«کویر درخشان نمک»
—------------------
در این تصویر یک چشم انداز شبانه‌ی رویاگونه با پادسانی (کنتراست) بسیار را می‌بینید که نگارشی امروزی از شاهکار "دریای فروزنده" (Phosphorescent Sea)، اثر هنرمند لیتوگرافی، موریس اشر است.
ستارگان آشنای #صورت_فلکی_شکارچی و ستاره‌ی دبران (آلفا گاو، پس‌رونده) در آسمان بر فراز افق دوردست می‌درخشند. زیر پای آنها، کویر نمک اویونی در جنوب باختر کشور بولیوی را می‌بینیم. پوسته‌ی خشک آن با الگویی چندضلعی، نمایی مانند یک دنیای بیگانه را آفریده و کانی‌هایی که لبه‌های این چندضلعی‌ها را پر کرده‌اند با درخششی کم سو می‌درخشند.
کویر نمک اویونی (Salar de Uyuni) که بستر خشکیده‌ی یک دریاچه‌ی باستانی و بزرگ‌ترین پهنه‌ی نمکی سیاره‌ی زمین است، در بخش بولیویایی فلات بلند آلتیپلانو، در فرازای ۳۶۰۰ متری سطح دریا جای دارد [فلات #آلتیپلانو میان چهار کشور بولیوی، شیلی، آرژانتین و پرو بخش شده است-م].
"دریای فروزنده" که سال ۱۹۳۳ پدید آمده هم ستارگان آشنای شب‌های زمین، به ویژه هفت برادران در صورت فلکی خرس بزرگ (دب اکبر) را بر فراز ساحل دریایی مواج نشان می‌دهد.
#apod
https://goo.gl/l7aIyr
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/phosphorescensea.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------
در این تصویر یک چشم انداز شبانه‌ی رویاگونه با پادسانی (کنتراست) بسیار را می‌بینید که نگارشی امروزی از شاهکار "دریای فروزنده" (Phosphorescent Sea)، اثر هنرمند لیتوگرافی، موریس اشر است.
ستارگان آشنای #صورت_فلکی_شکارچی و ستاره‌ی دبران (آلفا گاو، پس‌رونده) در آسمان بر فراز افق دوردست می‌درخشند. زیر پای آنها، کویر نمک اویونی در جنوب باختر کشور بولیوی را می‌بینیم. پوسته‌ی خشک آن با الگویی چندضلعی، نمایی مانند یک دنیای بیگانه را آفریده و کانی‌هایی که لبه‌های این چندضلعی‌ها را پر کرده‌اند با درخششی کم سو می‌درخشند.
کویر نمک اویونی (Salar de Uyuni) که بستر خشکیده‌ی یک دریاچه‌ی باستانی و بزرگ‌ترین پهنه‌ی نمکی سیاره‌ی زمین است، در بخش بولیویایی فلات بلند آلتیپلانو، در فرازای ۳۶۰۰ متری سطح دریا جای دارد [فلات #آلتیپلانو میان چهار کشور بولیوی، شیلی، آرژانتین و پرو بخش شده است-م].
"دریای فروزنده" که سال ۱۹۳۳ پدید آمده هم ستارگان آشنای شب‌های زمین، به ویژه هفت برادران در صورت فلکی خرس بزرگ (دب اکبر) را بر فراز ساحل دریایی مواج نشان می‌دهد.
#apod
https://goo.gl/l7aIyr
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/phosphorescensea.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«رود کلرادو و سپیده‌دم دروغینش»
—------------------------------
چه چیزی این نور سفیدی که از مرکز افق به بالا تابیده را پدید آورده است؟ پاسخش غبارهاییست که در فضای درونی سامانهی خورشیدی به گرد خورشید در چرخشند.
در زمان‌های ویژه‌ای از سال، این غبارها نور خورشید را بازمی‌تابانند و نواری روشن در آسمان پدید می‌آورند که به طور عمده پیش از سر زدن آفتاب دیده می‌شود و نور برجگاهی (منطقه‌البروجی) نام دارد. سرچشمه‌ی بیشتر این غبارها دنباله‌دارهای خانواده‌ی مشتری هستند و به آرامی در گردشی مارپیچی به سوی خورشید می‌آیند. [این نور به نام سپیده‌دم دروغین یا فجر کاذب نیز شناخته می‌شود-م]
در این تصویر، در پیش‌زمینه‌ی آسمانی که با #نور_برجگاهی روشن شده، نمایی زیبا از پیچ نعل اسبی (خم نعل اسب) در رود کلرادو را می‌بینیم.
بسیار دورتر از نور برجگاهی، آسمانی تماشایی با ستارگانی درخشان مانند شباهنگ، چندین خوشه‌ی آبی‌فام ستاره‌ای از جمله خوشه‌ی پروین، و دسته‌ای از سحابی‌های سرخ‌فام از جمله حلقه‌ی بارنارد در #صورت_فلکی_شکارچی را می‌بینیم. [تصویر دوم را ببینید]
این عکس از پیوند ۳۰ نما درست شده که اوایل همین ماه در فضایی تقریبا تاریک مطلق، و از نقطه‌ای که تنها ۶ اینچ از لبه‌ی یک صخره‌ی خطرناک فاصله داشت گرفته شده.
#apod
https://goo.gl/WNl2EG
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/HorseshoeBend.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------
چه چیزی این نور سفیدی که از مرکز افق به بالا تابیده را پدید آورده است؟ پاسخش غبارهاییست که در فضای درونی سامانهی خورشیدی به گرد خورشید در چرخشند.
در زمان‌های ویژه‌ای از سال، این غبارها نور خورشید را بازمی‌تابانند و نواری روشن در آسمان پدید می‌آورند که به طور عمده پیش از سر زدن آفتاب دیده می‌شود و نور برجگاهی (منطقه‌البروجی) نام دارد. سرچشمه‌ی بیشتر این غبارها دنباله‌دارهای خانواده‌ی مشتری هستند و به آرامی در گردشی مارپیچی به سوی خورشید می‌آیند. [این نور به نام سپیده‌دم دروغین یا فجر کاذب نیز شناخته می‌شود-م]
در این تصویر، در پیش‌زمینه‌ی آسمانی که با #نور_برجگاهی روشن شده، نمایی زیبا از پیچ نعل اسبی (خم نعل اسب) در رود کلرادو را می‌بینیم.
بسیار دورتر از نور برجگاهی، آسمانی تماشایی با ستارگانی درخشان مانند شباهنگ، چندین خوشه‌ی آبی‌فام ستاره‌ای از جمله خوشه‌ی پروین، و دسته‌ای از سحابی‌های سرخ‌فام از جمله حلقه‌ی بارنارد در #صورت_فلکی_شکارچی را می‌بینیم. [تصویر دوم را ببینید]
این عکس از پیوند ۳۰ نما درست شده که اوایل همین ماه در فضایی تقریبا تاریک مطلق، و از نقطه‌ای که تنها ۶ اینچ از لبه‌ی یک صخره‌ی خطرناک فاصله داشت گرفته شده.
#apod
https://goo.gl/WNl2EG
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/HorseshoeBend.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«همسایگان کمربند»
—----------------
پیرامون ستارگان کمربند پرآوازه‌ی شکارچی چه چیزهایی پیدا می‌شود؟
عکاسی با نوردهی بلند نشان می‌دهد که هر چیزی را می‌توان آنجا یافت- از سحابی تاریک گرفته تا خوشه‌های ستاره‌ای، و همگی با هم در دل توده‌ی گسترده‌ای از گاز در مجموعه‌ی بزرگ ابر مولکولی شکارچی جای گرفته‌اند.
سه ستاره‌ای که از همه درخشان‌ترند و اینجا در ردیفی کج دیده می‌شوند در واقع همان سه ستاره‌ی آشنایی هستند که کمربند شکارچی را ساخته‌اند.
درست زیر ستاره‌ی نطاق (زتا شکارچی)، پایین‌ترین ستاره از این سه، سحابی شعله جای دارد که از گاز برانگیخته‌ی هیدروژن می‌درخشد و غرق در رشته‌های قهوه‌ای تیره‌ی غبار است.
درست سمت راست نطاق هم #سحابی_کله_اسبی را می‌بینیم، یک تورفتگی تاریک از غبار فشرده که شاید شناخته شده‌ترین شکل را در میان سحابی‌های آسمان داشته باشد.
