می‌تواند دستاورد کشمکش گرانشی با همسایه‌ی بزرگش، ام۱۰۱ در گذشته بوده.
#apod
https://goo.gl/i777dU
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180504.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------------------------------
#کهکشان_مارپیچی بزرگ و زیبای ام۱۰۱ یکی از آخرین ورودی‌ها در فهرست پرآوازه‌ی شارل مسیه بود، ولی به هیچ وجه یکی از کوچک‌ترین‌های آن نبود.
این کهکشان با پهنای ۱۷۰ هزار سال نوری، کهکشانی غول‌پیکر است، به بزرگی تقریبا دو برابر کهکشان راه شیری خودمان. همچنین ام۱۰۱ یکی از سحابی‌های مارپیچی اصلی بود که به کمک "لویاتان پارسونزتاون"، تلسکوپ بزرگ سده‌ی ۱۹ ساخته‌ی لردِ راس -ویلیام پارسونز- رصد شد.
در پیش‌زمینه‌ی این عکس که از پشت تلسکوپ‌های پیشرفته‌ی امروزی گرفته شده، چند ستاره‌ی پرنور کهکشان خودمان را می‌بینیم و در پس‌زمینه، گوشه‌ی پایین سمت راست نیز همدم ام۱۰۱ به چشم می‌خورد- کهکشان کوتوله‌ی ان‌جی‌سی ۵۴۷۴.
رنگ‌های ستارگان راه شیری را در ستارگان این جزیره‌ی بزرگ کیهانی هم می‌توان یافت. هسته‌ی آن از نور زردفام ستارگان پیر و سرد می‌درخشد. بازوهای گسترده‌ی آن هم با رنگ‌های آبی ستارگان جوان‌تر و داغ‌تر، رگه‌های تیره‌ی غبار، و همچنین مناطق سرخ‌فام ستاره‌زایی آراسته شده است.
ام۱۰۱ که به نام کهکشان فرفره نیز شناخته می‌شود، با فاصله‌ی ۲۳ میلیون سال نوری از زمین، در مرزهای صورت فلکی شمالی #خرس_بزرگ دیده می‌شود.
به هم‌ریختگی همدم آن، ان‌جی‌سی ۵۴۷۴ می‌تواند دستاورد کشمکش گرانشی با همسایه‌ی بزرگش، ام۱۰۱ در گذشته بوده.
#apod
https://goo.gl/i777dU
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180504.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«نمای نزدیک از یک جزیره کیهانی»
—------------------------------—
کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۶۷۴۴ با قطری حدود ۱۷۵ هزار سال نوری، از #کهکشان_مارپیچی خودمان، راه شیری هم بزرگ‌تر است.
فاصله‌ی این کهکشان از زمین ۳۰ میلیون سال نوریست و در صورت فلکی جنوبی #طاووس دیده می‌شود. قرص آن نسبت به خط دید ما زاویه دارد و از همین رو کج دیده می‌شود.
این تصویرِ نمای نزدیک از پیوند داده‌های نور دیدنی (مریی) و فرابنفش تلسکوپ فضایی هابل درست شده و پهنه‌ای به اندازه‌ی ۲۴ هزار سال نوری از بخش مرکزی این جزیره‌ی کیهانی را با جزییات نشان می‌دهد.
بیشترِ درخششِ هسته‌ی زردفام این کهکشان غول‌پیکر از نور دیدنی ستارگان پیر و سرد درونش سرچشمه گرفته.
بیرون از هسته، منطقه‌های ستاره‌زایی صورتی رنگ و خوشه‌های ستاره‌ای جوان را می‌بینیم که در بخش درونی بازوهای مارپیچی کهکشان پراکنده شده‌اند.
خوشه‌های ستاره‌ای جوان که در طیف فرابنفش می‌درخشند، اینجا به رنگ آبی و سرخابی دیده می‌شوند.
#apod
https://goo.gl/7ksrGN
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180531.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------—
کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۶۷۴۴ با قطری حدود ۱۷۵ هزار سال نوری، از #کهکشان_مارپیچی خودمان، راه شیری هم بزرگ‌تر است.
فاصله‌ی این کهکشان از زمین ۳۰ میلیون سال نوریست و در صورت فلکی جنوبی #طاووس دیده می‌شود. قرص آن نسبت به خط دید ما زاویه دارد و از همین رو کج دیده می‌شود.
این تصویرِ نمای نزدیک از پیوند داده‌های نور دیدنی (مریی) و فرابنفش تلسکوپ فضایی هابل درست شده و پهنه‌ای به اندازه‌ی ۲۴ هزار سال نوری از بخش مرکزی این جزیره‌ی کیهانی را با جزییات نشان می‌دهد.