این ابر تیره‌ی مولکولی که چیزی حدود ۱۵۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد، به نام بارنارد ۳۳ نیز شناخته می‌شود و بیشتر به این دلیل دیده می‌شود که از پشت با نور ستاره‌ی بزرگ "سیگما شکارچی" روشن شده [و خودش به حالت ضدنور دیده می‌شود].
سحابی کله اسبی تا چند میلیون سال دیگر به آرامی پیکره‌اش تغییر می‌کند تا سرانجام در اثر تابش پرانرژی ستارگان نزدیک، از هم پاشیده و بخار خواهد شد.
#صورت_فلکی_شکارچی #apod
https://goo.gl/oCxp5h
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Orion.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------
پیرامون ستارگان کمربند پرآوازه‌ی شکارچی چه چیزهایی پیدا می‌شود؟
عکاسی با نوردهی بلند نشان می‌دهد که هر چیزی را می‌توان آنجا یافت- از سحابی تاریک گرفته تا خوشه‌های ستاره‌ای، و همگی با هم در دل توده‌ی گسترده‌ای از گاز در مجموعه‌ی بزرگ ابر مولکولی شکارچی جای گرفته‌اند.
سه ستاره‌ای که از همه درخشان‌ترند و اینجا در ردیفی کج دیده می‌شوند در واقع همان سه ستاره‌ی آشنایی هستند که کمربند شکارچی را ساخته‌اند.
درست زیر ستاره‌ی نطاق (زتا شکارچی)، پایین‌ترین ستاره از این سه، سحابی شعله جای دارد که از گاز برانگیخته‌ی هیدروژن می‌درخشد و غرق در رشته‌های قهوه‌ای تیره‌ی غبار است.
درست سمت راست نطاق هم #سحابی_کله_اسبی را می‌بینیم، یک تورفتگی تاریک از غبار فشرده که شاید شناخته شده‌ترین شکل را در میان سحابی‌های آسمان داشته باشد.
این ابر تیره‌ی مولکولی که چیزی حدود ۱۵۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد، به نام بارنارد ۳۳ نیز شناخته می‌شود و بیشتر به این دلیل دیده می‌شود که از پشت با نور ستاره‌ی بزرگ "سیگما شکارچی" روشن شده [و خودش به حالت ضدنور دیده می‌شود].
سحابی کله اسبی تا چند میلیون سال دیگر به آرامی پیکره‌اش تغییر می‌کند تا سرانجام در اثر تابش پرانرژی ستارگان نزدیک، از هم پاشیده و بخار خواهد شد.
#صورت_فلکی_شکارچی #apod
https://goo.gl/oCxp5h
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Orion.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«دگرگونی صورت فلکی شکارچی در ۴۵۰ هزار سال آینده»
—---------------------------------------------------—
* انسان‌ها هزاران سال پیش که از آفریقا بیرون آمدند، آسمان شب‌هایشان متفاوت با چیزی بود که مردمان امروزی می‌بینند. و انسان‌های هزاران سال دیگر نیز بیننده‌ی چشم‌انداز دیگری از آسمان خواهند بود.
در ویدیویی که از سوی سازمان فضایی اروپا و بر پایه‌ی داده‌های فضاپیماهای گایا و ماهواره‌ی هیپارکوس منتشر شده، دگرگونی‌های صورت فلکی شکارچی (به عربی: جبار) را در درازنای ۴۵۰ هزار سال آینده می‌بینیم. این ویدیو خود بخشی از یک ویدیوی بزرگ‌تر است که جابجایی بیش از ۲ میلیون ستاره را در ۵ میلیون سال آینده نشان می‌دهد.
[آن را اینجا دیدید: * فیلمی از جابجایی‌های ستارگان آسمان در چند میلیون سال آینده (https://goo.gl/w9OTVr)]
شاید به نظر برسد ستارگان در گنبد آسمان جایگاه ثابتی دارند و نسبت به یکدیگر جابجا نمی‌شوند، ولی آنها بی‌حرکت نیستند، حتی با این که هر شب آنها را نسبت به هم یک جا می‌بینیم. جابجایی ستارگان به اندازه‌ای کُند انجام می‌شود که دهه‌ها -و اغلب سده‌ها- زمان می‌برد تا حتی اندکی از دیدگاه زمینیان جایشان تغییر کند.
جایگاه آنها از چشم ما به کمک یک سامانهی مختصات در کره‌ی آسمان سنجیده می‌شود که در آن، فاصله‌ی یک افق تا افق دیگر ۱۸۰ درجه است. جابجایی ستارگان در آسمان به نام حرکت خاص (جنبش سره) خوانده شده و با "ثانیه‌ی قوس" در سال، یا گاهی در سده اندازه گرفته می‌شود (هر ثانیه‌ی قوس برابر با ۱/۳۶۰۰م یک درجه‌ی قوس است). یک ثانیه‌ی قوس هم‌ارز ۱/۱۸۰۰م قطر ماه از دید زمین است.
برای نمونه، بر پایه‌ی داده‌های هیپارکوس در سال ۲۰۰۷، سریع‌ترین حرکت خاص یک ستاره از آنِ ستاره‌ی بارنارد در فاصله‌ی ۶ سال نوری است که به ۱۰.۳ ثانیه‌ی قوس در سال می‌رسد. ستاره‌ی بارنارد تا حدود ۱۸۰ سال دیگر، مسافتی هم‌ارز پهنای قرص کامل ماه را در آسمان زمین خواهد پیمود.
در #صورت_فلکی_شکارچی، درخشان‌ترین ستارگان بسیار کندتر از ستاره‌ی بارنارد حرکت می‌کنند، زیرا فاصله‌ی میانگینشان از زمین صدها سال نوریست؛ بر پایه‌ی داده‌های هیپارکوس، ستاره‌ی سرخ‌فام شبان‌شانه (به عربی: ابط‌الجوزا) تنها ۰.۰۲۶ ثانیه‌ی قوس در سال جابجا می‌شود. این در ۱۰ هزار سال می‌شود ۰.۰۷ درجه (انگشت کوچک انسان که در فاصله‌ی بازو نگه داشته شود، حدود ۱ درجه است).
در این ویدیو، جابجایی‌های ستارگان در گذشته بازسازی شده و برای آینده به کار رفته است. ابط‌الجوزا که اکنون از دیدگاه زمین، شانه‌ی چپ شکارچی را نشان می‌دهد، در زمانی به نسبت کوتاه -تا ۱۰۰ هزار سال دیگر- از چارچوب ویدیو که ۲۰ در ۴۰ درجه را می‌پوشاند بیرون می‌رود.
در این میان، شکل کلاسیک کمربند شکارچی به نسبت پایدار می‌ماند، جایگاه ستارگان پای شکارچی، کاپا شکارچی، و گاما شکارچی -ستارگانی که به ترتیب، شانه‌ی راست، پای چپ، و پای راست شکارچی را نشان می‌دهند- نیز همینطور.
خوشه‌ی اشتران ماده (به عربی: قلائص) که اکنون در صورت فلکی گاو است، از سمت راست چارچوب به بالا، سمت چپ می‌رود و همچنان که درخشان‌ترین ستاره‌ی گاو، ستاره‌ی پس‌رونده (دبران) کمی به سمت جنوب می‌رود، این خوشه هم به شکارچی نزدیک‌تر می‌شود. شکارچی و بسیاری از صورت‌های فلکی آشنا که برای هزاران سال راهنمای کشتی‌ها و سرچشمه‌ی داستان‌ها و افسانه‌ها بوده‌اند در آینده به کلی دگرگون خواهند شد، همان گونه که در گذشته پیکره‌ی دیگری داشتند.
در همین زمینه: * اگر ستاره دیگری جای ستاره قطبی باشد، آسمان چگونه خواهد بود؟ (https://goo.gl/oOS29t)
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/OrionGaia.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------—
* انسان‌ها هزاران سال پیش که از آفریقا بیرون آمدند، آسمان شب‌هایشان متفاوت با چیزی بود که مردمان امروزی می‌بینند. و انسان‌های هزاران سال دیگر نیز بیننده‌ی چشم‌انداز دیگری از آسمان خواهند بود.
در ویدیویی که از سوی سازمان فضایی اروپا و بر پایه‌ی داده‌های فضاپیماهای گایا و ماهواره‌ی هیپارکوس منتشر شده، دگرگونی‌های صورت فلکی شکارچی (به عربی: جبار) را در درازنای ۴۵۰ هزار سال آینده می‌بینیم. این ویدیو خود بخشی از یک ویدیوی بزرگ‌تر است که جابجایی بیش از ۲ میلیون ستاره را در ۵ میلیون سال آینده نشان می‌دهد.
[آن را اینجا دیدید: * فیلمی از جابجایی‌های ستارگان آسمان در چند میلیون سال آینده (https://goo.gl/w9OTVr)]
شاید به نظر برسد ستارگان در گنبد آسمان جایگاه ثابتی دارند و نسبت به یکدیگر جابجا نمی‌شوند، ولی آنها بی‌حرکت نیستند، حتی با این که هر شب آنها را نسبت به هم یک جا می‌بینیم. جابجایی ستارگان به اندازه‌ای کُند انجام می‌شود که دهه‌ها -و اغلب سده‌ها- زمان می‌برد تا حتی اندکی از دیدگاه زمینیان جایشان تغییر کند.
جایگاه آنها از چشم ما به کمک یک سامانهی مختصات در کره‌ی آسمان سنجیده می‌شود که در آن، فاصله‌ی یک افق تا افق دیگر ۱۸۰ درجه است. جابجایی ستارگان در آسمان به نام حرکت خاص (جنبش سره) خوانده شده و با "ثانیه‌ی قوس" در سال، یا گاهی در سده اندازه گرفته می‌شود (هر ثانیه‌ی قوس برابر با ۱/۳۶۰۰م یک درجه‌ی قوس است). یک ثانیه‌ی قوس هم‌ارز ۱/۱۸۰۰م قطر ماه از دید زمین است.
برای نمونه، بر پایه‌ی داده‌های هیپارکوس در سال ۲۰۰۷، سریع‌ترین حرکت خاص یک ستاره از آنِ ستاره‌ی بارنارد در فاصله‌ی ۶ سال نوری است که به ۱۰.۳ ثانیه‌ی قوس در سال می‌رسد. ستاره‌ی بارنارد تا حدود ۱۸۰ سال دیگر، مسافتی هم‌ارز پهنای قرص کامل ماه را در آسمان زمین خواهد پیمود.
در #صورت_فلکی_شکارچی، درخشان‌ترین ستارگان بسیار کندتر از ستاره‌ی بارنارد حرکت می‌کنند، زیرا فاصله‌ی میانگینشان از زمین صدها سال نوریست؛ بر پایه‌ی داده‌های هیپارکوس، ستاره‌ی سرخ‌فام شبان‌شانه (به عربی: ابط‌الجوزا) تنها ۰.۰۲۶ ثانیه‌ی قوس در سال جابجا می‌شود. این در ۱۰ هزار سال می‌شود ۰.۰۷ درجه (انگشت کوچک انسان که در فاصله‌ی بازو نگه داشته شود، حدود ۱ درجه است).
در این ویدیو، جابجایی‌های ستارگان در گذشته بازسازی شده و برای آینده به کار رفته است. ابط‌الجوزا که اکنون از دیدگاه زمین، شانه‌ی چپ شکارچی را نشان می‌دهد، در زمانی به نسبت کوتاه -تا ۱۰۰ هزار سال دیگر- از چارچوب ویدیو که ۲۰ در ۴۰ درجه را می‌پوشاند بیرون می‌رود.
در این میان، شکل کلاسیک کمربند شکارچی به نسبت پایدار می‌ماند، جایگاه ستارگان پای شکارچی، کاپا شکارچی، و گاما شکارچی -ستارگانی که به ترتیب، شانه‌ی راست، پای چپ، و پای راست شکارچی را نشان می‌دهند- نیز همینطور.
خوشه‌ی اشتران ماده (به عربی: قلائص) که اکنون در صورت فلکی گاو است، از سمت راست چارچوب به بالا، سمت چپ می‌رود و همچنان که درخشان‌ترین ستاره‌ی گاو، ستاره‌ی پس‌رونده (دبران) کمی به سمت جنوب می‌رود، این خوشه هم به شکارچی نزدیک‌تر می‌شود. شکارچی و بسیاری از صورت‌های فلکی آشنا که برای هزاران سال راهنمای کشتی‌ها و سرچشمه‌ی داستان‌ها و افسانه‌ها بوده‌اند در آینده به کلی دگرگون خواهند شد، همان گونه که در گذشته پیکره‌ی دیگری داشتند.
در همین زمینه: * اگر ستاره دیگری جای ستاره قطبی باشد، آسمان چگونه خواهد بود؟ (https://goo.gl/oOS29t)
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/OrionGaia.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ستاره‌ای که با تولدش، آغازگر تولد ستاره‌ای دیگر شده»
—-------------------------------------------------
* اخترشناسان با بهره از آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جی جانسکی (وی‌ال‌ای) در بنیاد ملی علوم به شواهد تازه‌ای دست یافته‌اند که نشان می‌دهد فواره‌ی پرسرعت موادی که از یک ستاره‌ی جوان بیرون زده باعث آغاز روند پیدایش یک پیشستارهی جوانِ دیگر شده است.
مایرا اوزاریو، از بنیاد اخترفیزیکی اندلس (IAA-CSIC) در اسپانیا می‌گوید: «جهت این فواره، سرعت موادش، وفاصله‌اش، همگی برای این نظریه مناسبند.» اوزاریو نویسنده‌ی اصلی پژوهشنامه‌ای در این باره است که در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده.
این دانشمندان یک ابر گازی غول‌پیکر در فاصله‌ی ۱۴۰۰ سال نوری زمین در #صورت_فلکی_شکارچی، که چندین ستاره در آن در حال شکل‌گیری است را بررسی کردند. این منطقه در گذشته هم بررسی شده بود، ولی اوزاریو و همکارانش به کمک وی‌ال‌ای یک رشته پژوهش تازه را در بسامدهای رادیویی متفاوتی که جزییات تازه‌ای را آشکار می‌کرد انجام دادند.
عکس‌های گرفته شده از این دو نشان می‌دهد که پیشستارهی جوان‌تر، به نام اچ‌اوپی‌اس ۱۰۸، در مسیر برون‌ریزی‌ِ پیشستارهی پیرتر، به نام اچ او‌پی‌اس ۳۷۰ جای دارد. این هم‌ترازی باعث شده بود یوشیتو شیماجیری و همکارانش در سال ۲۰۰۸ به این گمان برسند که برخورد مواد پرسرعت به توده‌ای از گاز، آغازگر فشرده شدن و رُمبش این توده و ساخته شدن یک #پیش‌ستاره شده است.
آنا کی. دیاز-رودریگز، او هم از IAA-CSIC می‌گوید: «ما گره‌هایی از مواد را در این برون‌ریزی یافتیم و توانستیم سرعت آنها را اندازه بگیریم.»
این اندازه‌گیری‌های تازه تایید نیرومندی برای این نظریه بودند که برون‌ریزی ستاره‌ی پیرتر فرآیند پیدایش ستاره‌ی جوان‌تر را به راه انداخته.
دانشمندان بر این باورند که فواره‌ی اچ‌اوپی‌اس ۳۷۰ (که به نام اف‌آی‌آر ۳ هم شناخته می‌شود)، حدود ۱۰۰ هزار سال پیش به این توده‌ی گاز رسید و با برخورد به آن، روند رمبشی را آغاز کرد که به پیدایش اچ‌اوپی‌اس ۱۰۸ (که به نام اف‌آی‌آر ۴ هم شناخته می‌شود) انجامید. چهار ستاره‌ی جوان دیگر نیز در این منطقه هستند که می‌توانند دستاورد چنین برهم‌کنش‌هایی باشند، ولی پژوهشگران تنها در اچ‌اوپی‌اس ۱۰۸ شواهد این برخوردها یافتند.
اگرچه این سناریو شواهد نیرومندی دارد، ولی گویا یک واقعیت با آن در تضاد است. به نظر می‌رسد ستاره‌ی جوان دارد به سرعت در مسیری پیش می‌رود که [اگر رَدَش را بگیریم] نتیجه می‌گیریم جایی دیگر، بیرون از منطقه‌ای که برون‌ریزی ستاره‌ی پیرتر به آن برخورد کرده پدید آمده بوده.