بیشترِ درخششِ هسته‌ی زردفام این کهکشان غول‌پیکر از نور دیدنی ستارگان پیر و سرد درونش سرچشمه گرفته.
بیرون از هسته، منطقه‌های ستاره‌زایی صورتی رنگ و خوشه‌های ستاره‌ای جوان را می‌بینیم که در بخش درونی بازوهای مارپیچی کهکشان پراکنده شده‌اند.
خوشه‌های ستاره‌ای جوان که در طیف فرابنفش می‌درخشند، اینجا به رنگ آبی و سرخابی دیده می‌شوند.
#apod
https://goo.gl/7ksrGN
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180531.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Forwarded from 👑یک ستاره در هفت آسمان👑 (یک ستاره در هفت آسمان)
«کهکشان ما هم از دور به این شکل دیده می‌شود»
—------------------------------------------—
https://goo.gl/LAKM0n
کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبای ان‌جی‌سی ۶۷۴۴ با داشتن پهنایی نزدیک به ۱۷۵۰۰۰ سال نوری، از کهکشان خودمان، راه شیری هم بزرگ‌تر است. این کهکشان یکی از همسان‌ترین کهکشان‌ها به راه شیری در کیهان نزدیک است و چشم‌اندازش به خوبی نشان می‌دهد که کهکشان ما از دید مسافران گذرنده‌ی فضایی چگونه ممکن است دیده شود.
ان‌جی‌سی ۶۷۴۴ با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی جنوبی طاووس جای دارد و از پشت تلسکوپ‌های کوچک، مانند جسمی کم‌نور و پهن دیده می‌شود.
قرص بزرگ این جزیره‌ی کیهانی از دید ما، نمایی از روبرو، ولی کمی کج دارد. این تصویر رنگین پهنه‌ای به اندازه‌ی زاویه‌ایِ یک قرص کامل ماه را می‌پوشاند.
هسته‌ی زردفام این کهکشان غول پیکر از نور ستارگان پیر و سرد می‌درخشد، و بازوان مارپیچی کهکشان با انبوه خوشه‌های ستاره‌ای آبی و جوان و مناطق ستاره‌زایی صورتی‌رنگ آن را در میان گرفته‌اند.
در گوشه‌ی پایین، سمت چپ، پشت بازوان کهکشان هم یک کهکشان کوچک‌تر دیده می‌شود که ماهواره‌ی ان‌جی‌سی ۶۷۴۴ است و هر دو با هم ما را به یاد راه شیری خودمان و ماهواره‌اش، ابر بزرگ ماژلان می‌اندازند.
#NGC_6744
#apod #صورت_فلکی_طاووس #کهکشان_مارپیچی
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/NGC6744.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------—
https://goo.gl/LAKM0n
کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبای ان‌جی‌سی ۶۷۴۴ با داشتن پهنایی نزدیک به ۱۷۵۰۰۰ سال نوری، از کهکشان خودمان، راه شیری هم بزرگ‌تر است. این کهکشان یکی از همسان‌ترین کهکشان‌ها به راه شیری در کیهان نزدیک است و چشم‌اندازش به خوبی نشان می‌دهد که کهکشان ما از دید مسافران گذرنده‌ی فضایی چگونه ممکن است دیده شود.
ان‌جی‌سی ۶۷۴۴ با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی جنوبی طاووس جای دارد و از پشت تلسکوپ‌های کوچک، مانند جسمی کم‌نور و پهن دیده می‌شود.
قرص بزرگ این جزیره‌ی کیهانی از دید ما، نمایی از روبرو، ولی کمی کج دارد. این تصویر رنگین پهنه‌ای به اندازه‌ی زاویه‌ایِ یک قرص کامل ماه را می‌پوشاند.
هسته‌ی زردفام این کهکشان غول پیکر از نور ستارگان پیر و سرد می‌درخشد، و بازوان مارپیچی کهکشان با انبوه خوشه‌های ستاره‌ای آبی و جوان و مناطق ستاره‌زایی صورتی‌رنگ آن را در میان گرفته‌اند.
در گوشه‌ی پایین، سمت چپ، پشت بازوان کهکشان هم یک کهکشان کوچک‌تر دیده می‌شود که ماهواره‌ی ان‌جی‌سی ۶۷۴۴ است و هر دو با هم ما را به یاد راه شیری خودمان و ماهواره‌اش، ابر بزرگ ماژلان می‌اندازند.
#NGC_6744
#apod #صورت_فلکی_طاووس #کهکشان_مارپیچی
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/NGC6744.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یک کهکشان، سه ابرنواختر»
----------------------------
در اخترشناسی جزییات بسیار مهمند- مانند چیزی که این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل دیده می‌شود.