اوزاریو توضیح می‌دهد: «ولی این حرکت می‌تواند یک خطای دید باشد که چه بسا توسط بیرون‌ریزی خود ستاره‌ی جوان‌تر پدید آمده. ما می‌خواهیم به رصد آن در یک بازه‌ی زمانی ادامه دهیم تا پاسخی برای این پرسش بیابیم.»
* توضیح تصویر:
پیشستارهی فیر ۳ (اچ‌اوپی‌اس ۳۷۰) احتمالا با برون‌ریزی‌اش آغازگر روند پیدایش یک پیشستارهی جوان‌تر به نام فیر ۴ یا اچ‌اوپی‌اس ۱۰۸ (نقطه سرخ)، در منطقهی ستاره‌زای شکارچی شده. مقیاس تصویر بر پایه au (یکای اخترشناسی) است، برابر با فاصله‌ی زمین تا خورشید، حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر.
https://goo.gl/ohnt4V
—------------------------------------------
* واژه‌ی HOPS سرواژه‌ی "پیمایش پیش‌ستاره‌های هرشل در شکارچی" (Herschel Orion Protostar Survey) است.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/HOPS108.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------------
* اخترشناسان با بهره از آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جی جانسکی (وی‌ال‌ای) در بنیاد ملی علوم به شواهد تازه‌ای دست یافته‌اند که نشان می‌دهد فواره‌ی پرسرعت موادی که از یک ستاره‌ی جوان بیرون زده باعث آغاز روند پیدایش یک پیشستارهی جوانِ دیگر شده است.
مایرا اوزاریو، از بنیاد اخترفیزیکی اندلس (IAA-CSIC) در اسپانیا می‌گوید: «جهت این فواره، سرعت موادش، وفاصله‌اش، همگی برای این نظریه مناسبند.» اوزاریو نویسنده‌ی اصلی پژوهشنامه‌ای در این باره است که در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده.
این دانشمندان یک ابر گازی غول‌پیکر در فاصله‌ی ۱۴۰۰ سال نوری زمین در #صورت_فلکی_شکارچی، که چندین ستاره در آن در حال شکل‌گیری است را بررسی کردند. این منطقه در گذشته هم بررسی شده بود، ولی اوزاریو و همکارانش به کمک وی‌ال‌ای یک رشته پژوهش تازه را در بسامدهای رادیویی متفاوتی که جزییات تازه‌ای را آشکار می‌کرد انجام دادند.
عکس‌های گرفته شده از این دو نشان می‌دهد که پیشستارهی جوان‌تر، به نام اچ‌اوپی‌اس ۱۰۸، در مسیر برون‌ریزی‌ِ پیشستارهی پیرتر، به نام اچ او‌پی‌اس ۳۷۰ جای دارد. این هم‌ترازی باعث شده بود یوشیتو شیماجیری و همکارانش در سال ۲۰۰۸ به این گمان برسند که برخورد مواد پرسرعت به توده‌ای از گاز، آغازگر فشرده شدن و رُمبش این توده و ساخته شدن یک #پیش‌ستاره شده است.
آنا کی. دیاز-رودریگز، او هم از IAA-CSIC می‌گوید: «ما گره‌هایی از مواد را در این برون‌ریزی یافتیم و توانستیم سرعت آنها را اندازه بگیریم.»
این اندازه‌گیری‌های تازه تایید نیرومندی برای این نظریه بودند که برون‌ریزی ستاره‌ی پیرتر فرآیند پیدایش ستاره‌ی جوان‌تر را به راه انداخته.
دانشمندان بر این باورند که فواره‌ی اچ‌اوپی‌اس ۳۷۰ (که به نام اف‌آی‌آر ۳ هم شناخته می‌شود)، حدود ۱۰۰ هزار سال پیش به این توده‌ی گاز رسید و با برخورد به آن، روند رمبشی را آغاز کرد که به پیدایش اچ‌اوپی‌اس ۱۰۸ (که به نام اف‌آی‌آر ۴ هم شناخته می‌شود) انجامید. چهار ستاره‌ی جوان دیگر نیز در این منطقه هستند که می‌توانند دستاورد چنین برهم‌کنش‌هایی باشند، ولی پژوهشگران تنها در اچ‌اوپی‌اس ۱۰۸ شواهد این برخوردها یافتند.
اگرچه این سناریو شواهد نیرومندی دارد، ولی گویا یک واقعیت با آن در تضاد است. به نظر می‌رسد ستاره‌ی جوان دارد به سرعت در مسیری پیش می‌رود که [اگر رَدَش را بگیریم] نتیجه می‌گیریم جایی دیگر، بیرون از منطقه‌ای که برون‌ریزی ستاره‌ی پیرتر به آن برخورد کرده پدید آمده بوده.
اوزاریو توضیح می‌دهد: «ولی این حرکت می‌تواند یک خطای دید باشد که چه بسا توسط بیرون‌ریزی خود ستاره‌ی جوان‌تر پدید آمده. ما می‌خواهیم به رصد آن در یک بازه‌ی زمانی ادامه دهیم تا پاسخی برای این پرسش بیابیم.»
* توضیح تصویر:
پیشستارهی فیر ۳ (اچ‌اوپی‌اس ۳۷۰) احتمالا با برون‌ریزی‌اش آغازگر روند پیدایش یک پیشستارهی جوان‌تر به نام فیر ۴ یا اچ‌اوپی‌اس ۱۰۸ (نقطه سرخ)، در منطقهی ستاره‌زای شکارچی شده. مقیاس تصویر بر پایه au (یکای اخترشناسی) است، برابر با فاصله‌ی زمین تا خورشید، حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر.
https://goo.gl/ohnt4V
—------------------------------------------
* واژه‌ی HOPS سرواژه‌ی "پیمایش پیش‌ستاره‌های هرشل در شکارچی" (Herschel Orion Protostar Survey) است.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/HOPS108.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تصویر تازه و شگفت‌انگیز یک ابرغول»
—------------------------------------
گوی پرتقالی رنگی که در این عکسِ آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) می‌بینید ستاره‌ی نزدیکمان، شبان‌شانه (ابط‌الجوزا) است، ستاره‌ی آلفای #صورت_فلکی_شکارچی. این نخستین بار بود که آلما سطح یک ستاره را رصد می‌کرد و دستاورد همین بار نخست، پُروضوح‌ترین تصویریست که تاکنون از ابط‌الجوزا دیده‌ایم.
ابط‌الجوزا با شعاع حدود ۱۴۰۰ برابر خورشید در پیوستار میلیمتری، یکی از بزرگ‌ترین ستارگانیست که تا این زمان شناخته شده. این #ابرغول سرخ که ۶۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد، به اندازه‌ای سریع می‌سوزد که امید به زندگی اندک و کوتاهی برایش مانده. این ستاره تنها حدود ۸ میلیون سال از عمرش می‌گذرد ولی در آستانه‌ی انفجار و تبدیل شدن به یک ابرنواختر است. اگر منفجر شود، نورش حتی در روشنایی روز نیز دیده خواهد شد.
این ستاره تاکنون در چندین طول موج دیگر هم رصد شده، به ویژه نور دیدنی (مریی)، فروسرخ، و فرابنفش. اخترشناسان با بهره از تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا توده‌ی گسترده‌ای از گاز، تقریبا به گستردگی سامانهی خورشیدی را یافته‌اند. همچنین، اخترشناسان یک حباب غول‌پیکر را یافته‌اند که از سطح ابط‌الجوزا بیرون زده. این ساختارها به دانشمندان در شناخت چگونگی پس زدن گاز و غبار که با نرخی سرسام‌آور در این ستاره دیده می‌شود کمک کند.
در این تصویر، #آلما گازهای داغِ پایین فام‌سپهر (کروموسفر) را در طول موج‌های زیرمیلیمتری به تصویر کشیده- طول موجی که در آن، افزایش‌های دمای منطقه‌ای دلیل نامتقارن بودن ستاره را توجیه می‌کند. علمی بخواهیم بگوییم، آلما می‌تواند در بررسی جو گسترده‌ی این ستاره‌ی داغ و سوزان به دانشمندان و اخترشناسان کمک کند.
https://goo.gl/wWDfuJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Betelgeuse.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------
گوی پرتقالی رنگی که در این عکسِ آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) می‌بینید ستاره‌ی نزدیکمان، شبان‌شانه (ابط‌الجوزا) است، ستاره‌ی آلفای #صورت_فلکی_شکارچی. این نخستین بار بود که آلما سطح یک ستاره را رصد می‌کرد و دستاورد همین بار نخست، پُروضوح‌ترین تصویریست که تاکنون از ابط‌الجوزا دیده‌ایم.
ابط‌الجوزا با شعاع حدود ۱۴۰۰ برابر خورشید در پیوستار میلیمتری، یکی از بزرگ‌ترین ستارگانیست که تا این زمان شناخته شده. این #ابرغول سرخ که ۶۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد، به اندازه‌ای سریع می‌سوزد که امید به زندگی اندک و کوتاهی برایش مانده. این ستاره تنها حدود ۸ میلیون سال از عمرش می‌گذرد ولی در آستانه‌ی انفجار و تبدیل شدن به یک ابرنواختر است. اگر منفجر شود، نورش حتی در روشنایی روز نیز دیده خواهد شد.
این ستاره تاکنون در چندین طول موج دیگر هم رصد شده، به ویژه نور دیدنی (مریی)، فروسرخ، و فرابنفش. اخترشناسان با بهره از تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا توده‌ی گسترده‌ای از گاز، تقریبا به گستردگی سامانهی خورشیدی را یافته‌اند. همچنین، اخترشناسان یک حباب غول‌پیکر را یافته‌اند که از سطح ابط‌الجوزا بیرون زده. این ساختارها به دانشمندان در شناخت چگونگی پس زدن گاز و غبار که با نرخی سرسام‌آور در این ستاره دیده می‌شود کمک کند.
در این تصویر، #آلما گازهای داغِ پایین فام‌سپهر (کروموسفر) را در طول موج‌های زیرمیلیمتری به تصویر کشیده- طول موجی که در آن، افزایش‌های دمای منطقه‌ای دلیل نامتقارن بودن ستاره را توجیه می‌کند. علمی بخواهیم بگوییم، آلما می‌تواند در بررسی جو گسترده‌ی این ستاره‌ی داغ و سوزان به دانشمندان و اخترشناسان کمک کند.
https://goo.gl/wWDfuJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Betelgeuse.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«"غول سنگی زمینی" زیر پای "شکارچی آسمانی"»
—------------------------------------------—
هیچ کس درست نمی‌داند تندیس‌های (مجسمه‌های) جزیره‌ی ایستر برای چه ساخته شده‌اند. ولی می‌دانیم که شمار این پیکره‌های سنگی بزرگ به بیش از ۸۰۰ تا می‌رسد.
بلندی میانگین هر یک از تندیس‌های جزیره‌ی ایستر بیش از ۲ برابر بلندی یک انسان و وزن میانگین آن هم بیش از ۲۰۰ برابر وزن یک انسان است.
آگاهی‌های اندکی درباره‌ی تاریخ یا مفهوم این پیکره‌های سنگی شگفت‌آور در دست است، ولی بسیاری بر این باورند که این پیکره‌ها حدود ۷۰۰ سال پیش، از روی چهره‌های رهبران یک تمدن گمشده در این منطقه ساخته شده‌اند.
در این تصویر، یکی از این پیکره‌های باستانی "موآی" را می‌بینیم که در سال ۲۰۱۶، بر پس‌زمینه‌ی #صورت_فلکی_شکارچی، از جمله ردیف سه ستاره‌ی پرآوازه‌ای که کمربند آن را ساخته‌اند، و ستارگان درخشان شبان‌شانه (ابط‌الجوزا) در بالا، سمت چپ، و پای شکارچی (رجل جبار) در بالا، میانه‌ی چارچوب به تصویر کشیده شده.
ولی به نظر می‌رسد خود این غول سنگی چشمش را به درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان سیاره‌ی زمین دوخته، ستاره‌ی شباهنگ (شعرای یمانی) در سمت راست میانه‌ی تصویر.
#apod
https://goo.gl/tXZtrH
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/OrionMoai.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------—
هیچ کس درست نمی‌داند تندیس‌های (مجسمه‌های) جزیره‌ی ایستر برای چه ساخته شده‌اند. ولی می‌دانیم که شمار این پیکره‌های سنگی بزرگ به بیش از ۸۰۰ تا می‌رسد.
بلندی میانگین هر یک از تندیس‌های جزیره‌ی ایستر بیش از ۲ برابر بلندی یک انسان و وزن میانگین آن هم بیش از ۲۰۰ برابر وزن یک انسان است.
آگاهی‌های اندکی درباره‌ی تاریخ یا مفهوم این پیکره‌های سنگی شگفت‌آور در دست است، ولی بسیاری بر این باورند که این پیکره‌ها حدود ۷۰۰ سال پیش، از روی چهره‌های رهبران یک تمدن گمشده در این منطقه ساخته شده‌اند.
در این تصویر، یکی از این پیکره‌های باستانی "موآی" را می‌بینیم که در سال ۲۰۱۶، بر پس‌زمینه‌ی #صورت_فلکی_شکارچی، از جمله ردیف سه ستاره‌ی پرآوازه‌ای که کمربند آن را ساخته‌اند، و ستارگان درخشان شبان‌شانه (ابط‌الجوزا) در بالا، سمت چپ، و پای شکارچی (رجل جبار) در بالا، میانه‌ی چارچوب به تصویر کشیده شده.
ولی به نظر می‌رسد خود این غول سنگی چشمش را به درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان سیاره‌ی زمین دوخته، ستاره‌ی شباهنگ (شعرای یمانی) در سمت راست میانه‌ی تصویر.
#apod
https://goo.gl/tXZtrH
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/OrionMoai.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تله غبار پیرامون یک ستاره»
—-------------------------
در این عکس که توسط آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) گرفته شده، "وی۱۲۴۷ شکارچی" را می‌بینیم، یک ستاره‌ی جوان و داغ که با حلقه‌ای پویا از گاز و غبار، به نام فرص پیراستاره‌ای، در میان گرفته شده. چنان چه اینجا می‌بینیم، این قرص دو بخش دارد: یک حلقه‌ی مواد در مرکز با لبه‌های واضح و آشکار، و یک ساختار هلالی تنُک‌تر در بخش بیرونی.
منطقهی میان حلقه و هلال، که مانند نواری تیره دبده می‌شود گویا توسط سیاره‌ای جوان درست شده که با گردش یه دور ستاره، گاز و غبار درون قرص را سر راهش می‌روبد و کنار می‌زند. این سیاره در مسیرش به گرد ستاره‌ی میزبان، با حرکت خود مناطقی پرفشار را در در دو سمت مسیرش پدید می‌آورد، مانند یک کشتی که با پیشروی در آن، موج‌های کمانی پدید می‌آورد. این مناطق پرفشار می‌توانند سدهایی محافظ پیرامون مناطقی که سیاره‌ها در آنها ساخته می‌شود بسازند؛ ذرات غبار تا میلیون‌ها سال در این مناطق به دام می‌افتد و بدین ترتیب، فرصت و زمان کافی برای انباشته شدن و چگالش و رشد پیدا می‌کند.
وضوح عالی آلما به اخترشناسان امکان داد تا برای نخستین بار، ساختار پیچیده‌ی چنین تله‌ی گردابی غباری را بررسی کنند. این عکس نه تنها دامِ هلالی‌شکل غبار در لبه‌ی بیرونی آن نوار تیره را آشکار کرده، بلکه همچنین مناطقی با غبار افزون درون حلقه را هم نشان می‌دهد؛ این غبارهای افزوده می‌توانند نمایانگر یک دام غبار دیگر باشد که در مدار آن سیاره‌ی احتمالی به دام افتاده‌اند. این پیش‌بینی‌های شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای پیشین را تایید می‌کند.
به دام افتادن غبار یکی از فرآیندهاییست که می‌تواند راه حل یک مشکل بزرگ در نظریه‌های کنونی سیاره‌زایی باشد؛ در این مشکل گفته شده که ذرات پیش از آن که فرصت انباشت و رسیدن به اندازه‌ی یک خرده‌سیاره داشته باشند، به سوی ستاره‌ی مرکزی کشیده شده و نابود می‌شوند (مساله‌ی رانش شعاعی).