لکه‌های افشان و درخشان پرشماری که در این تصویر دیده می‌شوند با هم یک خوشه‌ی کهکشانی به نام RXC J0949.8+1707 را در صورت فلکی شیر ساخته‌اند. در گوشه‌ی بالا، سمت راست چارچوب یک کهکشان زیبای مارپیچی میله‌ای را می‌بینیم که قرص کاملش رو به ماست و از چشم ما، یک کهکشان به اصطلاح رونما است. در یک دهه‌ی گذشته، اخترشناسان در این کهکشان نه یکی، بلکه سه نمونه‌ی احتمالی از یک رویداد کیهانی به نام "ابرنواختر" را یافته‌اند، انفجار بی‌اندازه درخشان یک ستاره‌ی رو به مرگ.
تازه‌ترین مورد از این نامزدهای ابرنواختر به نام "اس‌ان آنتیکیثرا" شناخته شده و در این تصویر در پایین، سمت راست قرص این کهکشان دیده می‌شود. این ابرنواختر تا چند سال در طیف‌های فروسرخ و دیدنی (مریی) درخشید و سپس کم‌نور شد. دو ابرنواختر دیگر با نام‌های "اس‌ان الینورا" و "اس‌ان الکساندر" در داده‌های سال ۲۰۱۱ دیده می‌شوند ولی در این تصویر که چند سال بعد گرفته شده نه. همین گذرا (موقت) بودن آنها نظریه‌ی ابرنواختر بودنشان را به خوبی تایید می‌کند. اگر اس‌ان آنتیکیثرا هم در عکس‌های آینده ناپدید شود می‌توانیم آن را با احتمال بسیار بالا یک ابرنواختر بدانیم.
تلسکوپ فضایی هابل این عکس را به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته (ACS) و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) و به عنوان بخشی از یک برنامه‌ی رصدی گسترده به نام RELICS گرفته. در این برنامه از ۴۱ خوشه‌ی بزرگ کهکشانی تصویربرداری می‌شود تا با بهره از آنها به عنوان عدسی‌های گرانشی، به جستجوی کهکشان‌های درخشان دوردست بپردازند. این کهکشان‌ها سپس به کمک تلسکوپ‌های کنونی و همچنین در آینده با تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) با جزییات بیشتری بررسی خواهند شد.
#کهکشان_مارپیچی #ابرنواختر #خوشه_کهکشانی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/SNAntikythera.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------
در اخترشناسی جزییات بسیار مهمند- مانند چیزی که این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل دیده می‌شود.
لکه‌های افشان و درخشان پرشماری که در این تصویر دیده می‌شوند با هم یک خوشه‌ی کهکشانی به نام RXC J0949.8+1707 را در صورت فلکی شیر ساخته‌اند. در گوشه‌ی بالا، سمت راست چارچوب یک کهکشان زیبای مارپیچی میله‌ای را می‌بینیم که قرص کاملش رو به ماست و از چشم ما، یک کهکشان به اصطلاح رونما است. در یک دهه‌ی گذشته، اخترشناسان در این کهکشان نه یکی، بلکه سه نمونه‌ی احتمالی از یک رویداد کیهانی به نام "ابرنواختر" را یافته‌اند، انفجار بی‌اندازه درخشان یک ستاره‌ی رو به مرگ.
تازه‌ترین مورد از این نامزدهای ابرنواختر به نام "اس‌ان آنتیکیثرا" شناخته شده و در این تصویر در پایین، سمت راست قرص این کهکشان دیده می‌شود. این ابرنواختر تا چند سال در طیف‌های فروسرخ و دیدنی (مریی) درخشید و سپس کم‌نور شد. دو ابرنواختر دیگر با نام‌های "اس‌ان الینورا" و "اس‌ان الکساندر" در داده‌های سال ۲۰۱۱ دیده می‌شوند ولی در این تصویر که چند سال بعد گرفته شده نه. همین گذرا (موقت) بودن آنها نظریه‌ی ابرنواختر بودنشان را به خوبی تایید می‌کند. اگر اس‌ان آنتیکیثرا هم در عکس‌های آینده ناپدید شود می‌توانیم آن را با احتمال بسیار بالا یک ابرنواختر بدانیم.
تلسکوپ فضایی هابل این عکس را به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته (ACS) و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) و به عنوان بخشی از یک برنامه‌ی رصدی گسترده به نام RELICS گرفته. در این برنامه از ۴۱ خوشه‌ی بزرگ کهکشانی تصویربرداری می‌شود تا با بهره از آنها به عنوان عدسی‌های گرانشی، به جستجوی کهکشان‌های درخشان دوردست بپردازند. این کهکشان‌ها سپس به کمک تلسکوپ‌های کنونی و همچنین در آینده با تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) با جزییات بیشتری بررسی خواهند شد.
#کهکشان_مارپیچی #ابرنواختر #خوشه_کهکشانی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/SNAntikythera.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