#سیاره_فراخورشیدی #صورت_فلکی_شکارچی
https://goo.gl/nsSrVF
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/V1247.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------
در این عکس که توسط آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) گرفته شده، "وی۱۲۴۷ شکارچی" را می‌بینیم، یک ستاره‌ی جوان و داغ که با حلقه‌ای پویا از گاز و غبار، به نام فرص پیراستاره‌ای، در میان گرفته شده. چنان چه اینجا می‌بینیم، این قرص دو بخش دارد: یک حلقه‌ی مواد در مرکز با لبه‌های واضح و آشکار، و یک ساختار هلالی تنُک‌تر در بخش بیرونی.
منطقهی میان حلقه و هلال، که مانند نواری تیره دبده می‌شود گویا توسط سیاره‌ای جوان درست شده که با گردش یه دور ستاره، گاز و غبار درون قرص را سر راهش می‌روبد و کنار می‌زند. این سیاره در مسیرش به گرد ستاره‌ی میزبان، با حرکت خود مناطقی پرفشار را در در دو سمت مسیرش پدید می‌آورد، مانند یک کشتی که با پیشروی در آن، موج‌های کمانی پدید می‌آورد. این مناطق پرفشار می‌توانند سدهایی محافظ پیرامون مناطقی که سیاره‌ها در آنها ساخته می‌شود بسازند؛ ذرات غبار تا میلیون‌ها سال در این مناطق به دام می‌افتد و بدین ترتیب، فرصت و زمان کافی برای انباشته شدن و چگالش و رشد پیدا می‌کند.
وضوح عالی آلما به اخترشناسان امکان داد تا برای نخستین بار، ساختار پیچیده‌ی چنین تله‌ی گردابی غباری را بررسی کنند. این عکس نه تنها دامِ هلالی‌شکل غبار در لبه‌ی بیرونی آن نوار تیره را آشکار کرده، بلکه همچنین مناطقی با غبار افزون درون حلقه را هم نشان می‌دهد؛ این غبارهای افزوده می‌توانند نمایانگر یک دام غبار دیگر باشد که در مدار آن سیاره‌ی احتمالی به دام افتاده‌اند. این پیش‌بینی‌های شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای پیشین را تایید می‌کند.
به دام افتادن غبار یکی از فرآیندهاییست که می‌تواند راه حل یک مشکل بزرگ در نظریه‌های کنونی سیاره‌زایی باشد؛ در این مشکل گفته شده که ذرات پیش از آن که فرصت انباشت و رسیدن به اندازه‌ی یک خرده‌سیاره داشته باشند، به سوی ستاره‌ی مرکزی کشیده شده و نابود می‌شوند (مساله‌ی رانش شعاعی).
#سیاره_فراخورشیدی #صورت_فلکی_شکارچی
https://goo.gl/nsSrVF
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/V1247.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«تیرهایی که شکارچی آسمان پرتاب می‌کند»
—------------------------------------—
تیرهای شهاب دارند از #صورت_فلکی_شکارچی به سوی زمین پرتاب می‌شوند. این طبیعی‌ست، زیرا ماه اکتبر هر سال، زمان بارش شهابی شکارچی (جباری) است.
در این تصویر که از پیوند چندین نوردهی درست شده، بیش از یک دوجین شهاب را می‌بینیم که در شب پایان هفته‌ی گذشته بر سر آتشفشان "وولان هادا" در مغولستان درونی کشور چین می‌باریدند.
رد همه‌ی شهاب‌های درون این تصویر به نقطه‌ی کوچکی در آسمان می‌رسد که کانون بارش نامیده می‌شود و اینجا درست بالا، سمت چپ کمربند شکارچی جای دارد.
شهاب‌های شکارچی سنگریزه‌هایی هستند که دنباله‌دار هالی در یکی از سفرهایش به بخش درونی سامانهی خورشیدی از خود در فضا رها کرده. در حقیقت #دنباله‌دار_هالی مسئول دو بارش شهابیِ شناخته شده است، بارش دیگر بارش اِتا دَلوی است که در ماه می هر سال رخ می‌دهد.
ماه آینده #بارش_شهابی شیری (اسدی) را خواهیم داشت که دستاورد دنباله‌دار تمپل-تاتل است و ردهایی به همین اندازه روشن پدید می‌آورد.
#apod
https://goo.gl/UZvKFg
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/Orionids.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------------—
تیرهای شهاب دارند از #صورت_فلکی_شکارچی به سوی زمین پرتاب می‌شوند. این طبیعی‌ست، زیرا ماه اکتبر هر سال، زمان بارش شهابی شکارچی (جباری) است.
در این تصویر که از پیوند چندین نوردهی درست شده، بیش از یک دوجین شهاب را می‌بینیم که در شب پایان هفته‌ی گذشته بر سر آتشفشان "وولان هادا" در مغولستان درونی کشور چین می‌باریدند.
رد همه‌ی شهاب‌های درون این تصویر به نقطه‌ی کوچکی در آسمان می‌رسد که کانون بارش نامیده می‌شود و اینجا درست بالا، سمت چپ کمربند شکارچی جای دارد.
شهاب‌های شکارچی سنگریزه‌هایی هستند که دنباله‌دار هالی در یکی از سفرهایش به بخش درونی سامانهی خورشیدی از خود در فضا رها کرده. در حقیقت #دنباله‌دار_هالی مسئول دو بارش شهابیِ شناخته شده است، بارش دیگر بارش اِتا دَلوی است که در ماه می هر سال رخ می‌دهد.
ماه آینده #بارش_شهابی شیری (اسدی) را خواهیم داشت که دستاورد دنباله‌دار تمپل-تاتل است و ردهایی به همین اندازه روشن پدید می‌آورد.
#apod
https://goo.gl/UZvKFg
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/Orionids.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«این واقعا حفره‌ای در فضاست»
—---------------------------
این چشم‌انداز شبح‌وار توسط تلسکوپ فضایی هابل به تصویر کشیده شده و نمایی مانند مِهی دارد که چراغ خیابان با چرخش به گرد یک حفره با شکل عجیب آن را روشن کرده- و یک جورهایی هم همینطور است. اینجا "مه" در واقع گاز و غبار میان‌ستاره‌ای است که توسط یک ستاره روشن شده، و "حفره" هم یک تکه‌ی خالی در آسمان است.
نخستین بار که از این لکه‌ی تیره عکس گرفته شد، آن را به عنوان یک ابر بسیار سرد و فشرده‌ی گاز و غبار شناسایی کردند که به اندازه‌ای چگال است که در طیف نور دیدنی (مریی) به کلی مات است و جلوی همه‌ی نوری که از اجرام پشتش آمده را گرفته. به طور کلی چنین گویچه‌هایی را پیله‌هایی کوچک برای پرورش ستارگان تازه می‌دانند. ولی تلسکوپ فضایی هرشل سازمان فضایی اروپا که می‌توانست هر گونه ردی از ستاره‌زایی را در طیف فروسرخ ببیند، هیچ چیزی در آن ندید و با بررسی‌های دیگر توسط رصدخانه‌های روی زمین، اخترشناسان پی بردند که این به راستی یک بخش کاملا تهی در آسمانست.
به باور اخترشناسان این حفره زمانی پدید آمده که فواره‌های گازیِ برخی از ستارگان جوان در منطقهی گسترده‌ترِ پیرامونی، این لایه‌ی گاز و غبار را شکافت و سوراخی در آن درست کرد. پرتوهای نیرومند یک ستاره‌ی بالغ در آن نزدیکی هم احتمالا به روفتن و تهی کردن حفره کمک کرده.
ستاره‌ی پرنوری که اینجا دیده می‌شود ستاره‌ی "وی۳۸۰ شکارچی" است، ستاره‌ای جوان و متغیر به جرم ۳.۵ برابر خورشید. دمای سطح این ستاره به حدود ۱۰ هزار درجه‌ی سانتیگراد -تقریبا دو برابر دمای سطح خورشید- می‌رسد و به همین دلیل سفیدرنگ دیده می‌شود. این ستاره به اندازه‌ای جوانست که هنوز ابرهای مواد زاینده‌اش آن را در بر گرفته‌اند. مواد درخشان درون تصویر تنها به کمک نور این ستاره روشن و پدیدار شده‌اند و خودشان در طیف دیدنی (مریی) پرتویی نمی‌گسیلند، و این ویژگیِ یک "سحابی بازتابی" است. این #سحابی_بازتابی که به نام ان‌جی‌سی ۱۹۹۹ شناخته می‌شود، پهنایی حدود ۰.۳ سال نوری دارد و با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، در راستای #صورت_فلکی_شکارچی (جبار) دیده می‌شود.
https://goo.gl/BfqN6G
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC1999.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------
این چشم‌انداز شبح‌وار توسط تلسکوپ فضایی هابل به تصویر کشیده شده و نمایی مانند مِهی دارد که چراغ خیابان با چرخش به گرد یک حفره با شکل عجیب آن را روشن کرده- و یک جورهایی هم همینطور است. اینجا "مه" در واقع گاز و غبار میان‌ستاره‌ای است که توسط یک ستاره روشن شده، و "حفره" هم یک تکه‌ی خالی در آسمان است.
نخستین بار که از این لکه‌ی تیره عکس گرفته شد، آن را به عنوان یک ابر بسیار سرد و فشرده‌ی گاز و غبار شناسایی کردند که به اندازه‌ای چگال است که در طیف نور دیدنی (مریی) به کلی مات است و جلوی همه‌ی نوری که از اجرام پشتش آمده را گرفته. به طور کلی چنین گویچه‌هایی را پیله‌هایی کوچک برای پرورش ستارگان تازه می‌دانند. ولی تلسکوپ فضایی هرشل سازمان فضایی اروپا که می‌توانست هر گونه ردی از ستاره‌زایی را در طیف فروسرخ ببیند، هیچ چیزی در آن ندید و با بررسی‌های دیگر توسط رصدخانه‌های روی زمین، اخترشناسان پی بردند که این به راستی یک بخش کاملا تهی در آسمانست.
به باور اخترشناسان این حفره زمانی پدید آمده که فواره‌های گازیِ برخی از ستارگان جوان در منطقهی گسترده‌ترِ پیرامونی، این لایه‌ی گاز و غبار را شکافت و سوراخی در آن درست کرد. پرتوهای نیرومند یک ستاره‌ی بالغ در آن نزدیکی هم احتمالا به روفتن و تهی کردن حفره کمک کرده.
ستاره‌ی پرنوری که اینجا دیده می‌شود ستاره‌ی "وی۳۸۰ شکارچی" است، ستاره‌ای جوان و متغیر به جرم ۳.۵ برابر خورشید. دمای سطح این ستاره به حدود ۱۰ هزار درجه‌ی سانتیگراد -تقریبا دو برابر دمای سطح خورشید- می‌رسد و به همین دلیل سفیدرنگ دیده می‌شود. این ستاره به اندازه‌ای جوانست که هنوز ابرهای مواد زاینده‌اش آن را در بر گرفته‌اند. مواد درخشان درون تصویر تنها به کمک نور این ستاره روشن و پدیدار شده‌اند و خودشان در طیف دیدنی (مریی) پرتویی نمی‌گسیلند، و این ویژگیِ یک "سحابی بازتابی" است. این #سحابی_بازتابی که به نام ان‌جی‌سی ۱۹۹۹ شناخته می‌شود، پهنایی حدود ۰.۳ سال نوری دارد و با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، در راستای #صورت_فلکی_شکارچی (جبار) دیده می‌شود.
https://goo.gl/BfqN6G
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC1999.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«خیال‌انگیزترین ابر آسمان»
—---------------------—
کمتر چشم‌اندازی در آسمان به اندازه‌ی پرورشگاه ستاره‌ای نزدیکمان، سحابی شکارچی تخیل انسان را برمی‌انگیزد. ابرهای گازی برافروخته و درخشان این سحابی ستارگانی داغ و جوان را در لبه‌ی یک ابر مولکولی میان‌ستاره‌ای غول‌پیکر در میان گرفته‌اند.
بسیاری از ساختارهای رشته‌ای که در این تصویر دیده می‌شوند در حقیقت امواج شوک هستند- جبهه‌هایی که در آنها مواد پرسرعت به گازهای کم‌سرعت برخورد کرده‌اند.
سحابی شکارچی حدود ۴۰ سال نوری پهنا دارد و با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، در همان بازوی مارپیچی از کهکشان جای دارد که خورشید خودمان هم در آنست.
سحابی بزرگ شکارچی را می‌توان با چشم نامسلح درست زیر بخش سمت چپ کمربند شکارچی در #صورت_فلکی_شکارچی (جبار) مشاهده کرد.
این عکس ماه گذشته با یک نوردهی دو ساعته گرفته شده و سحابی شکارچی را در سه رنگ نشان می‌دهد.
تا ۱۰۰ هزار سال دیگر، کل مجموعه ابرهای مولکولی شکارچی که سحابی کله‌اسبی را هم در خود جای داده پراکنده و ناپدید خواهند شد.
#apod #سحابی_گسیلشی
https://goo.gl/Z8xKHW
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/M42.html
—-------------------------------------------------
انال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------—
کمتر چشم‌اندازی در آسمان به اندازه‌ی پرورشگاه ستاره‌ای نزدیکمان، سحابی شکارچی تخیل انسان را برمی‌انگیزد. ابرهای گازی برافروخته و درخشان این سحابی ستارگانی داغ و جوان را در لبه‌ی یک ابر مولکولی میان‌ستاره‌ای غول‌پیکر در میان گرفته‌اند.
بسیاری از ساختارهای رشته‌ای که در این تصویر دیده می‌شوند در حقیقت امواج شوک هستند- جبهه‌هایی که در آنها مواد پرسرعت به گازهای کم‌سرعت برخورد کرده‌اند.
سحابی شکارچی حدود ۴۰ سال نوری پهنا دارد و با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، در همان بازوی مارپیچی از کهکشان جای دارد که خورشید خودمان هم در آنست.
سحابی بزرگ شکارچی را می‌توان با چشم نامسلح درست زیر بخش سمت چپ کمربند شکارچی در #صورت_فلکی_شکارچی (جبار) مشاهده کرد.
این عکس ماه گذشته با یک نوردهی دو ساعته گرفته شده و سحابی شکارچی را در سه رنگ نشان می‌دهد.
تا ۱۰۰ هزار سال دیگر، کل مجموعه ابرهای مولکولی شکارچی که سحابی کله‌اسبی را هم در خود جای داده پراکنده و ناپدید خواهند شد.
#apod #سحابی_گسیلشی
https://goo.gl/Z8xKHW
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/M42.html
—-------------------------------------------------
انال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«سر و گردن یک اسب سیاه»
—-------------------------
سحابی کله اسبی یکی از نمادگونه‌ترین و آشناترین سحابی‌های آسمان، و بخشی از یک #ابر_مولکولی بزرگ و تاریک در #صورت_فلکی_شکارچی (جبار) است. شکل نامعمولی این سحابی که به نام برنارد ۳۳ هم خوانده می‌شود، نخستین بار در یکی از صفحه‌های عکاسی اواخر سده‌ی ۱۹ میلادی شناسایی شد.
تابش سرخ‌فام این چشم‌انداز از گاز هیدروژنی سرچشمه گرفته که به طور عمده پشت سحابی‌ست و از پرتوی ستاره‌ی درخشان سیگما شکارچی که در آن نزدیکیست یونیده شده. تاریکی خود سر اسب هم بیشتر به خاطر گرد و غبار انبوه و فشرده‌ی درونش است [که جلوی تابش توده‌ی هیدروژن پشتش را گرفته و خود حالت ضدنور یا سایه‌نما پیدا کرده]، گرچه بخش پایینی گردن اسب هم خودش بر سمت چپ سایه‌ای انداخته.
جریان‌هایی از گاز دارند از سحابی جدا شده و توسط یک میدان مغناطیسی نیرومند فروکشیده می‌شوند. نقطه‌های روشن در پایه‌ی این سر اسب ستارگان جوانی هستند که هنوز دارند روند شکل‌گیری را می‌گذرانند. نور سحابی کله‌اسبی حدود ۱۵۰۰ سال زمان می‌برد تا به چشم ما برسد.
این تصویر از پشت تلسکوپ بزرگ ۳.۶ متری کانادا-فرانسه-هاوایی در هاوایی آمریکا گرفته شده.
#apod
https://goo.gl/rrVyTk
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/ap171227.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------
سحابی کله اسبی یکی از نمادگونه‌ترین و آشناترین سحابی‌های آسمان، و بخشی از یک #ابر_مولکولی بزرگ و تاریک در #صورت_فلکی_شکارچی (جبار) است. شکل نامعمولی این سحابی که به نام برنارد ۳۳ هم خوانده می‌شود، نخستین بار در یکی از صفحه‌های عکاسی اواخر سده‌ی ۱۹ میلادی شناسایی شد.
تابش سرخ‌فام این چشم‌انداز از گاز هیدروژنی سرچشمه گرفته که به طور عمده پشت سحابی‌ست و از پرتوی ستاره‌ی درخشان سیگما شکارچی که در آن نزدیکیست یونیده شده. تاریکی خود سر اسب هم بیشتر به خاطر گرد و غبار انبوه و فشرده‌ی درونش است [که جلوی تابش توده‌ی هیدروژن پشتش را گرفته و خود حالت ضدنور یا سایه‌نما پیدا کرده]، گرچه بخش پایینی گردن اسب هم خودش بر سمت چپ سایه‌ای انداخته.
جریان‌هایی از گاز دارند از سحابی جدا شده و توسط یک میدان مغناطیسی نیرومند فروکشیده می‌شوند. نقطه‌های روشن در پایه‌ی این سر اسب ستارگان جوانی هستند که هنوز دارند روند شکل‌گیری را می‌گذرانند. نور سحابی کله‌اسبی حدود ۱۵۰۰ سال زمان می‌برد تا به چشم ما برسد.
این تصویر از پشت تلسکوپ بزرگ ۳.۶ متری کانادا-فرانسه-هاوایی در هاوایی آمریکا گرفته شده.
#apod
https://goo.gl/rrVyTk
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/ap171227.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«میدان گسترده سرخ و آبی و سیاه»
—------------------------------
ابرهای غبار میان‌ستاره‌ای و سحابی‌های برافروخته و روشن در جای جای صورت فلکی بارور شکارچی پراکنده شده‌اند. یکی از درخشان‌ترین آنها ام۷۸ است که در مرکز این چشم‌انداز گسترده و رنگین که بخشی از ناحیه‌ی شمالی کمربند شکارچی را می‌پوشاند دیده می‌شود.
این #سحابی_بازتابی آبی‌فام حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و پهنایش به حدود ۵ سال نوری می‌رسد. رنگ آن دستاورد غبارهاییست که نور آبی ستارگان داغ و جوان را بیش از دیگر نورها باز می‌تابانند.
سحابی بازتابی دیگری به نام ان‌جی‌سی ۲۰۷۱ درست سمت چپ ام۷۸ دیده می‌شود. در سمت راست، سحابی فریبنده و بسیار جمع و جورترِ مک‌نیل را می‌بینیم که به تازگی به عنوان یک سحابی متغیر با ستاره‌ی خورشیدسان جوانی در آن شناسایی شده است.
اجرام #هربیگ_هارو، فواره‌هایی پرانرژی که از ستارگان نوزاد سرچشمه گرفته‌اند نیز مانند نقطه‌های سرخی در برابر رگه‌های تیره‌ی غبار به چشم می‌خورند.
نوردهی بلند این تصویر همچنین تابش کم‌سو و فراگیر پرتوهای گاز هیدروژن اتمی در این پهنه‌ی آسمان نیز نمایان شده است.
#apod #صورت_فلکی_شکارچی
https://goo.gl/BdVV6H
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/ap171229.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------
ابرهای غبار میان‌ستاره‌ای و سحابی‌های برافروخته و روشن در جای جای صورت فلکی بارور شکارچی پراکنده شده‌اند. یکی از درخشان‌ترین آنها ام۷۸ است که در مرکز این چشم‌انداز گسترده و رنگین که بخشی از ناحیه‌ی شمالی کمربند شکارچی را می‌پوشاند دیده می‌شود.
این #سحابی_بازتابی آبی‌فام حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و پهنایش به حدود ۵ سال نوری می‌رسد. رنگ آن دستاورد غبارهاییست که نور آبی ستارگان داغ و جوان را بیش از دیگر نورها باز می‌تابانند.
سحابی بازتابی دیگری به نام ان‌جی‌سی ۲۰۷۱ درست سمت چپ ام۷۸ دیده می‌شود. در سمت راست، سحابی فریبنده و بسیار جمع و جورترِ مک‌نیل را می‌بینیم که به تازگی به عنوان یک سحابی متغیر با ستاره‌ی خورشیدسان جوانی در آن شناسایی شده است.
اجرام #هربیگ_هارو، فواره‌هایی پرانرژی که از ستارگان نوزاد سرچشمه گرفته‌اند نیز مانند نقطه‌های سرخی در برابر رگه‌های تیره‌ی غبار به چشم می‌خورند.
نوردهی بلند این تصویر همچنین تابش کم‌سو و فراگیر پرتوهای گاز هیدروژن اتمی در این پهنه‌ی آسمان نیز نمایان شده است.
#apod #صورت_فلکی_شکارچی
https://goo.gl/BdVV6H
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/ap171229.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«جادوگری که به پای یک شکارچی خیره شده»
—----------------------------------------
این رخسار هراس‌آور که در تاریکی ژرفای فضا از نور ستارگان روشن شده، با آن نیمرخ کج و چروکیده‌اش، نامی که رویش گذاشته شده را تداعی می‌کند: سحابی سر جادوگر.
در این چشم‌انداز تلسکوپی فریبنده چنین به نظر می‌رسد که این جادوگر پیر چشم خود را به یکی از ستارگان درخشان #صورت_فلکی_شکارچی، ابرغول "پای شکارچی" (رجل جبار یا بتای شکارچی) دوخته است.
سحابی جادوگر که به نام رسمی آی‌سی ۲۱۱۸ نیز شناخته می‌شود حدود ۵۰ سال نوری گستردگی دارد و ابری از ذرات غبار میان‌ستاره‌ایست که نور ستاره‌ی پای شکارچی را باز می تابانند.
رنگ آبی این سحابی و غبارهای پیرامون ستاره‌ی پای شکارچی تنها به دلیل نور به شدت آبی‌فام خود این ستاره نیست، بلکه به این دلیل نیز هست که ذرات غبار نور آبی را بسیار بیش از نور سرخ می‌پراکنند. همین فرآیند فیزیکی باعث می‌شود آسمان روز زمین را به رنگ آبی ببینیم، هرچند ذراتی که در جو زمین نور را می‌پراکنند غبار کیهانی نیستند بلکه مولکول‌های نیتروژن و اکسیژنند.
پای شکارچی، سحابی سر جادوگر، و گاز و غبار یرامونشان همگی چیزی حدود ۸۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند.
#apod #سحابی_بازتابی
https://goo.gl/GLksrW
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180115.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------
این رخسار هراس‌آور که در تاریکی ژرفای فضا از نور ستارگان روشن شده، با آن نیمرخ کج و چروکیده‌اش، نامی که رویش گذاشته شده را تداعی می‌کند: سحابی سر جادوگر.
در این چشم‌انداز تلسکوپی فریبنده چنین به نظر می‌رسد که این جادوگر پیر چشم خود را به یکی از ستارگان درخشان #صورت_فلکی_شکارچی، ابرغول "پای شکارچی" (رجل جبار یا بتای شکارچی) دوخته است.
سحابی جادوگر که به نام رسمی آی‌سی ۲۱۱۸ نیز شناخته می‌شود حدود ۵۰ سال نوری گستردگی دارد و ابری از ذرات غبار میان‌ستاره‌ایست که نور ستاره‌ی پای شکارچی را باز می تابانند.
رنگ آبی این سحابی و غبارهای پیرامون ستاره‌ی پای شکارچی تنها به دلیل نور به شدت آبی‌فام خود این ستاره نیست، بلکه به این دلیل نیز هست که ذرات غبار نور آبی را بسیار بیش از نور سرخ می‌پراکنند. همین فرآیند فیزیکی باعث می‌شود آسمان روز زمین را به رنگ آبی ببینیم، هرچند ذراتی که در جو زمین نور را می‌پراکنند غبار کیهانی نیستند بلکه مولکول‌های نیتروژن و اکسیژنند.
پای شکارچی، سحابی سر جادوگر، و گاز و غبار یرامونشان همگی چیزی حدود ۸۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند.
#apod #سحابی_بازتابی
https://goo.gl/GLksrW
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180115.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies